Interview: Tusky over de geheimen van Popronde, Jera, de bible belt, hard werken en goede liedjes

Van die dingen; opeens kom je erachter dat we met NMTH Tusky nog nooit aan de fangs gevoeld hebben… En dat terwijl het toch zeker al even kneitertje hard gaat met de mannen, ze mede namens NMTH de Popronde 2017 platter dan plat hebben gespeeld en de meeste leden veelvuldig op een paar steenworpen afstand in dB’s te Utrecht te vinden zijn. Dan bedoelen we doorgaans niet aan, maar achter de toog en vooral in de oefenruimte, want als het viertal iets geleerd heeft is het wel dat hard werken loont, dat arbeid adelt, en pils ook.

Er is meer dan zat om over te praten ook, want die Rated Gnar plaat is al even uit, de tours lopen nu ook over de grenzen de spuigaten uit en er zijn aardig concrete plannen voor een nieuwe release. Daarnaast was het een bewogen jaar voor Tusky met naast het libido-versterkende succes ook groot en klein leed. We namen dus aan de bar plaats voor een goed gesprek met drummer Bas Allein Richir, herrezen snarenman (Crucial) Christoffer van Teijlingen en frontman Alfred van Luttikhuizen, een gesprek waarin gitarist Sjors van Reeuwijk en vijfde bandlid Justin Ghijsen ook veelvuldig figureren. Oh, en dit weekend (vandaag!) spelen ze op Breda Barst én Voor De Duvel Niet Bang Festival in Gigant, Apeldoorn.

Door Ingmar Griffioen

– Alfred, wanneer was het duidelijk dat je met een nieuwe band verder wilde?
“Toen ik mee mocht doen met Sjors en Bas met wat later Tusky zou worden. Het was heel kort na John Coffey hè Bas?”
Bas: “Jullie waren gestopt in september en ik denk dat wij twee weken later stonden bier te drinken bij Kafé België. Ik overlegde met Sjors wie we zouden vragen voor die nieuwe band en hij zei: ‘Nee, niet Chris, want Chris is een luie zak’.”
Terwijl Alfred zich bescheurt, houdt Bas het gezicht in de plooi. “Maar dat zei ie echt hè.”
Chris gromt: “Ik zal ‘m pakken.”
Bas: “‘Nou Alf dan. Kan die een beetje zingen, denk je?’ ‘Ja, Alf kan wel zingen.’ Dus vroegen we Alfred en die zei: ‘Ja, ja, jaaaaa!’. Nou, zo ging het.”
Alfred: “Ze hadden een ondernemende jongeman nodig die wel van wanten wist, ha ha. Dit was echt twee weken na die laatste Paradiso-show. We zijn niet meteen de oefenruimte ingedoken, maar wel binnen een maand. Toen zijn we wat covers gaan spelen en meteen gaan schrijven. Toen kwam het hele jaarplan alweer uit de kast en moest er opeens toch weer heel hard gewerkt worden, wat eigenlijk niet de bedoeling was.”

– Jij hebt als PR-man direct de planning aan de muur gespijkerd ja?
“Het was wel heel snel duidelijk dat we niet voor de kat z’n kut liedjes gingen schrijven. Er moet wel een doel aan zitten en het moet goed zijn. En dat hadden we in no-time opgetuigd en in december hadden we de eerste opnames al. Twee liedjes, de eerste moest in februari uitkomen, daarna inschrijven voor de Popronde…”
Chris: “Je zat al meteen aan een tijdlijn vast.”
Alfred: “Ja, echt direct weer knallen. En het blijkt ook dat dat goed is. Maar dat was wel heel snel ja. Het is ook een beetje uit de hand gelopen. In het begin denk je nog: ‘We kijken of het opgepikt wordt, we zien wel’. Maar als je dan de eerste positieve reacties krijgt, de video wordt goed bekeken, de single gedraaid en je krijgt echt zin in de Popronde… In het voorjaar van 2017 hebben we al 25 shows moeten afhouden, omdat we nog maar een paar liedjes hadden. Dat gaf wel aan hoe hard het ging en heeft natuurlijk te maken met de John Coffey-legacy.”

