De Hardhitting Albumreviews are back in business. De eerste editie van het nu al geschiedenis schrijvende jaar 2021 is een feit. Vanuit een geteisterd en gesloopt Eindhoven duikt Guido Segers in de wereld van Yoth Iria en beluistert hij hun debuutalbum As The Flame Withers. Laten we hopen dat de albumtitel Perpetual Chaos van de dames van Nervosa niet van toepassing is op de coronacrisis. Joost Schreurs laat de eeuwige chaos tot zich komen en benut de uren na de ingelaste avondklok om zijn bevindingen van het album op papier te zetten. Karin Leijs werpt zich tijdens deze bewogen weken in de ontspanstand met het album Rides Again van de psychedelische rockers van Sonic Flower. Tot slot stuurt Wybren Nauta vanuit het Hoge Noorden van Nederland zijn visie op het laatste wapenfeit van The Body naar de redactie. Beluister de albums en lees de reviews rustig na wanneer je na de waan van de dag toch verplicht binnen moet blijven.

Door Joost Schreurs, Karin Leijs, Guido Segers en Wybren Nauta

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Nervosa – Perpetual Chaos
Dit jaar is het veertig jaar geleden dat thrash metal het levenslicht zag met de oprichting van onder andere Slayer en Metallica. Waarschijnlijk dacht toen niemand dat ze de grondleggers zouden worden van een genre dat veertig jaar later nog altijd relevant is. In de geschiedenis van thrash metal spreekt ook Brazilië een aardig woordje mee, met name dankzij Sepultura natuurlijk, maar ook door minder bekende namen als Sarcófago, die dankzij hun debuut I.N.R.I. een cultstatus bereikten. Als aftakking van deze Braziliaanse wortels ontstond in 2010 Nervosa in São Paolo. Ook Nervosa speelt brute, genadeloze thrash die grenst aan death metal, zoals we die kennen van Sepultura’s vroege albums als Beneath The Remains en Arise.

Is het voor een thrash metalband anno 2021 nog mogelijk om fris en origineel te klinken? Je zou denken dat elke mogelijke riff inmiddels wel een keer gespeeld is, maar Nervosa slaagt er toch in een verrassend sterk album af te leveren met hun vierde langspeler Perpetual Chaos. Des te verrassender, omdat driekwart van de band vorig jaar nog werd vervangen, waardoor gitarist Prika Amaral inmiddels nog het enige originele bandlid is. De vervanging is echter niet misselijk, met onder andere Mia Wallace die rechtstreeks overstapte vanuit het soloproject van Abbath.

Wat goede thrash metal onderscheidt van de massa zijn de songs en riffs die blijven hangen na één keer luisteren, waarbij je denkt, als je het voor de tweede keer hoort: “Oh ja, dit is een lekker nummer!”. Nervosa slaagt er op Perpetual Chaos in om een aantal potentiële thrash ‘evergreens’ af te leveren. Het eerste nummer Venomous is een lekkere knaller op hoge snelheid, maar had ook door Kreator of Exodus geschreven kunnen zijn. Maar dan is daar Guided By Evil, dat begint met een heerlijk gemene introriff, waardoor je als luisteraar direct op scherp staat. De death metal is nooit ver weg bij Nervosa en dit is duidelijk te horen op People Of The Abbyss, maar dan volgt met het titelnummer Perpetual Chaos een heerlijk midtempo stampnummer, dat bewijst dat thrash metal niet altijd snel, sneller, snelst hoeft te zijn.

Mochten er nog wat twijfelaars zijn, dan komen er maar liefst twee thrash metalveteranen langs om Nervosa een ‘stamp of approval’ te geven met een vocale bijdrage. Marcel ‘Schmier’ Schirmer, van het Duitse Destruction, laat zijn innerlijke Tom Araya los in Genocidal Command en in Rebel Soul komt Erik ‘AK’ Knutson van Flotsam And Jetsam een robbertje meezingen. In vierenveertig minuten worden er dertien nummers doorheen geknald, maar Nervosa verveelt geen moment en bewijst dat je anno 2021, veertig jaar nadat James Hetfield en Lars Ulrich elkaar voor het eerst ontmoetten, nog mogelijk is om een relevant en interessant thrash metalalbum te maken. (JS)

Yoth Iria – As The Flame Withers
De oplettende black metalfan is op de hoogte van de unieke smaak die de Griekse scene al sinds de vroege dagen van het genre heeft geleverd. De komst van de debuutplaat van Yoth Iria, in navolging van een ep, is dan ook een juweeltje. Jim Mutilator – oorspronkelijk van Rotting Christ faam, maar ook actief in Varathron – komt in dit project samen met The Magus. Laatstgenoemde richtte Necromantia op en draaide vervolgens mee in Thou Art Lord, Zemial en ook weer Rotting Christ. Als je dan toch de essentie van de Griekse black metal wilt proeven, dan zit je met Yoth Iria wel goed.

As The Flame Withers bevat dan ook veel van die schelle gitaarklanken en grootste, bombastische songs die je van Rotting Christ kent. Mutilator was niet direct betrokken bij de latere platen, maar die lijn pakt Yoth Iria meteen vast. Geen klassieke black metal, maar meer op een episch niveau. Wel schorre vocalen en continue dreiging, maar ook dat heerlijk meeslepende in die gitaarsalvo’s. Luister eens naar The Mantis, misschien wel het meest tekenend voor het geluid en natuurlijk de Luciferiaanse thematiek:

War, Disease and Death
Four Knights will sweep the lands
Four Disciples of the
Ram The Reign of the Morning Star

Denk aan Bathory, denk aan Rotting Christ op z’n meest theatraal. Yoth Iria is een verademing in het continue uitrekkende landschap van de black metal, terug naar de basis en dat gewoon heel goed doen. Vol met atmosfeer trouwens, door een subtiel geplaatst akoestisch loopje of Gregoriaans gezang (of beiden, zoals op Tyrants) maken van deze plaat een pareltje van Hellenistische macht. (GS)

Sonic Flower – Rides Again
Sonic Flower bloeit weer op na haar veertien jaar durende winterslaap. Of eigenlijk is het psychedelic rockproject van Church of Misery leden Tatsu Mikami en Takenori Hoshi (die de band ondertussen heeft verlaten) herrezen in een andere samenstelling. Afgelopen jaar tekenden ze bij Heavy Psych Sounds en daarmee is het startsignaal gegeven voor zowel heruitgaven gevolgd door nieuw werk. Deze maand staan er twee op het programma; als eerste de heruitgave van het titelloze debuutalbum uit 2003. Een week later volgt deze plaat, Sonic Flower Rides Again, dat bestaat uit tracks die in 2005 werden opgenomen maar uiteindelijk op de planken belandden toen de band uit elkaar viel. Later dit jaar volgt een derde album met nieuw materiaal. Waar de eerste twee albums volledig instrumentaal zijn, is voor de komende langspeelplaat vocale assistentie van Kazuhiro Asaeda (jawel, wederom een ex-Church of Misery lid) ingeroepen.

Rides Again is een heerlijk laid back album vol funk, psychedelic en groovy tracks. Zo’n album waarbij je lekker in je eigen bubbel vertoeft en geen fuck geeft om de wereld om je heen. Make love not war en zo. Far out, man! Stof je luchtgitaar maar af voor de nummers Black Sheep en Captain Frost terwijl je ondertussen mee scat met de aanstekelijke gitaarriffs. Van de zeven tracks zijn er twee covers. Het nummer Stay Away is origineel van de seventies funk band The Meters, die het nummer een meer Motown feel gaven. Sonic Flower brengt het tempo wat omhoog, gooit er een extra stonersausje overheen met versterkte bas en drums. Het resultaat is een fijne track met iets meer pit dan het origineel. Er zijn op het album veel invloeden te vinden van stoner, blues, hardrock en groovy funk, wat het geheel interessant houdt ondanks het volledig instrumentale karakter. Ik ben erg benieuwd wat de aanvulling van vocalist Kazuhiro gaat brengen later dit jaar. (KL)

The Body – I’ve Seen All I Need To See
Elke plaat van The Body valt op zijn eigen manier weer een beproeving te noemen en hun nieuwste plaat met de sympathieke titel I’ve Seen All I Needed To See is daar geen uitzondering op. In de afgelopen jaren hebben deze metalpioniers een indrukwekkende catalogus van albums neergezet, veelal in samenwerking met verwante artiesten als Uniform, Thou en Full of Hell. Vaak zijn het een soort cathartische ervaringen waarin opgekropte agressie en alles verzwelgende melancholie zich uiten in een aanhoudende barrage van felle schreeuwen, noise en glitchy gitaarlagen. Dit is echter de eerste plaat sinds tijden die het duo volledig samen heeft uitgebracht en dat is goed voelbaar. Alle agressie en woede heeft hier plaatsgemaakt voor een beklemmende, nare sfeer. De gitaren rommelen en sputteren als een soort versleten fabrieksmachines continu door in schril contrast tot de snerpend hoge schreeuwen die door de nummers heen echoën. Het geeft een onwerkelijk gevoel, alsof ze een naderende paniekaanval in muziek hebben weten te vangen.

Toch zijn ook hier momenten van schoonheid te vinden, zoals de aanzwellende eindmelodie op opener A Lament of de meeslepende uithalen op The City Is Shelled. De plaat ligt hiermee nog het meest in het verlengde van hun oudere platen als I Shall Die Here; een stukje minder bombastisch en bruut, maar nog steeds even aangrijpend en loodzwaar. Een absolute aanrader voor eenieder die een fascinatie voor de kleur zwart heeft, twee pakjes sigaretten per dag rookt en niet meer precies weet wanneer die voor het laatst buiten is geweest. (WN)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 
 


Deel dit artikel