Nou, dat was ‘m dan weer met de concerten voorlopig. Huilen zonder pet op inmiddels. We gingen van de terugkeer van reguliere concerten (7 zalige weken!) naar middagshows en inmiddels was een aantal podia al overgegaan op ochtendconcerten. Geweldig hoe creatief en flexibel de live-sector zich weer toont, om dan niettemin weer keihard de deur in het gelaat te krijgen. Bam, alles dicht. Tot en met minimaal 14 januari en dat lijkt de voorbode van meer onheil. Eind 2020 namen we ook in dB’s in Utrecht met veel pijn afscheid van liveshows, toen met een fenomenale show van Temple Fang en gistermiddag was het aan alleskunner Ajay Saggar (Bhajan Bhoy), voor de gelegenheid versterkt met zes man. Meezweven en genieten, met in je maag het onrustige gevoel dat het wel even voor het laatst kan zijn. Laten we in vredesnaam hopen dat het ditmaal niet tot juni hoeft te duren voor we weer mogen.

De geschiedenis herhaalt zich in ieder geval in een ander opzicht: Er komen ook in 2021 verduveld veel goede platen uit. Hartverwarmend. En dat geldt ook voor de opmerkzame redacteuren Joost Schreurs en Guido Segers die ditmaal vooral in de metal doken, diep in de death metal zelfs. Wat te denken van US death metalpionier Massacre en liefst twee Zweedse death metal-grootmeesters: Unleashed en Hypocrisy? En dan hebben we ook nog de nieuwe Relapse Records-troef Genocide Pact (Napalm Death meets Power Trip) voor onder je kerstboom. Of anders toch zeker de soundtrack om dat groene onding helemaal in elkaar te trappen. Peace out.

Tekst: Joost Schreurs en Guido Segers

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, die je regelmatig op de hoogte brengt van dikke nieuwe tracks!

Massacre – Resurgence
Massacre mag zich met recht één van de grondleggers van de eerste golf Amerikaanse death metal noemen. Vier mannen, Kam Lee, Rick Rozz, Terry Butler en Bill Andrews, die allemaal vlieguren maakten in Death, kwamen in 1991 met From Beyond, een echte old school classic. Toch bereikte de band nooit dezelfde status als tijd- en genregenoten als Morbid Angel, Obituary of Deicide, met name door interne strubbelingen en line-upwisselingen. Na het tweede album in 1996 werd het stil rond Massacre. Maar in 2011 bliezen Rozz en Butler Massacre nieuw leven in en verscheen er met Back From Beyond een prima album, maar opnieuw viel deze reïncarnatie na een paar jaar met ruzie uiteen. Rick Rozz deed nog een poging tot een doorstart door zanger van het eerste uur Kam Lee weer van stal te halen, maar ook dit was geen succes, want al snel stapte Rozz op.

Gevolg van deze klucht is dat het nu dus Kam Lee is die het Massacre-vaandel hoog houdt en zijn stempel mag drukken op het nieuwe album, Resurgence. En eerlijk is eerlijk, het resultaat valt niet tegen. De heropleving is een fijne old school death metalplaat geworden die nostalgische gevoelens oproept. De kenmerkende, beestachtige grunt van Kam Lee, die prominent in de mix staat, is hier grotendeels verantwoordelijk voor. Dit was toch wat fans een beetje misten op Back From Beyond. Verwacht van Massacre geen technische hoogstandjes, of ander modern death metalgepiel, dit is pure old school, met beukende drums, strakke, soms zelfs groovy gitaarriffs en een “grunt from the abbyss” van Lee. Qua thematiek heeft de goede verstaander ook maar een half woord nodig. Songtitels als Ruins Of R’Lyeh, Innsmouth Strain of Whisperer In Darkness maken duidelijk dat veel inspiratie gevonden wordt in het werk van horrorauteur H.P. Lovecraft.

