Weekend! En hoe beter dan dat te vieren met nieuwe muziek? Want jawel, net voor etenstijd lanceren we weer een viertal hardhittende platen die recent zijn uitgekomen. Hardcoreomnivoor Martijn Welzen neemt een vers uitgebrachte rerelease onder handen van hardcoreveteranen Biohazard, maar duikt eveneens diep in de verse plaat van Apeldoornse death thrashers Black Rabbit. Gijs Kamphuis zet zijn tanden in More Power. More Pain., de zesde plaat van Gideon terwijl Guido Segers op de space fuzzdoom tour gaat met Megalith Levitation. Kortom, ga er maar lekker voorzitten en gooi alle zorgen van je af. Want het is zaterdag en je hebt goede muziek voor het uitkiezen…

Tekst: Martijn Welzen, Gijs Kamphuis en Guido Segers

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

 

Black Rabbit – Hypnosomnia
Het Apeldoornse Black Rabbit is wederom een band die meent het weefsel van ons universum even bruut aan stukken te moeten scheuren. De muziek is van een van een militaire precisie. Tot op de milimeter perfect zijn de riffs, liggend zo grofweg tussen Testament, Forbidden, Annihilator en Megadeth, uitgevoerd. Als daar dan het grommende stemgeluid overheen gaat krijg je meer het idee dat de eerste de beste waanzinnige, vers van de straat geplukt, zijn ongenoegen over het bestaan mag verkondigen, daarbij gal en bloed spugend. Gave tegenstelling die spanning opbouwt. Pak een song als Delta Waves maar eens bij de lange haren en je bent direct op de hoogte van de intenties. Knap gevonden, omdat je als thrashband altijd het gevaar loopt als een Exodus-kloon door het leven te moeten headbangen. Black Rabbit is herkenbaar, dat is alvast winst voor het debuutalbum van deze jongelingen. Parasite of Minds blijft op dat vlak ook boven het maaiveld uitsteken door de opbouw op een fundering gelegd door de band Death. Omdat ik een ouwe kniesoor ben, wil ik wel iets meer vertrouwen in eigen vocalen. De muzikaliteit is van zo’n orde dat er voor de zanger nog wel aandachtspunten zijn om niet achter te blijven. (MW)

Gideon – More Power. More Pain.
Het Amerikaanse gezelschap Gideon is toe aan zijn zesde langspeler. En eerlijk is eerlijk: het is een bijzonder fijne plaat geworden. Voor wie de groep niet kent, een klein stukje geschiedenis: Begonnen in 2008 als Christelijke metalcore/hardcore band, reïncarneerde de act zichzelf in 2019 als pure hardcoreformatie. Afgedreven van welke kerk dan ook, maar met het hart op de juiste plaats werd het knetter harde album Out Of Control op de mensheid losgelaten. Nu is er opvolger More Power. More Pain. Dat eveneens beenhard is. Een krappe 45 minuten beatdown hardcore met een vleugje elektronica. Maar duidelijk veel energie en gemeende frustratie. Single To Much is Never Enough liet al horen welke kant Gideon deze plaat op zou gaan. Nog meer richting authentieke hardcore alla Counterparts en Terror,  maar wel duidelijk met een eigen smoel. De vierkante nummers zijn gegoten in beton en in your face. Frontman Daniel McWhorter heeft het hart op de tong liggen en klinkt authentiek en gemeend. De songs zijn opgebouwd met een enkele gitaar. Drummer van het eerste uur Jack Smelly trekt de muzikale kar en zorgt samen met gitarist Tyler Riley (ex As Hell Retreats)  voor een heerlijk opgefokt sfeertje. Het geheel klinkt hierdoor soms wat kaal, maar niet minder agressief. Juist deze aanpak is wel tekenend voor deze boys uit Alabama. Less is more. Take Off heeft nog een soort hip-hop invloed en If You Love Me, Let Me Go kent een heerlijke melodieuze gitaarlijn. Het zijn de kleine uitstapjes buiten de hardcorepaden die het album echt iets meer geven.  Een snufje country in I Will Carry You en Industrial in The Final Nail. Allemaal songs waar de frustratie, boosheid en pijn van af druipt. “Break them, before they break you.” Deze zin uit Push It Back vat het album tekstueel aardig samen. Als je iets wilt bereiken moet je er hard voor werken. Dat weet dit viertal als geen ander. Het gaat met vallen en opstaan. Gideon is opgestaan en wil met dit album hun luisteraars inspireren dat ook te doen. Een prima soundtrack voor de revolutie die aanstaande is. (GK)

