Interview The Travoltas: “We gaan door met muziek maken!”

Na ruim tien jaar zijn de surfpunkers van The Travoltas weer terug. Daarbij is het niet slechts teren op oude hits: de Tilburgers maken sinds twee weken goede sier met hun eerste plaat sinds 2004: Until We Hit The Shore. Nu er daarnaast ook nog optredens zijn geboekt, heeft Never Mind The Hype maar liefst twee redenen om in gesprek te gaan met Perry Leenhouts, zanger en muzikaal mastermind van de band. “Het nummer This Can’t Be Goodbye staat natuurlijk niet voor niks aan het eind van het album. We vinden muziek maken leuk en hebben nog genoeg ideeën.”

Door Arina Banga

Perry Leenhouts (zang) en Vincent Koreman (gitaar) richtten The Travoltas op in 1990. De krachtige mix van poppunk met aanstekelijke koortjes en surfinvloeden à la The Beach Boys bracht de band al snel optredens door heel Europa en Japan, een plek op het prestigieuze Amerikaanse festival SXSW, een samenwerking met Marky Ramone voor het album Modern World (1998) en tours in landen als Amerika en Japan. In eigen land was de muziek van de mannen eveneens populair. Zo stond de band op Lowlands en werd de clip van You Got What I Need (2000) veelvuldig gedraaid op muziekzenders TMF en MTV. Na het afscheid in 2006 hoorden we jarenlang niets van de band, tot in 2014 de EP The Longest Wait verscheen, gevolgd door een drietal eenmalige reünieshows. Nu is er dan de langspeler Until We Hit The Shore.

Was de reünie in 2014 dan niet tijdelijk? Ik ging daar eigenlijk van uit, vooral vanwege het laatste nummer van de EP: Last Song.
We vonden het passend om dit aan het einde te zetten en het vervolg mysterieus te houden, ook voor onszelf: is het het laatste nummer ooit of gewoon het laatste nummer van de EP? We hebben niet meteen besloten om een nieuw album op te nemen, maar ik ben wel doorgegaan met nummers schrijven en demo’s maken. Dat is iets wat ik altijd doe.

Waarom dan nu dit nieuwe album?
Samen weer muziek maken beviel goed. In de loop van 2015 begonnen we het vaker te hebben over het opnemen van een full-length en aan het eind van dat jaar hakten we de knoop door. We vinden het leuk, ervaren geen druk op de band en hebben dagelijks contact, dus daarom wilden we met elkaar aan nieuwe muziek werken.

De bandleden wonen op verschillende continenten. Hoe hebben jullie Until We Hit The Shore opgenomen?
Gelukkig is dat tegenwoordig allemaal een stuk gemakkelijker dan in de jaren 90! Ik heb eerst alle demo’s uitgewerkt. Ik kwam daarbij automatisch uit bij wat uiteindelijk de ultieme Travoltas-sound is, ook voor mezelf, namelijk het geluid van de platen Modern World (1998), Teenbeat (2000), en vooral Endless Summer (2002). Dat voelde vertrouwd, een soort thuiskomen. Daarna heb ik de demo’s met mijn bandgenoten gedeeld en samen hebben een selectie gemaakt. Eind 2015 is iedereen, behalve ik, in de Amsterdamse Van Sonic-studio van onze drummer Wouter Verhulst bij elkaar gekomen om de tracks op te nemen. Zelf belde ik in via Skype. In januari dit jaar ben ik naar Nederland gekomen om mijn partijen in te zingen en de songs van overdubs te voorzien. Tot slot heb ik de sporen meegenomen naar Chicago en daar heb ik de plaat gemixt.

En bel je voor de repetities ook in via Skype?
We praten elke dag met elkaar via WhatsApp. Naast een hoop slap gelul is dat onze manier om snel dingen te coördineren. Verder zorgt iedereen dat-ie z’n partijen goed kent, voordat we de oefenruimte in stappen. Een week voor de shows nemen we alles dagelijks door en dan zit het wel snor. We merkten trouwens voor de reünieshows in 2014 dat we wat roestig waren tijdens de eerste repetitie, maar het gevoel komt snel terug. Je verleert het eigenlijk niet.

Het laatste nummer van de nieuwe plaat heet This Can’t Be Goodbye. Zijn jullie definitief terug?
Behalve dat het een lekkere afsluiter is, staat dat nummer natuurlijk niet voor niks aan het einde van de plaat! We houden de deur fijn open, want we vinden het leuk en het gaat makkelijk. Vroeger was dat anders, want we wilden alsmaar verder komen. Met elk album wilden we een grote stap maken, nóg beter voor de dag komen. Die druk legden we onszelf op. Als het dan een keer niet lukt, is dat erg moeilijk. Nu kunnen we ons richten op waar het om gaat: de muziek. We zullen nog wel even doorgaan, denk ik!