– Daar zaten mensen nog wel op te wachten?
“Daar drijf je de eerste tijd wel op. Totdat je zelf laat zien dat je het echt kunt en dat het echt cool is.”

– Zat er een omslagpunt in, waarna het meer over deze band ging dan de vorige?
Bas: “We hebben ons vanaf het begin heel anders geprofileerd dan John Coffey. Wat lichter, niet alleen muzikaal maar ook in de beelduitingen. Het is allemaal wel wat kleurrijker, vrijer en vrolijker. Wat meer punkrock, minder hardcore, beetje humor. We zijn wel echt een andere band.”
Alfred: “Het is veel relaxter. De teen angst van de muzikanten is er niet. Ik ben niet nerveus dat het niet lukt. Je wilt gewoon iets tofs maken en we hebben nu een hele leuke club mensen waarmee we dat doen. Dat is gewoon het belangrijkste. Natuurlijk wil je erkenning, altijd, maar wij hebben wel de luxe… Kijk, Bas loopt ook al vijftien tot twintig jaar mee in het circuit, die heeft ook al zoveel meegemaakt. Dus de wereld gaat niet ten onder als we niet in De Pul in Uden spelen.”
Bas: “Waar we wel hebben gespeeld, ha ha. En waar ik weer een stuk van mijn gehoor verloren ben…”

– John Coffey was natuurlijk best wel een dollemansrit, of waren jullie op het laatst…?
Alfred veert op: “Nee, nee, dat hebben we juist voorkomen. Bij John Coffey moest vanaf 2011, toen we Bright Companions gingen schrijven, echt alles ervoor wijken. Toen was het ‘band eerst en leven tweede’. Nu is het, denk ik voor ons allemaal, andersom. Wat dus niet wil zeggen dat het allemaal maar vrijblijvend is, want je werkt wel met professionele partijen. En we hebben nu ook buitenlandse aspiraties. Dus investeringen houd je toch. Dat is ook heel belangrijk als je wilt blijven groeien. Het album is uitgebracht, toen hebben we een mooi club- en festivalseizoen gedraaid en toen een Europese tour en een afsluitende Nederlandse. Nu is weer het punt: ‘Wat gaan we volgend jaar dan doen?’ Het kan niet te vrijblijvend zijn, want…”
Bas vult aan: “Anders zit er ook geen groei in.”
Alfred: “We zijn wel serieuze muzikanten natuurlijk, die dit project heel serieus nemen.”

– Het doel was duidelijk met Tusky? Voor een tourtje langs de clubs en de jeugdhonken hadden jullie het niet gedaan?
Alfred: “Het gaat zoals het gaat en als er niet meer in zit qua boekingen en ‘succes’ dan is dat zo. Maar ja, je hebt al zoveel meegemaakt. Je hebt voor tienduizenden mensen gespeeld. Niet dat we dat nu per se gaan evenaren. Maar in mijn festivallijst, die ik in oktober naar onze boeker stuurde, had ik wel allemaal A-festivals gezet natuurlijk. En daar hebben we de meeste ook van binnen gehaald. Dat is te gek. Je weet ook wat er te koop is in het livecircuit. En als je goede liedjes schrijft, een goede liveshow hebt en een goed plan… in mijn ervaring kun je dan een heel eind komen. En door hard te werken. Heel veel artiesten hebben dat niet door, of ze willen het niet begrijpen. Er zijn heel veel factoren die je kunt beïnvloeden door inzet, waardoor je echt een stuk verder kunt komen dan de meeste artiesten in Nederland. Het zijn gewoon een stelletje luie flikkers hier…”
Bas nuanceert: “Niet per se luiheid, want ze doen wel heel veel en ze staan wel op veel plekken…”
Chris: “Maar je moet wel echt hard willen werken, en dat heeft het gros gewoon niet. En je moet ook wel de juiste lui bij elkaar hebben, met allemaal dezelfde focus. Anders heb je vijf, of ehm vier individuen en dat is lastig.”

