Licht in de duisternis van de lockdown light! Liefst vijf recente heavy, alternative and/or deviant releases hebben we voor je verzameld: drie buitenlandse en twee Nederlandse. Een mooie en veelzijdige selectie, die tegelijkertijd natuurlijk nauwelijks recht doet aan de enorme vloed aan releases die door de mailboxen, boxen en pods spoelt. Daarom ditmaal niet vier, maar vijf Hardhitting Albumreviews voor je! Gelukkig kun je ook terecht in de (voor deze rubriek naamgevende) Spotify-playlist en bovendien kun je in 2020 nog een pak reviews verwachten van NMTH. We laten je natuurlijk niet onvoorbereid achter voordat de jaarlijkse Kerstmisère intreedt. Mocht je niettemin een boom, of een schoen voor Satanklaas, willen zetten dan hebben we hier een vijftal suggesties voor de verlanglijst: de nieuwe releases van Crippled Black Phoenix, Jagd, Undeath, Molassess en MJ Guider verdienen het volgens deze handvol NMTH-redacteuren dubbel en dwars. Behold & buckle up voor de vierentwintigste episode van Hardhitting Albumreviews!

Door Wouter Hommel, Gijs Kamphuis, Pieter Sloot, Wybren Nauta en Joost Schreurs

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Undeath – Lesions Of A Different Kind
“We just wanted to write songs about dying and being dead”, zei Undeath-zanger Alexander Jones onlangs in een interview met Invisible Oranges. In datzelfde stuk legt hij uit dat de band twee jaar geleden begonnen is met de intentie nummers te schrijven waarbij de nadruk ligt op pakkende riffs en dito composities. Vorig jaar werden er twee demo’s op de wereld losgelaten, waarvan met name Sentient Autolysis – heel retro op cassettebandje via Caligari Records – hoge ogen gooide in de ondergrondse. Afgelopen zomer bracht de band uit Rochester, New York zelfs in een beperkte oplage van 77 stuks een live VHS-tape uit.

De death metal die eind jaren tachtig en begin jaren negentig gemaakt werd door bands als Cannibal Corpse, Incantation, Bolt Thrower en Demilich, zijn de voornaamste ingrediënten op ‘Lesions Of A Different Kind’. Tien nummers en vijfendertig minuten lang staat er skull crushing death metal op het menu die je mondhoeken naar beneden doet trekken, waarbij je reptielenbrein je ego uitschakelt en je immer laat headbangen op de grooves en tempowisselingen van deze plaat. De titels en teksten doen de gemiddelde liefhebber van horror/gore likkebaarden met titels als “Suitably Hacked To Gore”, “Kicked In The Protruding Guts” en “Chained To A Reeking Rotted Body”.

De laag gestemde riffs van Kyle Beam zorgen voor een zwaar en lomp karakter van de muziek, de diepe put grunts van Jones maken het extra smerig. De grooves op de ride bekken van drummer Matt Browning, de tegendraadse ritmes in “Entranced By The Pendulum” en het licht progressieve “Acidic Twilight Visions” zorgen voor de nodige afwisseling. Gastzanger Trevor Strnad van The Black Dahlia Murder schroeft in het dansbare titelnummer het niveau iets omhoog. De heldere maar niet gelikte sound verraadt de opnametechnieken van nu. Niet dat dit stoort, integendeel. Hierdoor is alles goed te volgen en draagt het bij aan het luisterplezier. Sinds kort is het trio uitgebreid tot een kwintet met een extra gitarist en een bassist om het kunstje ook live waar te kunnen maken. Ondanks dat er rondom Undeath een behoorlijke hype is ontstaan, is dit na het luisteren van dit debuut allesbehalve gebakken lucht. (WH)

Molassess – Through The Hollow, artwork: Max Rovers

Molassess – Through The Hollow
Een recensie over het eerste album van Molassess ontkomt er niet aan om die olifant in de kamer te benoemen: The Devil’s Blood. Het verhaal zal voor veel lezers bekend zijn: in 2006 richtte Selim Lemouchi de occulte hardrockband The Devil’s Blood op en hij recruteerde zijn zus Farida als zangeres. Selim was een overtuigd satanist en concerten van The Devil’s Blood waren een soort rituelen, waarbij bandleden, met varkensbloed overgoten stonden te spelen bij kaarslicht en wierookdampen. In combinatie met het hypnotiserende gitaarspel en de betoverende stem van Farida zorgde dit ervoor dat de populariteit van de band al snel tot grote hoogte steeg. Iets wat Selim maar lastig vond met als gevolg dat hij begin 2013 onverwachts de stekker uit The Devil’s Blood trok.

Bandleden zwermden uit naar bands als Death Alley, GOLD of DOOL en Selim zelf maakte met ‘Selim Lemouchi and His Enemies’ een soort van doorstart en ook deze band kon op een lovende ontvangst rekenen. Toch was dit allemaal niet wat Selim voor ogen had en in maart 2014 maakte hij op 33-jarige leeftijd een eind aan zijn leven, een grote fanschare verbijsterd en in diepe rouw achterlatend.

In de aanloop naar Roadburn 2019 kregen Farida Lemouchi en een aantal andere oud-bandleden het aanbod om speciaal voor Roadburn een muziekstuk te schrijven en uit te voeren op het festival. Hiermee was Molassess geboren. De verwachtingen waren hooggespannen en wat collega Guido Segers vorig jaar schreef over deze Roadburn-show geldt eigenlijk precies ook voor dit album: het moet recht doen aan het verleden, maar ook nieuw zijn. Het is onmogelijk om Molassess te beoordelen als een onbeschreven blad, omdat de schaduw van The Devil’s Blood altijd over deze band zal hangen.

Om maar gelijk de pleister er in één keer af te trekken: wie verwacht dat Molassess een lijnrechte voortzetting is van The Devil’s Blood zal teleurgesteld worden door Through The Hollow. Molassess is een andere band met een andere sound. Dit wordt al direct duidelijk in het openings- en titelnummer, dat begint met een freaky gitaarloopje en psychedelische groove die je eerder bij een krautrock-achtige band als Monomyth verwacht. Bijna 3 minuten moeten we wachten op het moment dat Farida invalt met haar zo herkenbare stemgeluid en dan weet je als luisteraar weer waarom je Molassess hebt opgezet. De stem van Farida is met afstand de sterkste link die het geluid nog heeft met The Devil’s Blood. De overige muzikanten maken duidelijk dat Molassess geen simpele tributeband is, maar een eigen sound en dynamiek heeft. Allemaal hebben ze immers de afgelopen jaren hun muzikale horizon verbreedt in diverse bands en dit hoor je als luisteraar terug. Molassess is een democratische band, waarin alle bandleden in gezamenlijkheid muziek schrijven en uitvoeren, daar waar ze in The Devil’s Blood vaak niet meer waren dan de uitvoerders van de muzikale ideeën van Selim Lemouchi. Slechts bij vlagen horen we de dreigende, stuwende uptempo groove die The Devil’s Blood zo kenmerkte. Molasses is meer een rustig voortkabbelende rivier die muzikaal ook wat meer de breedte zoekt.

Dit gegeven resulteert in een album dat wat luisterbeurten nodig heeft. Als je je eenmaal hebt geaccepteerd dat de muzikale erfenis van The Devil’s Blood eerder bij een band als DOOL terug te horen is, dan blijft er gewoon een zeer degelijk progressief hardrock album over, waarmee Molasses een goede eerste indruk achterlaat. (JS)

Crippled Black Phoenix – Ellengǣst
Bandleider Justin Greaves schudde net voor de opnames van deze plaat zijn band nog eens noodgedwongen op. Zanger/gitarist Daniel Änghede vertrok en tijd om een nieuwe frontman te vinden was er op dat moment niet. Greaves bladerde daarom eens door zijn klapper met telefoonnummers en vroeg een paar bevriende zangers om dit album in te zingen. Een meesterzet, want die noodgreep heeft buitengewoon goed uitgepakt. Ellengǣst is namelijk het beste Crippled Black Phoenix-album tot op heden. Het thema: depressies. De algehele sfeer is daarom ook donker, mistroostig en melancholisch. Alle songs zijn verbonden met elkaar. Door samples, pianostukjes, trompetten, noise, rust, diepte, leegte. Allesbehalve stilte, maar als deze valt dan is het een zwaarmoedig moment van even niets.

Ellengǣst is een zeer veelzijdig geheel. Daarbij is er erg goed gecast op het timbre van de stemmen. Alles past en klopt. Het begint al met de indrukwekkende opener House Of Fools. Met hoofdrollen voor ex-Anathema-zanger Vincent Cavanagh en de trompettist van dienst. Hij blaast eenzaam en alleen de plaat leven in. Cavanagh zorgt voor het melancholische sausje zoals hij bij zijn net ter ziele gegane eigen band ook altijd deed. De Zweedse zangeres Belinda Kordic krijgt de lead in het daarop volgende Lost. Een lange, hypnotiserende, song met mooie lange uithalen waarin ook Cavanagh nog een rol speelt. “We are lost as humans”, brult hij in het refrein. Hij heeft waarschijnlijk gelijk.

Het absolute hoogtepunt is In The Night. Black metalzanger Gaahl (Gaahls Wyrd, ex-Gorgoroth) zorgt hier voor kippenvel. Met zijn donkerbruine diepe (cleane) stem brengt hij half zingend, half pratend het nummer. Het raakt tot diep in de ziel, met zoveel gevoel brengt hij zijn drama. De track begint met de stem van een eenzame jonge vrouw die vertelt over haar depressies, (uit Faces of Depression, 1959) en meandert vanaf daar als een gitzwarte rivier door je speakers. Ellengǣst kent geen zwakke nummers. Of het nu het lichter verteerbare Cry Of Love is of het juist duistere (-), het is keer op keer raak. Het afsluitende The Invisible Past – gezongen door Tribulation-frontman Jonathan Hultén – is een meesterlijk post-rockepos van dik elf minuten. Hierin gaan de registers nog een keer compleet open. Een haast sprookjesachtig begin dat ontbrandt als een lucifer om daarna langzaam uit te doven. Als luisteraar blijf je uitgeput maar voldaan achter.

Crippled Black Phoenix is nooit een blije band geweest maar heeft met deze achtste release wel hun meest donkere plaat gemaakt. Maar wie daar van houdt moet dit luisteren. Laat de dagen nog maar even donker en eenzaam blijven, dan kan deze uitgave mooi als soundtrack dienen. (GK)

MJ Guider – Sour Cherry Bell
Bij een typische Roadburn-act is uitgesponnen etherische pop niet de eerste stijl waar je direct aan denkt. Toch stond de New Orleanse MJ Guider er vorig jaar gewoon op de zondagmiddag met een set vol donkere dromerige nummers. Daarnaast zette ze samen met stadsgenoten Thou en een hele horde aanverwante artiesten ook het skatepark nog volledig op stelten met een inmiddels beruchte Misfits-covershow. Dan verkeer je natuurlijk in goed gezelschap, waarvan we ook weer de nodige invloeden op horen op haar nieuwste plaat Sour Cherry Bell.

Waar ze met haar debuutalbum Precious Systems vooral grossierde in grootse, galmende liedjes à la Beach House of This Mortal Coil, heeft ze ditmaal meer schurende, knarsende en dreunende elementen geïncorporeerd. Zo zijn de industriële invloeden op het toepasselijk genaamde The Steelyard onmiskenbaar. Door stapels gruizige synths en hevige percussie weet ze met relatief weinig middelen heel scherp een beeld van grauwe verouderde fabrieken te schetsen. Dit is op zich natuurlijk niks nieuws, maar wat ze hier heel sterk doet, is met een paar simpele jachtige melodieën een zekere schoonheid tussen al het ruwe staal tevoorschijn halen.

Deze balans tussen een zekere rauwheid en de galmende soundscapes behoudt ze niet op elk nummer. Zeker de tweede helft van de plaat heeft momenten waarop er weinig dynamiek in de nummers zit waardoor ze als een zee van galm over je heen spoelen, maar weinig indruk achterlaten. Gelukkig zijn dit eerder uitzonderingen en maken andere nummers als het melancholische Body Optics of het dronende FM Secure een hoop goed. Met Sour Cherry Bell maakt MJ Guider een interessante stap richting experimentelere oorden die grotendeels goed uitpakt. Wie weet waar dit pad haar in de toekomst heen zal leiden, maar het zou zomaar weer een nieuwe Roadburn-show kunnen betekenen. (WN)

Jagd – Talking To Yourself To Others
Wachten loont, dat wordt bewezen met dit album. Op 6 november bracht het Amsterdamse Jagd ein-de-lijk haar debuutalbum uit: Talking To Yourself To Others. Met een fijne 38 minuten op de teller bewijst de band je na de eerste keer luisteren direct dat het wachten niet voor niks was.

Na die eerste luisterbeurt zijn er een aantal zaken die je met een paar goede oren direct meekrijgt. Allereerst: zangeres/gitariste Nanne van der Linden heeft een van de beste en unieke stemmen uit het Nederlandse bandcircuit. Van psychopathische passages tot grootse refreinen en veel daarbuiten, weet ze haar stem op veelzijdige manieren in te zetten. Knap. De sound die we al kenden van Jagds eerdere ep’s komt tot ultieme ontplooiing op deze langspeler. Met een piekfijne productie klinkt het vietal soms zacht en soms hard, waarbij ze balanceren op een soort meerlandenpunt waar meerdere genres op een eigen wijze worden gecombineerd. Ook pakt de band lekker uit wat betreft de verschillende gitaarsounds die er gebruikt worden, zonder hier te ver in te gaan.

Neem nou het nummer High Hopes, waarin de band fantastische dynamiek toont door heen en weer te schakelen tussen verschillende versnellingen. Ditzelfde doet de groep op No Filter: ze klappen er rap en fanatiek in waarna een ontzettend lekker refrein wordt ingezet. Op Two Cents And Scripted Sorry’s zit de opbouw andersom: het begint klein en vanaf daar bouwt het uit naar een grootser nummer. Eigenlijk zit elk nummer wel met een geheel eigen structuur in elkaar, omlijst met een te gekke sound waarin gitaarmuziek eindelijk weer eens vernieuwend klinkt. Talking To Yourself To Others is een gevarieerde all killer no filler plaat: dit is zeker een van de betere Nederlandse releases van 2020. (PS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 


Deel dit artikel