Helldorado: Veel rock ’n roll, wat freaks en een beetje Malcolm Young

Het Eindhovense Klokgebouw kent na twee jaar weer een echt ‘rawk’ festival van groot formaat. Na het verdwijnen van Speedfest in 2015, maakt de eerste editie van Helldorado een start op zaterdag 18 november. Georganiseerd door voormalig Peter Pan Speedrock-frontman Peter van Elderen, dompelt het festival je onder in een rock n’ roll freakshow. Onverwacht staat de dag ook een beetje in het teken van Malcolm Young, de legendarische ‘rhythm guitarist’ van AC/DC die helaas is heengegaan.

Door Timothy Aarbodem, fotografie: Paul Verhagen

DUEL
Duel uit Austin, Texas heeft de eer (of ondankbare taak?) om het festival te openen. “Getting drunk at 1am,” is het credo van frontman Tom Frank. De jaren ’70 Pentagram vibe en de wat zwaardere, trage doom van dit gezelschap, met voormalige leden van Scorpion Child, schudt de vroege aanwezigen van Helldorado wakker en zet de toon voor de rest van de dag.

KOMATSU
Komatsu speelt vandaag een hometown gig op Helldorado. Dat is te merken als de hoofdjes al wat meer beginnen te knikken. De spierballenrock wordt vanuit het kruis gespeeld. De uptempo stoner-passages en instrumentale spacerockstukken gaan er op de vroege middag goed in bij het al aanwezige publiek.

MAMBO KURT
De Duitser Mambo Kurt is de zelf gekroonde koning van het Heimorgel. In principe is het een lullig orgeltje met ingebouwde beats, maar Mambo Kurt weet het instrument om te toveren tot een waar rockmonster. In de boksring geeft hij een demonstratie met onder meer Jump van Van Halen (inclusief solo!) en The Final Countdown. Hij is hier om je aan het dansen te krijgen, maar het publiek lacht hem eerder toe. Naast alle spierballenrockers, mag het ook wat luchtiger.

Het is te merken dat de organisatie net even wat meer aandacht heeft besteed aan de aankleding en festivalervaring. De podia zijn vernoemd naar enkele gevaarlijke dieren als de Cobra, Tarantula en Lion, en zijn gehuld in old skool tattoo-, jaren ’50 horror- en sci-fi-jasje. Naast muziek is er nog veel meer te beleven. Zo is er een heus spookhuis, een comedyclub en zijn er shows van de messenwerper met zijn lieftallige assistentes (The Death Do Us Part show). Hoogtepunt is misschien wel het Lucha libre worstellen, met metalband ter begeleiding, die ook nog eens paar nummers opdraagt aan Malcolm en AC/DC. Je waant je echt in een heuse freakshow.

DEAD LORD
Na een korte linecheck is het Zweedse kwartet er helemaal klaar voor. De frontman, met zijn mooie handlebar snor, en zijn maat gooien er een paar smakelijke ‘twin gitaarsolo’s’ uit. De invloed van Thin Lizzy ligt er dik op, met de catchy koortjes en riffs, en laidback zang waar Lynott bekend om stond. Zij geven een hoogst vermakelijke show en nemen zichzelf niet al te serieus, een bellenblaasmachine springt aan terwijl ze naar The Darkness verwijzen. Dead Lord overtuigt en de trouwe fans zingen zelfs mee met de vuist in de lucht.

LA MUERTE
Cultgroep La Muerte uit België is een indrukwekkende band om te ervaren. De zanger met een juten zak op zijn hoofd stampt als een bezetene in het rond, in de hoek van het podium staat een occult altaar opgesteld; het is de band menens. De band brengt duistere, rudimentaire, Stooges-achtige doomrock met een black metal-randje ten gehore. De psychotische gekte doet de zaal (onterecht) leeg lopen. Er is daarnaast veel te beleven, of is het toch pittige kost?

MONOMYTH
Het Haagse Monomyth heeft een turbulente tijd achter de rug. Na drie langspelers en tal van shows, besluit gitarist Thomas van den Reydt ermee te stoppen. Een opvolger is al snel gevonden in de vorm van Boudewijn Bonebakker (Gorefest). Helldorado is pas de vierde show met de nieuwe gitarist. Hij klinkt wat puntiger dan zijn voorganger, maar is ook best funky. Drie lang uitgesponnen nummers heeft Monomyth nodig om het Helldorado-publiek lekker mee te nemen in hun trip. Met Bonebakker heeft Monomyth een volwaardige opvolger gevonden en zijn ze klaar voor een nieuw hoofdstuk in hun ontdekkingstocht.

KID CONGO & THE PINK MONKEY BIRDS
Kid Congo Powers zat ooit in The Gun Club, The Cramps en Nick Cave & The Bad Seeds. Met zijn Pink Monkey Birds kan hij zijn eigen kwaliteiten als frontman en creativiteit ten volle benutten. Powers zit met zijn hoofd nog in de Halloween-sfeer, gestoken in een Zombie Dracula-outfit. Zijn ‘garage stompers’ en sfeer doen bij wijlen denken aan Screaming Lord Sutch. Eén riff of een paar akkoorden zijn voldoende. De Kid weet het goed aan elkaar te praten, “Are you having a good time? If you wanna have a good time, you gotta get real,” wat dan direct de songtitel is. “Zijn er nog ‘psychics’ in het publiek?” vraagt hij, en ze vervolgen de set met Psychic Future. In stijl sluit Powers af met de Gun Club-klassieker ‘For The Love Of Ivy’.

BIRTH OF JOY
Birth of Joy ontbreekt tegenwoordig niet op elk zichzelf respecterend, Nederlands rockfestival. Powerhouse en drummer extraordinaire Bob Hogenelst houdt het tempo er flink in vandaag. Op Helldorado kunnen de heren nog even vol gas en bombastisch te werk gaan, voordat zij de kleinere podia en kroegen zullen opzoeken voor hun najaarstoertje (dat overigens gepresenteerd wordt door NMTH!). Nu ja, of ze daar wat gas zullen terug nemen valt te betwijfelen.

LORDS OF ALTAMONT
Met het geluid van een ronkende motor wordt de set van de Lords of Altamont gestart, het intro van ‘bikesploitation’ klassieker Wild Angels schalt door de speakers. Zanger/toetsenist Jake Cavaliere vliegt het podium over met zijn Compact orgel, dit is garagepunk van hoog niveau. Goed, het mogen dan de bekende garage-thema’s zijn, ze worden wel stijlvol uitgevoerd. “We’re mostly from LA, California,” stelt Cavaliere, maar de ritmesectie bestaat toch echt wel uit Nederlanders (onder andere de bassist van Rene SG staat op het podium). “This one is for Malcolm Young”, voegt hij toe. Tot slot mag alles nog kapot, Cavaliere bedient de wah van zijn gitarist, terwijl het publiek daarna nog even op zijn orgel mag rammen.

Na de show van the Lords is het even bijkomen. De gaarheid begint al een beetje in te slaan en al gauw slenter je je een weg door de kapotte, plastic bekers. De oortjes worden ook al moe, want wat kan het in Klokgebouw galmen zeg, jammer want daardoor komen aardig wat bands niet helemaal tot hun recht. Zo speelde Orange Goblin jaren geleden nog een ijzersterke set in het Klokgebouw, nu vallen ze helaas een beetje in het niets. Zo ook Nashville Pussy, die wij onlangs nog zagen op Sjock, kampt met matig geluid. Overigens spelen zij nog Beating Around The Bush van AC/DC als eerbetoon. De grootse en logge klanken van stoner rock-vaandeldragers Red Fang komen wel goed tot hun recht in de galmbak.

THE DARKNESS
‘We’re the motherfucking Darkness,’ zo komt Justin Hawkins in zijn strakke, groene glitterpak binnen. Ze hebben een attitude zoals het een glamrockband betaamd, maar dan wel met de nodige Britse, tongue-in-cheek humor. Met slotakkoorden die soms langer duren dan de nummers zelf, kunnen we nog even een uurtje ongegeneerd hardrocken, met natuurlijk I Believe In A Thing Called Love als afsluiter.

Met de klanken van Triggerfinger taaien wij af. De eerste editie van Helldorado is een feit. Meneer Van Elderen durft met Helldorado een nieuwe weg in te slaan en het experiment op te zoeken. De algehele sfeer van het festival voelt anders aan dan zijn voorganger en laat je zowel met een glimlach als in verwarring achter.

Lees ook het interview met art director en programmeur Peter van Elderen. Dit smaakt naar meer. En daarvoor hebben we gelukkig de foto’s van Paul Verhagen nog, ook te vinden op zijn site en hieronder

 

---