GOLD over de verschrikkelijkheid van het leven: ‘Het hoeft niet altijd gezellig te blijven’

Het is je niet ontgaan: GOLD heeft net een nieuwe plaat uit. Why Aren’t You Laughing? is alweer het vierde album en het eerste dat verscheen via het Canadese Artoffact Records. 5 april was het zover en aangezien we de groep binnenkort prestigieuze shows zien doen op Roadburn (12 april) en Doomstad (11 mei) reist Never Mind The Hype af naar Rotterdam voor een gesprek met gitarist Thomas Pablo Sciarone en zangeres Milena Eva. Het duo vormt de harde creatieve kern van GOLD en woont samen in het hart van de havenstad. De zeskoppige groep telt nog twee gitaristen (Kamiel Top en Jaka Bolic) en de ritmesectie bestaat uit de verse bassist Tim Meijer en Igor Wouters (drums).

Door Ingmar Griffioen

 

GOLD heeft een internationaal speelveld. Tweede plaat No Image kwam in Noord-Amerika al via het eveneens Canadese label Profound Lore en de eerste drie albums verschenen ook op het Duitse Ván Records. “Sven, de eigenaar van Ván, is een goede vriend, die ik nog kende uit mijn The Devil’s Blood tijd. We hebben samen heel hard aan de weg getimmerd voor GOLD en dat heeft zeker z’n vruchten afgeworpen, maar het is ook een label met een hele specifieke focus op de wat extremere metal. GOLD is natuurlijk geen extreme metalband. We waren het erover eens dat de grens van de mogelijkheden bij Ván wel bereikt was en toen we verder keken kwam Artoffact op ons pad, ook een label dat al 20 jaar meegaat en een paar klinkende namen heeft als Front Line Assembly.”

Milena: “We zaten toch op een black metal nichelabel, waar we niet echt per se thuishoren. We zijn sowieso moeilijk te plaatsen, maar bij dit label is het veel meer goth en elektronisch en dat is weer een hele andere interessante hoek.” Thomas vult aan: “Het zal hopelijk meer deuren openen. Ik denk dat een andere invalshoek welkom is voor ons.”

Voor deze plaat werkten jullie met producer Jaime Gomez Arellano (bekend van o.a. Paradise Lost, Grave Pleasures). Hoe kwamen jullie bij hem terecht?
Milena: “Hij stond al vrij lang op onze radar. Wij vinden zijn producties tof, vooral omdat het altijd heel open klinkt, zelfs als het black metal is. Het klinkt bijna als pop en dat vonden we heel interessant.”
Thomas: “Hij is heel goed in het vertalen van ideeën, zonder daar zelf zijn stempel op te drukken. Dat hij met Paradise Lost en Grave Pleasures heeft gewerkt klinkt goed in een persbericht, belangrijker is dat de bands waarmee hij heeft gewerkt fantastisch klonken. De tweede Oranssi Pazuzu-plaat was daarin wel belangrijk, omdat we die heel tof vinden.”

De band hoopte met Arellano ook op het persoonlijke vlak een klik te hebben.
“Ik zag het wel zitten om een keer met iemand langere tijd in de studio te zitten”, vertelt Milena. “Ik heb hem vorig jaar januari ontmoet en in de zomer zijn we echt gaan opnemen. Ook hebben we op Roadburn uitgebreid gesproken en pre-productie samen gedaan. De vorige plaat Optimist is echt in totaal vier dagen opgenomen en de zang is er in één dag op geramd. Toen hadden we geen tijd om over iets na te denken en moesten er dus maar op vertrouwen dat hij dat goed ging produceren. Dat wilde ik niet meer. Dat is even heel wat anders dan tweeënhalve week in de studio zitten bij Jaime, helemaal afgesloten van de wereld en zo lang echt aan de plaat te werken.”

Dat gebeurde op het Engelse platteland, in een dorpje zo’n 60 kilometer boven Londen.
Milena: “Een prachtige plek, waar we adembenemende avondwandelingen hebben gemaakt. Als we ’s ochtends naar de studio reden, dan sprongen de hertjes van de weg.”
Thomas: “We zaten daar helemaal in onze eigen natuurbubbel en zijn echt alleen maar met de plaat bezig geweest. Weg van het stadse bestaan en de dagelijkse beslommeringen.”

Is wat jullie in die Oranssi Pazuzu-plaat (Valonielu) hoorden er ook uitgekomen?
Milena: “Zeker. Het is echt niet normaal hoeveel lagen daar in zitten, black metal met psych en ook veel toetsen. Hij vertelde me dat het een erg stille drummer is, wat heel moeilijk is om te produceren bij een harde band die je in een keer wilt opnemen. Toen geloofde ik wel dat hij het met ons ook zou redden. We hebben drie gitaristen en ik sta niet echt te brullen, dus dat is qua productie altijd een gevecht. Hij nam uitgebreid de tijd om het drumstel te stemmen tussen elke take door en de drums klinken dan ook echt fantastisch en heel ruimtelijk. Hij heeft echt voor elk nummer, elke gitaarriff, bas-, drum- of zangpartij de juiste sound gezocht en veel tijd gestoken in effecten en versterkers. Hij nam bijvoorbeeld bas als laatste op, omdat hij wil dat dat nog door de muziek heen prikt en wilde dat dan door de drie gitaren heen nog horen. Dat soort oplossingen zijn voor hem heel normaal.”

Thomas: ‘Wat ik zei over het vertalen van je ideeën. Wij klinken heel anders dan die Oranssi Pazuzu-plaat. Zij klinken zoals Oranssi Pazuzu moet klinken en wij zoals GOLD zou moeten klinken. En dus niet als een Jaime Gomez Arellano-plaat. Wat die twee platen verbindt, is dat de band zelf heel goed naar voren komt.”

‘Grootser, helderder en tegelijk intiemer dan ooit’, las ik.
“Dat is echt zo”, oordeelt Milena. “Sommige zangstukken klinken alsof het heel dichtbij gezongen wordt, er is een nummer dat ik echt gefluisterd heb. En de drums klinken soms echt heel groot en weids.” Thomas: “De gitaren ook, soms zijn alle gitaarlagen bij elkaar bijna orkestraal. Groots en bombastisch en tegelijk zit dat het intieme van Milena’s zang en teksten niet in de weg. Dat is te gek.”

Omschrijf het verschil in geluid eens tussen dit album en de vorige.
Thomas: “Ik vind dat deze plaat veel consistenter klinkt. Bij Optimist vond ik sommige nummers goed uit de verf komen in de eindmix en andere minder. Eigenlijk is Why Aren’t You Laughing? het geluid waar we drie platen naar gezocht hebben, puur qua productie. No Image was echt een experiment voor ons. We hadden een paar toffe nummers geschreven, maar hoe dat in het grote plaatje moest vallen… Bij Optimist hadden we wel een duidelijk beeld, we wisten dat het wat grootser, opener en misschien ook wel filmischer mocht, maar dat kwam toch niet erg uit de verf. Dat vinden we nu wel echt goed gelukt. Als je luistert gebeurt er zoveel om je heen.”

Milena: “Ik denk dat het wat toegankelijker klinkt, misschien zelfs wat poppy, maar niet commercieel. Ik denk dat m’n moeder nu ook makkelijker een black metalnummer kan luisteren, die kan dit qua productie ook nog wel aan.”
Thomas: “Dat is het verschil. Bij Optimist en No Image zaten er keuzes in de productie die het mensen moeilijker maakten om toch die ideeën te horen. Ik denk dat bij Why Aren’t You Laughing? de ideeën op de voorgrond staan en de productie het ervaren van die ideeën optimaal faciliteert. Dat het bijvoorbeeld een rauw randje heeft, waar je niet omheen kunt luisteren. Ik luister al 26 jaar black metal, dus die randjes die storen mij niet.”
Milena grapt: “Hij kan tegen die stofzuigersound.”
“Dat valt mij niet eens op”, grijnst Thomas. “Maar veel andere mensen die horen alleen maar die gruis en geen melodie. Dat heb ik moeten leren; als je je ideeën optimaal wil vertalen, doe je er soms beter aan om dat randje eraf te halen.”
Milena: “Dat randje is er toch wel.”
Thomas: “Dat randje is inherent aan wat we doen. We klinken niet opeens als Kensington.”

Hoe ontstaat het idee van een GOLD-nummer überhaupt?
Milena: “Het komt erop neer dat we maandenlang gewerkt hebben, ’s avonds thuis kwamen en dan gingen schrijven. Als Thomas vrij heeft, zit ie de hele dag met z’n gitaar dingen akoestisch op te nemen. Dan kijken we samen later weer naar al die ideeën, waarvan misschien wel 90% in de vuilnisbak eindigt. Gelukkig kan Thomas dat ook hebben en hebben we wel heel veel ideeën waarmee we kunnen werken. Meestal laat hij een paar dingen horen, hoor ik iets en dan pas gaan we verder met schrijven en komt er een tekst bij. Maar het ontstaat dus vooral door als een gek de hele dag te schrijven.”

Thomas: “En toevallig grijpen de muziek en de tekst vaak uiteindelijk heel goed in elkaar. Zo’n nummer als Taken By Storm is ook echt een stormachtig nummer. Het is niet zo dat wij dat bedacht hebben. En het tweede nummer van Optimist, Summer Thunder, daarin zitten gitaareffecten die bijna als een blikseminslag klinken, maar dat is niet zo bedacht. Dat gebeurt ons wel vaker, dat het een organische symbiose is tussen de muziek en de teksten.”

Milena: “Ik denk dat we vooral goed met elkaar kunnen schrijven, omdat ik vrij genadeloos tegen Thomas kan zijn en dat hij daar tegen kan. Ik hoef helemaal geen rekening te houden met dat ik op z’n tenen trap…” “Mag wel hoor”, grinnikt Thomas. Milena: “Maar ik doe het niet. En ik denk dat ik best goed ben in de juiste dingen eruit pikken en dat we samen echt goed zijn in daar composities van maken. Uiteindelijk, als we een basisstructuur hebben, met vaak ook wat gitaar- en baspartijen, dan gaan we ermee naar de oefenruimte. Daar kijken we of we eerst iedereen een partij aanleren en het dan spelen, maar normaal spelen wij het heel klein voor de band voor en kijken waar we samen heen kunnen. Soms heb je iets binnen een half uur staan en soms duurt het maanden.”
Thomas: “Sommige nummers hebben eindeloos veel vormen gehad voordat ze af waren. Zoals Please Tell Me You’re Not The Future van een heel zwaar dronend doomnummer tot een bijna te poppy rocknummer ging.”

Milena: “Wat Thomas eigenlijk doet is heel veel ideetjes opnemen en later maken we daar een werkend geheel van. En eigenlijk doe ik dat met tekst ook: Ik schrijf veel flarden en zinnen op, let op hoe mensen dingen zeggen en ik lees veel. Als ik een uitspraak zie waarvan ik de toon mooi vind, dan schrijf ik die op en uiteindelijk wordt het dan een soort knip-en-plak-werk van al die dingen die, haha, qua zwartgalligheid wel bij elkaar passen.”
Thomas: “Dat is de kern van wat wij doen: het zijn altijd ideeën, we gaan niet zozeer op een bepaald akkoordenschema of zo voortborduren.”
Milena schudt het hoofd: “Wij hebben echt nog nooit gejamd en dat ga ik ook echt niet doen. Als ik iets niet trek… Ik snap ook niet mensen dat kunnen, dat je zo relaxed bent dat je maar wat gaat proberen. Nee.”

Milena, vertaal je je eigen belevingswereld in de soms intieme teksten op deze plaat?
“Ik denk dat ik dat altijd heb geprobeerd, maar we speelden pas in de oefenruimte een klein stukje van een nummer van onze eerste plaat en dat vond ik vrij tenenkrommend. Nu vind ik dat hele lege teksten, toen dacht ik dat ik heel open was. Ik denk dat dit onze meest open plaat is tot nu toe. Ik vertel heel veel uit persoonlijke ervaring en vrij direct ook. Eerder heb ik vrij poëtisch geschreven. Voor mij heel helder, maar misschien was het voor de luisteraar wel lastiger wat ik bedoelde. Nu is alles denk ik wel vrij duidelijk. Ik ben meer open dan ooit en dat is omdat ik comfortabeler ben geworden met de band, en ook omdat onze stijl ons beter ligt inmiddels. We weten gewoon goed wat we aan het doen zijn.”