Wat inspireert je bij het schrijven?
Onze inspiratiebron ligt voornamelijk in de jaren 60. Natuurlijk doen we er een flinke scheut Ramones bij, maar qua gevoel liggen we toch dichter bij The Beach Boys, en in mindere mate bij bands als The Byrds, Manfred Mann en Love en groepen als The Ronettes.

In sommige recensies vergelijken mensen jullie met Blink-182. Wat vind je daarvan?
Dat is geen band waar wij door beïnvloed zijn. Ook niet door andere bands die net als wij in de jaren 90 opkwamen, trouwens. Er zijn echter wel raakvlakken: ik denk dat zij goed naar The Ramones hebben geluisterd, net als wij. Ik ben geen fan van Blink, maar het is een band met enorm pakkende songs die veel nieuwe bands beïnvloedt. Daar heb ik respect voor.

Zijn jullie teksten persoonlijk?
De muzikale inspiratie komt altijd eerst, daarna pas het verhaal. Dat verhaal is per song verschillend. Zo gaat Tokyo over hoe wij onze tour in Japan ervoeren: dat vergeten we nooit! Toen de band net bestond, waren we blij met een paar optredens in de regio. Toen we later voor volle zalen in Japan stonden, was dat echt heel bijzonder. Ook is de samenleving en cultuur daar heel anders. Mensen benaderen elkaar met veel respect en we werden met open armen ontvangen. Dat deed veel met ons en daarom hebben we er een nummer over geschreven. Tot slot gaat Until We Hit The Shore over touren en Ain’t That Enough gaat over alles los willen laten en opnieuw beginnen. Vrij gevarieerd, maar altijd vanuit een positief perspectief.

En jullie fascinatie voor surfen dan?
Ik denk dat wij net zo veel surfen als The Beach Boys! Minimaal dus, al ga ik over een paar weken wel op surfvakantie. Dat we in teksten en artwork refereren aan surfen, zie ik meer als een fascinatie voor de beachcultuur en -lifestyle. Daarbij heb ik het uiteraard niet over uren bruinbakken op het strand van Benidorm, maar over de drang om bij het water te zijn en actief te zijn in de zon. Je draait je levenstempo wat omlaag, waardoor je dingen weer in perspectief ziet.

Hoe is de samenwerking met label White Russian Records tot stand gekomen?
Wouter kende de mannen van White Russian een beetje, en die hadden wel interesse in een nieuwe Travoltas-release. Het label wordt gerund door zeer enthousiaste mensen, wat precies was wat we nodig hadden. Het is immers alweer dertien jaar geleden dat ons laatste album uitkwam. Dan is het best wennen om weer terug te duiken in de muziekindustrie. Het gaf ons een erg goed gevoel om te werken met een groep mensen die er echt voor gaat.

Zien jullie verschillen tussen het muziekklimaat in Nederland toen en nu?
Ja, de mogelijkheden van internet! Het is via sociale media veel makkelijker om mensen te bereiken. Wij stuurden vroeger nieuwsbrieven rond via de post! Dat is nu niet meer voor te stellen. Tegelijkertijd ben je nu een van de vele stemmen online, dus als beginnende band heb je doorgaans meer concurrentie. Maar dan nog: je kunt je eigen scene bouwen en heel doeltreffend te werk gaan. Een label heb je daardoor minder nodig. Het is nu makkelijk om geestverwanten in andere landen te vinden en samen bijvoorbeeld een split-single uit te brengen. Voor je het weet heb je als beginnend bandje ineens een plaat uit in Italië en Japan.

We zien meer populaire Nederlandse punkbands uit de jaren 90 terugkomen: Undeclinable Ambuscade en I Against I.
Het is deels toeval denk ik, maar de tijdgeest speelt eveneens een rol. Niet alleen poppunk is terug, meer dingen uit de jaren 90 zijn er weer. Voor de ouderen onder ons voelt dat enigszins als nostalgie, maar ik denk dat het voor een hoop jonge mensen gewoon een interessant decennium is. Het is de tijd van de laatste grote muziekverschuiving. Daarna zijn genres meer hetzelfde gebleven.

Lees ook ons interview met Undeclinable Ambuscade: ‘Just like 20 years ago’

The Travoltas speelt donderdag 13 juli in thuisstad Tilburg in Hall Of Fame en doet in september twee shows met Undeclinable Ambuscade: vrijdag 8 in Melkweg, Amsterdam en zaterdag 9 in Willem Twee Poppodium in Den Bosch.