Mike Patton, Justin Pearson, Dave Lombardo en Michael Crain van Dead Cross. foto: Rich Cook
Menig liefhebber van heavy muziek spitste haar of zijn oren toen Dave Lombardo eind 2015 zijn nieuwe band Dead Cross aankondigde in een interview met Vice’s Kim Kelly. Naast de voormalig Slayer-drummer bestond de band uit bassist Justin Pearson, gitarist Mike Crain en vocalist Gabe Serbian, vertelde hij. Pearson is vooral bekend als frontman en/of bassist van The Locust, Retox en Head Wound City, Crain als gitarist van Retox en Gabe Serbian als drummer van The Locust, Head Wound City en voormalig gitarist van Cattle Decapitation. Laatstgenoemde werd al snel vervangen door zangicoon Mike Patton, voormalig vocalist van onder meer Fantômas, Tomahawk, Mr. Bungle, The Dillinger Escape Plan en natuurlijk Faith No More.
Toen het gelijknamige debuutalbum 4 augustus uitwam via Ipecac Recordings, bleken de hooggespannen verwachtingen waar te worden gemaakt. In zijn recensie noemde Never Mind The Hype’s Roy Wolters het met recht ‘een potente plaat die een ware sloopkogel is’. ‘Een plaat die in 28 minuten voorbij dendert als een stoomlocomotief door een porseleinkast’. Never Mind The Hype sprak daarom met Justin Pearson, die naast zijn werk in de bands Dead Cross, The Locust, Retox, en Head Wound City, ook actief is als eigenaar van Three One G Records. Een gesprek over de nieuwe plaat, wanneer ze naar Europa komen en de status als supergroep. “Ik ben wel eens ergere dingen genoemd, maar het is niet vervelend natuurlijk. Verder doet het me niet zoveel. Als je een supergroep wordt genoemd, wordt het al snel zo’n hype. Net als bij Garbage of Prophets of Rage. Op papier klinkt het heel goed, maar als je het hoort valt het allemaal wel mee. Misschien zijn wij net zo, maar ik hoop het niet natuurlijk.”
Door Daan Holthuis
Het interview begint moeizaam, want Pearson’s pc schijnt net gecrasht te zijn. Bovendien start zijn auto niet meer en moet zijn hond naar de dierenarts. Desondanks vertelt de Amerikaan honderduit. “Het project is op een vrij grappige manier en onverwachts ontstaan. Ross Robinson, de producer (van onder meer Korn en Glassjaw, red.), belde me uit het niets op met de vraag of ik een sessie kon komen doen met een vriendin van hem, een singer-songwriter (Poppy Jean Crawford, red.). Hij vroeg of ik de baspartijen wilde inspelen en dat zag ik wel zitten. Ik vroeg hem wat meer over de sessie te vertellen en daarop vertelde hij dat Dave (Lombardo, red.) het geheel in zou drummen, ‘weet je wel, van Fantômas’. ‘Mike Crain van Retox gaat de gitaarpartijen doen’. Die ken ik natuurlijk erg goed en ik weet dat hij een groot Slayer-fan is. Daarnaast is hij een geweldige muzikant.
Wel verrassend dat drie muzikanten, die zo bekend zijn om hun activiteiten in de hardere muziekgenres, meewerken aan een album van een singer-songwriter. “Nee ik denk het niet. Ik denk dat al onze vaardigheden en muzieksmaak zeer gevarieerd zijn. Elk van ons heeft een vrij eclectische smaak wat muziek en kunst betreft. De sound van de singer-songwriter waarmee we werkten was een soort van Nancy Sinatra gemixt met Halloween. Het was vrij gothy en vergelijkbaar met PJ Harvey. Het was in ieder geval niet je typische singer-songwriter, die popliedjes aan het schrijven waren. Het was echt donker en had een vrij kwaadaardige kant.