Thomas: “Heel prettig aan zo’n plaat-tour-cyclus is dat je eigenlijk altijd bezig bent. Je raakt nooit echt los van de band, maar er zitten wel duidelijke pauzes van ongeveer een jaar tussen het schrijven. Ik denk dat je daarin onbewust wel een ontwikkeling doormaakt, die wel de platen van elkaar onderscheidt. Ik denk niet dat Milena heel bewust is gaan zitten om opener te schrijven, maar dat dat een groeiproces is.”
Milena: “Er zijn ook dingen die ik heb meegemaakt in die periode, waar ik automatisch over ging schrijven.”

Zijn het jouw teksten Milena of ook jullie thema’s?
“Het zijn echt 100% mijn teksten.”
Thomas lacht: “Onze thema’s zijn Milena’s thema’s, ons leven is zo met elkaar vervlochten.”
Milena: “Jawel, maar deze plaat gaat ook over veel dingen die jij niet hebt meegemaakt.”
Thomas: “Klopt, maar zodra het politiek of maatschappelijker wordt, dan denken Milena en ik zo hetzelfde.”

Neem bijvoorbeeld het titelnummer Why Aren’t You Laughing?, wat kort samengevat lijkt te gaan over wat vrouwen allemaal te horen krijgen?
“Ja. ‘Waarom lach je niet?’ is gewoon een vraag die je vaak krijgt. Grappig genoeg hebben alle vrouwen die het horen erom moeten lachen en snappen het gelijk, terwijl mannen iets hebben van ‘gebeurt dit?’ Als ik ’s avonds in m’n eentje op straat loop, krijg ik ook vaak opmerkingen als: ‘Lach eens’ of ‘Wat kijk je boos’. Als vrouw wordt je geacht om altijd mooi en vrolijk te zijn en dat vind ik echt de grootste bullshit die er is. Ik ben niet altijd vrolijk en mooi. Reden voor de titel is dat het hele album eigenlijk over de verschrikkelijkheid van het leven gaat, dat er dus allerlei redenen zijn waarom ik niet lach.”
Thomas: “Het is natuurlijk krankzinnig dat voor veel mannen een wildvreemde vrouw er toch moet zijn om hun te behagen, al is het alleen maar visueel. Ik denk dat dat echt iets is dat mannen van vrouwen onderscheidt. De hoes ook trouwens: Veel vrouwen snappen meteen wat er gecommuniceerd wordt, terwijl het voor veel mannen een beetje raadselachtig is.”

Ehm ja. Het artwork staat ook in het teken van dat thema?
Milena: “Eigenlijk is Why Aren’t You Laughing? geschreven nadat we al wisten dat dit de voorkant van de hoes zou worden. We hebben gewerkt met Daniëlle van Ark, een kunstenares die we al langer helemaal te gek vinden. Ze maakt vaak werk uit een samenstelling of uitsnedes van bestaande beelden en stuurde heel veel toffe beelden op. Toen stuurde ze deze als laatste alternatief en die vonden we heel spannend en onheilspellend.”
Thomas: “Wat we tof vinden aan het werk van Daniëlle van Ark is dat er een bepaalde gelaagdheid in zit, en een manier van kijken die goed raakt aan de onze.”
Milena: “Een beetje cynisch ook en maatschappijkritisch. Wat we aan deze uitsnede heel mooi vonden is dat het heel kwetsbaar is.”

Aan de ene kant lijkt het alsof ze afgeschermd door een bodyguard in een auto moet stappen en aan de andere kant iets dat ongepast zou kunnen worden…
Thomas: “Ja, dat ongepaste is iets dat mannen er vooral ook in zien.”

Wat zien jullie erin?
Milena: “Ik zie iemand die heel kwetsbaar is en alles mee lijkt te hebben met haar chique glamourlook, maar stiekem misschien wel niet alles voor elkaar heeft.”
Thomas: “Maar ook iemand die zich tussen de mensen begeeft, maar zich tegelijk verschuilt voor een deel van de buitenwereld. Het is een verhaal met weinig clous en dat spreekt ons ook aan.”
Milena: “Er zit een spanning in en je snapt het niet helemaal, daarom wil je er langer naar kijken. Dat vind ik er zo goed aan.”

De video van Why Aren’t You Laughing? kwam op Internationale Vrouwendag uit, een duidelijk statement.
Milena: “Ja, dat is het ook.”

GOLD vindt het duidelijk prima om bekend te staan als band die zulke statements maakt.
“Ja. Wat dat betreft zijn Thomas en ik in het echte leven ook zo. Ik spreek mensen aan als ze dingen zeggen die ongepast zijn. Maar ook vrienden en onbekenden. Ik spreek ze aan als ik iets racistisch of seksistisch of wat dan ook vindt, omdat ik gewoon… voor verandering ben, en voor verbetering.”
Thomas: “Het is een beetje gechargeerd om te zeggen dat als je je mond houdt, je aan de kant van de dader staat…”
Milena: “Vind ik wel! Trek je mond open als je het ergens niet mee eens bent. Je hoeft het niet lelijk te doen, je kunt het ook op een sympathieke manier doen, maar ik vind wel dat je het mensen duidelijk moet maken als je iets niet door de beugel vindt kunnen. Want dat is de enige manier waarop het beter zou kunnen worden.”
Thomas: “En de truc, en zeker in kunst, is om het zonder vingertje te doen en zonder de ander zwart te maken.”
Milena: “Ja, we hadden ook een clip kunnen maken waarin een man doet, wat ik omschrijf en dan hadden we hem in een lelijk hoekje gezet. Maar daar gaat het niet over. De clip gaat over hoe vrouwen zijn.”
Thomas: “Hoeveel rockclips ken je waar ten eerste alleen maar vrouwen in zitten? En dan op een niet-cynische, niet-sarcastische, niet-sexy manier, maar die gewoon vrouw zijn. Ik denk dat dat een interessante manier is om even mensen hun blik te verbreden. Ik denk dat de grootste waarde is die wij als kunstenaars kunnen toevoegen, door even een ander perspectief te bieden. Ik denk dat dat de manier is waarop wij onze maatschappelijke visie en politieke ideeën soms een beetje proberen door te laten sijpelen.”

In een vorig interview vertelde je me dat jullie een EP hadden gemaakt met nummers van Optimist om aandacht te vragen voor de bedreigde witruggier. Ik wist niet eens dat er een witruggier was, maar misschien was dat precies het probleem.
Milena: “Exact. Wij kennen ook niet alle diersoorten, maar dat is wel de enige manier waarop je het zou kunnen verbeteren. Er gaat nogal wat mis op dit moment in de wereld, ik denk dat iedereen zich daar wel van bewust is, maar de verandering is nog niet nabij en dat hoop ik zo wel te stimuleren.”
Thomas: “We kunnen het elke dag hebben over welke gekke tweet Trump nu weer heeft verstuurd, maar we kunnen ook even laten zien dat er diersoorten in Afrika zijn die zo goed als uitgestorven zijn en dat er zich achter de media en politieke sensatiespelletjes enorme rampen voltrekken die niet in het nieuws zijn. Ik zie dat niet als onze opdracht, maar ik vind het wel interessant om te kijken hoe we dat ook in ons band zijn kunnen verweven. Niet altijd en overal, maar wel soms.”

Dergelijk activisme of zelfs maar betrokkenheid is doorgaans ver te zoeken in de Nederlandse muziekwereld.
Thomas: “In Nederland heerst heel erg het gevoel dat het gezellig moet blijven en dat als je activistisch bent, dat je daarmee automatisch iets negatiefs belicht en de sfeer drukt. ‘Het is entertainment en dat moet gewoon gezellig blijven’, maar dat hoeft van ons helemaal niet.”

Eerste single He Is Not:

Zitten we in een soort kantelmoment? Een tijd waarin grote groepen proteststemmen uitbrengen en de jeugd zich ook roert?
Thomas: “Er is meer activisme dan ooit. Ok niet zoveel als in de jaren ’80, maar wel meer dan in de laatste twintig jaar.”
Milena: “Alleen al dat zoveel jongelui de straat op gaan voor het milieu, voor vrouwenrechten of tegen racisme, volgens mij is dat heel goed. Hoe gaaf is Greta Thunberg? Ik houd van haar. Het is echt fantastisch dat zij er is en dat zij dit doet. Van haar speeches krijg ik rillingen over mijn rug. He he: eindelijk iemand die het gewoon zegt! Het interesseert haar niet hoe ze over komt, ze zegt het gewoon.”
Thomas: “Er wordt altijd maar gezegd dat pubers het summum van egoïsme zijn en alleen maar met zichzelf bezig zijn. Maar ja, een 16-jarige laat aan de hele volwassen wereld en de hele oude-mannen-politiek zien wat niet met jezelf bezig zijn is.”

