Farida Lemouchi: ‘Molassess hing al jaren in de lucht, we zijn eeuwig verbonden’

Debuutalbum Through The Hollow verscheen vrijdag bij Season of Mist en daarmee is het hoog tijd voor het verhaal van Molassess. We betitelden ze eerder als Nederlandse supergroep en dat is met vier kernleden van The Devil’s Blood ook niet zo gek. De eerste langspeler laat horen dat ze die kwalificatie ook meer dan verdienen. Tot nu toe baseerden we dat op grootse indrukken van de eerste show op Roadburn Festival 2019 en de dat jaar verschenen eerste EP waarop de occulte rock van hoog niveau was.

We kunnen je geruststellen: Molassess levert een debuutalbum van indrukwekkende proporties af. Through The Hollow is een bedwelmende plaat die je onverbiddelijk naar binnen zuigt. Meer daarover binnenkort in de albumreview op NMTH. We grepen de kans aan om frontvrouw Farida Lemouchi te spreken over deze nieuwe formatie, hoe een verzoek van Roadburn Festival tot deze band leidde, over het tot stand komen van de plaat, vergelijkingen met The Devil’s Blood (naast Farida doen ook bassist Job van de Zande en gitaristen Oeds Beydals en Ron van Herpen mee), verwachtingen, ambities, haar broer Selim en de ontdekkingsreis van Molassess. En hoe komen ze eigenlijk aan toetsenist Matthijs Stronks (Donnerwetter) en drummer Bob Hogenelst (Birth Of Joy)? De Eindhovense toont ambitie: “We zijn nog lang niet klaar. We zijn net begonnen en gaan zeker nog een plaat maken.”

Door Ingmar Griffioen

Luister Through The Hollow:

Je zou zeggen dat het voor de leden van Molassess extra spannende tijden zijn rond de albumrelease. “Ik vind het ook wel fijn dat de plaat uit is”, reageert Lemouchi. “Daar hebben we zo hard aan gewerkt. Het album was al een tijd klaar en nu kunnen we hem dan loslaten. Dat voelt fijn.” Molassess had het geluk dat alles al was opgenomen toen de coronacrisis in Nederland arriveerde. “We moesten nog wel mixen en dat was lastig. Het was omslachtig om via Skype te bespreken wat we hadden beluisterd en dat moest dan weer naar Pieter (Kloos, die na de productie ook de mix en master verzorgde, IG) en zo ging dat de hele tijd heen en weer. Dat was best een tijdrovende klus zo. Maar het is toch gelukt.”

Een paar stappen terug naar het ontstaan van Molassess: Heb je er nog over na moeten denken, toen Walter Hoeijmakers van Roadburn Festival je verzocht om een compositieopdracht te doen?
“Walter had ons allemaal gepolst ja. En nee, daar hoefde ik niet over na te denken. Daar zei ik wel meteen ‘ja’ op en de rest ook. Dat gingen we meteen doen ja.”

Was het zo’n goed voorstel?
“Ik denk dat het altijd al wel in de lucht hing dat we ooit weer iets zouden gaan doen. Maar iedereen was ook met zijn eigen shit bezig, dus het moment was er gewoon nog nooit. Toen Walter dat vroeg, was het moment duidelijk wel daar. De timing was ook goed.”

Het pakte ook erg goed uit, dat podiumdebuut op nota bene de Main Stage van Roadburn Festival.
“Ja, dat was een goede show”, blikt de zangeres terug met gevoel voor understatement. “Een volle zaal, iedereen was benieuwd en wij hebben echt een gave show gespeeld. Vind ik dan. Het was even wennen, maar wel gaaf. Je hebt er heel lang naartoe gewerkt, en nieuwe muziek gemaakt, en dat wil je op een gegeven moment dan ook echt spelen. Dus het was ook echt een ontlading.”

Op Roadburn stonden jullie voor het eerst in zo’n 5 jaar weer samen op het podium?
“Niet helemaal. Zo hadden Job en Oeds het jaar daarvoor samen op Roadburn gespeeld in Iron Chin. Ik heb nog wel eens met Rons band ZooN meegedaan op het podium en Oeds speelde al eens met Bob. Maar zo in deze formatie niet, dat was echt de eerste keer.”

Was het vanzelfsprekend dat Molassess geen one-off was? Dat het een echte band zou worden?
“Nou, in eerste instantie niet, maar in de voorbereiding naar de show toe was het eigenlijk best snel beklonken: dat dat niet alles was, dat we gewoon door zouden gaan en op zijn minst een plaat zouden maken. Alles ging vanzelf, heel organisch. We hadden duidelijk nog een hoop te doen met elkaar, dus dat was echt te gek.”

In die fase was er nog geen label als Season of Mist in beeld?
“We hebben op de dag van Roadburn die dubbele single, of EP, Mourning Haze / Drops of Sunlight uitgebracht. Dat hebben we bij Ván Records gedaan. Later is pas Season of Mist in beeld gekomen.”

Dat was meteen een interessante release. Ik vond Mourning Haze aardig proggy, met bijna jazzy toetsenspel erin.
“Ja, dat is echt Matthijs z’n ding, haha, lekker jazzy pianospelen.”

De leden van de band zijn dezelfde muzikanten die Walter Roadburn benaderde. Maar waarom koos hij voor drummer Bob Hogenelst en toetsenist Matthijs Stronks? Die hebben toch helemaal geen occulte sporen verdiend?
“Zij komen juist helemaal niet uit dezelfde hoek en dat maakt het uiteindelijk ook zo interessant. Zeker omdat het ook mensen zijn die je wel hebt gezien in andere bands. En Oeds had al eens met Bob gespeeld in de Motörhead-tribute Lemmy Lives, dan weet je ook dat het een goede muzikant is.”

Through The Hollow is een plaat die me echt meezoog, meteen al in het lange titelnummer. En het eindigt ook al met zo’n lang nummer van ruim 10 minuten. Is dat bewust?
“Nee, zo lang duurt het nummer gewoon. Je gaat er niet voor zitten om ‘nu een nummer van 10 minuten te maken’, maar het is dan gewoon uiteindelijk 10 minuten. Zo is het. Op een gegeven moment is een nummer af en dan gaan we het in de studio opnemen. Soms verandert er daar nog wel eens wat, bijvoorbeeld een ander begin of einde.”

Epische slotsong The Devil Lives:

Heeft Pieter Kloos daar dan een rol in?
“Daar heeft Pieter zeker een rol in. We zijn dan echt met de band en hem samen aan het opnemen. Soms kom je er dan achter dat iets niet werkt en daar heeft Pieter dan ook ideeën over. Daar luisteren we graag naar.”

Hoe komt zo’n tracklist dan tot stand? Zijn sommige nummers belangrijker?
“Nee, alle nummers zijn even belangrijk. Sommige nummers horen bij elkaar, vloeien in elkaar over of hebben tekstueel overlap. Je gaat luisteren tot iedereen tevreden is dat dit de volgorde is.”

Jouw zang in The Devil Lives (maar ook in The Maze of Stagnant Time) brengt me terug naar The Heavens Cry Out for The Devil’s Blood (van debuut-EP Come, Reap). Get Out From Under heeft ook dat seancegevoel, die bedwelmende gitaarlijnen en melodieën. De muziek van The Devil’s Blood mag nog best doorklinken in Molassess?
“Ja, dat is niet echt een keuze. Je gaat gewoon met elkaar muziek maken en natuurlijk hebben vier van ons ook in die band gezeten en daar heb je dingen van meegenomen. We hebben er niet over nagedacht of het zo moest gaan klinken of juist niet. Dat proberen we gewoon helemaal los te laten. Dit is gewoon wat eruit is gekomen. Je kan er van alles in horen. Dat heeft misschien ook wel met bepaalde verwachtingen te maken. Ik zing, weet je wel, dus dat is al hetzelfde. Er zijn natuurlijk dingen te vergelijken. En dat is ook allemaal prima.”

Hoe worden de muzikale keuzes gemaakt in Molassess? Hoe ontstaan nieuwe nummers?
“Heel vaak hebben Oeds en Ron ideeën, beginnen, riffen, of een half nummer. Een soort blauwdruk. Dan wordt er gejamd en gekeken wie wat gaat doen en waar we verder aan gaan werken. Dan gaan we ook nadenken over teksten, dan ga ik met Oeds kijken waar het over moet gaan en dat wordt dan weer een tekst. Het is wel heel veel samenwerking. Soms zijn er ook al stukken tekst en dan zoeken we een liedje dat daarbij kan. Dan gaan we ermee werken en repeteren en zo groeit het tot een liedje. Heel democratisch en ook organisch eigenlijk.”

De titel is te vertalen als ‘Door de holte’. Zit daar een bepaalde gedachte achter?
“Dat je door een leegte, een holte heen moet. Je blijft er altijd doorheen gaan, het is nooit eindig. Het blijft op de een of andere manier maar terugkeren.”

De hoes doet me daar ook aan denken. Het zijn niet helemaal holtes, meer halve planeten of kommen die steeds kleiner worden als Russische Mamushka poppetjes.
“Haha, ja. Het blijft maar doorgaan, als in de kosmos zwevende lichamen. Het is oneindig. De hoes is gemaakt door mijn neef Max Rovers, die designer is. Hij was vanaf het begin heel erg betrokken. Hij heeft ook het eerste Molassess-logo gemaakt. Het was eigenlijk vanzelfsprekend dat hij ook de hoes ging ontwerpen. We hebben hem geen opdracht gegeven. Hij heeft gewoon het hele proces, de muziek en de tekst meegekregen en ondertussen was hij dit aan het maken. We zijn heel blij met het resultaat.”

De band is vernoemd naar het slotakkoord, of in ieder geval laatste nummer op Selim Lemouchi’s laatste plaat Earth Air Spirit Water. Dat is nogal een statement. Blijft Molassess daarmee ook altijd een eerbetoon aan je broer en zijn erfenis?
“Ja, als je dat zo wilt noemen. Ik zie het niet zozeer als een eerbetoon. Het is meer dat we voor eeuwig verbonden zijn. Ik kan dat ook wel allemaal niet doen. Maar als het zo voelt en die naam klopt gewoon, dan is dat het. Je kunt over die dingen heel erg gaan nadenken, dat het wel of juist niet zou moeten, maar dan zou het pas echt in de weg zitten. We proberen juist heel erg om dat niet te doen, het gewoon ’te laten zijn’ en dat werkt eigenlijk heel goed.”

Hoe kwam die naam dan tot stand?
“Het was een heel speciaal lied, het laatste ding dat ik met Selim gedaan heb. Je moet toch een naam bedenken en toen kwam dat in me op. Ik vond het ook toepasselijk, omdat Molasses(s) een soort stroop is. Die blijft toch aan elkaar zitten op de een of andere manier, dus alles is verbonden. Dat vond ik ook wel symbolisch voor ons.”

In de press-sheet lezen we ‘The new light that follows the one great death’. Ook een duidelijke referentie.
“Ja. Ik denk dat er heel veel referenties zijn. Dat kan ook niet anders. We hebben zo’n geschiedenis met elkaar en als je dan samen muziek gaat maken… dat is allemaal in ons. Dat kun je moeilijk ontkennen. Dat zou raar zijn.”

Het is inmiddels ruim 6 jaar geleden dat je broer overleed. Ik kan me voorstellen dat je destijds niet op vragen daarover zat te wachten. Hoe is dat nu?
“Soms is het niet leuk of denk ik: ‘alweer’. Maar het is ook logisch, dus ik heb daar helemaal geen last van. Ik vind het ook helemaal niet vervelend om het over mijn broer te hebben, maar het is wel zo dat we een nieuwe band zijn en we hebben een nieuwe plaat, dus daar wil ik het vooral ook over hebben. Maar als het gesprek erop komt, dan is dat prima. Het is er gewoon allemaal. Je hoeft er ook niet moeilijk over te doen.”

Kun je zeggen dat de muziek die je samen met Selim hebt gemaakt nog de huidige muzikale keuzes beïnvloedt?
“Dat vind ik een moeilijke vraag. Keuzes dan weer niet. Wij maken die keuzes. Hij niet. Hij is er niet. Op die manier kan hij er ook geen invloed op hebben, maar we hebben wel veel van hem geleerd en ik denk ook aan hem. Ik denk heel vaak aan hem. Ook als ik muziek aan het maken ben. Dat kan niet anders. Maar het kan ook zo zijn dat ik denk – hoewel dat in de band minder is voorgekomen – ‘dat zou hij heel anders gedaan hebben. Jammer dan, want ik doe het toch zo’.”

Was hij als bandleider zoveel sturender en bepalender?
“Nou, Selim schreef alles. Die had van tevoren heel goed in het hoofd hoe iets moest worden en dat gingen wij zo doen. Daar kon ook nog wel van alles aan veranderen in het bandproces, maar dat is een heel ander uitgangspunt natuurlijk. Wij werken op een heel andere manier. Wij zijn totaal iets anders; andere entiteit, andere mensen, andere band, andere… alles. Alles anders eigenlijk.”

Ik las ook over ’the new sonic search of Molassess. An infinite search for personal and spiritual renewal’. Jullie zijn op zoek naar… een bepaald geluid?
“Niet zozeer naar een bepaald geluid. We zijn bij elkaar gekomen voor Roadburn, dan ga je muziek met elkaar maken en ga je op een soort ontdekkingsreis. Dat is helemaal nieuw. Dan moet je elkaar leren kennen en ontdekken, de bandenergie en al die dingen zijn allemaal nieuw. Dus dat is op die manier een zoektocht.”

Daarbij komen de persoonlijke en spirituele vernieuwing vanzelf of is dat een doel?
“Haha, nou doel… Dan zeg ik heel vaak ‘het is gewoon zo’, maar als je iets gaat creëren met elkaar, dan stop je daar heel veel van jezelf in en ik maak dan persoonlijk allerlei processen door. Daar groei ik van, dat is ontwikkeling, zowel spiritueel als technisch en als mens. Het is een soort therapie soms wel. Om dat allemaal te doen: het te maken en dan aan mensen laten horen, dat is best wel een ding om dat te doen. Dat vind ik best wel eng; dat je iets maakt, heel persoonlijk, en het dan weggeeft…”

Er zijn al reviews binnen, onder andere van Decibel Magazine. Is dat heel spannend? ‘Als ze het maar goed vinden’.
“Nou nee. Niet: ‘Als ze het maar goed vinden’. Wij hebben die plaat gemaakt, ik heb dat gedaan en ik vind het goed. Wij hebben daar heel hard aan gewerkt, heel hard ons best voor gedaan en zoals het geworden is, dat is zoals het moet zijn. Dus die plaat is goed. Als niemand het mooi vindt, dan is dat heel jammer, maar dan ben ik nog steeds blij dat ik die plaat gemaakt heb. Dan ben ik er nog steeds heel blij mee en trots op. Dus dat doet daar niet aan af, maar natuurlijk is het leuker als mensen het wel gaaf vinden. Maar dat is niet het doel voor mij. Dat moeten we dan maar zien.”

Hoe is de relatie met label Season of Mist? Gaan jullie daar meer platen maken?
“We hebben gewoon een contract, maar ik heb niet het gevoel dat we nu allemaal dingen moeten opeens. We hebben een bepaalde vrijheid om te doen wat we willen en we gaan echt nog wel een plaat maken hoor”, grinnikt Lemouchi. “We zijn nog lang niet klaar. We beginnen net.”

Ambitieus! Hoe ziet de ambitie er verder uit, nu jullie helemaal niet weten of je kunt gaan spelen?
“Nee het is heel onzeker allemaal. We hebben in januari wel een tour staan met Tribulation en BØLZER, maar ja… Ondertussen wordt er alweer volop muziek geschreven, gaan we gewoon door en bedenken we ook andere dingen die we kunnen doen. Je moet creatief zijn, alternatieve plannen maken. Als we straks wel kunnen spelen, dan zijn we er in ieder geval klaar voor.”

Through The Hollow is 16 oktober verschenen bij Season of Mist en onder meer te beluisteren via Spotify en Bandcamp (waar je de plaat meteen in diverse formats kan bestellen):

---