Life of Agony @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
Dog Eat Dog @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
‘Party like it’s 1993′, zo luidt het motto van Hellmond Open Air, een samenwerking tussen de Cacaofabriek en Loud Noise Agency, die afgelopen zaterdag de eerste editie vierde. Gelegen op het terrein van het Helmondse poppodium, aan de voet van een heuvel, is er plaats gemaakt voor acht bands. Half uur tussen elkaar, eenvoudige doch gezellige opzet, lekker overzichtelijk. Terwijl de zondag zo’n 3500 piraten naar Helmond zal brengen voor Pirate Metalfest met Alestorm, zijn er op de zaterdag beduidend meer Gen-X-ers aanwezig. En terecht ook: op de bill allemaal bands die hun grote doorbraak voornamelijk begin jaren 90 beleefden, van Dog Eat Dog tot Life of Agony tot Pro-Pain. We waren erbij om een verrassend geslaagde dag te in woord en beeld te vangen.
Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Roy Wolters
Erg fijne opzet dus: een podium, een handvol bands en een heuvel waarop je kan staan. Dat is zeker heel fijn bedacht: op deze manier is er altijd plek voor een goed zicht. Achterin wat eettentjes en merch en je bent klaar. Ook qua weer valt het mee. In de ochtend komt het nog met bakken uit de hemel, maar vanaf de middag is het afgezien van een enkele bui gewoon droog, met zelfs hier en daar zon. Prima festivalweer uiteindelijk!
Pro-Pain @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
Dio, the Memorial Concert @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
PRO-PAIN + RONNIE JAMES DIO MEMORIAL CONCERT
Door een gesloten A27 is de reis toch maar even van een naar twee uur geschoten door file. Eenmaal binnen speelt Pro-Pain die brute titeltrack van Voice of Rebellion. Opperbrulboei Gary Meskil heeft natuurlijk in de jaren 80 al zijn strepen verdiend met Crumbsuckers, maar als Pro-Pain zijn ze uiterst geknipt voor vandaag. Hoewel het geluid wat rommelig is, weten de veteranen als geen ander hoe je vet groovende hardcoregranaten moet bouwen. Deathwish pompt er bijvoorbeeld vlezig op los, terwijl een oudere knaller als In For The Kill daar niet voor onder doet. Het thrashy Make War (Not Love) uit 1994erbij en je hebt een pittige warming-up voor de kiezen. Erg tof, maar wordt het niet eens tijd om na negen jaar weer eens een nieuwe plaat uit te brengen? Het Dio Memorial Concert is meteen een bijzonder contrast tussen de hardcorebands. Maar hoewel ondergetekende meestal niet zoveel op heeft met coverbands en tributes, weet deze groep muzikanten de uitzondering op de regel te zijn. Dat komt ook dankzij de werkelijke klasbakken uit de Nederlandse metalscene (o.a. Within Temptation, Ayreon, Textures) die het eerbetoon retestrak inspelen. En daarbij heb je ook nog eens meesterzanger John Jaycee Cuijpers die met behoorlijk wat power de fenomenale zangpartijen van de heengegane held vertolkt, met werkelijk subliem uitgevoerde rendities van Neon Knights, Last In Line en Don’t Talk To Strangers. Vreemd genoeg krijgen we geen voor de hand liggende songs als Rainbow in the Dark en Holy Diver te horen, maar wel een bloedmooie versie van Rainbow klassieker Stargazer als afsluiting. Aardig genieten dit.
Dio, the Memorial Concert @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
Dog Eat Dog @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
DOG EAT DOG
Dog Eat Dog staat bijna synoniem met de 90’s. De New Jersey gasten opereerden altijd in een vreemd straatje van crossover, hardcore en funk, waarbij een saxofoon niet geschuwd werd. En toch behaalden ze daarmee destijds wat mainstream aandacht, die ze evengoed respect in zowel de hardcore, punk als metalscene opleverde. Vandaag de dag is het wel een beetje product van zijn tijd, die weliswaar niet echt voor een nieuwe aanwas heeft gezorgd. Maar dat boeit weinig: Dog Eat Dog is er gewoon om plezier te maken, ongeacht op welk podium en voor welk publiek ze staan. En met het springerige If These Are Good Times is het aan: de groovy drums, funky saxofoon en crunchy riffs bekleden het openingssalvo. Cultklassiekers als Isms en Who’s The King? bezitten simpelweg een zekere charme charmant evenals behoorlijk wat hooks. Frontman John Connor, die vandaag jarig is, grijpt regelmatig terug naar het verleden. Van anekdotes over heengegane oprichter Sean Kilkenny tot het voorstel om een soort Dynamo Open air 1995 reünie te doen met Fear Factory, Madball, Machine Head, Biohazard en Downset (‘A guy can dream right?’). Richting het einde wordt helemaal duidelijk in hoeverre deze gasten zich al decennie hard maken voor de scene: Dog Eat Dog knalt er nog Just Look Around van Sick Of It All tegenaan, omdat er bij frontman Lou Koller kanker geconstateerd is, waardoor de gehele tour is afgelast. Erg ontroerende ode! Gevolgd door No Fronts, waarbij John ook nog eens de barrière in duikt.
Dog Eat Dog @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
Destruction op Hellmond OpenAir. Foto Roy Wolters.
DESTRUCTION
Invallend voor Metal Church is Destruction ook meteen de meest agressieve band van de dag. De Teutonisch thrashsmederij staat al meer dan 40 jaar betrouwbaar garant voor metal van de meest rauwe variant. En hoewel het niet tot de meest diverse discografie leidt, weet je wel steevast wat je kan verwachten. En verdomd: ook maar meteen beginnen met die openings chugs van Curse the Gods is al het halve werk! De set vervolgt met voornamelijk gouwe ouwes als Invincible Force, Mad Butcher en Life Without Sense. Maar ook Nailed to Cross en No Kings No Masters rollen in sneltreinvaart over de heuvel. Bij Destruction gaat het gas er zelden af: Schmier en zijn bandmaten raggen gewoon smerig door, eindigend met de intense anthem Thrash Till Death en het oldschool Bestial Devastation. Lekker bruut wel!
Destruction @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
Living Colour @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
LIVING COLOUR
Hoewel Living Colour altijd een pad bewandelde tussen rock, funk en metal, is de band alsnog een groot contrast vandaag, zo tussen bands als Pro-Pain, Destruction en Life of Agony. Muzikaal wellicht nog wel dansbaarder dan Dog Eat Dog zelfs. Sinds hun meesterwerk Vivid uit 1988, valt er desondanks van vrij weinig slijtage te spreken. Niet zo gek ook: met name drummer rory Calhoun, zanger Corey Glover en gitarist Vernon Reid zitten er vanaf het begin bij, zo strak op elkaar ingespeeld, samen met de onnavolgbare baspartijen van Doug Wimbish. En potverdorie wat een stem heeft Corey! Alsof het 35 jaar geleden is. De set begint nog redelijk mellow met Middle Man, maar met die thrashende openingsriff van Go Away laat het viertal even zien waarom ze ook door hardrockers omarmt werden vroeger. Echter halverwege slaat het noodlot toe: het geluid vliegt er uit. Tien minuten lang wordt er naar een oplossing gezocht terwijl de band er opgelaten bij staat. Eenmaal weer operationeel vervolgen ze tactisch met hun opgefokte cover van Should I Stay Or Should I Go door The Clash. Ignorance Is Bliss vervolgd, met behoorlijk wat flitsend baswerk en solo’s, heerlijke jam. Living Colour flikt het toch maar: dankzij een goed geluid en een sterke setlistkeuze winnen ze gestaag het publiek weer voor zich na de opstartproblemen, vooral wanneer die hakkende groove van Never Satisfied eruit komt vlammen. En dan nog pittiger van leer trekken met This Little Piggy en Time Is Up, lekker hoor! Zelfs een kleine moshpit blijft niet uit. Kortom, erg sterk hoe ze als funkrock band toch uitblinken in zo’n heavy onderlaag, met het legendarische Cult of Personality als bewijs. Ondanks de technische problemen, een heerlijk optreden.
Living Colour @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
Life of Agony @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
LIFE OF AGONY
De afgelopen jaren leek Life of Agony bijna gedoemd om eeuwig te teren op hun meesterwerk River Runs Red, getuige de vele integrale vertolkingen de laatste jaren. Als afsluiter van Hellmond Open Air pakt de band onder leiding van Mina Caputo het toch maar heel wat anders aan. River Runs Red is zeker nog ruim vertegenwoordigd, maar vandaag is er ook aandacht naar de ondergewaardeerde opvolger Ugly, die een stuk meer tijd krijgt in de schijnwerpers vanavond. Eerst toch even beginnen met het lompe Through And Through, gevolgd door titelnummer River Runs Red en My Eyes, nog steeds zo vettig als 30 jaar geleden. De songs die volgen zijn veelal wat minder zwaar, maar het neemt niet weg dat er aardig wat te genieten valt. Zo weet Let’s Pretend mooi opzwepend te bouwen, terwijl Lost at 22 boordevol branie over het terrein schalt. Het blijft ook tof om te zien hoe Mina Caputo zo’n goede performer is geworden, die het publiek met zelfverzekerdheid opzweept, tot de golven mensen naar de barrière drijven. Tot genoegen van Mina zelve, wanneer ze zelfs de beveiligers een compliment geeft: ‘Finally security that knows what the fuck they are doing!’. Culthitje Weeds gaat vervolgens over in verpletterende sludgers Underground en This Time, beide tracks die op fraaie wijze deze eerste editie van Hellmond Open Air uitblazen. Zonder meer een sterk debuut voor het festival! Erg knusse opzet, goede bands en dan ook nog eens voor maar 55euro. Of het volgend jaar weer plaatsvindt is wel de vraag: er zijn naar verluidt plannen voor een basisschool op dezelfde. Dit smaakte desondanks naar meer!
Life of Agony @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
Life of Agony @ Hellmond Open Air, foto Roy Wolters
Life of Agony @ Hellmond Open Air 2024, foto Roy Wolters
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.