– Andere bands zullen misschien zeggen: ‘Ja, maar die jongens hadden die Coffey-connecties al.’
Alfred: “Dat is ook waar, maar daar heb ik me verdomme toch ook vijftien jaar voor uit de naad gewerkt. Zeker weten dat ik dat ga gebruiken. Daardoor hebben we inderdaad een paar stappen kunnen overslaan. En terecht! Want, dat is allemaal dankzij hard werk.”
Bas: “Sla je dan stappen over, of ben je dan gewoon op dat punt?”
Alfred: “Als bandje X succes heeft en ze gaan verder als bandje Y, dan zijn ze toch gek als ze niet hun relaties uit band X gebruiken? Dus het is waar ja, en het is cool, ha ha. Ik vind dat je je verleden niet moet verloochenen. Ik ben er alleen maar trots op.”

– Toch had ik het idee dat jullie eerst nog een beetje de underdog-positie wilden pakken, met een release via Smithsfoodgroup, gewoon weer eerst de Popronde doen.
Alfred: “Dat klopt. Ik vind echt dat je bescheiden moet zijn. Hallo, we komen net kijken. Wat denken wij wel niet? Eerst doen, en dan pas een grote bek krijgen. Bescheidenheid is wel gepast, want er zijn heel veel bands die goed zijn, ook vorig jaar in het Popronde-circuit. En het blijft ook gewoon erg leuk. Ik voel me erg thuis in de punkwereld, zo’n Smithsfoodgroup initiatief is supercool. En zo’n Jera On Air is zo gaaf, daar voel ik me zo veilig en relaxed. Wij zijn gewoon een punkrockband.”

– Meedoen aan de Popronde voelde logisch.
Alfred: “Ja. Vooral omdat het een initiatief is dat ook oprecht is, waar het harde werk echt vanaf spat. Niet alleen de bands die meedoen, maar ook vanuit de organisatie. Dat vind ik heel cool. Het is echt heel belangrijk geworden. Vooral voor jonge bands die het seizoen erop iets willen gaan betekenen.”

– Heeft het voor jullie ook die functie gehad?
Alfred: “Wij hebben vooral leren spelen met z’n vieren, meters kunnen maken. Dat is echt heel fijn. We speelden in Groningen in een Ierse pub en dat ging helemaal los. Daar hebben we Noorderslag binnengehaald. Boekers hebben ook materiaal nodig en Popronde Groningen is heel belangrijk voor uiteindelijk de Eurosonic- of Noorderslag-selectie. Onze boeker Jaap heeft Joey meegenomen. En om aan te geven hoe wij zo’n show benaderen: het is een pubje en je kunt denken ‘even inpluggen en spelen om half 1 ’s nachts’. We hebben toch een geluidsman meegenomen.”
Bas: “En een sub (woofer, IG.).”
Alfred: “Ja, er stonden twee boxjes. Dus hebben we onze eigen sub meegenomen. En hij heeft alle vocalen goed geregeld. Het is een nikszeggende setup, en juist daar heb je je geluidsman nodig.”
Chris: “Daar kun je juist het verschil maken.”
Bas: “We betalen gewoon onze hele gage aan de geluidsman, en hebben nog meer uitgegeven aan vervoer.”
Alfred: “Maar je staat wel op Noorderslag. Omdat je een goede show speelt, maar óók omdat het geluid beter was dan de gemiddelde act die op zo’n locatie speelt. Dat is heel belangrijk.”

