Het beste van Lowlands 2016: Muse, Wolfmother, Biffy Clyro, King Gizzard, John Coffey & Thee Oh Sees

Het begon stralend zonnig en eindigde wat vochtiger, maar startte ook vlammend met John Coffey en Highly Suspect en eindigde op even hoog en hard niveau met Thee Oh Sees en Parkway Drive (en LCD natuurlijk): Lowlands 2016 zit erop. Drie volle dagen met talloze acts, waar ons driekoppige team telkens de meest NMTH-waardige krenten uit probeerde te vissen. Na afloop volgt het onvermijdelijke uitbrakken, mijmeren over wat was (en ongetwijfeld weer gaat zijn op het jubileum in 2017) en terugblikken! Wat vond ons team, aangevuld met vier NMTH’ers die in andere gedaantes in Biddinghuizen vertoefden, nu het tofste van Lowlands 2016?

 

Lees ook:
– Het verslag van de vrijdag met o.a. Muse en Biffy Clyro als graadmeter voor de rest van het festival.
– Het verslag van de zaterdag met o.a. Wolmother en King Gizzard en verrassingen al vroeg op de dag bij Otherkin.
– Het verslag van de zondag met o.a. Parkway Drive, Eagles of Death Metal, The Last Shadow Puppets en waardige afsluiter Thee Oh Sees.

---

CHRISTEL DE WOLFF (VERSLAGGEVER/FOTOGRAAF/EINDREDACTEUR)

1. Otherkin
Niets dan lof voor deze Ierse kruising tussen een grungegroep en een boyband. De enige band die ik op voorhand niet kende, maar die me van begin tot eind boeide. Otherkin was de reden dat ik Wolfmother moest missen, maar zorgde er tevens voor dat ik Wolfmother niet heb gemist…

2. King Gizzard & the Lizard Wizard
Ik wist allang dat het goed was en ik wist de hele show precies wat er ging komen. Toch slaakte ik bij ieder akkoord een zekere kreet van blijdschap. Majestueuze psychedelische fuzz van geluidstovenaars pur sang.

3. Thee Oh Sees
Eigenlijk gedeeld tweede, maar moesten het uiteindelijk afleggen tegen de Aussies. Dat lag niet aan de prestaties van de band, maar te meer aan de omstandigheden in de zaal (soms ondefinieerbaar geluid én bloed-agressieve knipperlichtshow die maakten dat ik niet optimaal van de show kon genieten, jammer.

4. MUSE
Houten medaille voor het jeugdsentiment van een 23-jarige. ‘Vroeger’ was ik fan, maar nu heb ik al in geen tijden een CD van ze opgezet. Ben ik te lui om die posters van de muur te trekken of kan ik gewoon niet zo goed loslaten? Muse is als die ex waarvan je stiekem hoopt dat ze weer worden waar je vroeger zo van hield.

5. The Last Shadow Puppets
Hoe beter een oude liefde vergeten dan met een nieuwe vlam: hallo zeg, waarom heeft niemand mij ooit verteld dat die Alex Turner zo’n knappe kerel is (geworden)? Oh, heb ik eens gezegd dat ik die Apenband van ‘m niet zo bijzonder vond? Nou, deze poppenkast zat best wel leuk in elkaar. Er was iets met strijkers en er stonden nog wat mensen op het podium. Weet niet precies waarom.

---

INGELISE DE VRIES (OP LOWLANDS VOOR METRO)

1. Noel Gallagher’s High Flying Birds
Mijn favoriete klootzak op het podium. En hij kan het hebben: hij speelt namelijk retestrak. Deze show had ik al gezien, en de tweede keer was ‘ie minstens zo vet. Misschien ook wel door het heerlijke publiek dat zo hard meezong.

2. Eagles of Death Metal
Hier keek ik het meest naar uit: sinds ik het weekend van de aanslag in Parijs was, heb ik niet meer naar de band geluisterd. Een beetje emotioneel was het dus wel. En toen speelden ze ook nog eens Bowie, mijn grote held. Wat een show, wat een band, wat een ballen.

3. Hans Teeuwen
Geen harde gitaren, wel harde grappen. Ik ben fan van Hans’ hardr, absurdistische humor. Daarbij was hij ook nog eens in vorm in een rammend volle, doodstille Alpha. Op flinke lachsalvo’s na dan.

4. Tributo 2016
Het afgelopen jaar zijn veel van mijn helden overleden. Drie baritons brachten een ode aan onder andere Bowie en Lemmy. En dat klonk zó goed. Rock ‘n’ roll in een klassiek jasje. Wauw!

5. Biffy Clyro
Een band waar ik vroeger veel naar luisterde en recent weer herontdekt heb. Daar ben ik zeer content mee, Biffy fucking Clyro speelde de zaal plat. Zo zonde dat ze recht tegenover Muse stonden geprogrammeerd…

---

INGMAR GRIFFIOEN (HOOFDREDACTEUR NMTH, OP LOWLANDS VOOR 3VOOR12)

1. Philip Glass Ensemble speelt Koyaanisqatsi
Had de film Koyaanisqatsi uit 1982 dus nooit gezien, maar wat een goed begin van de zondag was dat. Sublieme uitvoering van de soundtrack door het dertienkoppig Philip Glass Ensemble. Het samenspel van de repetitieve, steeds hectischer muziek met de eindeloze menselijke en gemotoriseerde stromen is hypnotiserend en overweldigend.

2. Wolfmother
Potverrrr wat hadden we ze lang moeten missen en wat keken we uit naar het weerzien sinds die fabeltastische rockshows in 013 (2010) en Landgraaf (Pinkpop 2011). Wolfmother leeft weer, Andrew Stockdale en co hebben een lang geen gekke nieuwe plaat (Gypsy Caravan en Victorious kunnen liveklassiekers worden) gemaakt en die band is akelig strak. Wat staat Ian Peres te rocken en shinen op toetsen en bas en wat mept die Alex Carapetis machinaal en weergaloos door en wat leveren ze een beestachtig goede rockshow. Meehuilen met Stockdales zang en het kippenvel erop. Nu nog een clubshow in november (TivoliVredenburg) om het af te maken.

3. Biffy Clyro
Meezingen én haarslaan deden we misschien nog wel meer bij Biffy Clyro, de Schotten die een verpletterend goede set leverden in de Bravo. Wat een overgave en wat klopt dat toch allemaal fenomenaal goed; die dynamiekwisselingen tussen meeslepende en post-hardcorende stukken. Ook hier zeggen we: we moeten Simon Neil en zijn mannen echt nog eens in de club in november zien (013 / TivoliVredenburg).

4. King Gizzard & The Lizard Wizard
Zeldzaam magisch moment waarbij de weergoden publiek en band op het lijf zaten, samenpersten in die snelkookpan en tot een waanzinnige psychedelische, garagefuzzende hoogmis brachten. Wat een drive heeft die band en wat ging die veel te kleine Charlie 45 minuten los!

5. Thee Oh Sees
Net een plekje lager voor de verder perfecte Lowlands-afsluiter Thee Oh Sees! Die maffe Amerikanen had ik al veel te lang niet meer gezien. En hoewel ze (ook met twee drummers) gedreven en smerig fuzzend en garagerockend opereerden en ook in de halfvolle India de vlam behoorlijk in dat publiek sloeg, steken de Aussies ze net de loef af qua gekte, veelzijdigheid en momentum. Verder kan je nooit genoeg John Dwyer en co hebben. Check dat recente live-album.

Met liefdevolle vermelding voor Indian Askin (uitstekende show met euforisch einde), Edward Sharpe & The Magnetic Zeros (meer feelgood wordt een show niet en wat een goede 10-koppige band), Flatbush Zombies (beste hiphopshow in lange tijd), Wat De Fok Ouwe (wat een baas die DJ Dano, wat een biografie en wat een jeugdsentiment), Jake Bugg (goede songs, nu de show nog) en Helga’s House of Pain (volgend jaar vaker bezoeken, zeker op m’n verjaardag).

---

LODEWIJK HOEBENS (VERSLAGGEVER)
Tja, een top 5 samenstellen van drie dagen Lowlands is niet simpel. Heb helaas ook enkele mooie acts (Last Shadow Puppets, De Likt, Foals, Hans Teeuwen en Muse) door verschillende omstandigheden (programma overlappingen, regen, te druk), moeten missen. Uiteraard blijven er nog genoeg mooie memories over. Ik noem een Bazart, Anderson .Paak, Tiga en STUFF.. Fijne festivalmuziek maar niet echt liggend in het verlengde van NMTH. No sweat, daarom deze 5 LL-toppers, waarbij de luchtgitaar naar hartenlust kan worden beoefend!

1. Wolfmother
A new moon is rising voor het Australische drietal. Gewapend met het debuutalbum en andere kneiters blijkt dat Wolfmother is uitgegroeid tot een band van formaat. Andrew Stockdale heeft er lang voor moeten knokken, maar krijgt de Alpha met gemak in vervoering. Tijd voor de HMH! (maar eerst Tivoli natuurlijk)

2. Highly Suspect
Bewijst op de vroege vrijdag dat de Charlie-tent te klein is voor de meeste bands. Geen kritiek overigens, blijkt dat Lowlands weet wie ze moeten boeken! Highly Suspect speelt met zo’n swag waardoor alles eenvoudig lijkt en dat voor een debuut op de Nederlandse planken. Daar hebben ze persoonlijke favorieten als Mom en Bloodfeather niet eens voor nodig.

3. Biffy Clyro
Het wil wat zeggen dat ik een goed plaatsje bij Muse laat schieten om tot de laatste tonen van Biffy Clyro in de Bravo-tent te blijven. Wat een energie, wat een hits ondertussen! Zelfs nieuw materiaal als Wolves of Winter kan zich meten met het beste van Biffy’s oeuvre.

4. Sum 41
Pure nostalgie. Ok, de stekels van Deryck Whibley zijn al lang niet meer zo stekelig als 15 jaar geleden, maar na de tieners van Sleeping wit Sirens weet Sum 41 de Bravo-tent wel op z’n kop te zetten. Kritiek gaat dan ook overboord als je een half uur meedraait in de circlepit. Pain for Pleasure!

5. Parkway Drive
Beginnen met Eagles of Death metal en afsluiten met de metalcore van Parkway Drive. Achteraf gezien lijkt het op tv een waar metalfestijn, maar wij weten dat ze nog harder kunnen! Toch, het was de eerste keer dat ik ze live aan het werk heb gezien en verdraaid, regelmatig gaan de Australiërs flink tekeer. Sympathieke frontman, stevige muzikanten en visueel bij vlagen verbluffend. Mooi eerbetoon overigens aan overleden Architects-gitarist Tom Searle.

---

ROB SNELTJES (FOTOGRAAF)
1. Muse
2. Biffy Clyro
3. Wolfmother
4. The Kills
5. John Coffey

Deze bands maakten op mij de meeste indruk op het festival.

---

TIM VAN DER STEEN (BEZOEKER/SUPPORTER)
1. LCD Soundsystem
2. John Coffey
3. King Gizzard & The Lizard Wizard
4. Last Shadow Puppets
5. Muse

Daarmee vallen de dikke shows van EODM en Wolfmother net buiten de boot, maar dat is echt een close call…

---

WALDO VOLMER (HOST ALPHA/GENERAL MANAGER NMTH)
Disclaimer: Vanwege werkzaamheden op de Alpha stage, heb ik niet veel bands op de andere podia gezien. Maar áls ik dan even van stok ging, was het gericht en met maximale bevrediging. De top 5 aldus:

1. Wolfmother
Een setlist om van te smullen, volle bak energie en nog aardige gasten ook.

2. Thee Oh Sees
Coudn’t. Stop. Smiling. Wat een heerlijke ontlading na drie dagen festival!

3. Biffy Clyro
Mon the Biff! Deze band stelt live nooit teleur en ‘slechts’ een derde plek omdat ik maar drie nummers kon zien. Herkansing dit najaar in de clubs!

4. Eagles Of Death Metal
Geen muzikale akrobatiek, wel pure onversneden rock ’n roll. Ballen uit de broek, swingen met de speelsheid en lol van een beginnende band, gitaar kapot slaan en zegevieren. Band naar mijn hart.

5. Elias
Kippenvel vanaf opener ‘Cloud’. Prachtige popsongs en een stem die door merg en been snijdt.

Lees ook:
– Het verslag van de vrijdag met o.a. Muse en Biffy Clyro als graadmeter voor de rest van het festival.
– Het verslag van de zaterdag met o.a. Wolmother en King Gizzard en verrassingen al vroeg op de dag bij Otherkin.
– Het verslag van de zondag met o.a. Parkway Drive, Eagles of Death Metal, The Last Shadow Puppets en waardige afsluiter Thee Oh Sees.

---