Komen die thema’s ook terug op deze plaat?
Thomas: “Niet zo expliciet, want dat doen we nooit. We hebben het niet over vergroening in onze teksten, maar Please Tell Me You’re Not The Future is wel een aanklacht tegen mensen die niet veranderingsbereid zijn.”
“Truly, Truly Disappointed zegt ook wel wat”, voegt Milena toe. “Maar we hebben inderdaad nooit expliciete nummers geschreven, eigenlijk is Why Aren’t You Laughing het eerste nummer over zo’n thema. We hebben wel eerder in interviews en videoclips daar de nadruk op gelegd, maar niet echt tekstueel.”

Terug naar de muziek. In een recent artikel over GOLD worden links gelegd met Throwing Muses, Kirstin Hersh en New Model Army, maar vertel je ook over de aanhoudende invloed van black metal, wat in het nummer Taken By Storm echt naar voren komt.
Thomas: “Vanaf No Image is die invloed er zeker geweest, is ons palet aan invloeden enorm verbreed, een weerspiegeling waar wij als muziekliefhebbers van houden. Dat is inderdaad black metal, al sinds mijn veertiende – ik ben nu veertig – maar ook punk, hardcore, experimentele elektronische muziek en goede pop. Ik denk dat het altijd wel zijn weg vindt. Bij black metal ben ik de enige in de band die dat heeft. Niet dat anderen het haten, maar het is nooit zo onderdeel geweest van hun belevingswereld. Taken By Storm is de eerste keer dat we het ook op die manier uiten. Een blastbeat kwam nooit van Igors drumstel bijvoorbeeld, maar hier werkte het gewoon. Die gitaarlagen deden we op No Image al bij een nummer als The Controller.”

In de laatste video draag je een nieuw pak Milena, ontworpen door het Rotterdamse design-duo Devastator, en dat gaan we voortaan ook live zien.
Milena: “Het is de bedoeling dat dat voortaan altijd live te zien is ja. Ze maken allerlei kledingstukken op maat van restmaterialen. Dat sprak me erg aan en daarnaast vind ik hun stijl ook prachtig. Ik heb me sowieso altijd op een specifieke manier gekleed. Toch vond ik het jammer om een eenzijdig beeld van mezelf te laten zien en daarom besloten we een soort modulaire outfit te maken, waarmee je op het podium kan wisselen van kleding, en dus ook van sfeer.”

De rest van de band ook?
Thomas grinnikt: “Nee, wij blijven gewoon lekker in het zwart.”

De tour voor deze plaat begint vrijdag op Roadburn, waar jullie al eerder speelden. Is dat speciaal?
Milena: “We wilden dat heel graag. Ons droomscenario was dat we daar onze release konden doen en dan verder. Daar hebben we het met Walter over gehad en die zag dat wel zitten. En zo geschiedde.”

Dus het is geen toeval dat de plaat net voor Roadburn uitkomt?
In koor: “Nee hoor, dat is zo gepland.” Thomas: “We wisten dat het haalbaar kon zijn. Het was geen must, maar wel fantastisch dat we het voor elkaar hebben gekregen. Ik ben er superblij mee omdat Roadburn het perfecte podium is voor ons en een mooie manier om een nieuwe cyclus af te trappen.”
Milena: “We spelen bovendien in het Patronaat, dus we mogen niet klagen.”
Thomas: “Een supermooie, sfeervolle zaal. We trappen de vrijdag af, dus iedereen die dan al wakker is heeft geen excuus!”

Wat kunnen we verwachten? Meestal speel je op een festival een andere set dan tijdens de tour.
Thomas: “We mogen een uur spelen, dus dat is wel luxe voor een band van onze grootte op een festival. Maar we hopen op onze eigen headlineshows nog wel iets langer te spelen.”

Ik neem aan dat jullie wel een volledige set spelen op 11 mei op Doomstad in EKKO, waar jullie co-headliner zijn?
In koor weer: “Dat is wel de bedoeling ja!”

GOLD presenteert de plaat vrijdag 12 april op Roadburn Festival, van 14.00-15.00 uur in het Patronaat. Aansluitend gaan de Rotterdammers op Europese tour. Op zaterdag 11 mei keren ze weer terug voor Doomstad in EKKO, Utrecht (samen met Raketkanon).

---