– Is dat een van de belangrijkste tips voor de Popronde, een eigen geluidsman?
In koor: “Ja!”
Bas: “Als je iets uit de Popronde wilt halen wel. Dan moet je soms ook goed checken van tevoren: Wat staat er? Wie staat er? Hoeveel microfoons zijn er? Gewoon alles checken, kabels, statieven, je weet echt niet wat je tegenkomt soms.”
Chris: “En vriendjes worden met Martijn (Roselaar, technische productie en allround held @Popronde, IG), heel belangrijk.”
Bas: “Martijn heeft ons zes keer echt gered.”
Alfred, met Martijn-imitatiestem: ‘Nee jongens, ik kom wel even langs.’
Bas: “Hij heeft een paar keer het geluid gedaan, een keer was de P.A. niet goed en kwam hij een nieuwe P.A. brengen. En last minute ertussen springen en de monitors gaan doen. Is echt een topper die vent.”
Alfred: “Ja, hartstikke vet. Dat maakt de Popronde zo leuk.”

– Gaat je band als een speer, gaat opeens bassist Justin weg. Was dat een klap?
Bas: “We zagen het wel aankomen, maar…”
Alfred: “…we vonden het niet leuk, het is een super goede pik. Voor mij was het de eerste keer in vijftien jaar dat ik met andere muzikanten speelde en dat was juist heel interessant. Het is zo’n lieve, toffe gast en hij doet al ons artwork. En hij brengt een puberale vrolijkheid met zich mee, dat was fantastisch. We hebben het echt uit z’n hoofd proberen te praten: ‘Het valt allemaal wel mee, het meeste is al geboekt en je wilde toch altijd op de Zwarte Cross spelen, je grote droom.’ Maar hij wilde het echt en dat was ook ok.”
Chris: “Hij is nog steeds heel betrokken, zit ook nog in de bandapp en is een soort vijfde bandlid. Als ik een paar shows niet kan, dan is hij altijd bereid in te vallen.”
Alfred: “Hij blijft deel van de band. In het najaar hebben we een Europese tour met Black Peaks en in het eerste deel speelt Justin ook.”
Chris: “Dat vind ik mooi aan Tusky. Ik had de vakantie eerder geboekt met mijn vrouw en toen kwam die Europese tour. Dat is dan minder een probleem, die relaxedheid is wel het grote verschil… Bij John Coffey had ik waarschijnlijk mijn vrouw moeten teleurstellen.”

– Lag dat contractueel vast?
Chris: “Een beetje in onze ziel. Dat wil je gewoon niet missen. Bij Tusky is het gewoon makkelijker, ook dankzij Justin.”
Alfred: “Sjors speelt de eerste drie dagen ook niet. Hij kon geen vrij krijgen. Rolf, ex-The Charm The Fury, is een hele goede maat van ons en heeft al een keer in Litouwen mee gespeeld.”

– Even een stap terug. Was het vanzelfsprekend om Chris te vragen, toen Justin stopte?
Bas: “Alfred bracht het heel voorzichtig: ‘Ik weet niet of jullie dat te veel John Coffey vinden, maar we kunnen Chris vragen’. Wij meteen: ‘Ja, is goed’, ha ha.”
Chris tegen Alfred: “Het was op een bbq van een maat en jij vertelde dat Justin ermee ging stoppen en ik dacht ‘Hè?! Waarom? Je hebt zulke vette dingen in het verschiet.’ De tweede gedachte snel erna was: ‘Zou ik willen bassen? Yup, ik zou wel willen bassen!’, maar ik heb me stil gehouden. En op dinsdag appte jij of ik in Tusky wilde spelen. Toen belde ik jou meteen weer. ‘Fuck, man, moet dit over de app? Dit is als verkering vragen over de app.’ Het was vanuit de Tusky-boys een hele makkelijke keuze denk ik.”
Alfred: “Zeker. Ik vertelde het aan mijn broer Richard, ook van John Coffey, die bij me was voor een game-avondje: ‘Ja, Justin gaat stoppen man’. Hij: ‘Ja, als ik moet bassen, moet je het zeggen’. ‘Nee man, dat gaat niet werken’. Ik zag zo’n teleurstelling op z’n gezicht. ‘Nee, we gaan Chris vragen.’ ‘Ok…’”
Chris schaterend: “Nog even dat mes omdraaien gewoon.”
Alfred: “Elke band heeft een scene en vrienden om zich heen, en je zoekt het altijd in je eigen wereldje. Als James Hetfield niet kon spelen, ging z’n gitaartech en z’n maatje spelen. Dat is heel normaal. Vandaar dat we nu ook Rolf meenemen. Je kent elkaar goed, je hebt écht mooie dingen samen meegemaakt, en je vertrouwt elkaar muzikaal.”