Megalith Levitation – Obscure Fire
Chelnyabinsk is de thuishaven van spacy doom troupe extraordinaire Megalith Levitation. En met een bandline-up die voorziet in sermons & fuzzmagic, thunderbass en skullhammers weet je hoe laat het eigenlijk is. Het debuut heette Acid Doom Rites uit 2019 en in 2021 volgde Void Psalms. Op dit nieuwe religieuze werkje aan het altaar van Sleep heet Obscure Fire en dit is eigenlijk wat je gaat krijgen als Sleep nog zwaardere groentes tot zich had genomen. Je mag je tegenwoordig afvragen wat Matt Pike allemaal tot zich neemt, maar daar gaat het hier niet over. Het lome tempo van de crushende doom die dit Russische trio produceert is bijna lijzig te noemen, traag en doorspekt met ongemakkelijke gitaarsnedes. In die zin is het wat tegendraads en soms lastig om lekker weg te zakken in die flow, omdat er ergens dat snerpende je bij de les houdt. Dissonantie is ook op Of Silence weer wat door de flow heen sijpelt. Al met al moeten we niet teveel woorden gaan besteden aan een plaat die eigenlijk precies doet wat de bandnaam al een beetje beloofd: een fijne trip afleveren voor degenen die graag af en toe het adagium volgen van Pike:

Drop out of life with bong in hand;
Follow the smoke to-uh the riff-filled land

Om maar even vrijelijk te citeren. Net wat lomer, net wat droniger, maar niet echt iets nieuws onder de zon en dat is prima. (GS)

Biohazard – Urban Discipline / No Holds Barred – Live In Europe
Begin jaren 90 was Biohazard wel een ultieme liveband. Roadrunner records had toch al met onder andere Life of Agony, Dog Eat Dog, Type O Negative en vele anderen een monopolie op gave acts die metal, hardcore en zelfs hip hop naar nieuwe gebieden stuurden. Heerlijk op een open veld verder van het podium met een biertje in de hand, of dichterbij in een vaak wat massale mosh pit. Wat een tijden! ‘Urban Discipline’ het tweede album van de helden uit Brooklyn is een sleutelrelease in de discografie van de band. Het was deze plaat die de groep naar de eredivisie van de metal lanceerde en hen de overstap gunde naar major label Warner waar in 1994 opvolger ‘State of the World Address’ uitkwam. De magie verdween wel langzaam… En zo blijft ‘Urban Discipline’ het hoogtepunt voor het viertal. Deze heruitgave is een enorm eerbetoon aan deze plaat op het draaipunt van hardcore en hiphop. En als we de verhalen in deze schitterend vormgegeven dubbelaar mogen geloven is een hele generatie hardcoremuzikanten groot geworden met ‘Black And White And Red All Over’, ‘Business’ en ‘Hold My Own’. De eerste schijf heeft vier demotracks als bonus. De tweede schijf is het live album ‘No Holds Barred’ uit 1997. De energieke live-opnamens zonder poespas stammen ook uit dat jaar en zijn opgenomen in Hamburg. Door het wat latere tijdstip, vijf jaar na ‘Urban Discipline, kunnen we ook genieten van tracks van de major label platen ‘State of…’ en ‘Mata Leao’. In 2004 zijn beiden al eens onder de banner ‘Two From The Vault’ bij Roadrunner verschenen met een lelijke cover. Dissonance heeft met veel meer respect deze klassiekers verpakt. (MW)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel