Savages op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff
Iedereen is weer bijgeslapen en de modder is van de kleding en de tenten gespoeld, maar de koppen zitten nog ramvol met indrukken van Down The Rabbit Hole 2016. En dan volgt altijd de lastige vraag: ‘Wat vond je nu het beste?’. Nogal arbitrair inderdaad en toch altijd leuk om te doen en lezen. Verrassing: het was ditmaal helemaal niet moeilijk, in een zeldzaam geval van eensgezinde smaak (alsof we onze crew daar niet op selecteren…) kwam over de hele linie Savages als meest indrukwekkend uit de bus. Bijna over de hele linie, maar die ene persoon die het klaarspeelde om die show te missen, heeft nog steeds spijt als haren op z’n facepalm dat de plicht riep.
Niks aan te doen. Gevalletje: gelukkig hebben we de foto’s nog, viel er nog veel meer te genieten en bovendien komen Jehnny Beth en co weer spelen op Rock Werchter, Le Guess Who? in Utrecht en het Sonic City Festival in Kortrijk. Waar ze ongetwijfeld weer uiterst indringend en overweldigend zullen concerteren.
Lees ook:
– Het verslag van de vrijdag met PJ Harvey, Parquet Courts, Spidergawd en Mac DeMarco
– Het verslag van de zaterdagse impact van vurig Savages, ontketende Ty Segall, machtig The National en de regen
– Verslag zondag: van de regen in de Fuzzy Lop en van London Souls tot Suede en DMA’s
Voor nu, nerd alert: Lijstjestijd!
La Salon op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff
CHRISTEL DE WOLFF (FOTOGRAAF/KLUIZENAAR)
1. Savages:
Pure post-punk perfectie.
2. Ty Segall:
‘Betreden op eigen risico’.
3. Feestjes in La Salón:
Jenever-cassis? Uiterst succesvolle manier om een nieuwe generatie kennis te laten maken met het ‘ouwe lullen drankje’. En met stijldansen.
4. Dubioza Kolektiv:
Bizarre partyband die de gehele Teddy tent (en ver daarbuiten) aan het hossen krijgt
5. Het Vuige Veld:
Ultieme ‘mancave’ omringd door pulled pork en barbecuebaarden. En erg goeie feestjes in een tunnel van zeecontainers.
Pj Harvey, foto: Christel de Wolff
Ty Segall op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff
INGMAR GRIFFIOEN (HOOFDREDACTEUR/VERSLAGGEVER/NUTTELOZE FIETSER)
1. Savages
Dit was na London Calling, Lido in Berlijn, Best Kept Secret, Le Guess Who?, ITGWO en de Melkweg toch al de zevende keer Savages en het lijkt wel iedere keer nog intenser, straffer en beter te worden. De band blaakt van zelfvertrouwen, is vast nog niet uitgegroeid en wat zo knap is: Savages weet ook op Sportvelden en in festivaltenten die intensiteit over te brengen.
2. PJ Harvey
Eerst keer PJ, was vroeger (ahum) nooit zo’n fan en misschien daarom wel nog meer blown away. Intrigerende, overweldigende show, waarin haar nieuwe werk fier overeind staat naast ‘klassiekers. De kraaiachtige feniks, de donkere priesteres raakt diep en drukt haar stempel. Krachtiger kwamen die Brexit statements niet meer.
3. Spidergawd
Stiekem ‘de meest NMTH-band op de bill’: Spidergawd! De Noren blazen ook met 1 resterend Motorpsycho-lid en nieuwe bassist heel hard met die classic heavy rock en QOTSA style stoner, gedreven door drumbeest Kenneth Kapstad, gekruid met sax en afgeroomd met die howl van Per Borten.
4. Ty Segall
Vanwege headlinerduty (ook niet verkeerd) pas de tweede helft van deze set meegepakt. Maar onder de indruk. We hebben Ty nu al in vele vormen voorbij zien komen (nog rammelend garagerockend en crowdsurfend op London Calling, akoestisch met Sleeper op Le Guess Who, voluit vlammend met band in Paradiso en drummend in Fuzz op Lowlands bijvoorbeeld), maar dit is zonder twijfel een van de betere uitingen. Met The Muggers (inclusief bazen King Tuff en Mikal Cronin) heeft Segall wat te pakken. Full on garagerock vooral, waarin hij zelf nog net wat meer door het lint gaat.
5. DMA’s / Factory Floor
Dan twee bands waar we het hardst in op zijn gegaan en echt niet tussen kiezen. Aussie Britpoppers/stonede shoegazers DMA’s waren haast achteloos toch ultiem meeslepend en verslavend op de zondag. Schrijven liedjes die gasten! Het tot duo gereduceerde Londonse Factory Floor heeft die muziek ook behoorlijk uitgebeend. Resultaat is nog altijd stuwende, kille elektronica met een hoofdrol voor techno en interessante bijrollen voor industrial en acid. Wat een slot aan die ijzersterke eerste festivaldag!
