Iguana Death Cult gooit met mensen in beestachtige skatepark party

We arriveren zaterdagmiddag in Breda, waar het ‘lentezonnetje’ heel goed strookt met het opgewekte gemoed. Kwamen we tot nu toe alleen deze kant uit voor BredaPhoto, inmiddels springt ook de muziekprogrammering in de West-Brabantse stad al vaker op het netvlies. Dat is voor een deel te danken aan Pier 15 Skatepark, een plek die ook door de in de buurt opgegroeide jongens van Iguana Death Cult omarmd is. Eind 2015 liep een singlepresentatie hier uit op een beestachtige fuif, waar ook de uitbater het nog steeds over heeft en het is naast Rotterdam en Amsterdam dan ook een logische spot voor de albumpresentatie. De optelsom Iguana Death Cult + skatepark was voor NMTH snel gemaakt en zo slenteren we naar een industrieterrein in het Bredase havengebied.

Tekst Ingmar Griffioen, foto’s Christel de Wolff

Meer goed nieuws, want het skatepark ligt op slechts een kwartier lopen ten noorden van het Bredase station. Op de Veilingkade pakken we net een afslag te vroeg, waardoor we ‘Belcrum Beach’ ontdekken, een aan de NDSM-werf en Berlijn refererende creatieve plek vol zeecontainers en bijgebouwtjes met onder meer een vinylzaak, ateliers, een horecatent met een vuurkorf buiten en daghappen, speciaal bieren en vrolijke mensen binnen. Iets verderop aan de doodlopende kade ontwaren we door een openstaand hek een bezinepomp en een grote loods. Ook hier staat weer Belcrum Beach op de poort, maar vernikkelen op het stadsstrand is vandaag niet aan de orde. Een trap leidt naar boven naar de kantine van het skatepark, waar Iguana-frontman Jeroen Reek met apparatuur aan het slepen is. Het venster biedt een blik op een enorme (voormalige fabrieks-) hal, waar twee dozijn kids aan het skaten zijn.

Bovenin die hal is de fonkelnieuwe kantine gehangen, een plek die op het eerste oog niet zo underground en rauw aandoet als de Tilburgse Hall Of Fame of Area 51 in Eindhoven. ‘Dat ziet er vanavond compleet anders uit’, voorspelt iemand. De kantine is nu vooral gevuld met ouders en hun kids, die na het skaten veel dorst, honger, enthousiasme en decibellen aan de dag leggen. We verkassen dus snel naar beneden voor een interview met zanger-gitarist Reek en gitarist Tobias Opschoor. Op straatniveau zit het loading dock, waar ook drummer Arjen van Opstal, bassist Justin Boer en alle bands van vanavond binnendruppelen in een relaxede ambiance, die omgeven wordt door de verwarmings- en de tapinstallatie en een muur van kratten met statiegeldflesjes. Vanaf de tafel memoreert de grijnzende baas van Pier 15 hoe moshers bij de Iguana singlepresentatie de boxen omgooiden en hij nog altijd wacht op de afwikkeling van de schade. Wellicht moet een zekere Tilburgse band nog een keer een benefietoptreden komen doen… Tobias en Jeroen zijn er goed voor gaan zitten op een met stiften bekladde, spuuglelijke turquoise bank en proberen met sigaretten en koffie het geeuwen te onderdrukken. Gisteren speelden ze in Bitterzoet en donderdag moest een uitverkochte Rotown er al aan geloven.

Hier is die Pier
Inmiddels wonen de bandleden in Rotterdam en Scheveningen, maar Jeroen vindt deze pier een stuk inspirerender. “We komen uit Willemstad, een klein dorpje hier in de buurt, waar we al best lang geleden samen zijn begonnen met muziek maken. We repeteerden in een oude buskruitopslag uit de tijd van Napoleon.” Tobias vult aan: “In een gebouw waar het dak los op zat, zodat als het kruit zou ontploffen dat dak eraf zou vliegen. We hebben heel erg ons best gedaan, maar bij ons is het er nooit afgeschoten. Beetje jammer.”

De muziekliefhebbers moesten elkaar wel leren kennen in het vestingstadje. “Er wonen hier drieduizend mensen. Ik ken Tobias en Justin van de basisschool. We hebben wel allemaal andere leeftijden. Onze drummer Arjen komt uit Zevenbergen, 10 kilometer verderop, en ken ik van de middelbare school.” In Willemstad ontstond de eerste incarnatie van Iguana Death Cult. “We zijn eigenlijk gekoppeld door Jeroen die ons allemaal van school kende.” Jeroen: “Het is niet per se allemaal hier in Pier 15 begonnen, maar dit is wel een beetje onze thuisbasis geworden. We deden onze singlerelease hier en Arjen werkt er, dus we komen er ook gewoon veel. Voordat dit park er was, waren we minder in Breda, nu ben ik hier bijna ieder weekend.

Garage en punkscene rond Surf & Turf en Electron
“Deze plek heeft veel goeds gedaan voor Breda en voor een bepaalde doelgroep die nooit echt een plek had. Het is niet alleen skaten, ze organiseren superveel feestjes, er spelen veel bands en ze hebben een eigen Surf & Turf festival. Volgens mij hebben veel mensen elkaar hier gevonden.” Op Surf & Turf Outdoor stond vorige zomer Night Beats, terwijl de bandbus van de jongens fungeerde als Iguanarama podium.

“Pier is echt belangrijk geworden, samen met Electron waar Martin van platenzaal Grey ook regelmatig bands neerzet. Zoals Holy Wave, Audacity (woensdag 22 februari!, IG) en vooral ook garage, surf en punk-optredens.” Electron zit driehonderd meter verderop en begon volgens Tobias nog net wat eerder dan Pier 15. Goed voor een bepaalde scene, oftewel: jullie doelgroep? “Er was niet echt een scene, en ik heb nu het idee dat die hier wel leeft.” Dat blijkt, want de Pier is uitverkocht en loopt al tijdens het eerste voorprogramma van Charlie & The Lesbians aardig vol. Eerste ja, want Iguana heeft er een minifestival van gemaakt, met verder ook Creepy Karpis en een surprise-act. De tent is bovendien gevuld met zo’n 200 man publiek dat er aardig zin in heeft, er zijn twee dj’s gestrikt die de avond uitstekend aanvoelen en er wordt geflyerd voor likeminded avonden als Punkrock Riot (04-03 in Mezz met o.a. Antillectual en Screw Houston).

Heet ijzer, nare dingen en geen label nodig
We staan hier natuurlijk niet zomaar. Iguana Death Cult maakte veel indruk op de NMTH-routes van Heerlen tot Leeuwarden tot Utrecht van Popronde 2015 en liet daar een dampende Noorderslag 2016 show op volgen. We zijn nu dus ruim een jaar verder en heeft dat album dan niet net te lang geduurd met het oog op smederij en heet ijzer? “We hebben heel lang gedaan over het album opnemen. Dat is echt in snippets gegaan”, legt Tobias Opschoor uit. Zanger Jeroen valt bij: “Het streven was september, maar hij was pas in december af en toen besloten we dat februari dan beter was. We hebben het naast de band ook druk. Arjen was aan het afstuderen, Tobias iets eerder ook en er zijn een hoop dingen gebeurd, ook vervelendere dingen. Justins vader is vorig jaar overleden en daar hebben we wel een klap van gehad. De shows die we toen nog hadden staan, hebben we met Jaap van The Homesick gespeeld.”

“In september hadden we het minder goed kunnen regelen. Dan had er een minder goede tour gestaan”, meent de leadgitarist. “Dan was de distributie slechter geweest en hadden we geen tijd gehad om labels te benaderen. Uiteindelijk hebben we gekozen om het lekker zelf te doen en daar zijn we ook blij mee. Nu de plaat uit is, zijn we er ook echt klaar voor.” The First Stirrings of Hideous Insect Life kwam 16 februari uit op het eigen Amphibian Records, maar is ook niet helemaal een DIY-product. Voor het opnemen strikten ze Chris van Velde (bekend van o.a. Rats On Rafts), Rock ’n Roll Highschool doet de boekingen, Sonic Rendezvous de distributie en Marlies Waters de promotie. Heb je dan nog wel een label nodig? “Het is gewoon fijn dat je met niemand rekening moet houden. Eigenlijk alles wat een label doet, doen we nu zelf. Dat geeft wel wat meer werk, maar ook minder gezeik en alles wat we verdienen kunnen we houden. We hebben aardig wat naam gemaakt, dus ik denk dat we het extra duwtje niet per se nodig hebben. Het gaat echt best wel lekker. Onze boeker heeft in twee weken een tour met 10 goede locaties gefikst. We staan met eigen shows in zalen als Rotown, Vera en Patronaat.”

