Maurizio Dottores – Black Reuss

Liechtenstein is een heel klein land. Door de ligging, als het ware op een schans in de Noordelijke Alpen, zou je moeiteloos een tennisbal vanuit Malbun via Vaduz Zwitserland in kunnen laten stuiteren. Toch is er een kleine scene, waar een bijzonder donker, moody geluid uit voortkomt. Black Reuss is één van die bands, een project van Maurizio Dottores. Black Reuss klinkt, in eerste instantie, als een goed gepolijst stukje Paradise Lost of Katatonia worship, maar is een eigen creatuur met een geluid wat ergens tussen de EBM/darkwave invloeden en gothic metal in te plaatsen is. Met het beeld van Liechtenstein als locatie nog vers in mijn geheugen, mocht ik Dottores wat vragen voorleggen over het contrast tussen zijn metafysische thema’s en existentialistische gedachten in Black Reuss, over Liechtenstein en het spanningsveld tussen werk en passie. Veel dank aan Maurizio Dottores voor zijn tijd en om een licht te schijnen op Black Reuss en het onlangs uitgekomen Journey, de tweede plaat uit een beloofd vierluik. 

Tekst: Guido Segers

Hoe gaat het met Black Reuss?
“Heel goed, bedankt voor het vragen.”

Kun je iets zeggen over het ontstaan van Black Reuss en wat je inspiratiebronnen zijn geweest in dit proces?
“Ik maak al muziek sinds mijn tienerjaren en heb in de loop der jaren in verschillende bands gezeten. Ik heb ook bijna twintig jaar in de industrie gewerkt. Op een gegeven moment had ik overal genoeg van en ben ik andere wegen ingeslagen. Ik heb de muziek als het ware de rug toegekeerd. Ineens is er die behoefte om weer muziek te maken, maar ik had ook een bepaald idee van hoe het zou moeten gaan. Ik wilde gewoon doen wat ik wilde doen zonder dat ik beslissingen moest delen of compromissen moest sluiten. Ik begon mijn eigen studio op te bouwen en gewoon muziek te schrijven zoals ik dat wilde.
Ik vind veel dingen inspirerend. Niet alleen muziek, maar ook andere dingen. Er zijn veel mensen of gebeurtenissen die me geïnspireerd hebben. Ook veel dingen in de natuur zijn inspirerend. Voor Black Reuss heeft de levenscyclus een grote invloed. Het huidige project bestaat uit vier albums. Metamorphosis, Journey, Arrival en Death. Dit is mijn levensstroom en de vier mijlpalen elk verpakt als één album. De naam Black Reuss heeft daar ook mee te maken.”

Wat betekent de rivier Reuss en waarom heb je die als naam voor je project gebruikt?
“Aangezien het project draait om mijn levensrivier, wilde ik het geheel thematiseren met een naam van een rivier. En aangezien ik destijds aan de rivier de Reuss woonde, zit die nu in de naam. De kleur zwart thematiseert de melancholie en het wat sombere dat ik altijd met me meedroeg. En zo kwam Black Reuss tot stand, heel eenvoudig…”

Black Reuss – Journey

Je hebt net het tweede album gedropt, onderdeel van een reeks van vier die je hebt voorspeld. Je begon in 2018, maar nu ga je in een regelmatig tempo verder met releases.  Houd je nog steeds vast aan het idee van vier albums, en waarom ben je met zo’n plan begonnen?
“Ja, natuurlijk. Ik werk momenteel aan het derde album Arrival en ben van plan dat in het najaar van 2023 uit te brengen, daarna komt Death. Het concept is eigenlijk ontstaan voordat ik begon met het schrijven van nummers voor Black Reuss. Op een gegeven moment kwam natuurlijk de vraag, waar wil je eigenlijk over zingen, wat wil je zeggen, welke boodschap wil je overbrengen? Ik ben altijd een zeer reflectief persoon geweest en ik worstel met sommige dingen die door de maatschappij zijn bepaald. Ik heb altijd vraagtekens gezet bij veel dingen die mij in het leven zijn gegeven. Op een gegeven moment besloot ik dat het oké is om te doen wat ik echt wil.  En ik begon dingen te veranderen en stelde mezelf ook de vraag, waar ik eigenlijk heen wil. Het is belangrijk dat ik dit niet egoïstisch doe, maar ook rekening houd met de wensen van mijn dierbaren. En daar ligt de moeilijkheid. Zolang het alleen om mezelf gaat, is het nog gemakkelijk. Maar zodra er anderen in het spel zijn, wordt het spectrum veel groter. Dus ontstond het idee om daarover te schrijven en de verschillende hoofdstukken te thematiseren. De eerste twee albums zijn retrospectief en de volgende twee zijn projectief. Dus ik ga veel zeggen over hoe ik het voor me zie vanaf het volgende album.”

