Hardcore leeft, dat blijkt wel uit de Amerikaanse scene met bands als Zulu, Scowl, Drain en vele anderen. Een opvallende verschijning daar tussen is NØ MAN, een band bestaande uit leden van Majority Rule met roots in de activistische scene uit Washington D.C. Die band bestond van 1996 tot 2004 en kwam in 2017 weer samen, maar vanuit daar ontsprong dus iets nieuws met Maha Shami op vocalen. Een Amerikaanse met Palestijnse roots. In maart kwam hun album Glitter and Spit uit, en hoewel de teksten een universele pijn uitdrukken, is de thematiek duidelijk en hier is de band ook open over.
Glitter and Spit, uit bij Iodine Records, gaat van woede en wanhoop naar vechtlust en hoop. De passie achter elke track voel je direct. Niet slecht voor een band met lui die al lang meedraaien in deze scene. Can’t Kill Us All is de belangrijkste frase. In de tussentijd is er ook hier in Nederland veel verandert over de sentimenten rond het conflict in Palestina. Protesten, vraagtekens bij media narratieven, een groeiende roep om het einde van geweld. Shami zingt daar al jaren over en deelt waar NØ MAN voor staat in onderstaand interview.
Tekst: Guido Segers
Hoe gaat het met je?
“Bedankt voor de interesse! Het gaat goed met me… het is een beladen vraag op dit moment met wat er in Palestina gebeurt. Het is een soort out-of-body experience om op sociale media te kijken naar een live-uitzending van een door Amerika gefinancierd bloedbad in mijn thuisland. Tegelijkertijd schreeuwt de wereld en is dit een keerpunt in het publieke begrip van de meer dan 75 jaar bezetting en etnische zuivering waar Palestijnen mee te maken hebben gehad.”
NØ MAN bestaat al een tijdje. Hoe is de band begonnen en wat was jullie doel?
“We zijn allemaal al tientallen jaren bevriend en drie van de vier van ons zaten in Majority Rule. Ik reisde met ze mee en heb zelfs een guest vocal gedaan op een nummer. Ze zijn in 2017 herenigd voor een aantal benefietshows met pageninetynine. Aan de andere kant van die shows besloten we organisch om samen muziek te blijven maken. We hadden niet echt een agenda. We wilden gewoon samen blijven spelen, en ik had persoonlijk een pijnlijk jaar omdat mijn vader was overleden. Bij vrienden zijn, schrijven en een plek hebben om mijn verdriet te kanaliseren was super catharisch.”
Ik vroeg me iets af over de naam. Waar staat het voor?
“Aanvankelijk hadden de eerste nummers die we schreven allemaal als thema woede en wantrouwen jegens de mensheid, dus we vonden de naam wel toepasselijk. Als band proberen we ons platform te gebruiken om onze stem te laten horen en op te komen tegen macht en corruptie.”
Dus, NØ MAN overlapt een soort van met de Majority Rule, en als ik me niet vergis, hebben ze eigenlijk een tijdje naast elkaar bestaan. Hoe is deze hele overgang verlopen?
“Ja, Matt, Kevin en Pat zaten allemaal in Majority Rule. Ze zijn in 2017 herenigd voor een paar liefdadigheidsshows, maar ze zijn niet echt een actieve band. Er was niet echt een bewuste overgang. Nadat ze die reünieshows hadden gespeeld, besloten we allemaal om samen muziek te blijven maken met mij op zang.”
Kun je ons iets vertellen over het hele idee van een doel in de muziek. Ik heb begrepen dat Majority Rule een aantal shows heeft gedaan om geld in te zamelen. Wat maakt dat zo belangrijk voor jullie als muzikanten? Het is natuurlijk fantastisch dat jullie dit doen!
“Onze muziek is een verlengstuk van wie we zijn als mensen, inclusief onze politiek, activisme en doen wat we kunnen als onderdeel van een collectief. We hebben het geluk dat we deel uitmaken van een actieve gemeenschap die iets teruggeeft. Met NØ MAN hebben we geprobeerd die traditie voort te zetten. Dit jaar organiseerden we een Punks for Palestine-team voor een UNRWA Gaza 5k, waarmee we meer dan $45.000 ophaalden voor Palestijnse kinderen die onder belegering leven en geestelijke gezondheidszorg krijgen. Onze Glitter and Spit release shows waren benefietoptredens, waarmee we meer dan $10.000 ophaalden voor Palestina en de UNRWA en de Palestijnse Jeugdbeweging steunden. Natuurlijk was dit allemaal mogelijk dankzij onze wereldwijde, sociaal bewuste punkgemeenschap die geld inzamelde, internationaal met ons meeliep en naar de benefietoptredens kwam. Dit zijn dezelfde mensen die de afgelopen jaren voor ons hebben gezorgd. Erik Sarna, die in de ongelooflijke bands Oust en Dishes speelt en ook DIY Fest in Nijmegen organiseert, heeft zich bij het team gevoegd dat vanuit Nederland meeloopt. We hebben hem jaren geleden ontmoet toen Majority Rule een reünieshow speelde in De Onderbroek, en hij is altijd zo’n voorstander geweest van NØ MAN om ons te helpen tournees te boeken.”
Je hebt net een fantastisch album uitgebracht met Glitter and Spit. Wat kun je ons vertellen over het creatie- en schrijfproces van deze plaat voor NØ MAN?
“Bedankt! We zijn allemaal erg trots op Glitter and Spit. De band woont allemaal op verschillende plaatsen: Matt en ik wonen in de buurt van Washington DC, Kevin woont in New York en Pat woont in Californië. We plannen dus heel bewust tijd in om samen muziek te schrijven en op te nemen. Matt is engineer en neemt al onze muziek op. Hij runt Viva Studio, wat verbonden is met ons huis en geweldig is voor het hele proces.”
Jullie beschrijving van de plaat gaat veel over Palestina en de ervaringen van Maha Shami. Veel van de teksten zijn persoonlijke verhalen, maar de pijn en emoties zijn ook gemakkelijk te interpreteren als verwijzingen naar grotere conflicten in de wereld. Kun je daar iets over vertellen? Kun je misschien ook iets van je persoonlijke achtergrond delen?
“Mijn schrijven is een weerspiegeling van mijn persoonlijke ervaringen. Ik ben Palestijnse en een vrouw, dus er zijn thema’s van persoonlijke en generationele trauma’s gerelateerd aan misbruik, mensenrechtenschendingen en culturele uitwissing die in mijn teksten naar voren komen. Dit zijn helaas gedeelde, macro-strijdpunten in de wereld. Ze kunnen identificeren en uitdagen is empowerend en een stap in de richting van het ontmantelen van gedeelde systemen van onderdrukking.”
Veel van de plaat is geschreven vóór de huidige escalatie van het conflict in Israël, maar weerspiegelt duidelijk en sterk de emoties die ermee gepaard gaan. Wat heeft dat met jullie als makers gedaan in hoe jullie naar jullie creatie kijken? Heeft het de nummers en jullie expressie tijdens liveoptredens anders gemaakt?
“Palestijnen worden al meer dan 75 jaar geconfronteerd met etnische zuiveringen onder bezetting. Hun leven, hun bewegingsvrijheid en hun toegang tot fundamentele menselijke behoeften zoals onderwijs en gezondheidszorg worden volledig gecontroleerd door Israël. Ze hebben te maken gehad met het uitroeien van hele familielijnen, het slopen van huizen, landannexatie en nog veel meer. De huidige escalatie in Gaza is een agressieve uitbreiding van de gebruikelijke praktijken van de bezetting, maar het is niet nieuw. Ik heb de wreedheden altijd in mijn muziek en gesprekken verwoord. Dat gezegd hebbende, voelt het niet goed om zelfs maar shows te spelen zonder elk optreden te gebruiken als een platform om bewustzijn te creëren of fondsen te werven om Palestina op dit extreme moment te helpen. Ik denk dat we nog hyperbewuster zijn geworden over hoe we het meest effectief kunnen zijn als we spelen.”
Jullie zijn een Amerikaanse band en hoewel ik niet kan veronderstellen de gevoelens in jullie land over dit conflict, dat in feite al tientallen jaren aan de gang is, volledig te begrijpen, lijkt het erop dat de meningen daar sterk verdeeld zijn. Heeft het standpunt dat jullie innemen invloed gehad op jullie als band of op jullie shows?
“De Israëlische bezetting van Palestina wordt mogelijk gemaakt door Amerika. Het is erg moeilijk om in Amerika te leven, het adoptieland van mijn familie, terwijl het een bloedbad in ons thuisland financiert. Naarmate het bewustzijn toeneemt, wordt dat heersende sentiment aangevochten en schreeuwen de straten. Ik denk dat we een verandering zien, zelfs op mainstream niveau. Als band en als punkers voelden we ons allemaal aangetrokken tot het creëren van onze eigen sociaal bewuste, tegencultuur ruimte. Voor het grootste deel heeft de scene waar wij deel van uitmaken stevig aan de goede kant van de mensheid gestaan. We zijn enkele groepen tegengekomen die niet met onze band wilden samenwerken omdat ik uit Palestina kom, maar dat is de uitzondering op de regel en ik beschouw het als lawaai. In plaats van afgeleid te worden, besteed ik liever mijn tijd aan het werk en het creëren van de wereld waarin we willen leven en, nog belangrijker, aan het stoppen van het vermoorden van Palestijnen.”
Het lijkt erop dat hardcore de laatste jaren echt nieuw leven is ingeblazen, met veel meer aandacht voor onrechtvaardigheid in de (identiteits)politiek en meer diversiteit in de stemmen die we horen. Niet dat het ooit weg was, maar wat denk je dat deze nieuwe golf heeft aangewakkerd?
“We hebben de laatste tijd bij shows hier meer tussen de generaties gespeeld en ik vind het geweldig om meer leeftijdloze omgevingen te zien! Ik schrijf veel van de moed en verandering toe aan de jongere generatie. Ze hebben een meer intersectionele lens, brengen onrechtvaardigheden met elkaar in verband en staan vooraan bij protesten, waarbij ze hun lichaam op het spel zetten. We zagen het tijdens de Black Lives Matter protesten nadat George Floyd was vermoord en we zien het op de universiteitscampussen bij de Gaza solidariteitskampementen die desinvestering eisen. Ze verbinden oorzaken, stimuleren wereldwijde bevrijdingsbewegingen. Wat er met kinderen in Gaza gebeurt, gebeurt ook met zwarte kinderen in Amerika. De jeugd zal ons de toekomst in duwen.”
Je hebt met een aantal grote namen gespeeld. Wat zijn jullie favoriete tourervaringen en met wie zouden jullie in de toekomst graag willen spelen?
“We houden van alle tourervaringen! We hebben het geluk gehad om shows te spelen met oude vrienden, zoals pageninetynine, Strike Anywhere, Darkest Hour, Potrayal of Guilt en HIRS Collective. En we zijn familie geworden van bands als FAIM, met wie we drie weken lang door Europa hebben getoerd en een busje hebben gedeeld. We zijn enthousiast om meer mensen te ontmoeten en met meer gelijkgestemde punks te spelen.”
Wat maakt het DIY-aspect zo belangrijk voor jullie? Hebben jullie het gevoel dat het de laatste jaren een groter en breder ding is geworden (buiten punk)?
“Voor ons gaat DIY over gemeenschap en verbinding, inclusief iedereen die betrokken is bij hun lokale scene, mensen die shows boeken, lokale bands waar we mee mogen spelen, het publiek en de podia. Ik heb me ongelooflijk speciaal gevoeld als ik bij andere mensen thuis en in hun achtertuin werd uitgenodigd om te spelen, alsof ze je binnenlaten in hun gecreëerde universum. Zonder een persoonlijke benadering uit eerste hand voelt het voor mij gewoon als toerisme.”
Welke toekomstplannen heeft NØ MAN op dit moment? Wat staat er op de planning voor de toekomst?
“Op dit moment hebben we een aantal shows geboekt op weg naar Canada om daar in augustus op New Friends Fest in Toronto te spelen. We spelen het Dark Days, Bright Nights Fest in Richmond in september, THE FEST in Gainesville in oktober en Dilly Dally Fest in Philly in november. Ik weet zeker dat we onderweg nog wat shows zullen toevoegen en ik hoop dat we snel terugkeren naar Europa.”
Als NØ MAN een soort eten was, wat zou het dan zijn en waarom?
“Mint chocolate chip ijs, omdat het onze traditie is om ’s avonds laat een toetje te eten als we allemaal samen zijn.”
Bedankt voor jullie tijd!
Check hieronder de band live in actie in St Stephens Church in Washington via hate5six.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.