Atlanta, foto Jeroen Ligter

Atlanta kwam afgelopen zomer even uit het niets op onze radar terecht. Het powertrio bestaande uit gitarist Pieter Holkenborg (Automatic Sam/Ten East), drummer Bob Hogenelst (Birth Of Joy/Molasses) en bassist Sebas van Olst (Typhoon/Cool Genius) maakte in 2018 nog het album Flamingo maar met opvolger Nugrybauti hebben ze een wel heel gaaf werkstuk te pakken, dat zowel hier als in het buitenland hoge ogen scoort. Atlanta maakt volledig geïmproviseerde psychrock boordevol elementen uit de punk, blues en spacerock, eentje die perfect aansluit bij het zomerse gevoel en zowel in volle concentratie als in de chillmodus je aandacht opeist. Van die werkwijze wilden we het fijne weten, dus kon een interview met gitarist Pieter Holkenborg niet uitblijven.

Tekst: Merijn Siben

Hoe zijn jullie als band uit verschillende groepen bij elkaar gekomen?
Dat is eigenlijk mijn schuld, haha. Samen hebben we al in bands gespeeld. Zo is Bob mijn achterneef maar ken ik hem van Automatic Sam, terwijl ik bassist Sebas via-via ken en al vaker muziek met hem heb gemaakt. Meestal neem ik op in een studio in Nijmegen genaamd Galloway Recording Studio, waarvan Sebastiaan van Bijlevelt de eigenaar is. Dat is een goede vriend van mij geworden en ik help hem ook weleens met het een en ander, waardoor ik als dank van die studio gebruik mag maken. Het sprak me aan om daar eens te jammen, wat tot onze eerste sessie leidde, voor de lol uitgebracht op 50 cassettetapes. Dat begon verrassend genoeg aardig te lopen.

Was het een bewuste keuze om het eerste album Flamingo op 50 cassettes uit te brengen?
We werden eigenlijk gevraagd om in 2018 te spelen op Mañana Mañana festival in Vorden. Toen hadden we net die opnames klaar en hadden we nog niet zo veel live gespeeld. We zouden best laat op de avond in een kleine tipi tent spelen, dus toen dachten we, een beetje met een knipoog, om het de tipitape releaseshow te noemen. Kleinschalig dus, maar we waren de tapes die avond al kwijt. Met de opnames voor Nugrybauti ging het echter pas helemaal rollen.

Hoe waren de reacties, afgezien van de uitverkochte tapes, op het album?
We hebben vrijwel niks aan promotie gedaan, dus het was tof dat er toch wat aandacht was. En dat geldt ook voor het optreden destijds. Veel mensen waren niet op de hoogte dat we ook volledig improviseren op het podium. We spreken geen toonsoorten af, geen maatsoorten, we beginnen gewoon met geluid maken en dan zien we het wel. En dat vonden luisteraars bijzonder.

Komen er wel elementen van de opnames terug in een liveshow?
De opnames en liveshows staan echt los van elkaar. Wat je op plaat en op het podium hoort is gewoon ter plekke bedacht. Zo begint Bob bijvoorbeeld te drummen, komt Sebas erin en vervolgens gaan we spelen met een melodie die ik in mijn hoofd krijg. We hoeven dus niet te repeteren in ieder geval, dat scheelt.

Over naar het nieuwe album Nugrybauti, dat op 22 juli uitkwam via Lay Bare Recordings. Hoe is namelijk de signing bij dit label tot stand gekomen?
Het is allemaal een beetje uit de losse pols ontstaan. We kregen op een bepaald moment de smaak te pakken toen we live begonnen te spelen. Het werd steeds leuker en beter, en na het opnemen waren we heel tevreden. Toen dachten we: we kunnen weer 50 tapes uitbrengen, maar laten we proberen of we dit serieuzer kunnen aanpakken. Omdat ik een tijd in Nijmegen heb gewoond ken ik labeleigenares Désirée Hanssen, die natuurlijk een enorm muziekliefhebster is. Daar heb ik contact mee gezocht, want als er een label is waar we bij passen is dat wel Lay Bare Recordings. Na een luisterbeurt en een gesprek kwamen we er dan ook al gauw uit. 

