Daniel White (foto: Facebook daniel.white.3344913)
Het Amerikaanse Mordred met hun swingende mix van thrash, funk en kenmerkende scratches is terug. Hoge ogen gooiden ze, met name met het tweede album In This Life uit 1991. De eerste barsten kwamen al snel toen zanger Scott Holderby niet veel later na de release vertrok. De overgebleven leden probeerden met zanger Paul Kimball en het matig ontvangen The Next Room de boel te redden. De wilgen stonden klaar om in 1994 de instrumenten te omarmen. Zevenentwintig jaar later is het op een dag tien uur in de ochtend in San Francisco. Via de smartphone zit een goedgemutste gitarist Danny White met een grote mok koffie tegenover mij, terwijl hier – in Nederland – de avondzon door de jaloezieën spiekt. The Dark Parade, Mordred’s vierde album, is klaar en stemt tot optimisme. De plaat is een interessante collage aan stijlen, onderwerpen en emoties geworden. En niet alleen dat; het geheel heeft bijna drie decennia kunnen rijpen.
Tekst: Martijn Welzen
Voordat we ons aansluiten bij The Dark Parade, eerst even een administratieve opmerking. Van geweldenaars als Voivod, Kreator en Celtic Frost heeft Noise Records het vroegere werk als mooie reissues laten verschijnen. Mordred heeft geen deel uitgemaakt van deze optocht. “Toevallig heb ik daar redelijk recent nieuws over. Er komt binnenkort, via het Britse Cherry Red Records, een box met onze complete Noise discografie. Dus de eerste drie albums en onze mini-cd Vision.”
De meest recente plaat uit deze discografie is The Next Room, van maar liefst zevenentwintig jaar geleden. Voelt het aanstaande The Dark Parade dan niet een beetje als een debuutalbum?
“Ergens wel ja, we zijn met onze ‘sound’ ook een heel stuk terug in de geschiedenis gegaan. Je zou verwachten dat The Dark Parade zou aansluiten op In This Life, maar is naar mijn gevoel dichter bij onze debuutplaat komen te liggen. Wat meer thrash en een stuk minder funk. Dat is trouwens heel gevoelsmatig ontstaan. Alle stijlen zijn nog steeds van harte welkom bij Mordred en ik wil ons nooit tot slechts een ‘metalband’ laten beperken. The Next Room – omdat het met een andere zanger is opgenomen – heeft niet echt een invloed gehad op de nieuweling. Ook zal van die plaat niks in de live-set worden opgenomen, kan ik nu al melden. Laat ik het er maar op houden, dat het nogal gevoelig ligt”, sluit de gitarist af met een bulderlach.
Wat mij bij het ‘nieuwe’ Mordred ook opvalt is dat jullie alles in de hand houden.
“Kortgezegd is dat hoe het tegenwoordig gaat voor bands zoals de onze. Dat is minder negatief dan het klinkt, omdat we erg dicht bij alles staan. Marco van M-Theory Records is direct bereikbaar, denkt mee, werkt mee en doet het uit liefde voor de muziek. De druk is zeker minder hierdoor. Moet ik wel zeggen dat in onze Noise-records-dagen het contact met labelbaas Karl-Ulrich Walterbach meestal via Gannon (Hall, oud-drummer – red.) ging. Daar bovenop komt natuurlijk dat we niet meer met het idee in het achterhoofd zitten dat we geld moeten verdienen met de band. We hebben andere carrières opgebouwd. Alles wat we nu doen met de band zien we als een groot cadeau. We mogen dit doen, we hoeven niks! Hier ligt ook een link met de titel van onze recent ep Volition, wat simpelweg ‘wil’ betekent. We willen het zo doen. We hebben er bijvoorbeeld voor gekozen om de twaalf nieuwe nummers die we hebben niet op een cd te persen, maar er een vier-track en acht-track release van de maken. Vier songs voor Volition en acht voor The Dark Parade. Gewoon omdat het kan en de nieuwe lp dan een klassieke langspeler is.”
De tekst gaat verder na de video
Op The Dark Parade hebben sommige tracks een nogal poëtische vertelwijze. Ik neem Malignancy als voorbeeld.
“Dat is een beetje dubbel. Nee, we zeggen in de tekst niet dat Malignancy over kanker gaat en wat het met de getroffenen en hun geliefden doet. Maar we praten erover in interviews als deze. Daarnaast is ‘malignant’ (kwaardaardig) een term die in de oncologie constant gebruikt wordt. Laten we zeggen dat er een dunne sluier over de teksten hangt die de dingen slechts een beetje verhult.” Danny denk even na en vervolgt dan heel serieus: “Iedereen mag natuurlijk altijd zijn eigen draai geven aan een tekst. Kanker kan in dit geval ook een metafoor zijn voor iets anders wat je langzaam verteert,”
I Am Charlie is daarentegen heel direct.
“Ja, precies! Het is een beetje een blauwdruk van hoe ik een Mordred-nummer schrijf. Iets grijpt mij enorm aan, zoals in dit geval de aanslag in Parijs op de redactie van Charlie Hebdo. Ik kan niks doen en die machteloosheid zet ik om in muziek. En in dit specifieke geval zonder ook maar iets te verbergen achter metaforen. Er zijn zelfs twee songs geschreven over dit onderwerp, maar slecht één heeft het album gehaald.”
Mordred
De laatste regel is wel een ferm statement: ‘We are Charlie, we’re still not free’.
Dit is duidelijk iets wat Danny raakt, hij kijkt streng en steekt dan van wal: “De kern is vrijheid van meningsuiting. In mijn ogen moet dat een absoluut recht zijn. Ja, als je ‘vuur’ roept in een vol theater kan dat, maar zul je ook gearresteerd worden en de consequenties moeten aanvaarden. Het is een moeilijk debat, omdat belediging en geweld altijd om de hoek komen kijken en dan gaat het te ver. Maar wat is té ver? En wie bepaalt dat? De vrijheid van meningsuiting wordt regelmatig gekneveld de laatste tijd.”
Wel interessant hoe social media dan een rol speelt in de vrijheid van meningsuiting en informatieverspreiding. Dit fenomeen was er niet dertig jaar geleden toen Mordred zijn eerste platen uitbracht.
“Ik vind het bijzonder hoe mensen in hun eigen informatiebubbel worden opgesloten. Je wordt tegenwoordig een bepaalde richting opgestuurd door deze algoritmes, zonder dat je er erg in hebt. En het zijn niet een paar personen die iets geloven wat lijnrecht staat op feiten, maar echt grote mensenmassa’s. Alternatieve feiten zijn gewoon een ding geworden, dat had ik nooit kunnen bevroeden. Akelig ook omdat de splitsing in onze maatschappij zo precies door het midden loopt dat we wetten die ons nu beschermen zomaar kunnen kwijtraken als de minimale meerderheid een keer dan ander kant op gaat.”
De titel van een van jullie bekendste nummers Esse Quam Videri (liever zijn dan schijnen) wordt omgedraaid.
“Oh, interessant dat je dat aanhaalt. Nou oorspronkelijk gaat dit nummer over een ‘poser’, iemand die niet echt is en zich verschuilt achter een masker. Je zou het onderwerp inderdaad naar de 21ste eeuw kunnen slepen en er een social-media-masker van kunnen maken. Het ‘schijnen’ heeft een hoofdrol gekregen, ‘zijn’ is van ondergeschikt belang.”
Doen we dat niet allemaal… ons verschuilen, of de waarheid niet willen zien? In Malignancy zit ook de regel: ‘You can choose to not believe I’m here’.
“Dat is één van de meest persoonlijke regels van de hele nieuwe plaat. Het gaat over mijn vader. Hij had een vreemd plekje net onder zijn neus en we hebben hem regelmatig gevraagd er eens naar te laten kijken. Dat weigerde hij! Maar het werd alleen maar erger en begon echt zijn neus te verminken. Uiteindelijk toch naar de arts, en ja hoor; kanker! Gelukkig is het goed afgelopen, maar de angst zat er behoorlijk in.”
De tekst gaat verder na de video
Is de absurditeit van de mens en de vreemde keuzes die we maken een rode draad in het verhaal van Mordred?
De gitarist vindt het onderwerp meer dan interessant. Hij veert op van zijn stoel en roept dan, iets te luid: “JA, een volmondig JA.” Waarna hij op normaal volume vervolgt: “We maken er een puinhoop van, denken het te weten en goed te doen, maar falen. En geven dan vervolgens niet toe, of anderen de schuld. Dat is onze eeuwige valkuil. Dat raakt ook het nummer Demonic #7. Is er een plek lager dan de hel, eentje die we zelf hebben geschapen en waarin we ons eigen demonen zijn? We vallen uit de hel naar beneden, naar een nóg diepere laag.”
Als je deze absurditeit even loslaat op de huidige pandemie…
“Mooi voorbeeld…” Danny is even stil, neemt een paar slokken van zijn – inmiddels koude – koffie en zegt: “Eerste vraag is al direct, bestaat het virus, of is het een uitgebreid complot waarin alle regeringen van de wereld het aangrijpen om ons te onderdrukken? Waarom zouden alle, en dan ook echt alle, leiders dat doen? Oké, volgende vraag is dan; ervan uitgaande dat corona bestaat; is het wel een ernstig virus? Nou, praat dan eens met iemand die het gehad heeft! Vraag het Will Carroll van Death Angel die ik recentelijk gesproken heb. Hij zegt letterlijk dat hij het gevoel had dat zijn longen vol glas zaten. Probeer dan nog maar eens te ademen. In ieder land, in ieders persoonlijke omgeving, zal er toch wel iemand zijn waar je mee kan praten hierover? Kom ik weer terug op de informatiebubbel… probeer er uit te stappen! Sommige aannames zijn toch te absurd voor woorden? Geldt ook voor mij trouwens. Het idee dat het virus tóch uit een Chinees laboratorium ontsnapt zou zijn, vind ik erg interessant. Hopelijk wordt er een degelijk onderzoek uitgevoerd.”
The Dark Parade… wat schuilt er achter het titelnummer en de cover?
“Weer dat masker, hè?’ lacht Danny. “De joker speelt een belangrijke rol, omdat het een vriendelijke lach laat zien waar iets vals achter schuilgaat. Het idee dat het niet echt is. Zoals we in dit interview al meerdere malen hebben gezien. We schuilen allemaal achter een masker, maar gelukkig is het niet zo sinister als onze Jester op The Dark Parade. Het titelnummer heeft als basis een Latijns-Amerikaans ritme, tresillo genaamd. Het geeft een gevoel van een feestelijke parade zoals we kennen van carnaval in Brazilië. De Verenigde Staten kent dat vooral van Mardi Gras in New Orleans. Vandaar dat de achtergrond van de cover een duidelijke link naar deze stad heeft. In de parade zie je een bankier, een slager een mooie danseres enzovoort. Dat zijn wij! Wij allemaal, in de rol die we in het dagelijks leven spelen. We worden naar een ongewisse toekomst geleid door dezelfde joker. Moet ik wel zeggen dat die toekomst niet per se negatief hoeft te zien. Het is niet zo dat het einde van de wereld in het verschiet ligt. Ik ben wat dat betreft best optimistisch ingesteld.”
Het nieuwe album The Dark Parade van Mordred wordt op 23 juli uitgebracht via M-Theory Records. Wil je een limited edition op vinyl van het album of op cassette? Kijk dan naar de opties op de Bandcamp-pagina van de band. Tevens kun je het werk van de band beluisteren via Spotify:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.