“Tijdens die sessies vertelde Dave dat hij drie shows had geboekt met een van z’n bands, Philm, maar zij waren uit elkaar gegaan. Hij moest dus iets nieuws verzinnen. Ik meen me te herinneren dat we ongeveer twaalf dagen hadden, en in die dagen schreven we wat nu ongeveer het Dead Cross album is. We hadden dus weinig tijd toen we die songs schreven. En er waren een paar problemen waar we mee moesten dealen. Ten eerste moesten we een set van dertig minuten bij elkaar schrijven. Daarnaast moesten we binnen die twaalf dagen ook zorgen dat we het ons konden herinneren. De juiste aanpak vinden was lastig. Er werden een heleboel ideeën op elkaar afgevuurd. In het begin wilden we klinken als Infest, maar het werd toch een meer metal-klinkend iets. Uiteindelijk, begon dat natuurlijk gewoon zijn eigen leven te leiden. Ik denk dat de meeste bands zo werken. Je hebt zo’n beetje hetzelfde startpunt, ongeacht wie er in de band zit. In het begin was het eigenlijk alleen bedoeld voor deze drie shows, maar dat werden er meer. Daarna werd het een band en gingen we een plaat opnemen en daarom besloot Gabe later te stoppen.”
Vervolgens gaat de band met producer Ross Robinson de studio in. “De plaat was nog niet helemaal af. We hadden slechts de eerste zeven songs en die hadden ook nog eens wat hulp nodig. Ze hadden nog niet de tijd gehad om wat verder te rijpen. Er was niet echt sprake van een deadline, maar toch is het wel op een vreemde manier gegaan. Het ene moment waren we nog aan het schrijven en het andere moment zaten we in de studio om op te nemen. Naar mijn mening was dat niet het beste plan, maar tegelijkertijd is er wel iets absurds vastgelegd, denk ik eerlijk gezegd. Robinson heeft ons heel erg geholpen met het arrangeren van het werk. In eerste instantie nam Gabe de vocalen op voor het Dead Cross album. Robinson zorgde ervoor dat hij met deze indrukwekkende vocalen kwam, terwijl Gabe zichzelf niet zou beschrijven als een zanger. Hij weet een bepaalde energie op te roepen. Niet alle producers kunnen dat. Hij heeft echt iets in ons naar boven gehaald door ons aan te sporen om dingen niet per se praktisch aan te pakken. Zo mochten we onze uitgeschreven partijen er niet bijhouden, want hij wilde dat we meer met ons gevoel speelden. Ander voorbeeld is dat we niet mochten gaan zitten als we gingen opnemen in de live room. Dan wilde hij dat we gingen staan en dat we er vol voor gingen. Echt dingen die ik hiervoor niet had meegemaakt met een producer. Het zijn wel elementen die aan de plaat hebben bijgedragen.”
Als Serbian uiteindelijk vertrekt, wordt hij vervangen door niemand minder dan Mike Patton en ontstaat er een ware “supergroep”. “Mike was onze eerste keus en heeft later in zijn eigen studio de vocalen opnieuw opgenomen. De uitnodiging pakte hij met beide handen aan en zo werd hij onderdeel van de band. Dave kent hem natuurlijk al door Fantômas. Mike en ik kennen hem via het touren met Retox en The Locust, en het uitbrengen van platen op Ipecac (Ipecac Recordings, Mike Patton is mede-eigenaar, red.). Het werken met Mike en Dave is eigenlijk vrij makkelijk. Het meest moeilijke eraan is dat Patton, Mike Crain en ik nu driestemmige harmonieën moeten zingen. Ik begrijp zingen, maar ik ben verder niet muzikaal geschoold. Het is vreemd om dat te doen, maar verder zijn die gasten echt te gek. Je kunt goed met ze werken en ze zijn grappig. Ik waardeer Pattons mentaliteit heel erg. Hij houdt ervan om grappen te maken en mensen voor de gek te houden. Daarmee liggen we echt op één lijn. Het maakt me ook niet uit om geen frontman te zijn. Ik speel ook enkel basgitaar in Head Wound City (band met Jordan Billie en Cody Votolato van The Blood Brothers, Nick Zinner van de Yeah Yeah Yeahs en zijn The Locust-collega Gabe Serbian, red.). Daarvoor ben ik de basgitarist geweest in een hoop andere bands, dus ik ben het wel gewend.