– Die familie oogt hecht. Toen Tusky op Popronde Utrecht in Kafé België speelde, stond de hele John Coffey-club vooraan.
Chris: “Zeker! Dat was ook leuk op Jera On Air. Bas heeft natuurlijk tien shows in John Coffey gespeeld als vervanger van Carsten, Sjors ook. Dus dachten we een half uur van tevoren: ‘Iedereen is hier, fuck it, zullen we gewoon één nummertje spelen? Omdat het Jera is. Boeien, gaan we gewoon doen.’ Dat was zo gaaf. Het voelt gewoon als een familie en je hoeft elkaar niet elke week te zien. Maar je hebt zoveel met elkaar meegemaakt, bent zo betrokken, dat je gewoon een clan hebt.”

– Qua familie heeft de band ook een voornaam dieptepunt meegemaakt met het wegvallen van Arnoud.
Alfred: “Ho shit. Kun je wel zeggen ja.”

– Hoe belangrijk was hij voor de band? Hij was na John Coffey ook bij Tusky zoveel meer dan alleen product manager namens V2.
Alfred: “Ik had het er laatst met onze boeker Jaap over: ‘ik vind het allemaal wel een stuk minder leuk’ en dat is echt waar. Jezus man. Op Paaspop was hij er nog, twee dagen later niet meer. Dat is niet tof.”
Chris: “Tusky was ook de laatste show die hij zag. Het was zo mooi. Dan staat hij daar weer naast het podium, maakt een fotootje, je bietst weer heel z’n pakje peuken leeg en dat doet hij met een glimlach. Het mooie is: hoever hij ook moest rijden, hij hielp altijd eerst even met de bus inladen en dan gaat hij weg. Het was je labelmanager, maar het voelde echt als je maat. En dan twee dagen later is hij er niet meer. Er zijn zoveel shows die we deze zomer hebben gedaan, waar ik echt heb moeten slikken. Je weet gewoon dat hij er sowieso bij zou zijn geweest.”
Alfred: “En ook in het traject naar de nieuwe EP, die we aan het opnemen zijn. Die nemen we gefaseerd op in september en december en komt volgend jaar uit. In die processen merk je het. ‘Ah man, vroeger had ik direct Arnoud gebeld.’ Toevallig gaan Chris en ik net met de andere John Coffey-boys bij zijn familie eten.”
Chris: “We hebben zijn vrouw vaker ontmoet. En de band met Arnoud was zo bijzonder, dat we ons ook heel betrokken voelen bij het gezin. Soms kwamen zijn kids ook kijken, fantastisch hoe die als pubers tegen papa aan het schoppen waren.”
Alfred beaamt: “Je werkt vier jaar intensief met Arnoud samen. Hij heeft ons toen opgepikt, toen we bij dat Duitse label weg wilden. Dat moet je ook maar doen met zo’n herrieband, daar moet je ook maar in geloven.”
Chris: “Het is een groot verlies. Wat ik vooral ook mooi vond om te zien, was hoe betrokken hij was bij zijn bands. Hij was echt een beetje de papa, zo voelde het voor ons. Hij was er vaak al als je met de band aan kwam en hij vertrok ook met je. Het was echt een warme man.”

– Er komt dus een EP. Zitten er nog wilde plannen in de koker?
Alfred: “We gaan met Black Peaks touren in Europa, dat is heel vet. We willen volgend jaar meer het buitenland in. De zaadjes zijn al geplant, en we gaan sowieso een paar Duitse tours doen. De basis is natuurlijk wel: We doen het omdat we het écht heel leuk vinden en er is geen 5 jaren plan. Ik hoef niet de hele wereld te veroveren, ik wil gewoon een teringvette plaat maken. Voor mij wordt het in ieder geval geen tweede John Coffey: ‘Gaan, gaan, gaan!’”
Chris valt bij: “De focus ligt net wat anders, thuis is ook belangrijk.” En haast zich om te corrigeren: “Dat was het toen ook hoor, ha ha. Maar het had wel een andere prioriteit. John Coffey was op den duur echt werk, wel werk waar je echt je bed voor uit wil komen en Tusky is gewoon een grote hobby. Maar we willen uiteindelijk nog wel fakking vette dingen doen, net zoals afgelopen zomer in Litouwen. Buitenlandse tours willen we zeker doen. Dat willen we ook goed doen en dus ook echt bouwen daar, maar wel op een rustiger manier.”

– En wel kwaliteit.
“Absoluut!”, verzekert Alfred. “We hebben nu al twee liedjes ge-pre-produceerd, die we in Mailmen gaan opnemen. Ik ben net op vakantie geweest en had een punkrockplaylist aan met tussendoor die liedjes… en ‘Ja! Dit is net zo goed, misschien wel beter…’, ha ha. Daar word ik zo siked van. Fuck yeah. De drang om iets te blijven maken is zo groot en het is ook zo leuk om muziek te maken, artwork te maken, en zo vet om op te treden. En het is gewoon heel fijn dat we daar redelijk de regie over hebben. We doen het zoals we zelf willen.

“Een mooi voorbeeld vind ik, niet om te vergelijken hoor, die hele desert scene rond Queens Of The Stone Age. Dat zijn zoveel bands, niet alleen QOTSA of Eagles Of Death Metal, maar ook een producer en wat mindere goden die in de vriendenclub zitten en lekker in de regio spelen. Dat is wel een ideaalbeeld voor mij: dat je zo’n cultuur kunt kweken onder elkaar. Een paar mensen die daar leidend in zijn, en verder is het één grote kruisbestuiving.”

– Dat zou nog iets meer mogen groeien in Nederland?
“Mja, ik denk wel dat er een aantal scenes al zijn. Vanaf de buitenkant lijkt het alsof De Staat in Nijmegen best een coole kliek heeft. Maar ik voel hier nog steeds dat dit een John Coffey-wereldje is. Dat blijft gewoon, misschien gaan we ooit nog wat doen en misschien niet.”

– Zijn er nog grote dromen als opnemen met Kurt Ballou of op een skatebaan spelen?
Alfred: “Lowlands was echt onze allergrootste doel dit jaar en we zijn niet geboekt. Daar baal ik nog steeds van.”
Bas ook: “Ik heb nog nooit op Lowlands gespeeld, als enige van de band.”
Alfred: “Maar Pinkpop, Best Kept Secret, Down The Rabbit Hole staan ook op de lijst hoor.”
Chris: “En ik zou wel een keer een echt grote tour willen doen met een grote punkrockband.”
Alfred: “Turnstile!”

– Maar eerst Voor De Duvel Niet Bang in Gigant, Apeldoorn. Een zekere politieke partij probeerde dat te verbieden en wij zijn heel benieuwd hoe een ogenschijnlijk bijbelvaste band als Tusky daar in staat.
Alfred: “Van dat bericht kan ik echt genieten. Come on, leef je nog steeds in 1920? Het is zo nutteloos, ik kreeg bijna het idee dat ze… Nee, ze vinden het echt heel erg. Mijn oma ook. Ik houd van mijn oma en zij van mij, maar toen ik haar de eerste Lowlands van John Coffey liet zien, zei ze met droge ogen: “Ja, dat is duivels, duivels Alfred”. We werden het niet eens, maar…”
Bas: “Uiteindelijk is het duivels, en dat is prima.”
Alfred: “Precies. Maar nee, dit is kleinzerig. Je kunt een groep hun denkbeelden niet ontzeggen. Ze zijn zelfs in de politiek vertegenwoordigd, dan moeten er dingen geroepen worden. Is Apeldoorn bible belt? Ik kom zelf uit Barneveld en dat is wel redelijk dichtbij…”
Bas: “Voor De Duvel Niet Bang zou toch ook christelijk kunnen zijn? Ik bedoel: de Here beschermt ons.”
Chris: “Nou, ze hebben de line-up bekeken…”
Alfred: “Ze gingen pas zeuren toen ze zagen dat de X Raiders komen, Rectum konden ze nog mee leven, maar X dat is het kruis.”
Chris: “Uiteindelijk is het ook een gratis promomachine die SGP, maar dat hebben ze zelf niet door.”
Alfred: “Stichting Gratis Promomachine.”
Chris: “Ik hoop dat ze komen!”

– Een mooi moment om het over jullie nummer Smack Me With Your Bible Belt te hebben. Hoe zit het met die apostelen?
Alfred: “Ik heb geen enkele haat jegens mijn christelijke verleden, voor mijn gevoel heb ik daar alleen maar van geleerd. Maar er zijn aspecten binnen een aantal christelijke stromingen waar ik wel boos om kan worden. Bijvoorbeeld beïnvloeding van jongeren door ze zulke grote levenskeuzes voor te leggen. Dan staat er zo’n dude op een conferentie voor vijfduizend jongeren van 13 tot 15 en dan moet je je hart aan Jezus geven. Dan gaan ze naar voren en doen ze dat en dan zijn ze helemaal verliefd, want zo werkt het in je hoofd: ‘wow, ik ga mijn oude zondige leven afleggen’. Dat gaat dan door tot maandag, dinsdag op school, woensdag hebben ze zich al afgetrokken en dan voelen ze zich weer schuldig en is dat zondige leventje toch helemaal niet weg. Daar gaat dat liedje over, over al die klootzakken die op zo’n podium staan en jeugd misleiden. Ik weet niet of God bestaat of niet, dat zou kunnen, maar dat soort praktijken kan ik echt boos om worden.”

Chris: “Ik hoorde vanochtend een country-liedje over hoe het christendom veel mensen zich schuldig laat voelen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Dat moet je gewoon ontdekken en dan voel je er zo slecht over. Bij mij was het nog relaxed, want ik had niet zo’n strenge christelijke opvoeding, maar ik kan me voorstellen dat het bij anderen nog tien keer heftiger was. Vooral die seksuele opvoeding binnen het christelijke geloof is zo preuts en zo gevaarlijk voor kinderen. Want ze krijgen er zo’n verkeerd beeld van.”
Alfred: “Daarom ook het refrein: ‘What do all these fathers know about you?, because I think you are doing fine’. Want het gaat allemaal prima toch? Dus waarom zou je je zoveel schuld laten opleggen. Het is gemeen. Het geldt niet alleen voor christenen, maar om elke overtuiging die jongeren op die leeftijd… Kijk, als ouders doe je dat ook, heb je wel die opvoedkundige taak en maak je ook fouten. Maar als georganiseerde religie, daar word ik erg boos van. En Bas heeft die titel bedacht! Smack Me With Your Bible Belt! Bitch.”

– Goede titel Bas. Tot slot: Je moet Tusky in drie woorden omschrijven. Go.
Chris: “Bier, dat is sowieso jouw favoriete antwoord in interviews.”
Bas: “Bier ja. Kijk drank is wel echt een aanzienlijk onderdeel van deze band. Een van de redenen dat we dit doen is dat we houden van bier drinken met onze maten. Dan kom je bij het tweede woord: hm, liefde of vriendschap… Nee: broederschap.”
Alfred: “Kwaliteit.”
Bas: “Ja, kwaliteit is ook belangrijk.”
Chris resumeert: “Kwaliteit, broederschap en… lol, dat is minder goedkoop.”

Tusky speelt vanavond op Breda Barst en Voor De Duvel Niet Bang. We zien je in de pit. Meer Tusky-gigs via de FB-app en hieronder, waarin alleen ANTIfest op 26 oktober lijkt te ontbreken: het festival van Anti Flag met ook o.a. Less Than Jake in Patronaat Haarlem.

---