Jawel, daar ligt gewoon weer nieuw plaatwerk van Voivod! Een EP, zo noemen ze ‘Ultraman’ zelf en dat is wel terecht met twee live bonustracks. Onze recensent Martijn Welzen noemt het liever een folly en legt overtuigend uit waarom. Hij zette ook zijn review-fangs in de ‘Sun EP’ van Minus Youth, wat met 4 songs in nog geen 12 minuten een typische hardcore-affaire is. De band uit Stuttgart bracht de EP vrijdag (2 december) uit in eigen beheer. Hardtyping review-tijger Guido Segers heeft weer twee uiteenlopende releases besproken. De Petrol Girls uit Graz, een band met Oostenrijkse en Britse leden, opereert ook in de (post-)hardcore en punkhoek, maar dan met een meer activistische, riot grrrl-inslag. De groep heeft in juni deze derde plaat ‘Baby’ uitgebracht en maakt duidelijk hoe vitaal en noodzakelijk punk anno 2022 nog is. Dat laatste geldt zeker ook voor Freedom Fist. De Schotse branieschoppers debuteren met teksten als “Nae Tories. Nae Sectarianism. Nae Monarchy!”. Hun net verschenen ‘S/T’ plaat laat één bonk frustratie horen.

Tekst: Martijn Welzen / Guido Segers

Naast de Spotify en Bandcamp-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

 

Voivod – Ultraman – EP
In de architectuur kent men het begrip folly. Een bouwwerk dat eigenlijk als enige functie vermaak heeft. Je zou het kunst kunnen noemen of gewoon, zoals de vertaling van het Engelse woord luidt, een dwaasheid. Deze merkwaardige plaat is dat ook. ‘Ultraman’ was tussen 1966 en 1987 enorm populair in Azië en heeft kennelijk ook het ver van dat continent afgelegen Quebec bereikt waar de jongelingen van Voivod net bezig waren hun eigen universum van aliens en monsters te creëren. Gelimiteerde ep op rood of zwart vinyl met het nagespeelde openingsdeuntje in Japans, gezongen door gitarist Chewy, en Frans van de Japanse Sci-Fi serie. En dan nog een korte melodie die ‘Victory Theme’ heet, waarna het afsluitingsriedeltje volgt. Dit keer gezongen in het Engels. Twee live bonusnummers ‘Overreaction’ en ‘Voivod’ uit 2018 maken de b-kant van het hebbedingetje af. Hoe geniaal is het Canadese Voivod om dat gewoon uit te brengen. Het dient geen verdere functie anders dan dat het kan. Geweldig artwork van drummer Away maakt de folly compleet. (MW)

Petrol Girls – Baby
De band met Oostenrijkse en Britse leden (Litouwse bassiste Liepa Kuraitė verliet de band in 2019) heeft geen druppel van hun ontvlambare energie verloren op de derde langspeler ‘Baby’. Het viertal, vernoemd naar de pétroleuses, een historische revolutionaire groep vrouwen in 1871 tijdens de Parijse commune, wist ongelooflijk binnen te komen met het nummer ‘Touch Me Again’ in 2016 en gaat niet minder hard. Om maar meteen door te springen, het nummer ‘Baby, I had an abortion’ is een Vulva (ja, het duo uit ons eigen land) waardig confronterend nummer (ok, Vulva heeft dan het been nog wat meer gestrekt). Met energieke post-punk wordt er een bak activisme op tafel gesmeten. Als op het einde Ren Aldridge met een demonische grijns de titeltekst herhaalt, voelt het extra ongemakkelijk. Dat is precies de bedoeling. Muzikaal is de band echt wat stappen voorbij het primitievere geluid. Check bijvoorbeeld ‘Clowns’ met dat carnavaleske loopje er doorheen. Wat intact blijft is het venijn en de wrange humor in de teksten waar eigenlijk niet om gelachen kan worden. Je wordt op ‘Preachers’ om de oren geslagen met slimme teksten, alliteraties en een zeurderig, snotty soort proclamatie. Je voelt de ‘fuck you’ in elke zin, maar ook in de muziek zelf die continue botst en wringt. Het nerveuze gitaarspel op ‘Feed My Fire’ bijvoorbeeld, wat onrust opwekt.

Opvallend is de track ‘Fight For Our Lives’, een song die de aandacht wil vestigen op femicide. De band werkte samen met Janey Starling, expert in huiselijk geweld en activiste van de Level Up campagne. Het resultaat is een messcherpe kreet van frustratie; een aanklacht tegen de geweldplegers en een samenleving en media die hen beschermd. Het is een noisy proclamatie, een lied voor de barricades en spandoeken. ‘Violent by Design’ is de tweede song van deze samenwerking, over de wegkijkende politie en de excuseerders van geweld tegen vrouwen: “But why, didn’t she call up the police? You take their advice? Do you stay home at night? We’re more likely to die in our homes at the hands of a man we know.” Het zijn teksten waar je stil van wordt. Waar je even niks op kan zeggen, omdat ze een waarheid blootleggen waarvan je graag wegkijkt. Dus op die vraag of punk nog wat te zeggen heeft in 2022; Godverdomme, zeker wel. (GS)

Freedom Fist – S/T
Punk is keidood! Althans, dat staat op vele T-shirts en muren gekalkt in de wereld. Maar je weet ook dat een tijd als deze weer veel nieuws brengt. Creativiteit en boosheid gaan vaak goed samen en zeker in (Groot-)Brittannië (laten we wel wezen, erg groots komt het niet over) is er meer dan genoeg om pissig om te zijn. Vooral als je Schots bent, zoals de boys van Freedom Fist, met leuzen als: “Nae Tories. Nae Sectarianism. Nae Monarchy!” Hun S/T debut is uit en het is me een hap frustratie. De band bestaat uit Jamie Christ (ook van Scottish Gabber Punk, CHRISTWVRKS en Sectioned), Matt MacLennan (Heavy Blog is Heavy) en Danny Spannerz (ook betrokken bij het project I Want War van Jamie Christ). Het is een beetje zoeken, de bandleden doen veel samen buiten Freedom Fist (Spannerz en Christ zijn ook tattoo-artiesten), dus laten we even focussen op die plaat.

Het geluid van dit drietal laat zich omschrijven als een mix van powerviolence, hardcore punk en d-beat. Voor de minder punk-geletterde lezer, een bak agressief punkgeluid, afgewisseld met korte samples. Een beetje alsof William Wallace op een sloopkogel, obsceniteiten spuwend in een onverstaanbaar accent, door de muur heen slaat in Westminster, de middelvinger en wijsvinger omhoog, palm naar zichzelf toegekeerd. Dat zou ik het liefste in kapitalen schrijven, maar dat komt je leesplezier niet ten goede. Titels als ‘We still hate Thatcher’, ‘We’ll stop calling you cunts when you stop voting for them’ en ‘Shut it, you Unionist cunt’ geven de politieke positie van de band goed weer. Er zitten ook twee covertjes tussen de lange lijst korte knallers, die trouwens goed in elkaar zitten en lekker geproduceerd zijn om precies de juiste vibe van stompende, beukende, schurende grindtegelschurende-vuistenballende-mokerhamerklappende agressie te creëren. ‘INDYREF2’ is een Exploited-cover/tribute, over de onafhankelijkheidsreferenda van Schotland. ‘Dae they owe us our freedom (Aye they Dae)’ is een knipoog naar het iconische Crass, maar dan met een hoger tempo, intensere drums en breaks. Dat tempo ligt sowieso altijd hoog, soms zonder ruimte voor verdere melodie of rust, kruipend richting de grindcore op songs als ‘I Love Violence’. Dat doen we ook op ‘Not Mah Queen’, wat ook lekkere sludgy passages heeft. Songs als ‘Scotland (We’re Fuckin’Awesome)’ klinken een beetje alsof Sleaford Mods een Schots powerviolence zijproject is gestart. Het zorgt voor een geluid wat wars staat van commercie, maar wat vrij precies de Zeitgeist vat in een specifiek deel van de wereld dat niet voor de waanzin (van Brexit, of in het algemeen in ’the UK’) gekozen heeft. Er zit ook de nodige humor en spot in de muziek, maar de boodschap is bloedserieus. Even een special mention voor de razende intro van ‘Saor Alba’, inclusief doedelzak. Het is de Schotten gegund, ze zijn er pissig genoeg om. (GS)

Minus Youth – Sun
Het door Minus Youth in eigen beheer uitgebrachte ‘Sun’ is gemaakt voor een podium. Het heeft de grooves, de breakdowns en woede die hardcore nodig heeft voor een live-setting. Daardoor heeft dit soort hardcore in de woonkamer of op de Spotify-lijst op je telefoon dan weer iets lachwekkends. Het swingt op een Biohazard-manier, komt soms in de buurt van Subzero, maar speelt ook leentjebuur bij tijdgenoten Lionheart. Alleen is het verzwaard met betonnen schoenen zodat het beter kan (be-)zinken. De voorbeelden zijn Amerikaans, maar er staat toch heel duidelijk Stuttgart, als in Duitsland, over het plaatje geschreven. Het schijnt dat de hele corona-ellende een extra duit in het emotionele zakje heeft gedaan, om zo het gevoel van voorganger ‘No Generation’ uit 2019 net dat dikkere vetrandje te geven. Komt er toch nog iets goeds uit de gezondheidscrisis rollen. Ook al is na vier nummers de koek helaas op. Dat voorkomt dan weer een overdaad aan calorieën en maakt het zo een heerlijke snack voor tussendoor. (MW)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel