Initiatiefnemer Julien Graute op handen gedragen – Harlequin Fest, foto: Christel de Wolff
Onderweg naar Rotterdam springt er een kinderliedje in het hoofd: “In Holland staat een huis, in Holland staat een huis…” dramt er maar door zonder aanwijsbare reden. Om gek van te worden! De enige manier om van zo’n hersenspinsel af te komen is jezelf onder te dompelen in keiharde muziek tot je jezelf niet meer hoort denken. Nou, dat scheelt: want in (Zuid-) Holland staat een poppodium. En wat voor eentje. Al bijna 40 jaar is Baroeg de plek waar je trommelvliezen scheuren. Het poppodium op Zuid (ook bekend van het eigen festival Baroeg Open Air) was afgelopen zondag 1 oktober het decor voor de eerste editie van Harlequin Fest, hopelijk volgen er meer. De naam van het festival heeft een duidelijke verwijzing naar Kid Harlequin en geeft meteen prijs welke initiatiefnemers achter het feestje zitten. Dat zijn namelijk frontman Julien Graute en manager Rosalie van der Helm van de Rotterdamse rockband.
Tekst & foto’s: Christel de Wolff
Het spektakel begint al vroeg in de middag, wat ook logisch is gezien de line-up met maar liefst zeven bands op één podium. De vroege vogels worden opgewarmd door de poppunk van The Hearted en daarna is het de beurt aan Playgrounded. Wij hebben op onze luie zondag echter wat opstartproblemen en arriveren pas tijdens het optreden van Golden Caves. Deze Rotterdamse band, ontstaan op het Codarts conservatorium bracht onlangs hun debuutalbum uit. Herfstig gekleed nachtegaaltje Romy Ouwerkerk vliegt ons met blote voeten en theatrale armgebaren zo naar onze strot. Het publiek kan niet anders dan met open mond toekijken, dansbaar is de progressieve rock niet echt, maar des te meer intrigerend. Opvallend is de tweede stem die wordt verzorgd door Elise Polman die ook de toetsen bespeelt. Haar bijdrage tilt sommige tracks net naar dat hogere niveau. Op drums slaat Erik Stein, die we later op de avond nog terug zullen zien met Kid Harlequin.
Life’s Electric, foto: Christel de Wolff
Next up is Life’s Electric, die we eerder al aan je voorstelden omdat deze Rotterdame rockers het dit jaar (alweer) tot de Popronde-selectie hebben geschopt en zijn opgenomen in onze 27-tallige NMTH-selectie. De show van vanavond bevestigt maar weer eens waarom wij fan zijn van deze band. De muzikanten bespelen niet alleen hun instrumenten maar het publiek net zo makkelijk. Na afloop gaan we zelfs de discussie aan of de band, die het eerder ook al tot 3FM Serious Talent schopte, eigenlijk nog wel baat heeft bij de kleine zweterige kroegjes van de Popronde. Een band als deze moet naar de grote podia, en een beetje snel ook!
Hoewel er maar één podium is, hoeft er doorgaans niet lang gewacht te worden op de volgende band. De change-overs gaan in Baroeg buitengewoon snel. Tussen Life’s Electric en de volgende band heeft het festival echter een extra lange pauze ingelast. Niet omdat Fruit of the Original Sin zo’n lange ombouw nodig heeft, maar omdat de organisatie een eetpauze heeft ingelast voor zowel de bands als het publiek. Handig! Toch, extra tijd of niet, met de versnaperingen nog maar net achter de kiezen en het biertje vers in de hand is het alweer graaien naar de oordoppen, want teee-ring wat een herrie komt er van die Nijmegenaren af.
Poppodium Baroeg is een prachtige zaal, een heus rockhol. In de toiletten en backstage kun je allang niet meer terecht om even de losgemoshte haren glad te strijken want iedere vierkante centimeter – inclusief de spiegels dus- zijn beplakt met een dikke laag bandstickers. Iedereen voelt zich thuis in het gebouwtje aan de Spinozaweg en dat komt mede door het vriendelijke personeel dat er al even alternatief uitziet als het toegekomen publiek. Ook vanavond zit de sfeer er goed in, al zijn de bands misschien minder hard dan het soort dat doorgaans in Baroeg te horen valt. De energie is er niet minder om.
Kid Harlequin feat. Order of the Emperor, foto: Christel de Wolff
Het was al gezellig druk, maar tijdens de show van de initiatiefnemers komt het bezoekersaantal natuurlijk tot een hoogtepunt. Kid Harlequin onderging onlangs een grote verandering toen de gitarist en de bassist de groep verlieten. Het is eventjes wennen, de wild wapperende haren van Arianne van der Steege zijn vervangen door iets minder langharige, maar net zo wilde Kenneth de Krieger en op bas zien we nu Sander de Wit. Het collectief is nog vers en nog niet zo goed op elkaar ingespeeld als het vorige, maar hey, dat is slechts een kwestie van tijd!
Het lage plafond gaat er af als Kid Harlequin een cover van Nine Inch Nails speelt. Onlangs stonden ze als onderdeel van de Rotown Summersessies nog in dat Rotterdamse poppodium om een tribuut te geven aan één van hun grote inspiratiebronnen. Voor de mensen die daar niet bij waren spelen ze nu ‘Wish’ waarin ze worden bijgestaan door de zanger van de laatste band op het programma.
De zaal lijkt zich te hebben gevuld met zeeleeuwen. Luid brullend, wordt de band bedankt voor een hele sterke set. Het is aan Order of the Emperor om nog over het gebrul heen te komen. Gelukkig is dit vijftal ook niet vies van een potje vuige hardrock.
Met een lichte piep in de oren, zoeken we de buitenlucht op. Met de sneltrein aan bands die de afgelopen paar uur over ons heen is gekomen voelt het alsof het nu diep in de nacht is. Toch is het feestje al om 22:00 uur afgelopen, het is tenslotte een zondagavond. Dus stappen we in de auto met ‘Itch’ het meest recente album van Kid Harlequin keihard over de speakers en duiken we thuis gauw het bed in. Morgen mag het dan wel gewoon maandag zijn, het ochtendhumeur zal plaats moeten maken voor een glimlach op de mond als we terugdenken aan een puik rockfestival op deze eerste van oktober. Dare we say: Rocktober?
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.