Een van de meest opvallende songs op de debuutplaat is de Bauhaus-cover ‘Bela Lugosi’s Dead’. “We hadden al zes songs geschreven voor de liveset en we dachten om nog een cover te doen. Er waren een aantal ideeën en ik stelden voor om ‘Bela Lugosi’s Dead’ te doen. Die is makkelijk uit te voeren, duurt lang en mensen zouden dat niet verwachten. De hype was in het begin vooral gericht op “he, dat is de drummer van Slayer met die gasten uit The Locust”. Misschien was het voor The Locust nog niet eens zo gek geweest om iets van Bauhaus te coveren, maar voor mensen die alleen Slayer kennen is het natuurlijk totaal onverwacht. Dat was mijn bedoeling natuurlijk. Ik wilde iets doen dat mensen niet zouden verwachten. De songs die we eerst overwogen waren wat meer metal en hardcore, de meer voor de hand liggende covers. Trouwens, laatst speelden we Dead Kennedys ‘Nazi Punks, Fuck Off’ samen met Jello Biafra (originele Dead Kennedys en punk-pionier, red.). Naar aanleiding daarvan kregen we zoveel negativiteit naar ons hoofd gesmeten. Men noemde ons “snowflakes” (Amerikaans scheldwoord voor mensen die zich beter voelen dan de rest en/of politiek links gedachtegoed erop na houden, red.) en vonden dat we politiek er buiten moesten houden. Mensen realiseerden zich niet dat we het speelden met Jello Biafra. Zonder hem zou de helft van dingen waar wij ons mee bezighouden niet bestaan. Mensen kunnen echt zo onwetend, vol haat en gewoonweg stom zijn. Daardoor doet die kritiek me tegenwoordig ook niet zoveel meer.”
Daarmee kunnen we Dead Cross als een echte punkband beschouwen of toch niet? “Ja, op zich wel, maar ik denk dat het wel een erg vreemde term is om te gebruiken. Punk is voor mij geen muzikale term, maar meer een ethische term. Het is de ethiek die de band omarmt. In dat opzicht denk ik dat we zeker een punkband zijn. Stilistisch gezien ook denk ik hoor, want er zijn een flink aantal “fuck you’s” in de muziek. Dead Cross is echter niet in het hokje “punk” te plaatsen en het spreekt niet de stereotype metalfan of hardcorefan aan. Het omarmt verschillende elementen. Het heeft de confronterende mentaliteit van punk, maar ook een bepaalde progressieve mentaliteit. Dat is iets waar men vaak vergeet naar te kijken. Als mensen aan punk denken, denken ze al vaak aan Sid Vicious: die nihilistische shit. Persoonlijk vind ik dat helemaal niet zo punk. Punk is sociaal progressief, misschien zelfs ook politiek. Ik groeide in San Diego op met een vrij open-minded idee over punk. Als ik vroeger naar een Heroin show ging was het mogelijk dat een jazztrio opende, terwijl er een all-you-can-eat vegan-spaghetti menu was. Het was heel bizar, maar wel te gek. Daar kwamen al de punks. Verder ging ik naar cumbiabands, technoraves en andere artiesten waar ik mezelf aan kon relateren. In de jaren tachtig was ik groot van The Cramps, Public Image Ltd. en dat soort acts, meer die post-punk dingen. Daarnaast was ik groot fan van Septic Death en ben ik zeer beïnvloed door Infest. De meer brute bands zeg maar. Het was een eclectische mix van dingen. Uiteindelijk zijn het vooral de kunst en de politiek erachter die me aanspraken. Punk gaat voor mij zo verder dan alleen muziek.”
We hoeven geen grootse show te verwachten als de band naar Europa komt. “Er zijn momenteel onderhandelingen gaande met een agent en promoters in Europa, dus ik hoop daar snel langs te komen. Ik zou niet weten welke data of hoeveel, maar we zijn er absoluut mee bezig. We komen zonder vuurwerk, kostuums of backingtrack. Wij gaan ons best doen om een zo goed mogelijke show neer te zetten. We zijn geen Refused of iets dergelijks, Dead Cross is een hardcoreband.”
Dead Cross is 4 augustus verschenen via Ipecac Recordings en onder meer te beluisteren via Spotify:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.