Holy fuck… Je knippert met je ogen en het is vroeg donker, de bladeren van de bomen liggen kansloos op een eindeloos natte ondergrond en Sinterklaas ligt al op de loer. We hakken dus met frisse tegenzin de maand november open en proberen houvast te krijgen door onder te dompelen in een warm bad harde muziek. Het najaar is gelukkig een periode waarin de aanvoer van nieuwe muziek floreert en daarom hebben redacteuren Guido, Gijs en Joost weer een kwartet aan Hardhitters voor je. In deze editie gaan de laatste releases van Ministry, Judas Priest, Phinehas en de split van Seethr en Her Fault onder de loep.

Tekst: Guido Segers, Gijs Kamphuis en Joost Schreurs

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Ministry – Moral Hygiene
Ik heb Ministry inmiddels afscheidstours zien doen en comeback shows zien spelen en ik ben helemaal klaar met bands die dat doen; stoppen en dan niet stoppen. Heeft iets te maken met de emotie van afzwaaien en dan bedenken dat het voor niets was. Ik kijk ook even met één oog naar Eindhoven… Ministry heeft nu ook een nieuwe plaat, genaamd Moral Hygiene. Is die zo overbodig als je zou denken, nadat de band een paar jaar terug nog tegen opblaas-kip-Trumps stond te schoppen en de organisatie nazi’s noemde op Dynamo Metal Fest. Een deel van het publiek deelde ongetwijfeld die sentimenten, want Ghost sloot die dag af en dat was toch echt het meest kwetsende fenomeen qua metal ever, maar we dwalen af.

Als je het leuk vindt om veel samples over een soort primitieve industrial metal te knallen en een beetje mee te brullen met gangshout-achtige vocalen, dan is Moral Hygiene jouw plaat. Ik vind The Stooges fantastisch, en de rare Search and Destroy cover midden op deze plaat is daarom een hoogtepuntje. Van weirdness… spacy, dof, en primitief (dat is het enige wat klopt). En als je denkt, nou is er genoeg moeilijk gedaan over deze plaat, dan zijn we er nog niet. Want wat het mooie is aan dit album, is dat elke jaren negentig luisteraar naar industrial metal (wat een kutgenreterm is if there ever was any) hier heel veel gevoel van herkenning bij gaat hebben. Denk Orgy, Powerman 5000 (Disinformation had van die eerste plaat kunnen komen), NiN en… Ministry. De thematiek van de plaat is hyperrelevant, want een industrieel geluid én kritiek op de digitale samenleving klinkt helemaal als een match.

Totdat je bedenkt dat het industriële tijdperk en het digitale tijdperk elkaar niet overlappen. En daar zit ‘m een beetje de ellende van deze verder degelijke, en stijl-honk-vaste plaat; de muziek voelt minder relevant en urgent dan de boodschap. Het resultaat is dat de boodschap een beetje als een natte tosti op de tafel land. We kijken er allemaal naar, bedenken dat dit lekker had kunnen zijn, maar tasten liever niet toe. Natte tosti’s zijn tenslotte niet echt aan te bevelen. Moral Hygiene is de opblaas-Trump-kippen all over, een greep naar een relevantie die Al Jourgensen en zijnen toch echt niet meer hebben. (GS)

Judas Priest – 50 Heavy Metal Years Of Music
Onze favoriete Metal Gods van Judas Priest zagen vorig jaar Abraham en dat hadden ze groots willen vieren met een uitgebreide wereldtournee, maar ja… Corona. De shows op onder andere Graspop en 013 zijn inmiddels uitgesteld naar 2022 en tijdens de winterlockdown vorig jaar konden we ons vermaken met de biografie van Rob Halford, maar om het gouden jubileum van de Metal Gods toch niet onopgemerkt voorbij te laten gaan, ligt Reflections – 50 Heavy Metal Years Of Music nu in de winkels. Het zal vermoedelijk ongeveer zo zijn gegaan tijdens een brainstormsessie van Team Priest: “OK, gaan we nog iets uitbrengen rondom het jubileum? Een live-album? Greatest Hits?” Toen zei iemand, vermoedelijk Halford: “Why not both?” 

50 Heavy Metal Years Of Music dekt de lading vrij aardig, want het is inderdaad een bloemlezing die begint met het ‘greatest hits’ gedeelte in de vorm van zes nummers. Toch zijn het niet de ‘usual suspects’ die elke metalliefhebber al kan dromen. Dus geen Painkiller of Breaking The Law, maar wat onbekendere pareltjes van hun meest succesvolle albums. Venijnige uptempo metalsongs als Eat Me Alive en All Guns Blazing, gecombineerd met stadionrockers als Fever en You Don’t Have To Be Old To Be Wise laten goed horen hoe divers Judas Priest klinkt.

Vervolgens worden we getrakteerd op tien livenummers. Niet zoals vaak bij een live-album allemaal van één tour, of zelfs één show, maar ook hier is gekozen voor registraties uit verschillende periodes. De nadruk ligt echter wel op eind jaren zeventig en de jaren tachtig, de periode dat Judas Priest op het hoogtepunt van zijn roem was en wereldwijd in volle stadions speelde. Door geen beperkingen op te leggen, konden ze kiezen voor de beste opnames van de beste liedjes en dat is te horen. Natuurlijk weet je nooit of er achteraf nog wat geknutseld is aan het geluid in een studio, maar op vrijwel elk van de tien nummers horen we een band in topvorm en Halford die zijn falsettostem laat gieren als een jonge metalgod (wat hij toen ook nog was). Check de magistrale versies van Victim of Changes uit 1978 of Sinner uit 1988.

Met Reflections – 50 Heavy Metal Years Of Music slaagt Judas Priest erin om geen standaard best of-album uit te brengen. Hier is duidelijk goed ‘out of the box’ over nagedacht en het resultaat is een fijn album, waar zowel iemand die alles van Priest al in huis heeft, als een nieuwsgierige jonge metalhead zich prima mee kan vermaken, inclusief cd-boekje met foto’s van de afgelopen vijftig jaar en een fraaie collage van concertposters, -kaartjes en backstagepassen. Op naar de zestig! (JS)

Phinehas – The Fire Itself
Het Amerikaanse Phinehas begeeft zich met hun vijfde langspeler op voor hun bekend terrein. De groep maakt al sinds de oprichting in 2008 metalcore en kleurt sindsdien keurig binnen de lijntjes van het genre. Ook op dit album. Weinig verrassingen misschien, maar toch genoeg om van te genieten. De muzikale kunde van de bandleden en de dikke agressie in de songs maken dat dit album lekker wegluistert. Opener Eternaly Appart kent zeer mooi gitaarspel en twinsolo’s. Iets waar Holly Coward over mee mag praten. Het mooi opgebouwde The Storm In Me is een spannende song die heerlijk uitwaaiert tot één brok brute metalcore. Dit is zeker de beste track van het album waarin de groep laat horen dat het meer kan dan enkel dom beuken.  

Met de War You Know wordt een volgende klapper geproduceerd, want wat een heerlijke breakdown zit hier in. Toch is het niet allemaal goud dat er blinkt. Dream Thief kent nog een vleugje Silverstein, maar het titelnummer en Thorns zijn songs die As I Lay Dying en Fit For A King al eens gemaakt hebben, en beter. Dat is een beetje het manco van het geheel; te weinig echte hoogtepunten, maar toch te goed om te negeren. Dit is zo’n band die in het rijtje thuis hoort van Make Them Suffer en I The Breather. Het maaiveld staat er vol mee, dus een rijke oogst. Maar eigenlijk is het vleesch nog visch wegens te weinig eigenheid. (GK)

Seethr / Her Fault – The Prenence Of Absence (split)
De Belgische underground is levendiger dan ooit zo lijkt het. Er zijn dit jaar al een aantal prima uitgaves geweest en nu komt deze split daar nog bij. Twee relatief jonge Vlaamse bands hebben de krachten gebundeld en brengen dit kleinoot uit via Riot Not War Records. Een zeer fraaie vinyl release die aan de buitenkant helemaal af is. Het Antwerpse Seethr bijt het spits af met een furieuze pot atmosferische black metal. Wat een gevoel heeft de act in hun nummers gestoken, wauw! Het viertal heeft van zijn drie tracks haast één track weten maken die je meeneemt van hoge toppen naar diepe dalen en weer terug. Opener Salix Pendula is een rauwe, maar zeer urgente track. Frontdame Cin Morose staat haar mannetje wel met een dergelijke strot. De repeterende gitaarpartijen en stuwde drums maken dit tot een zeer aangename kennismaking die naadloos overgaat in Absence. Hierin is de hoofdrol weggelegd voor cellist en gast-muzikant Innerwoud. Hoe rustig het ook lijkt, je hoort de onrust groeien in deze dreigende, haast filmische setting. De onvermijdelijke eruptie is Nebulae genoemd en vormt het sluitstuk voor iets wat nog veel langer had mogen duren. Maar er is ook tijd ingeruimd voor het West-Vlaamse Her Fault. Die laten direct horen dat er veel te variëren valt binnen het genre. Opener Abhorrent is een niemendalletje, terwijl het prachtig uitgesponnen Her Fault / Dulle Griet als eerste echte track een veel ‘vierkanter’ karakter heeft dan de de nummers op de a-kant. Dit is een rauwe pot black van hoog niveau met de zang iets verder in de mix, de gitaren rauwer en scherper op de voorgrond. Misschien iets minder authentiek, maar zeker niet minder lekker. De term old school is hier wel op zijn plaats. Ook het dampende S.O.D en het stuwende Guilty Pleasure tappen uit dit vaatje en proeven als bitterzoete amrozijn. Her Fault zwelgt in diepe duisternis en trekt de luisteraar daar prachtig in mee. Met stoïcijnse no-nonsense black metal geeft de groep uit Roeselaere hier een fijn visitekaartje af. Het is een genot om deze beide bands op deze manier te leren kennen. (GK)

 

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel