Wie de alternatieve muziekscene van Utrecht kent, heeft waarschijnlijk Ab Al-tamimi al eens ontmoet. De alleskunner speelt niet alleen al jaren in diverse bands, maar richtte vorig jaar nog Minor Rogue Bookings op, verdiept zich regelmatig in de fotografie en het maken van muziekvideo’s, recentelijk nog voor de band Avery Plains, en daarbovenop heeft hij een hand in twee van de meest opzienbare Utrechtse releases van het jaar. Allereerst met het math/progrockproject Combo Qazam (tevens in onze Popronde Talent-selectie) en vervolgens een paar weken geleden met Rogue Minor. Flinke productiviteit dus, met als nieuwste resultaat Silent Spells, een speels amalgaam van post-hardcore, emo, noise en indie gebracht door Ab op de gitaar en zijn goede vrienden Mirko en Melle op drums en bas. Hoog tijd dus voor een gesprek over de creatie van de plaat en de persoonlijke thema’s die erin verweven zijn. 

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Ab Al-tamimi

We spreken af bij dB’s, een thuisfront voor voor zowel Ab als ondergetekende. In de lockdown is het gebouw enkel toegankelijk voor bands, dus regelen we een oefenruimte via het vriendelijke barpersoneel. Van iemand die zelden stilzit verwacht je een overenthousiaste, energieke persoonlijkheid. Maar die energie bewaard Ab voor het podium, want in persoon heeft Ab een rustig karakter en een haast verlegen uitstraling. Daar staat echter wel weer tegenover dat je met de inworp van een kwartje niet verlegen zit om een flinke mep verhalen en anekdotes. Het bouwt dan ook al gauw op naar het ontstaan van Rogue Minor, het nieuwe album Silent Spells en de persoonlijke thema’s die eraan ter grondslag liggen.

De zoektocht naar een band
Enkele weken geleden zat Ab nog in de quarantaine, na een positieve uitslag van corona. ‘’Het is zeker wel meer dan een griepje. Flink ziek geweest, lang onder de wol gelegen’’, verteld hij. Inmiddels is hij weer begonnen met zijn werk als fietskoerier, en bezorgde hij tijdens de release op 23 oktober de plaat ook nog eens zelf in Utrecht. Hoewel begonnen als bassist, neemt hij in Rogue Minor de gitaren voor zijn rekening. ’’Wat in Rogue Minor is voortgezet is voor een groot deel ontstaan uit wat ik bij een van mijn vorige bands Nowhere Near heb geleerd. In die band deden we alles zelf: singles en elpees opnemen, gigs regelen, artwork…” Er is dan ook een nummer gewijd aan Nowhere Near middels Black Bonsai (een verwijzing naar de artwork gemaakt door Ab), inclusief een foto in het boekje dat Ab inmiddels tevoorschijn heeft gehaald. ”De tekst van het liedje is niet altijd positief, maar het is wel echt.”

Na Nowhere Near ging Ab met bassist Melle op zoek naar iets nieuws. ‘’Sommige formaties vielen uit elkaar omdat we niet met iedereen op een lijn lagen, zowel muzikaal als zelfs qua politiek en kijk op het leven. Dan ontstaan er discussies. In veel gevallen had ik dan ook met Melle andere ideeën, en dan eindigden we samen met het uitwisselen hiervan, wat eerst nog begon met veel Dinosaur Jr.-achtige riffjes.’’ Het leidde tot Rogue Minor, waar hij drummer en vriend Mirko voor wist te strikken, die bij vorige projecten niet kon. ‘’Hij is heel erg geïnteresseerd in black metal, en ik ben de indierock ingedoken, maar als Rogue Minor zitten we op een goede lijn: minder Dinosaur Jr. riffjes, meer Tigers Jaw en moderne 90’s emo.’’

Kwaliteit over kwantiteit
Het leidde al tot wat shows pre-corona, maar Ab zoekt kwaliteit over kwantiteit als het om de live-ervaring gaat. ‘’Als we een show gaan spelen moet het wel echt vet zijn! Mirko en Melle zijn echt supercoole gasten, dus die verdienen een goedbezochte show. Dat is haalbaarder als we bijvoorbeeld een keer per maand een show doen.’’ Ab geeft vervolgens aan dat hij het wel spannend vond om met ze te werken, vooral ook om te zien of het ging klikken. ‘’Mirko is echt zo’n Hagenees die in Amsterdam mot krijgt met een zwerver en Melle is een neerlandicus die veel van computers weet. Maar ook hebben ze veel gemeen en praten ze graag over het leven en persoonlijke situaties.’’ De meeste muziek was al geschreven door Ab zelf, om de bas en drumlijnen vervolgens te laten herinterpreteren en invullen door Mirko en Melle. ‘’Ik gaf ze demo’s en zei dat ze erop los konden gaan. Silent Spells is het resultaat. Ze zijn beiden goede filters voor mijn ideeën, en zeggen eerlijk wanneer ik een slecht liedje moet schrappen.”

