PAWS in Extase, foto: Jan Rijk
Incuuuuuubaaaaaate is gewoon in mei al aan. Terwijl het voelt alsof de laatste full-on editie nog verdacht vers in het geheugen ligt en we vorige maand nog hard gingen in Tilburg op Roadburn, zijn we in het tweede weekend van mei terug voor de eerste afgeslankte Incubate. Scherp geprogrammeerd als vanouds en evenzeer vastgelegd door fotografen Jan Rijk en Paul Verhagen. Verder lees je een verslag van stadspoëet/misantroop Tjeerd van Erve met enkele bijdragen van Ingmar Griffioen, die onhandig genoeg was om de trein te missen na een skatepark-uitstapje in Eindhoven… (later meer).
Tekst: Tjeerd van Erve en Ingmar Griffioen, foto’s: Jan Rijk en Paul Verhagen
Lees ook het verslag van de zondag. De vrijdag van Incubate in 1 foto van Jan Rijk:
De held van Incubate: de 9-jarige Iwan wint het World Championship Table Drumming, foto: Jan Rijk
Dirk Serries, foto: Jan Rijk
Het is 14 mei, ik heb een Incubate bandje om mijn pols. Eerlijk is eerlijk, dit voelt een beetje ontheemd. Als gewoontedier, want mens, was Incubate die ene week in september waar ik een heel jaar naar toe leefde om vervolgens in zeven dagen euforie volledig kapot te gaan in de onderdompeling van een grenzeloos festival. Maar dingen veranderen en vanaf 2016 is Incubate verknipt en versnipperd over het jaar. En daar is dit het eerste weekend van. Dus loop ik op deze zonnige maar koele zaterdagavond van 013, waar ik zojuist mijn bandje heb gehaald, naar De Stadskelder en wurm mij door de vroege Meimarkt-bezoekers en Hap-Stap bezoekers die onderweg zijn naar de Interpolis-tuin. Tilburg bruist, Tilburg leeft, dit weekend rollen de evenementen in de Binnenstad in elkaar over. (TvE)
THE LUMES
In De Stadskelder staat The Lumes te spelen. Een trio uit Rotterdam dat zich in het geluid laat inspireren door de post-punk en noiserock uit de late jaren 80, begin jaren 90. Ik hoor een connectie met Space Siren, een van de betere shoegaze/noiserock bands die Nederland heeft gekend, maar ik hoor vooral heel erg een band die een eigen geluid binnen het noiserock-palet probeert te vormen. Energiek en explosief, rondom heerlijk snijdende melodieën. Dit is het soort bands waarvoor je überhaupt naar Incubate kwam en nog steeds komt; bands die nog in de klei staan, maar vol belofte en verrassing lijken te zitten. Bovendien zijn het aardige jongens, die graag een frietje stoofvlees eten. Reden genoeg om ze de weg te wijzen naar de frietboer op De Heuvel.
Maar dat is pas later op de zaterdagavond. Op dat moment heb ik al weer drie andere bands achter de kiezen, ben ik een paar bekenden tegen gekomen die anders nooit in de stad komen en tref ik dus ook zwervende indierockbands op straat. Daar waar bij mijn eerste stappen in de Binnenstad de Incubate-sfeer niet verder komt dan het terras van Cul De Sac of binnen de muren van een van de zalen, begint het idee nu toch een beetje bij mij te groeien. We zijn met weinigen, maar er lopen net genoeg festivalbezoekers tussen de rommelmarktstruiners, snackzoekers en vaste zaterdagavondzuipers om op te gaan vallen. Dat de drie acts die ik op dat moment al heb gezien ook echt goed waren, helpt daar waarschijnlijk wel bij mee. (TvE)
Nordvargr, foto: Jan Rijk
Nordvargr, foto: Jan Rijk
NORDVARGR/GEWOON FUCKING RAGGEN
Na The Lumes was ik snel terug gestampt naar 013 om daar het staartje van Nordvargr mee te pakken. De Zweed is net bezig zijn ongemakkelijke EDM richting een soort duistere ambient techno te duwen als ik binnen kom. Het doet mij ergens denken aan Murcof, maar dan zwaarder en duister. Zeker in combinatie met de donkere beelden die op de achtergrond voorbijkomen. Daarna is het alweer rennen richting Cul De Sac, met een korte tussenstop in de kelder van 013, waar na Nordvargr een Rotterdams duo zit te spelen, waar ik de naam meteen van heb verdrongen. Anderhalf nummer luisteren is in ieder geval genoeg om de voortgang richting Cul de Sac te hervatten. Eigenlijk ben ik onderweg naar De Stadskelder, waar Gewoon Fucking Raggen zal spelen, maar bij het passeren van Cul de Sac vliegt een flard gitaarspel naar buiten die meteen mijn aandacht pakt. (TvE)
BABY GALAXY/GLICE
Binnen staat Baby Galaxy te spelen, een trio uit Maastricht dat op zeer aangename wijze de fellere zijde van de jaren 90 indierock nieuw leven inblaast. Denk aan bands als Sammy, Built To Spill en American Football, bands die energiek en melodieus op pakkende en verrassende wijze weten samen te brengen. Er is helaas nog geen plaat van deze heren, maar – zo wordt beloofd – daar komt eind dit jaar verandering in.
Glice, dat na Baby Galaxy in de kelder van 013 speelt, heeft al wel een album uit. Op cassette en als download, genaamd Fleisch. Een absolute aanrader voor iedereen die de verschillende lagen in harde en compromisloze noise wel kan herkennen. Live is Glice nog beter, vooral eigenlijk omdat zichtbaar is wat het tweetal doet om de harde ongemakkelijke noise op te bouwen, uit te breiden en om te buigen. Intrigerend en een set die goed drie kwartier de aandacht vasthoudt om je uiteindelijk glunderend en verrast achter te laten. (TvE)
BONNE APARTE
De Stadskelder bleek in september al een prima toevoeging aan het Tilburgse zaaltjescircuit en de perfecte locatie voor een knusse noise exercitie. Zo ook deze zaterdag. Het voorste deel van de (eigenlijke) hotelbar is afgeladen en er komt een enorme bak noise uit vliegen. We hebben ons net naar binnen gevouwd als Bonne Aparte die sterke nieuwe track Aged inzet, met die meeslepende melodielijn. Net op tijd ook om te zien hoe frontman Gerrit van der Scheer (Herrek) geflankeerd wordt door twee linkshandige gasten (Keimpe Koldijk van Subbacultcha/Samling en vele bands en Michiel Klein van Eklin/Adept) die enorm staan te raggen op de snaren. Eentje heeft het al begeven en zwiept even gevaarlijk rond als Koldijks haardos. Geen frivoliteiten hier, doorharken met felle, korte songs en na twintig minuten is het klaar. Heerlijk. Bonne Aparte… man wat hebben we die gemist! We prijzen de goden nog verder als ze nog meer van dat nieuwe spul brouwen. (IG)
Michael Rother, foto: Jan Rijk
MICHAEL ROTHER
Die verrassing van een nieuwe groep als Glice maakt Incubate wel het meest Incubate, de altijd eclectische mix aan bands die voor iedereen met open oren en een open mind verrassingen in petto heeft. En dus keuzes met zich mee brengt. Dankzij Glice zie ik alleen het laatste stuk van Bonne Aparte, waarna ik concludeer dat het fantastisch was. Maar ook meteen weer doorvlieg, want in 013 is Michael Rother dan alweer even bezig. Die doet daar wat hij moet doen, kwalitatief en strak. Maar de drive lijkt er vandaag iets minder in te zitten. (TvE)
GGU:LL op Incubate, foto Paul Verhagen
GGU:LL
De Little Devil is nagenoeg volgeplempt voor weer een thuiswedstrijd van GGU:LL op incubate. Hét grote verschil is dat de plaat er nu ligt. Althans in vinylplakken op de merchtafel. Dwaling komt 20 mei uit op het Duitse Ván Records en krijgt vanavond al een beste officiële vuurdoop op het podium tijdens de Little Devil Doom Days. Met die duistere, lome doom is GGU:LL in ieder geval een echte Ván band. We kunnen het niet zien, aangezien we geperst staan in de trechter bij de ingang, maar we voelen die Tilburgers tot in alle vezels, niet in het minst door de howl van frontman William van der Voort. Dreigend en ultrazwaar rolt weer een track door het publiek en duwt ons tegen de wanden van het muziekcafé. Achterin loopt het nu wat leger, zodat we in ieder geval de muts van de bassist kunnen ontwaren. Net als bij de vorige Incubate (met Ufomammut in het Natuurtheater) is GGU:LL weer aan een sterke doom/sludgeband gekoppeld, maar ditmaal leggen ze dat lat hoger voor Conan straks. Alleen de gastrol van Farida Lemouchi ontbreekt helaas. Er zit voldoelde progressie in het songmateriaal. Nu even een sneller ‘haarslaan stuk’, geen thrash, wel iets als heavy progmetal door die doommuur heen. Erg goed om er zo wat meer eigenheid in te gieten. Gaandeweg de set versterken dergelijke nuances de beleving en het besef dat Nederland een beest van een doomband bezit. Brute frontman die Kloki hoor, zeker qua strot en haar maakt ie het waar. (IG)
PAWS, foto: Jan Rijk
PAWS
Wat Rother inboette aan drive heeft Paws des te meer. Direct aansluitend bij de pionier van NEU! speelt dit trio uit Glasgow in Extase. De bassist draagt een T-shirt van Dinosaur Jr, de bekende Green Mind cover. Daarmee is ook meteen een kwart van de recensie geschreven. Zelf vult de band die aan met een cover van Guided By Voices en te vertellen dat het aankomende album is geproduceerd door een van de leden van Blink-182. Die drie samengevoegd, plus de energieke overgave waarmee de nummers worden gespeeld zijn werkelijk alles wat je nodig hebt om deze band te beschrijven. Kortom: puur genieten. (TvE)
Conan op Incubate, foto Paul Verhagen
CONAN
Gelukkig hebben we ons met een hele grote Franziskaner naar voren gedrongen, want Conan test het geluid en ons geduld een half uur langer dan gedacht. Als ze soort van tevreden zijn, staat alles extreem laag en zwaar afgestemd. De bas en gitaar zijn heavy distorted en vuren langgerekte akkoorden af. Niet zo basaal als een Earth, maar ver boven de grondtonen zit het evenmin. Drummer Rich Lewis gaat ondertussen helemaal los. De in een hoodie gestoken bassiste Chris Fielding en brulboei/gitarist Jon Davis opereren wat introverter. Aanvankelijk is Conan vooral eentoniger dan GGU:LL, maar na 15 minuten wordt het toch wel een stukje zwaarder en snap je de reputatie. En je snapt die dready chick met enorme Conan backpatch, hoewel ze niet per se die dreads in ons bier had hoeven hangen… De rest van de klamme, volgepakte Little Devil staat ook te headbangen op de loodzware Liverpudlian doom. Revengeance van het nieuwe gelijknamige album komt nog wat militanter. Foehammer dan van vorige plaat Blood Eagle, pffff, tering wat heftig met die screamzang. Je moet even geduld hebben maar dan krijg je ook wat… Loodzware Merseyside doom voor je bakkes dus. Zo zwaar dat het de zuurstof uit de ruimte drukt. Na afloop klinkt er een diep grommende en instemmende “Yeahhh” uit de Little Devil en zo volgt er als toegift nog een bulldozer doomer. Wat een verpletterende set. M’n hele hoofd gonst na terwijl ik verdwaasd de weg naar Extase zoek… (IG)
Tacocat, foto: Jan Rijk
TACOCAT
Tacocat trekt een half uur na PAWS de sterke lijn van het Nightbirds feestje door. Riot grrl punk op zijn 2016st, met nummers over liefde voor paarden, menstruatie, niet willen werken in het weekend en de nodige ironie. Maar bovenal met een aanstekelijkheid die de aardig afgeladen Extase zaal voor meer van de helft van de show aan het pogoën en crowdsurfen zet. Dit is feminisme in een pretpak en stiekem hoop ik dat er in de zaal genoeg jongedames staan die na het zien van Tacocat zelf besluiten om de gitaren om te hangen en met rammelende rock de podia te veroveren. (Er schijnt zich een Nederlandstalige meidenpunkband gevormd te hebben, IG) Een mooie afsluiter voor mij, The Tubs en Supersoakers spelen helaas na mijn bedtijd. Van Extase baan ik mij weer een weg door de Korte Heuvel. Klaarblijkelijk lopen er de nodige relaties op hun eind, althans dat vang ik op uit de felle discussie op straat. Niemand heeft het over Incubate, een enkeling loopt met een voetbaltafel onder de arm richting huis, maar ik glunder bij de gedachte dat er zoveel enerverende en verrassende muziek voorhanden is om drie weekenden te vullen met Incubate. En straks zelfs vier. Moeten alleen al mijn vriendjes en vriendinnetjes de weg naar het festival ook opnieuw ontdekken. (TvE)
Lees ook het verslag van de zondag: Incubate 16-1 zondag van Nurse With Wound tot Katadreuffe: ‘Ik kan gewoon alles zien’
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.