Het nieuwe album is dus in twee dagen opgenomen?
We kwamen deze keer wat moeilijker op gang, dus we hebben er twee dagen over gedaan. Je moet een beetje in de stemming komen, en ik zat me veel te druk te maken. De eerste keer met Flamingo was heel vrij en onbevangen, en nu dacht ik: het moet veel cooler en beter dan de eerste! Veel te veel apparaten en effecten meegesleept. Na verloop van tijd kwamen we er gelukkig lekker in.

Doen jullie in zo’n geval superveel jamsessies, om dan later te bekijken welke er op het album komen?
Meestal kiezen we inderdaad de tofste jams uit. We hadden van de twee dagen een boel materiaal, dus als het klote is smijten we het direct weg. Ik heb ‘s nachts nog met Bob door 7,5 uur aan materiaal lopen ploeteren. De uiteindelijke selectie is Nugrybauti geworden. 

Nugrybauti is een Litouwse benaming, en staat voor het verdwaald raken op paddestoelenjacht. Hoe is die titel tot stand gekomen?
Dat was puur toeval eigenlijk. Tijdens een korte reis ben ik naar de kiosk gegaan om wat te lezen te halen. Toen raakte ik bekend met 360 Magazine, dat journalistieke verhalen van over de hele wereld bevat. Superleuk om te lezen, met ook een artikel over nugrybauti, wat ik direct een mooi woord vond. De rest van de band was het eens met die naam, want het slaat ook wel een beetje op een goede jamsessie, al wandelend, al zoekend, al speurend het pad kwijt raken. En de link aan paddestoelen en psychedelische muziek is natuurlijk een leuke bijkomstigheid.

Wat ik heel tof vind aan het album is dat er een soort logica in zit, met een goede opbouw en niet teveel chaos. Hoe zorg je ervoor dat het op die manier samenkomt?
Ik luister heel graag naar geïmproviseerde, chaotische muziek, maar bij deze band willen we dat het gewoon klinkt als muziek. Ik speel wel gitaarsolo’s en zo, maar Bob en Sebas zijn geen begeleiding van mijn solo’s. Iedereen heeft een gelijkwaardige rol. Ik ben dan ook echt fan van Sebas en Bob, beide fantastische muzikanten. Bij hen wil je niet het fuzzpedaal intrappen of tien minuten aan solo’s spelen, maar juist met de vibe meegaan.

Zit er bij liveshows nog meer druk achter om in de flow te komen, of benader je dit als een dag in de studio?
Je moet altijd even warmdraaien, maar waar je in de studio de eerste vijf minuten weg kan flikkeren, is dat op het podium niet mogelijk. Goed aanvoelen is dan belangrijk. We stonden een keer in het voorprogramma van een van onze favoriete bands Yawning Man, en toen stonden we echt in een popzaal met een hoog podium en monitoren, maar het improviseert niet lekker. Nu zetten we alles op de grond tussen het publiek, zonder het gebruik van een PA of versterking, en dan gaat het heel fijn. Je voelt je dan meer in controle en zit beter in elkaars geluid.

Hadden jullie pre-corona nog liveshows gepland?
We hadden wat toffe shows staan en natuurlijk onze albumrelease. Gezien de releasekalender van Lay Bare steeds voller raakte, besloot Désirée Nugrybauti dan ook maar uit te brengen. Hoewel liveplannen voorlopig in de ijskast gaan, zijn we heel tevreden over de release, die loopt namelijk ontzettend goed!  

Dan maar de studio induiken lijkt me?
Dat sowieso! Maar toch, qua plannen zijn we heel vrij: Sebas zit natuurlijk ook bij Typhoon, en dat is ook zijn werk en Bob zit bij Molassess die binnenkort de eerste langspeler uitbrengt, dus dit is geen band waar we 100 shows per jaar mee gaan spelen. Het is geen zijproject, maar het blijft toch wel vooral avontuurlijk. Dus we proberen zoveel mogelijk te spelen, maar zijn ons ervan bewust dat het geen prioriteit gaat krijgen. We hopen desondanks dat we gauw weer de weg op kunnen!

Nugrybauti is in twee dagen opgenomen in Galloway Recording Studio en te bestellen via Lay Bare Recordings op gemengd blue & white vinyl, waarvan de eerste oplage bijna uitverkocht is. Tevens is Atlanta te volgen via Bandcamp en Facebook. 


Deel dit artikel