Verder viel er natuurlijk nog veel meer te genieten en moeilijk te kiezen na shows van bijvoorbeeld The National, een verrassend Suede, Courtney Barnett en The London Souls. Stiekem waren verassingen als De Likt in een Kreeftkerk ook zeer aangenaam. Verder wat Christel zegt: Die mancave op het Vuige Veld, die container/tunnelrave, waar het altijd goed dansen leek, immer balancerend op de grens tussen vuig, schaamteloze guilty pleasures en keiharde bangers van Wolfmother tot ABBA en van Wavves tot N.E.R.D.
Savages op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff
NIEK NELLEN (VERSLAGGEVER/CAMPING- EN BADGAST)
Ja, ook Nellen is weleens kort van stof mensen, maar niet minder raak:
1. Savages
2. Ty Segall
3. Car Seat Headrest
4. Mac DeMarco
5. Whitney
Pj Harvey, foto: Christel de Wolff
WALDO VOLMER (GENERAL MANAGER NMTH/HOTOTHOST)
Kleine disclaimer vooraf: Aangezien ik als stage host van de Hotot actief was op DTRH, heb ik een hoop (waarschijnlijk heel toffe) shows op de andere podia moeten missen. Zo heb ik met lede ogen de superlatieven in de NMTH-groepsapp over de show van Savages en Spidergawd moeten aanzien. Maar ook in de Hotot was het meermaals genieten geblazen en een top 5 snel gemaakt.
Ty Segall op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff
1. PJ Harvey
Opperste concentratie bij deze show. Vooraf geen gelul van een onbeduidende presentator, alles tot in de puntjes georganiseerd. Dan denk je nog even; is dat niet wat overdreven? Tot de show begint en alles direct duidelijk wordt. Natuurlijk moet dit met militaristische precisie worden voorbereid. Want zo wordt het ook uitgevoerd! Man wat een show. Eerste kwartier stond ik als aan de grond genageld, met enkel de gedachte: Wat is dit goed! Om daarna meegenomen te worden door de frêle maar tevens uiterst krachtige Harvey en haar (fanfare)band. Tering zeg, dat was vrijdag even duizelend de tent uitkomen.
2. Ty Segall and The Muggers
Snel naar de Fuzzy Lop voordat The National afgekondigd moet worden. Verdomme daar was ik aan toe zeg! Het nietsontziende en allesverzengende geweld van Ty Segall en z’n Muggers all star band. Helaas alleen de eerste 20 minuten kunnen kijken, maar dat was al genoeg om in de top 5 te belanden. Dus toen ik in ons eigen verslag teruglas dat het naar het einde toe alleen maar beter werd, heb ik even een traantje gelaten. Maar niet te min een hoogtepuntje, de dansende chick op het podium heb ik maar even voor lief genomen.
3. Anohni
Van de stem van Antony (nu dus Anohni) van Antony and the Johnsons moet je houden. Dat doe ik. Dus deze show met soms sfeervolle maar ook ronduit chaotische en schurende electronica, was voor mij een must see. Gehuld in een soortement van monnikengewaad stond ze (want dat is ze nu) in het midden van het podium, aan weerszijde geflankeerd door twee beatmakers. Of dit daadwerkelijk Hudson Mohawke en Oneohtrix Point Never – met wie het laatste album tot stand is gekomen – waren, werd mij niet duidelijk. Wat wel duidelijk was, is dat deze incarnatie mij eveneens geweldig boeide en intrigeerde. De gigantische close ups van markante gezichten op het scherm achter ze, al dan niet lip sinking met de teksten, maakte de impact alleen nog maar groter. Ik zou thuis toch eerder een plaat van Antony and the Johnsons opzetten, maar deze live show van Anohni was overweldigend.
4. The National
Gewoon omdat ze heel veel van High Violet en Trouble Will Find Me speelden en dat vind ik fucking te gekke platen!
5. De Staat / Suede
De rockbands van de main stage. De Staat in bloedvorm en strak als een hoepel. Geen podium is meer te groot voor deze Nijmegenaren. Geroutineerd maar altijd met plezier en een knipoog. Topshow. Enige reden dat ‘ie op 5 staat, is dat ik de band meermaals heb gezien de afgelopen periode en dus niet meer echt verrast was. Suede als de vintage nostalgieband. Dacht ik tenminste. Maar niets van dat al. Die Brett Anderson gaat er gewoon een uur lang vol in en heeft alle denkbare rockposes (en cliches) in z’n arsenaal. Boeit voor geen meter, het werkt als een tiet! Zeker als de band ook nog eens luider en smeriger van leer trekt dan ik verwacht had. Gewoon keihard genieten!
Lees ook:
– Het verslag van de vrijdag met PJ Harvey, Parquet Courts, Spidergawd en Mac DeMarco
– Het verslag van de zaterdagse impact van vurig Savages, ontketende Ty Segall, machtig The National en de regen
– Verslag zondag: van de regen in de Fuzzy Lop en van London Souls tot Suede en DMA’s
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.