Hardhitting Albumreviews: Mould, P.O.D. en deluxe reissues van Uncle Slam en 7 Seconds

Leesvoer voor in de zon, zo beschreef Gijs de twee hardhitters die hij inleverde bij de redactie. En inderdaad, terwijl we deze rubriek publiceren is het al een tijd lang zonnig in ons landje, in tegenstelling tot de rest van het jaar. De zonuren in de zomer van 2024 waren tot nu toe ook wel te vergelijken met onze NMTH Hardhitting reviews: kort en bondig, maar oh zo krachtig. 

In deze editie bespreekt Gijs Kamphuis het album Veritas van P.O.D. (Payable On Death) en Pull & Repulsion door het Zeeuwse Mould. Martijn Welzen neemt ons mee door Ourselves / Soulforce Revolution van 7 Seconds en Will Work For Food / When God Dies van Uncle Slam. Goed voor een hoop nostalgie, power en aandacht voor nationaal talent.

Tekst: Gijs Kamphuis en Martijn Welzen

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

P.O.D – Veritas 

Oh man, Payable On Death (P.O.D) neemt me ver mee terug in de tijd. En misschien raken er meer van u nostalgisch bij het horen van deze naam. Op het hoogtepunt van de nu-metal wave, het was ergens rond 2001, oogsten ook deze Amerikanen hun succes. Vooral in het thuisland. Maar bij ons was hitsingle Alive ook niet van de radio te branden. Later werd ook Youth Of The Nation een semiklassieker. Satellite heet het album waar beide nummers afkomen. Het is en blijft P.O.D’s magnum opus. Toch komt deze elfde studioplaat nog best in de buurt van wat toen commercieel succes gaf. De band klinkt anno 2024 weer bevlogen en boos. Een emotie die op andere voorgaande albums wel eens ontbrak. Het voorgaande album Circles was gewoon iets te veel reagge, iets te weinig vuur. Muzikaal doet de band niets echt iets anders dan anders. Metal, rap, rock en reggea versmelten tot hun geluid. Iets dat ligt ergens tussen Limp Bizkit, Linkin Park en Body Count. Veritas trapt af met het felle Drop, waarin Lamb Of God zanger Randy Blyth een mooie rol vertolkt. I Got That neemt de energie daarna direct mee. In Afraight To Die, doet Jinger frontdame Tatiana Shmayluk mee. Het is een poging tot meezingbare single, maar eigenlijk is het, het minste nummer van de plaat. Breaking is ook meezingbaar maar hier spuugt zanger Sonny Sandoval zijn woorden in de mic.  “The grass still withers and the flower falls.”  Het is misschien een wat cheesy zinnetje, maar het raakt wel precies de kern van het nummer. Want het leven gaat door, altijd. Sandoval is duidelijk in vorm en geeft samen met zijn bandmakkers het beste sinds jaren. Knaller This Is My Life, maar ook het midtempo nummer Lies We Tell Ourselves het past op deze plaat. Niet alles is een tien, maar we horen wel een band die het heilige vuur weer gevonden heeft. De tijden van Satellite komen niet meer terug. Want vroeger was nu eenmaal alles beter. Maar dichter bij die plaat gaat de band voorlopig ook niet komen. Doe eens gek. Geef de nieuwe Payable On Death een kans. Al was het maar uit nostalgie.  (GK)

Mould – Pull & Repulsion 

Het Zeeuwse Mould komt met deze plaat hun visitekaartje afgeven. En hoe! De band heeft in alle rust kunnen schrijven aan de zes nummers die dit debuutalbum telt. Schrijven en schaven en dat hoor je. Over elke riff is nagedacht en elk nummer is tot het maximum uitgediept. Zonder de spontaniteit te verliezen. Belangrijk, want niets klinkt gekunsteld of onnatuurlijk. De flow, de sfeer: Als een donkere herfstdag. Regen op de ramen, veel wind. Maar dat op het eind van de dag er nog net wat zonnestralen doorkomen. Dat is Mould. Donker, maar niet duister. Opener Dust & Venom zet de toon. Een doomy single met een fantastisch middenstuk. Het repeterende Face The North volgt hierna soepel het spoor van stoner, doom en sludge. Het nummer wordt prachtig opgebouwd en vindt zijn climax als zanger / bassist Koen van Soelen er zich vocaal mee komt bemoeien. Het beste nummer van de plaat! Age Of Obsidian is de power ballade van het album. De fijn dreigende ondertoon geeft de woorden van frontdame Jeska Buhman nog meer kracht. Het leven is vergankelijk, benadrukt ze nog maar eens. Wat ook hier opvalt zijn haar vrij lichte zanglijnen die het hele album lucht geven. Ze meanderen prachtig over de gitaarmuur die door drie gitaristen wordt opgetrokken. Want naast Buhman leggen ook snarenplukkers Mark de Smit en Juriën Quaars een tapijt van lowtuned snaren voor je neer. De solide basis voor al dit moois wordt gelegd door drummer Rob Dekker. Zijn klappen zijn steeds raak. In To Control The Sky is het de machtige strot van Van Soelen die weer voor kippenvel zorgt. Dat vocaal samenspel met de leadzang is zeer sterk. Verticality zet de gitaren weer meer op de voorgrond. Zo zijn alle momenten goed verdeeld over de bandleden. Abort is het felle slotakkoord, waarna je plaat als vanzelf weer opnieuw opzet. Mould laat met dit werkstuk eigenlijk nergens een steekje vallen. Goede, spannende en afwisselende songs, prima productie en een plaat die op alle fronten gewoon af is. We zien het wel eens minder. Hopelijk is Mould een blijvertje. Dit debuut kan internationaal gewoon mee met de beste albums. Dat er in de muziekindustrie ook andere krachten spelen dan enkel talent en goede songwriting is bekend. Maar voorlopig is het momentum bij deze band. Dit pakt niemand meer af van deze vijf sympathieke Zeeuwen. (GK)

Uncle Slam – Will Work For Food / When God Dies

Ik wilde eigenlijk zeggen dat we met deze prachtige reissue van Uncle Slam’s tweede en derde album met de neus in de boter zijn gevallen. Maar die boter is dan wel uit, respectievelijk, 1993 voor Will Work For Food en 1995 voor When God Dies. Waar dat vooral op wijst, is dat de muziek heel duidelijk in die periode geplaatst moet worden. Supergaaf, maar enigzins gedateerd. Het is daarmee vooral een dikke aanrader voor de liefhebbers van vroege Suicidal Tendencies, Beowulf en DRI. Om één of andere reden heeft deze band nooit eenzelfde status mogen bereiken als de eerder genoemde acts, misschien omdat het een kleine tien jaar na de anderen is uitgebracht en het genre compleet werd overschaduwd door de opkomende grunge. Zo door beide cd’s heen struinend is wel duidelijk dat het niks onderdoet voor tijdgenoten. Lekker op de surfplank of het skateboard onder een schitterende hoes van Ed Repka (Toxik, Evildead, Death, Megadeth) met een wagonlading aan extra informatie, rammelen we door de crossover. Gemist in de jaren negentig? Ooit op een afgeleefde tape of kapotgedraaid vinyl gehad? Een prachtige kans om toe te slaan. (MW)