De aantrekkingskracht van outsiders
Veel van de teksten op Silent Spells gaan over het omgaan met depressies, sociale angsten of andere mentale blokkades, iets waar veel mensen in zijn omgeving mee kampen. ”De teksten gaan over mensen waarvan ik houd. Op een of andere manier trekken dit soort persoonlijkheidsaspecten me aan. Misschien omdat ik andermans struggles goed kan verteren. Ik wordt niet blij van mensen die altijd blij zijn.” Hij richt de aandacht weer op het boekje van de plaat, waarbij elke tekst gepaard gaat met een door hem geschoten foto, fungerend als een hoofdstuk uit zijn leven.

”Het eerste nummer Tplb gaat over liefdesverdriet. Een hele intense liefde op het eerste gezicht, dat leidde tot een ingewikkelde relatie. We hebben nu geen contact meer.” Excuse Myself gaat dan weer over momenten waarop je je even wilt afzonderen van je omgeving of van een moeilijke situatie. ‘’In de alternatieve scene ben je gewoon een outsider, en outsiders zijn interessant. Mensen die niet zomaar meerollen in de kutmaatschappij, en bewust zijn van de regels die we maar moeten volgen. Het is dan ook heel logisch dat ik dan liefde vind een outsider, zelfs al brengt dat soms bagage met zich mee.’’

De last van de wereld op je schouders
De track Dimmed Light is ook een bijzondere, die qua tekst gaat over het onrecht en racisme dat de wereld herbergt. Dit wordt geïllustreerd in de al even bijzondere video die bij ons in de primeur ging, geschoten in een haast klinisch flatgebouw, waar bevriende danseres Judith van Vuuren vlucht voor confronterende figuren die onrecht en racisme belichamen. ”Mijn vriendin is gevoelig voor beelden en situaties van onrecht, en draagt daar veel last van. Ik kwam dan ook op het idee van deze video door de moord op George Floyd en opvolgende protesten in Amerika.”

Thematisch is Weight of the World daar ook aan verbonden, vormgegeven met een foto van een vriendin van hem die half onder water ligt. ”In deze tekst geef ik aan dat ik met het gewicht van de wereld om kan gaan, inclusief alle nare dingen die erin gebeuren. Dat is niet altijd even makkelijk.” Iets compleet anders is dan weer de track My Feverish Longing, dat teksten bevat van Mark Mckay, voormalig drummer van hardcore legendes Slapshot. ”Ik heb een drieweekse tour met Slapshot gedaan, wat heel vet was! Mark schrijft vaak vette poëzie op zijn Instagram-pagina. Dat wilde ik dus graag in een track hebben.”

Releasen in coronatijd
De plaat was al even af, maar zoals bij vele muzikanten, bereidde Ab al een aantal shows voor, die dit jaar plaats zou vinden. ”We zouden een tour doen door Europa met een te gekke Amerikaanse groep. Late Bloomer heten ze, hele vette band.” Ook de releaseparty, die in oktober zou plaatsvinden in Vechtclub XL, moest van de baan na de hernieuwde regels. ”Dat was natuurlijk heel erg balen! Desondanks ben ik wel heel erg blij met de release. White Russian Records is een te gek label, en toen ze een EP van FFOOSS uitbrachten, dacht ik: woah, ze doen niet alleen hardcore punk! Ik heb ze benaderd en Roelof en Eelco zeiden: tof, gaan we doen!” Wat betreft optreden laat het dus nog even op zich wachten, maar wanneer het weer kan staat Rogue Minor te popelen. ”Het zou heel gaaf zijn als we ergens iets op kunnen zetten met een paar lokale bands. Echt zo’n zweterige oefenruimteshow die eindigt in een group hug.”

Silent Spells van Rogue Minor is uitgebracht op 23 oktober via White Russian Records op colored vinyl, en is hier te bestellen. Blijf op de hoogte van Rogue Minor via Facebook en Instagram.

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Deel dit artikel