Vroeger! Vroeger zei de oude man, was hardcore ook meer dan muziek, maar waren de zaken nogal afgebakend. Enorme niches waren gecreëerd om het allemaal duidelijker te maken, maar het voelde soms ook beklemmend. Naarmate de helden uit de jaren tachtig en negentig ouder worden en andere inzichten en prioriteiten krijgen, sluipt dat in de teksten. As Friends Rust zanger Damien Moyal weet dat als geen ander te verwoorden op Any Joy, waar hij op zoek is naar het kleine geluk, een nieuwe balans, maar ook contempleert over dit tijdperk van zijn leven.
Tekst: Martijn Welzen
As Friends Rust nieuwste album Any Joy is op 18 augustus verschenen bij End Hits Records. Wij spraken niet alleen met zanger Damien Moyal, maar luisterden voorafgaand aan het interview naar het nieuwe album van de band. Lees de review: Hardhitting Albumreviews: As Friends Rust, Dead Heat, Cutthroat LA en Hatebreed
As Friends Rust – Any Joy
Als de tijd voortschrijdt lijkt jullie muziek een bepaalde rust te vinden, met een lichte melancholie. Op de vroege releases waren er vaak vlijmscherpe randjes en onverwachte twists.
“Ik zou niet durven zeggen dat er een bepaalde reden is voor de richting van onze muziek. Ik denk dat het meer het gevoel is dat de gitaristen hebben als ze stukken schrijven voor de band. Het is een collectief gevoel van het bevestigen of kanaliseren van die aannames en waar ik dan uiteindelijk weer woorden opzet die door deze melodieën worden opgeroepen. Ik kan niet zeggen dat er een visie vanuit de groep is voor deze sound. We zijn de som van nogal uiteenlopende interpretaties van wat onze band nu eigenlijk is. Natuurlijk worden we ouder en zullen onze inzichten en mogelijkheden om alles in muziek te vangen, veranderen. Die melancholie is heel waarschijnlijk een slachtoffer van het ‘over de top’ zijn. Mijn jeugd ligt inmiddels ver achter mij en ik heb nu dingen te verliezen.”
De 20-jaar oude zanger van As Friend Rust heeft iets heel anders te zeggen.
“Ja, absoluut. We zijn wie we zijn, en het is interessant om te zien dat sommige delen van mij zoals ze toen waren nu voor As Friends Rust gebruikt worden om de hedendaagse ik te ontdekken. Soms in complete tegenstelling.”
En dan haakt Any Joy wel mooi op diezelfde gedachte in. Vasthouden aan wat vreugde brengt.
“‘Any Joy’ is in Brits-Engels uitwisselbaar voor ‘any luck’. We vinden het een mooie combinatie van woorden. De diepere laag is dat het uitgelegd kan worden als een verzoek voor een klein beetje geluk, of de suggestie vast te houden aan de goede dingen in het leven. Het heeft een open einde, wat je best als thema van het album mag zien.”
De brutale zelfverzekerdheid van de jeugd maakt ook duidelijk plaats voor volwassenheid.
“Die vooringenomenheid is veel meer te vinden in mijn andere bands (o.a. Culture en Morning Again – red.) die een meer dogmatische benadering hadden. Maar algemeen gesproken is er een soort overheersende betweterigheid in de jeugd en ik ben blij dat ik daar overheen ben. Ik weet helemaal niks. Ik ben slechts een verwarde voorbijganger met een kladblok, en daar heb ik vrede mee.”
Tijd en volwassenheid lijken wel vaker terug te keren op het album.
“Het is inderdaad een van de terugkerende thema’s. Het blijkt dat ik best bang ben om te sterven.”
Als we dan de nummers even uit elkaar halen en het hebben over de totstandkoming van Any Joy.
“De afgelopen tien jaar hebben we echt een stapel nieuwe songs geschreven, maar het waren toch vooral de nieuwere die het album hebben gehaald. Ik denk dat het, door de pandemie, op afstandswerken wel invloed heeft gehad op het geluid. Als in dat we veel meer tijd hadden voor het oppoetsen en het ontdekken van nieuwe arrangementen.”
