We ploegen alweer een dikke twee weken door de maand augustus en ondanks dat in deze maand traditiegetrouw niet veel nieuwe muziek het daglicht ziet, weten redacteuren Guido en Joost nog wat parels op te duiken. Eerlijk is eerlijk… De releases die worden besproken in deze editie Hardhitting Albumreviews zijn al een aantal weekjes oud, maar dat mag de pret niet drukken. Guido gooit deze keer drie albums door de malle molen van luisteren, een mening vormen en deze op papier zetten. Op zijn platenspeler belandt in willekeurige volgorde het nieuwe werk van Rituals of the Dead Hand, het IJslandse Mannveira en Underdark. Op vakantie zijn betekent voor enkele redacteuren niet dat er geen recensies geschreven kunnen worden. Joost sluit zich met de airpods in de oren af vanaf zijn vakantiebestemming en schiet in de ontspanstand met een riedel black metal van Mayem.
Tekst: Guido Segers en Joost Schreurs
Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!
Rituals of the Dead Hand – With Hoof and Horn
“Dit huis, dit vervloekte huis… het is een hel gelijk. Die ene vervloekte avond in de Belgische Kempen… de zon stond laag en we zochten bedden voor de nacht, maar van dorpen was geen spoor.”
Dat is misschien de beste referentie voor de Bokkenrijders die je kent. Er is een betere, en hij heet Rituals of the Dead Hand en hun nieuwe plaat With Hoof and Horn. Een band uit het Belgische Limburg met leden van Hemelbestormer, Wolven en Hedonist in de gelederen. Een band die het dus lokaal zoekt in de mythen en sagen van de Kempen, en dat doet met zware, donkere death-doom. Daar zit ook nadrukkelijk blackened randje aan trouwens. Het is de tweede plaat van het gezelschap en nummers als Sulphur hebben alles wat ik eigenlijk probeer te verwoorden. Den loom, onheilspellend tempo, wat door de heftige drums opzweept en jaagt. Orkestrale elementen om een episch theater te maken van het geheel. Smullen dus. Meer van dat op Inception, wat een grimmige atmosfeer neerzet van duistere rituelen in de donkere dagen van het verleden. Tenslotte sleurt het helse Vuerstaeck je de afgrond in. Voor de liefhebbers van het donkerste, sluimerende geweld is deze plaat een onmisbare titel. (GS)
Mannveira – Vitahríngur
Het is een beetje mosterd na de maaltijd om elf jaar na je oprichting een full-length uit te brengen, zou je zeggen. Zeker als je Mannveira bent en mee had kunnen liften op de IJslandse golf die black metalland aandeed een paar jaar terug. Maar goed, hier is ‘ie dan: Vitahríngur, het eerste album van de noorderlingen. Met leden van Naðra en Wormlust in de gelederen zal het te druk zijn geweest. De plaat opent beklemmend met Ópin rjúfa þögnina, waar je als het ware het licht uit je huiskamer gezogen ziet worden. Een bedompt, donker geluid zorgt voor een atmosfeer van ongemak, met daarover een brul die uit de diepste IJslandse vulkaankrater komt. Het tempo blijft wat log en traag, alsof Mannveira de muziek uit de modder moet trekken. Het voelt wel wat wilder op Í köldum faðmi, waar ook een etnisch elementje in zit met de intro. Je begint ook de thematiek van de neerwaartse spiraal wel te voelen, waar de band over spreekt in hun eigen woorden over deze plaat. Het is een gevoel van wanhoop, van kopje onder gaan in de muziek, wat zeker ook zo overkomt op de luisteraar. Dat springt er vooral uit op Framtíðin myrt, waar we langzaam van de toonladder af lijken te glijden. Maakt dat het verder het meesterwerk waar de band – naar eigen zeggen – tien jaar naar toe heeft gewerkt om de wereld te veranderen (oké, de parafrasering houdt daar wel op eigenlijk, maar het voelt alsof ze dat impliciet zeggen)? Nee, het is een doomy black metalplaat, die zeker een aspect van de IJslandse scene laat horen, met mooie gitaarriffs her en der, maar vooral een soort martelgang is. Je snakt naar meer en dat krijg je niet. Misschien was dat wel precies waar die neerwaartse spiraal naar toe ging. (GS)
Underdark – Our Bodies Burned Bright on Re-Entry
De band Underdark vond ik interessant omdat de bandnaam verwijst naar de Forgotten Realms, een wereld uit het Dungeons & Dragons universum. Maar Underdark is geen fantasy metal, maar een atmosferische black metal band met een stevige links politieke inslag. Ja, dat kan niet altijd om een warme ontvangst rekenen in de black metal scene. Het helpt dan ook niet dat deze Britse muzikanten, voormalig van bands Statutes en Castaway, zich vooral lieten inspireren door Deafheaven en de Japanse screamo band Envy. Niet echt de hoeksteen van het genre, maar goed, Underdark gaat sowieso voor het uitdagen van vastgeroeste elementen. Kortom, Our Bodies Burned Bright on Re-Entry is een interessante plaat.
Muzikaal hebben we inderdaad die blackgaze mix te pakken, maar dan niet die van Striborg. De muziek bevat dus veel shoegaze elementen, subtiele melodie en warme tonen. Je hoort het eigenlijk meteen op Qeres in de intro, met spoken word. De vocalen klinken ook wat geforceerd even later, bijna pijnlijk. Het geheel voelt dynamisch, weinig van het statische geluid dat de luisteraart bij klassieke black metal zo lekker laat wegzakken in het geheel. Het ritme versnelt en vertraagt, geen salvo’s blast beats, maar meer zoals je bij een post-hardcore band mag verwachten. Het vocale intermezzo op de titel track doet dan ook meer aan Touché Amoré denken dan aan Darkthrone, zogezegd. Het is interessant hoe spoken word elementen vaak lading geven aan songs. Dat hoor je bijvoorbeeld op With Ashen Hands Around Our Throats en Skeleton Queen terug (hoewel het gebruik hiervan spaarzaam ingezet wordt). De band geeft de luisteraar weinig rust. Op Coyotes word je telkens bij de les gehaald door stroomversnellingen in de ritmesectie. Het werkt, maar mist de immersie.
Dat is ook waarom Underdark zo interessant is op deze plaat. Atmosferische black metal, jazeker. Maar niet waar je lekker in weg kunt zakken. Ondanks het natuurbeeld op de hoes, is Our Bodies Burned Bright on Re-Entry nadrukkelijk een plaat van de stad. Dat zie je ook terug in alle teksten. Het is hectisch, gefrustreerd, confronterend, vechtlustig. Het is een plaat die wil uitdagen en wakker wil schudden, die iets aan wil kaarten. Of je dat black metal moet noemen, dat moet je zelf maar uitmaken. Hij is zeker het luisteren waard. (GS)
Mayhem – Atavistic Black Disorder / Kommando
Deze legendarische Noorse black metalband zal nauwelijks introductie nodig hebben. De band verwierf in de beginjaren een cultstatus door (zelf)moorden, kerkbranden en andere gekkigheid, maar van de beruchte fase eind jaren tachtig, begin jaren negentig is alleen de ritmesectie over, hoewel de Hongaarse zanger Attilla Csihar de vocalen op De Mysteriis Dom Sa
De nummers stellen gelukkig niet teleur. Mayhem weet met veel blastbeats en duistere riffs en gitaarloopjes weer een ouderwets onheilspellend sfeertje te creëren. Qua stijl sluiten de nummers aan bij Daemon, wat ook niet zo gek is, gelet op het bovenstaande. Attilla Csihar laat zich bovendien van zijn beste en meest veelzijdige kant zien. Niet alleen black screams, maar met name in Black Glass Comminion ook weer zijn typerende operavocalen. Al met al fijne Mayhem-liedjes die de fans van de band zeker zullen waarderen. Oh wacht, die kenden twee van de drie nummers al… Anyway… Nevermind.
Dan de B-kant; de Kommando-kant van deze ep. Hier treffen we vier punkcovers aan, waarvan er maar liefst twee zijn gezongen door voormalige zangers van Mayhem. Zo zet Maniac een overtuigende versie van Jelo Biafra neer in het Dead Kennedys-nummer Hellnation en neemt zanger van het eerste uur Messiah, Ramones-cover Commando voor zijn rekening. Leuk gedaan, strak uitgevoerd, maar al met al geen revolutionaire eigen interpretaties van de punkliederen. Mayhem blijft dicht bij de originelen. Leuk detail: voor wie deze ep niet op vinyl luistert en de plaat dus niet hoeft om te draaien, is de overgang van de gierende black metal naar de stampende hardcore van Discharge een vrij abrupte overgang.
Gemengde gevoelens dus bij Atavistic Black Disorder. Muzikaal in orde, maar het komt over als een ‘makkelijke’ release, als kliekjesdag met restjes uit de koelkast van de afgelopen dagen. Gelet op de verzachtende corona-omstandigheden kunnen we het deze legendes vergeven en wetende dat de trouwe fans deze ep inmiddels al in huis hebben – al dan niet in zes kleuren vinyl – doen we de band vermoedelijk ook niet tekort. Voor liefhebbers van degelijke punkcovers is deze ep misschien nog wel een aanrader. (JS)
Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.