Dat de dierenreferenties in de albumtitel, het eigen label en songs als Can Of Worms en Jellyfish terugkomen berust op toeval, verzekert Tobias. “Ik ben niet eens een dierenvriend. Ok, Jeroen wel.” The First Stirrings of Hideous Insect Life komt volgens Reek uit Naked Lunch van William S. Burroughs. “Ik las dat boek en zag in die zin direct een vette albumtitel. Het stukje gaat over het begin van een verslaving, maar voor ons zit er verder geen diepere betekenis achter.” Hoe zit het met de titel Mutterschiff 308? “Mutterschiff 308 is onze brandweerbus. Dat is ons moederschip en het is een Mercedes 308. Maar dan in het Duits, want dat is gewoon een toffe taal en het is een Duitse auto. De tekst heeft een ruimtereisthema, en gaat over hedonistische feestjes met space. Die we ook genoeg hebben meegemaakt in die bus. Omdat die zo langzaam gaat, moet je er ook maar het beste van maken en zo is die in het begin omgedoopt tot partybus.”

Belgische tot Amerikaanse ambitie
De jongens genieten volop van de nieuwe fase met de albumrelease en clubtour. “We proberen de best mogelijke shows te geven voor een zo breed mogelijk publiek. We hebben ook een hele goede, lieve Belgische en een… [in koor] Europese boeker. Na deze tour doen we aansluitend een paar shows in België. Daarna gaan we naar Parijs en Zwitserland, en met Pasen naar Brighton en Londen.” Die Belgische boeker diende zich toevallig aan. “Vorig jaar speelden we een paar shows in Antwerpen. Er was een kleine tent in zo’n beetje de slechtste buurt, waar Together PANGEA speelde en waar het geld van de eigenaar gejat bleek. Wij mochten de support doen. Daar hebben we Tim ontmoet. Hij heeft ons een jaar later geboekt op het Hot Sjot Pop Fest in de haven, waarna het contact zo goed was dat hij aanbood om ons te boeken in België.”

Daarmee krijgt de ambitie een zet in de goede richting. Tobias: “We willen veel platen maken en veel toffe shows spelen, ook in het buitenland. Lekker in het buitenland, met z’n allen in een busje en van stad naar stad. Misschien ooit Amerika, dat is wel echt een droom:” De verwante bandscene aan de westkust lokt. “Daar komt de muziek die wij maken en veel bands die ik vet vind, echt vandaan. Het lijkt me heel tof om je in dat circuit te kunnen mengen, om er te zijn en te zien hoe het is. Ook lijkt het me echt fantastisch om SXSW mee te maken. Het zou ook vet zijn om onze plaat op een buitenlands label uit te brengen.”

Westcoast garage, Kraut en album nr. 2
Die westcoast scene met bands als together PANGEA, Thee Oh Sees, Ty Segall is hoorbaar in Iguana’s muziek. Jeroen: “Ik ben nu meer bezig met soul, funk, new wave en post-punk. De laatste tijd luister ik wat minder naar Californische bands, maar ik ga niet ontkennen dat ik dat hele toffe muziek vind.”

Tobias: “Onze geluidsman Chris kent zo achterlijk veel bands. Dan ontdek je opeens een band als Chrome. Dat is echt fantastisch. Of de Butthole Surfers, muziek die totaal niet lijkt op wat wij maken, maar die ik wel supergaaf vind.”
Jeroen: “Het gaat echt van dat naar The Birthday Party naar T-Rex, Prince en Talking Heads, waar we ook inspiratie uit halen.” Dat geeft de Iguana’s een bredere visie volgens Tobias. “We staren ons niet blind op één genre, schrijven geen nummers meer volgens de simpele garageformule: drie power-akkoorden en zang met effecten eroverheen en klaar.” Jeroen: “Krautrock zit er nu ook wel in, je wordt door alles wat je luistert beïnvloed.”

Het gaat in Pier 15 zelfs al over het volgende album. “De eerste opnames zijn al gemaakt. Die gaan we in mei afmaken en die worden wel weer heel anders, misschien wel nog toffer. Ik vind die nummers die we nu spelen ook tof hoor, maar het is ook lekker om weer door te gaan. We moeten productief blijven, dat hebben we altijd gewild. We gaan niet deze plaat compleet uitmelken, vanavond komen er ook al twee nummers van de tweede plaat langs. We schrijven gewoon veel en gaan daar lekker mee door.”

CHARLIE & THE LESBIANS
Een paar uur later en een verdieping hoger, zien we Jeroen Reek achter de microfoon met een andere band achter zich, voor een backdrop die uit een verticaal gedrapeerde regenboogvlag bestaat. “Laat je horen voor homo-emancipatie en laat je horen voor Charlie & The Lesbians. Frontman Charlie herkennen we ook zonder Crows T-shirt, aan die rauwe, verpleurde Monsters-achtige stem. We vermoeden dat ‘The Lesbians’ op de ritmetandem slaat, maar wie dan die gitarist met lippenstift is? Misschien wil de band dergelijke (denk)patronen ook juist wel doorbreken. Terwijl buiten nog twee meisjes zitten te roken bij de benzinepomp, is binnen Pier 15 halfvol gelopen. De skatebaan is nu dicht en het balkon dient als rookruimte, maar dan eentje met extreem goede ventilatie.

Terwijl Charlie schreeuwend door het publiek gaat, gedijt de band in een stuwende post-punkgroove. Verder is het meer garage en vooral punk. Niet enkel de attitude, maar ook de nummers gaan steeds meer naar Sex Pistols. Het eerste pitje van de avond slokt Charlie op, die een tamelijk waanzinnige blik in de ogen heeft en even later op zijn rug voor de bar ligt. Sommige bezoekers lijken zich af te vragen of het wel ok is om te lachen of te fronsen, maar Charlie krioelt al als een slang naar voren, dreigt even onze fotograaf aan te randen en verruilt dan de zaal voor het balkon. Als hij zich weer terug waagt, wordt hij meteen serieus door de pit gebeukt. In de afsluiter botsen grunge en postpunk en na afloop zijn een aantal dingen duidelijk: Charlie is niet bang in zijn microfoonsnoer verstrikt te raken, is sowieso voor de duvel niet bang, de Eindhovens-Tilburgse fuzzpunkers hebben een boeiende liveshow en ruw punkende nummers, het repertoire kan nog wel wat variatie en smoel gebruiken.

CREEPY KARPIS
Ook zonneklaar is dat Pier 15 niet met zich laat sollen, terugduwt en dat de tent ook gevuld is met een zekere anticipatie. Iedereen die we tegenkomen weet het zeker: ‘het gaat straks helemaal kapot’. Maar eerst Creepy Karpis, een groep die we net als de Iguana’s een Popronde-seizoen lang omarmden. De Zwols-Groningse band brengt meteen de glimlach terug. “Meer galm”, vraagt de frontman, om meteen een stoot uit de rookmachine te ontvangen. “Nee, geen rook…” Het rookgordijn zal de rest van de avond echter gesloten blijven. Na enige hulp van Iguana Tobias zit er voldoende galm op de gitaar en gaat het viertal erg laidback van start met single Osiris, normaal een ruiger aandoende psychgarage-track. Creepy Karpis brengt de muziek uit bij het Haarlemse Geertruida, waar ook de eerste Iguana single verscheen. De twee bands delen ook een boekingskantoor en een voorliefde voor garage met surf- en psych-sausjes.

Halverwege gooien de jongens er een Oh Sees-achtige kneiter in met stonede zang, maar ook een dikke groove en freaky gitaargekte. Dan is het weer terugschakelen naar een meer Black Lipsy chilltempo. Pier 15 is nu ramvol, doorrookt, doorzweet en doordrongen van die partysfeer, maar Creepy Karpis heeft wellicht net te veel de vaart uit de pit gehaald. Arjen Opstal fluistert de frontdude wat in. Meestal zegt een stagemanager dan: ‘Nog 5 minuten en dan is ’t klaar hè’. De Iguana-drummer zegt echter ‘Rustig aan’. “Dus dit is niet ons laatste nummer.” We krijgen nog twee nummers Creepy bonus en de groep -vernoemd naar een klassieke US gangster – eindigt met een echt opwindende garagerocker. Lovin it.

IGUANA DEATH CULT
Waarschijnlijk heeft het publiek de eetlust gespaard voor het hoofdgerecht. Bij de eerste tonen van Seven Tongues is het meteen los en letterlijk binnen de minuut vliegt het eerste biertje tegen de glazen wand en de tweede tegen het plafond. Serieus? Dit is een beetje een deathcore-pit zo qua agressie en er vliegt meteen iemand tegen de monitor en over de pedalen. Oprapen maar, is het devies en dat blijft nog wel even gelden. De band is slim genoeg om als tweede een wat relaxedere track te spelen, iets wat op plaat ook goed werkt met The Dreamer. In Pier 15 lijkt echter iedere noot olie op het vuur, ja zelfs het intro van Bon Jovi’s ‘You Give Love A Bad Name’, en begint het schouwspel steeds meer op een freefight-match of een gevangenisopstand te lijken. Was er op Grasnapolsky nog een boeker nodig om de pit aan te trekken, in Breda mag hij vooral helpen de box te stutten en tevreden toezien hoe de Zuid-Hollanders weer goede reclame maken voor de liveshow.

Je kan ook goed merken dit een tweede thuis(wedstrijd) is. Bij het stuwende Can Of Worms gaat in navolging van drummer Arjen (als je dacht dat die vorige drummer al een drive neerlegde…) ook de Pier 15 helemaal los. Ze blijven mensen oprapen. Dan toch weer een wat kalmere song die Black Lips en de Creepy voorgangers ook zouden diggen. Met Tobias’ 12-snarige gitaar voor het zangerige, psychedelische effect. Frontman Jeroen heeft een opvallende metamorfose ondergaan. Zat hij net nog te gapen, nu is het koudbloedige beest in hem volledig ontwaakt. En geagiteerd. Ah daar gaat de Creepy Karpis-drummer ook over het publiek. Supportive. Zijn bandleden blijven (op verzoek) vooraan staan en vormen een buffer tussen de pedalen, stage lights en het publiek dat slingert en vooral heen en weer geslingerd wordt. Een beproefde live-truc (zeker in hiphop) kan de gemoederen niet bedaren: Pier 15 gaat niet mee in een sitdown, maar veert wel op als dat Mutterschiff 308 er al krautend in hakt.

Handig: de boeker tankt de gitarist bij. Rock ’n roll ook. Voodoo Mirrors is een nogal opgefokt nummer dat meerdere keren stilvalt en weer doorstart met die gejaagde gitaren, iets wat in de pit nogal zijn weerslag krijgt. Dan blijkt dat het toch nog meer stuk kan. Mensen worden nu echt het podium op gebeukt, tegen Jeroen aan die in het drumstel valt, en de Creepy drummer vliegt tegen de box aan. Wellicht om ‘m te troosten, geeft de boeker ‘m een voetje -> zo bovenop de box voor wat wel een epische jump moet worden. Nope, toch een touchdown. Het zicht is danig gereduceerd door de rook, maar telkens als de wolken even opentrekken zien we mensen vliegen. Dan is het feest na bijna een uur plots afgelopen en we kunnen goed begrijpen dat de band er geen toegift tegenaan gooit, waarschijnlijk op last van brandweer en EHBO.

Niks te klagen, want de tent zindert nog na van die set en bovendien is het minifestival nog niet afgelopen. Surprise-act Smudged Toads komt neer op een Rotterdammer met een kikkergroen geschminkte kop, die normaal door een gitarist vergezeld wordt. Een blessure stak daar een stokje voor, zoals de NS-dienstregeling ook een stokje steekt voor de rest van ons festival. It’s a wrap. The First Stirrings of Hideous Insect Life is ook op een Bredaas industrieterrein in treffende stijl gedoopt. De Iguana’s komen we snel weer tegen, bijvoorbeeld op een van de resterende clubdata en we houden Pier 15 in de gaten voor meer opruiende feestjes en Surf & Turfs.

Live:
23 feb Stroomhuis, Eindhoven
24 feb Brigant, Arnhem
02 maa Cul de Sac, Tilburg
10 maa Zwarte Ruiter, Den Haag
16 maa Vera, Groningen
17 maa Patronaat, Haarlem
23 maa ACU, Utrecht

 

---