Even de opener Final Form aanstippen. Ik vind het heel interessant dat wanneer een muzikant, of misschien wel een mens in het algemeen, zijn uiteindelijke vorm heeft bereikt, inspiratie en creativiteit sterven. Dat even doortrekkend is de dood dus de ultieme vorm.
“Dat is niet eens zo ver gezocht. De Final Form die we beschrijven, is het gedeelde lot dat ons inderdaad allemaal staat te wachten; de dood. Het gaat over het hoge tempo dat we naar dat lot vliegen op snelheden die gewoon te rap zijn om je tegen te verzetten.”
Het mooie van muziek is dat het in een live-setting nooit zijn uiteindelijke vorm zal bereiken. Bij een schilderij of foto is het klaar wanneer het aan de muur hangt.
“Ik hou enorm van dat verschil tussen een opgenomen song en de live-versie. In een live-setting hebben we normaal gesproken dat magische ingrediënt; deelname van het publiek. Dat verandert alles! Op zo’n moment is een nummer van iedereen, en dat weerspiegelt de energie van iedereen die aanwezig is. De muziek muteert.”
Die progressie van tijd komt ook naar voren in songs als See Us Now en No Gods, Some Masters. Zijn die ook geschreven om voor je jongere ik dat verkeerde beeld van de wereld recht te zetten?
“Ik denk hier inderdaad hardop over alles waar ik verschrikkelijk fout zat, of soms bij puur toeval toch gelijk had. Ik heb niet het geheugen of de discipline om mijn memoires te schrijven. Ik heb ook zeker niet de wijsheid om met vingers te mogen wijzen en iemand van antwoorden te voorzien. Ik heb wat reflecties en vragen en deze songs zijn in de basis mijmeringen. Dit is het terugkijken op de uitslag van een experiment en dan denken: hey, die plank heb ik toch compleet misgeslagen.”
Het album voelt ook heel ‘echt’ aan. Maar dat heeft er misschien ook mee te maken dat muzikant zijn niet je baan is?
“Dat moet wel. Mijn voorruit is nu een computermonitor in zo’n hok op kantoor. Wij zijn kostwinners, partners. We leven in een compleet andere wereld dan toen we roekeloos en ongebonden waren. Het is een betere wereld voor mij!”
Ook hardcore als genre heeft enorme ontwikkelingen doorgemaakt. En met die veranderingen hebben de idealen van de scene ook een meer volwassen gezicht gekregen.
“De scene nu is veel diverser en inclusiever dan in de jaren negentig, naar mijn idee. Het lijkt allemaal minder versplinterd of afgebakend naar stijlen, wat geweldig is. De algemene deler lijkt meer een ‘gezond verstand’ denkwijze in plaats van die hyper-niche dogma’s. No Gods, Some Masters gaat over het conflict tussen het actief zijn voor de minderbedeelden en je eigen drukke leven vol privileges. ‘Ik wil zeker wel voor jouw manier van leven opkomen op zaterdag, maar dan gaat mijn kind naar honkbal.’ Het is niet bedoeld als kritiek op mensen die het niet meer doen, het is toegeven dat ik het niet doe. Het is verschrikkelijk moeilijk, omdat ik verdomde moe ben en tot een uiterste opgerekt. Het lijkt te gaan over de werk-privébalans maar het gaat meer over de ‘wereld-zelfbalans’.”
En toch komt er dan een korte Europese tour in september en oktober. Zal er ook niet makkelijker op zijn geworden.
“Ik ga thuis missen, maar ik wat hou ik van touren. Het is als het opnieuw bezoeken van een oude vakantieplek, maar dan verschrikkelijk stinkend.”
As Friends Rust tourt eind september tot begin oktober in Europa. Naast verschillende plaatsen in Duitsland en een show in Londen, zal de band op 2 oktober in Antwerpen optreden en op 7 oktober in Arnhem. Bekijk de volledige live-agenda hier.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.