Bullet For My Valentine: “We moeten heavy platen maken in plaats van radiovriendelijke”

Bullet For My Valentine met rechts Michael ‘Padge’ Paget

Oudgedienden in de metalcore, dat zijn de mannen van Bullet For My Valentine inmiddels. In zeventien jaar gingen de Welshmen van heavy en classic metal naar metalcore, vestigden ze hun naam wereldwijd en verkochten ruim 5 miljoen albums. Vijfde plaat Venom verscheen in augustus, bevat alweer publieksfavorieten als ‘No Way Out’, ‘Army of Noise’ en ‘You Want A Battle? (Here’s A War)’ en is geproduceerd door Carl Bown en Colin Richardson (Slipknot, Machine Head, Trivium). Wie Bullet For My Valentine zegt, zegt ook fans, heel veel fans. “De fans zijn alles voor ons.”

Waar we de band op Lowlands 2013 nog oldschool mosh- en circlepits in de Grolsch zagen bouwen, moesten we nu wat langer geduld hebben. Dinsdag speelt Bullet For My Valentine dan in TivoliVredenburg, Utrecht en woensdag doen ze Trix in Antwerpen aan. Volgend jaar staan ze weer op grote Europese rockfestivals als Rock Am Ring, Graspop en Hellfest. NMTH belde met lead-gitarist en lid van het eerste uur Michael “Padge” Paget over die nieuwe plaat, de nieuwe bassist, fans en ambities. De band bruist weer van positiviteit en heeft veel geleerd volgens Padge. “We schreven wat we dachten dat de fans wilden. We hebben geleerd dat we een heavy band zijn, die heavy releases moet uitbrengen in plaats van radiovriendelijke.”

De drie singles laten verschillende kanten van de band zien: ‘You Want A Battle? (Here’s A War)’ is met dat koor wat radiovriendelijker, ‘Army of Noise’ is een stuk intenser, zeker qua riffs en ‘No Way Out’ zit er wat tussenin. Bewuste voorbodes van een divers album?
“Jazeker. Venom is heel duister en agressief, soms wat lichter, maar altijd met behoud van de ‘Bullet For My Valentine-formule’. De plaat is zo sterk als wij willen zijn. We zijn er erg trots op. We hebben echt het gevoel dat we weer op het juiste spoor zitten. Het nieuwe materiaal werd op tour in Zuid- en Noord-Amerika erg goed ontvangen, mensen zingen het al mee en we barsten hierdoor als band weer van het enthousiasme.”

‘Weer op het juiste spoor’, zeg je?
“Op dit album laten we een veel meer heavy en agressieve kant van Bullet horen. Daarmee hebben we ons echt ontwikkeld ten opzichte van het oudere werk als The Poison en Scream Aim Fire. We zijn er van overtuigd dat dit onze beste plaat tot nu toe is, maar we hebben ook echt het gevoel dat we als band gegroeid zijn.”

Waar komt die meer agressieve kant vandaan?
“Het is een stuk bozer en duisterder. In de aanloop staken we de koppen bij elkaar en spraken af om een zwaardere plaat te maken, te putten uit de donkerder kant van Bullet For My Valentine. We waren het allemaal eens dat we dat echt wilden. Ik denk dat we dat ook bereikt hebben. Dat is mooi, want het is altijd nog maar de vraag of dat er ook uit komt. Maar we hebben er een hoop tijd en energie in gestoken. We hebben veel songs, bijna het hele album eigenlijk, eerst acht à negen maanden in demovorm bewerkt, voordat we gingen opnemen.”

Matt (zanger Matthew Tuck) bekende in interviews dat ‘het niet makkelijk was, om sommige duistere plekken opnieuw te bezoeken om de teksten te schrijven’.
“Ik weet wel ongeveer waar dat vandaan komt. We doen dit nu al zoveel jaar. Matt is gelukkig getrouwd met een mooie vrouw en heeft een jong zoontje. Alles in zijn leven is zo’n beetje perfect. Hij heeft de mooiste baan van de wereld, reist de aarde rond met zijn band en omdat alles zo goed is, is het moeilijker om die duisternis weer te bereiken. Om terug te gaan naar een vorig leven, waarin alles niet zo perfect was, moet zwaar geweest zijn en mentaal wat pijnlijk. Maar hij heeft het gedaan, dus alle respect daarvoor.”

Gaat het dan om dingen die in de eerste jaren van de band gebeurd zijn of nog voor BFMV?
“Eigenlijk vooral voor de band. We groeiden op in een klein stadje in het zuiden van Wales, waar niet veel mogelijkheden waren en vooral vervelende dingen gebeurden. Zoals pesterijen op school. We hadden eigenlijk de keuze tussen sport of muziek en kozen voor het laatste. Daarom werden we weer gepest, vanwege ons lange haar en gescheurde spijkerbroeken en zo. Het was een zware tijd. Daarnaast hadden we natuurlijk allemaal klote baantjes met een kloterig loontje. We hadden niet echt veel vooruitzichten in het leven, dus toen we getekend werden als band… We hebben echt jaren en jaren geploeterd, een paar keer bijna opgegeven, maar toch doorgezet. Godzijdank werden we getekend en zo staan we vandaag hier.”

Je moet bijna oppassen dat je geen vrolijke muziek gaat maken?
“Nou… Dat zou als metalband niet zo goed overkomen. En blije songs zouden ook niet zo goed werken bij onze fans, denk ik. We zijn trouw gebleven aan onze roots en hebben de donkere kant van Bullet blootgelegd.”

Bassist Jason (Jay) James maakt sinds het begin van 2015 geen deel meer uit van de band. Heeft dat het schrijfproces beïnvloed?
“Nee, hoe vervelend we het ook vonden dat hij wegging. Jay heeft nooit echt bijgedragen aan het schrijven. We hadden al besloten om deze plaat met z’n drieën te schrijven: Matt, ik en drummer Michael Thomas. En om Jay zijn ding met z’n familie te laten doen. Het was natuurlijk wel zwaar, we houden van hem als een broer. Maar het was het beste voor hem dat hij verder gaat met zijn eigen ding. En het beste voor de band dat wij als trio verder gingen. We hebben nu wel een nieuwe bassist: Jamie Mathias, die al heel lang een goede vriend van me is. Het voelt alsof de band herboren is, het voelt geweldig en het plezier is terug. Iedereen is weer gelukkig.”

BFMV heeft een sterke band met de fans. Jullie namen zelfs de as van twee jonge fans mee op tour?
“We werden benaderd door een familie, die twee jonge zonen in een auto-ongeluk verloren had. Ze waren grote fans van de band en ze vroegen ons of we ze wilden helpen door hun as bij ons te dragen in kettingen. We zijn daar op ingegaan. Natuurlijk, dat is wel zo netjes. Als dat ook maar iets van geluk kan brengen, als we ook maar iets kunnen doen voor een familie bij zo’n tragedie. De fans zijn sowieso erg belangrijk. Ze zijn alles voor ons. Zonder hen zouden we niet zijn wie we zijn. Gelukkig kan je tegenwoordig met sociale media makkelijk met je fans in contact blijven.”

BFMV draagt Army Of Noise op aan de fans (in Zuid-Amerika):

We spraken onlangs met jullie manager Dan Brown, die zich afvroeg wat hij als twintiger een ervaren band als BFMV nog kan leren.
“Als band ben je nooit uitgeleerd. Dat geldt ook voor muzikanten; je stopt nooit met het leren van nieuwe dingen op je gitaar of drumstel. Op zo’n grote Zuid-Amerikaanse tour leren we ook weer, zeker met een nieuw lid in de band. Alles voelt weer nieuw en vers. We groeien weer verder. Ik denk dat de band wat positieve energie verloren had op het vorige album. We gaan nu met dat nieuwe album twee jaar touren en alles omverblazen.”

Wat bedoel je met ‘positieve energie verloren had’?
“Ik denk dat we een beetje te voldaan waren geworden. We raakten op de verkeerde weg met onze albums. We schreven niet zozeer voor ons, maar dat wat we dachten dat de fans wilden.

“Terugkomend op leren: we hebben geleerd dat we een heavy band zijn en dat we heavy releases moeten uitbrengen in plaats van soort van radiovriendelijke platen. En dat is precies wat we gedaan hebben en precies wat de fans wilden: een heavy plaat.”

Raakte die kritiek op het vorige album jullie als band?
“Ja. De respons op de vorige plaat was erg verdeeld, veel gemengde reacties. De reacties op Venom zijn veel positiever, dus we hebben echt wat goed gedaan.”

Bullet For My Valentine speelt dinsdag 17 november in de Ronda van TivoliVredenburg, Utrecht en woensdag 18 november in Trix, Antwerpen. In juni 2016 staan ze weer op alle grote Europese rockfestivals: Rock Am Ring, Rock Im Park, Nova Rock (Oostenrijk), Graspop en Hellfest. Venom is uit op RCA/Sony en bijvoorbeeld hieronder op Spotify te beluisteren.