Voor mij lijkt het alsof je via Black Reuss een soort meta-existentiële vraag stelt die je in delen beantwoordt. Toch vertaalt zich dat in een abstracte, universele vorm van vertellen waardoor het moeilijk is om de persona daarin te ontdekken. Is dat bewust zo? Hoeveel persoonlijke ervaring en reflectie zit er in deze muziek verborgen, en kun je misschien een voorbeeld geven dat Journey mede vorm heeft gegeven?
“Ik baseer mijn schrijfsels altijd op mijn ervaringen en ik denk dat het belangrijk is te vermelden dat het geenszins mijn bedoeling is iemand te vertellen wat hij moet doen of het bestaan van de mensheid in twijfel te trekken. Dat is een andere kwestie. Existentialistische denkers onderzoeken vaak vragen over de zin, het doel en de waarde van het menselijk bestaan. Maar daar gaat mijn muziek helemaal niet over. Het gaat ook niet over bestaansangst, of angst in het zicht van een schijnbaar zinloze of absurde wereld. Ik beschrijf alleen wat mij bezig houdt of hoe ik het zie of hoe ik dingen in mijn leven heb veranderd. Maar het is in geen geval een handleiding voor iemand anders. Het mooie is dat iedereen een individu is en dat het niet nodig is dat iedereen zichzelf moet vinden in het verhaal van de ander. Dat zou saai zijn en is ook helemaal niet mijn doel. Maar er zijn zeker mensen die soortgelijke ervaringen hebben of punten die tot nadenken kunnen aanzetten. Maar dat is genoeg. Ik ben zeker geen profeet, en zou dat ook niet willen zijn.”

Je laatste plaat is Journey. Een donker rock meesterwerk dat voor mij gevoelens oproept van sommige van de mooiste Paradise Lost platen, zelfs de manier van verwoorden en uitdrukken van de woorden. Wat kun je vertellen over dit album?
“Ik vind sommige nummers van Paradise Lost echt goed. Maar ik hou minder van de tijd dat ze de metal een beetje de rug toekeerden. Ik heb echter nooit de behoefte gehad om dat te kopiëren en muzikaal zijn we niet per se gelijk, eerder stilistisch, met uitzondering van de tijd dat ze commercieel probeerden. Wat het tweede album Journey betreft, dit is hoe ik de reis heb ervaren.

Op een gegeven moment, als de transformatie ver gevorderd is, heb je genoeg kracht om de reis te beginnen. Het geheel begint met Exodus, wat de uitbraak is. Dan komt Dejectie, waarbij je je realiseert dat veel dingen routine zijn, maar er niet genoeg lijdensdruk is om aan jezelf te blijven werken. Egressie is het besef dat fouten en tegenslagen oké zijn, en dat je er ook nieuwe energie uit kunt putten. Met Gat ga ik in op het feit dat veel van het leven slechts materiële rotzooi is en geen betekenis heeft. Met Fail besef je dat het menselijk is om fouten te maken, en dat je daar niet bang voor hoeft te zijn. Als je dat beseft, zit je diep in het zadel van je leven. Dan, als je je gevoelens de ruimte geeft, kan weinig je van het spoor brengen. Maar er zijn altijd tegenslagen, en het gevaar is dat wat je veranderd hebt routine wordt en dan begint alles weer opnieuw. Die momenten heb je regelmatig nodig.

Ik noem het leven vaak een voorjaarsschoonmaak. Weg met het oude negatieve, haal het positieve weg en maak ruimte voor het nieuwe. Ik denk dat je er goed aan doet om zo min mogelijk afhankelijkheden in je leven te creëren. Want die maken je traag en beroven je van spontaniteit. Dat is wat afhankelijkheid is. Uiteindelijk besef je dat integriteit iets enorm belangrijks is. Een van mijn belangrijkste waarden is integriteit. En vergeet niet dat genegenheid de brandstof van het leven is. Zowel in het geven als in het ontvangen. Ik heb het geluk mensen om me heen te hebben die me veel genegenheid geven, en ik geef het graag. Het doet het hart zoveel goed en is een geschenk. Dit alles samen leidt tot verlossing.  Het besluit om het geluk te zoeken en daar verlossing te vinden. Zelfs als er altijd tegenslagen zijn, of zelfs als je de sporen van je strijd voor altijd met je meedraagt. Als je het geluk zoekt, is er tenminste hoop dat je uiteindelijk aankomt en één wordt met jezelf.”

Maurizio Dottores – bron: Instagram

Hoe was je proces voor deze plaat? Was de plaats waar en wanneer je eraan werkte anders dan bij de eerste plaat en wat is je boodschap?
“Ik heb mijn eigen studio waar alles gecreëerd wordt. Mijn proces om muziek te maken is eenvoudig, ik werk heel spontaan en neem ideeën op. Soms gitaarriffs, soms melodieën, soms akkoorden op de piano. Meestal inspireert het ene idee het andere, en zo ontstaat alles. Mijn enige credo is dat het 100% mijn muziek moet zijn die uit mijn binnenste komt. Ik heb geen andere grenzen die ik mezelf opleg.

In feite woonde ik, toen ik aan Metamorphosis werkte, nog in de buurt van Zürich in een dorp waar de rivier de Reuss doorheen stroomt. Vervolgens ben ik kort voor de release verhuisd naar Liechtenstein. Naar de streek waar ik ben opgegroeid. Ondertussen was ik twintig jaar in Zürich. Dus ik ben als het ware terug bij mijn roots. Een ander verschil is dat ik op Journey werkte met Diego Rapacchietti, van de legendarische Zwitserse band Coroner, op drums. Ik wilde echte drums en Diego heeft het geweldig gedaan.”

Ik heb onlangs Liechtenstein bezocht, en ik vond het een vreemde plek met veel financiële bedrijven en dure auto’s, maar weinig individuele expressie (althans niet afwijkend van een soort algemene norm). Natuurlijk was dit een kort bezoek en indruk. Ik zag ook dat u als persoon diverse hoge managementfuncties hebt bekleed, wat in dienst van mijn vraag betekent dat uw wereld er een lijkt te zijn waar filosofische reflectie niet per se een hoge prioriteit heeft. Is Black Reuss daar een antwoord op?
“Ik denk niet dat het Rijndal, waar Liechtenstein ligt, geen individuele expressie kent, noch dat iedereen in een dure auto rijdt. Natuurlijk is het een financiële plaats, maar niet meer dan Zürich of New York of Londen. Er rijden hier niet meer dure auto’s dan in die steden. En er wordt hier natuurlijk veel individueel gedacht. 

Ja, ik heb in verschillende managementfuncties gewerkt en doe dat nog steeds. Ik weet niet waar je die uitspraak vandaan hebt, maar het is dat ik veel leiders ken, en die geven veel ruimte om na te denken. Zelf doe ik dat al jaren, eigenlijk elke dag… en dat geldt ook voor de meeste van mijn collega’s. Als leider heb je ongetwijfeld een zekere ondernemingszin nodig, en ook gevoel voor mensen en de flair om de balans te vinden tussen werk en ontspanning. Reflectie is een van de weinige middelen waarmee je concrete mogelijkheden tot verbetering in de toekomst kunt identificeren. Kortom, reflectie is hoe we leren van ervaringen en het – idealiter – in de toekomst beter doen. Als ondernemer is dit essentieel. Het komt dus vooral voor bij uitvoerende managers, leiders of CEO’s.

In die zin is Black Reuss daar geen antwoord op en heeft het daar niets mee te maken. Natuurlijk, het geeft me veel, en het is een geweldige balans om me naast mijn werk te kunnen verdiepen in muziek. Maar het is geen tegenpool van mijn baan, dat zou betekenen dat ik mijn baan niet leuk vind, maar dat is niet het geval.”

En wat heeft de oorsprong van Liechtenstein (voor zover het uw oorsprong is) gedaan bij het vormen van uw muziek? Het heeft naast zijn bevolkte gebieden ook prachtige natuurlijke rijkdommen en houdt vast aan een landelijke identiteit. Ik vond er een eigenheid die uniek is en die naar mijn gevoel doorklinkt in de aanpak van Black Reuss.
“Als er een invloed is die met Liechtenstein te maken heeft, dan is het misschien dat het landschap hier deels een zekere melancholie en somberheid uitstraalt. The Beauty Of Gemina, een geweldige band uit de regio, noemt de streek Shadowland in een van hun nummers. Ik ben hier opgegroeid, dus het zou kunnen dat het een invloed heeft gehad. Verder is de regio muzikaal gezien niet per se erg inspirerend.”

Wat zijn de redenen voor jou om dit project alleen te doen en niet met een band of muzikale partners?
“Ik heb meer dan twintig jaar in bands gezeten, en het was geweldig om in een team te werken. Maar het maakt je ook traag, en je hebt zelden de kans om alleen te schrijven over wat in je hart zit. Als je samen nummers schrijft en uitvoert, zit er altijd iets van iedereen in de nummers. Dat wilde ik niet met Black Reuss. Daarom is het mijn project. Het gaat er niet om dat ik alles in de hand heb, maar meer dat het zo dicht mogelijk bij mijn leven en mijn gevoelens ligt.”

Wat voor soort heavy scene zie je in Liechtenstein, en waarom denk je dat er zo’n aantrekkingskracht is op de donkere/gothic sound en EBM muziek daar?
“Er is geen grote muziekscene in Liechtenstein in de zin van bands etc., maar er zijn veel metal, dark en gothic fans. Dat heeft zeker te maken met de sfeer. De Alpenruimte kan ook somber, ruw en grijs zijn. Er zijn veel schaduwrijke plaatsen vanwege de bergen tegen de zon. Dat zou een reden kunnen zijn… misschien.”

Wat zijn je toekomstplannen met Black Reuss?
“Aan het eind van het jaar breng ik nog vijf nummers uit die niets met het concept te maken hebben. Mijn schoonvader schrijft poëzie en heeft vorig jaar zijn eerste boek gepubliceerd. Sommige daarvan hebben me erg geraakt, en daarom heb ik besloten de muziek bij vijf gedichten te produceren. Momenteel werk ik aan het derde album, dat ik waarschijnlijk in de herfst van 2023 zal uitbrengen.”

Als je Black Reuss zou moeten beschrijven als een gerecht, wat zou het dan zijn en waarom?
“Ik zou zeggen. Het zou zijn wat wij ‘Hirschpfeffer’ noemen. Dat is een soort ragout met hertenvlees dat bij ons vaak in de herfst wordt geserveerd omdat het dan jachtseizoen is. En het wordt meestal geserveerd met seizoensgebonden bijgerechten zoals rode kool, kastanjes, champignons, enz. Het is erg donker en smakelijk, en het duurt lang om te koken. Maar als het eenmaal klaar is, smaakt het geweldig. Het is ook goed dat het een seizoensgerecht is. Nog een reden om uit te kijken naar de herfst. Ik vind het een geweldig seizoen. De verscheidenheid aan kleuren en het licht in de natuur zijn zo dicht bij de winterslaap. Geweldig.”


Deel dit artikel