Resurgence is misschien geen baanbrekende of wereldschokkende plaat, maar wel eentje waarmee de zoveelste reïncarnatie van Massacre zich op de kaart zet. Een teken van leven van muzikanten die het trucje nog niet zijn verleerd en een fijne old school death metal plaat afleveren. (JS)

Genocide Pact – Genocide Pact
Heuj, Genocide Pact uit Washington D.C. gooit er nog even een sloopkogel uit, zo in de laatste weken van rampjaar II: 2021. De self-titled plaat is de derde van de groep, en het meest agressieve, vuilspuiende, ram-en-beukende stuk pulveriserende death metal dat je dit jaar nog door je oren gaat krijgen. Ja, dat zijn grote woorden, maar deze baksteen Amerikaanse death metal is niet mis en dat dachten ze bij Relapse Records ook. Ze brachten ‘m in ieder geval uit. Denk aan een soort kruisbestuiving tussen Napalm Death en Power Trip (waar via drummer Connor Donegan nog een linkje mee is), maar met wat meer death metal-fundament.

Stompende, compacte songs behandelen maatschappelijke thematiek (het artwork doet ook aan de grindgoden denken trouwens), maar alles groovet wat meer. Soms een doomy riffje er doorheen en wat Sabbath-worship, zoals op Perverse Dominion, maar over het algemeen lekker doorstampen op tracks als Fossilized Future en Mutilated Vision. Ik probeer hier eigenlijk iets te pushen wat zeker niet het wiel opnieuw uitvindt, maar wel weet hoe je dat lekker in moet vetten en er vervolgens een flinke zwaai aan geeft. Je voelt de frustratie, maar ook de sleur van al bijna twee kutjaren op deze plaat. Check het slepende Barbaric Regression bijvoorbeeld, of de walging in Industrial Obedience. Hij zal de jaarlijstjes niet meer halen, maar Genocide Pact weet 2021 prima samen te vatten. (GS)

Unleashed – No Sign Of Life
Bij Odin en Thor! Daar is alweer het veertiende album in 30 jaar tijd van de Zweedse death metal-grootmeesters Unleashed. Met uitzondering van een kort hiaat tussen 1997 en 2002 hoefden de fans nooit langer dan 2 of 3 jaar op een nieuw album te wachten. Bij zo’n hoge output ligt het gevaar op de loer om in herhaling te vallen of een ongeïnspireerde plaat te maken, maar om met de deur in huis te vallen, bij No Sign Of Life is daarvan geen sprake. Bandleider Johnny Hedlund werkt naar eigen zeggen aan een episch fantasy-verhaal, geïnspireerd op de Noordse mythologie. In dit verhaal is sprake van een grote strijd tussen de heidenen, of de Hammer Batallions, aanhangers van Odin en de volgelingen van de ‘White Christ’. No Sign Of Life is het vijfde hoofdstuk in deze vertelling, die in 2010 begon met As Yggdrasil Trembles. Als het aan Hedlund ligt, komt dit verhaal ooit nog in boekvorm uit.

Maar goed, met Unleashed heeft Hedlund natuurlijk het ideale vehikel om zijn eigen soundtrack bij het verhaal te produceren. De klasse van Hedlund en Unleashed zit hem in het feit dat ze erin slagen om elk hoofdstuk, of album, ook een eigen karakter mee te geven, want No Sign Of Life klinkt weer anders dan elk van de vier voorgangers. Ten eerste de grunts van Hedlund, deze zijn iets minder bruut en diep, waardoor ze gewoon goed verstaanbaar zijn. Een pluspunt voor een ‘zanger’ die een verhaal wil vertellen. En voor de death metal-puristen, geen zorgen. De vocalen zijn nog steeds verre van ‘clean’. Verder valt het op dat het gitaargeluid erg droog is. Geen dikke laag overdubs, maar een less is more-aanpak, waardoor alle riffs misschien wat dun, maar ook wel lekker scherp klinken. Ook het zeer strakke drumwerk van Anders Schultz komt hierdoor goed tot zijn recht.

Het moet gezegd: bij een eerste luisterbeurt kan het zijn dat No Sign Of Life wat soft klinkt, voor death metal-begrippen dan. Maar wie het album een kans geeft en het meer luisterbeurten gunt, zal merken dat het juist heel goed uitgebalanceerd is en bomvol zit met geweldigde riffs, solo’s en drumfills. In dit soort albums herken je professionaliteit. De huidige line-up van Unleashed speelt al sinds 1995 samen, ze weten precies wat ze aan elkaar hebben en wat er nodig is om een uitstekend nieuw album af te leveren. (JS)

Hypocrisy – Worship
En höppå! Daar is na Unleashed en At The Gates weer een Zweedse death metal-legende die een nieuwe plaat op de wereld loslaat. Hypocrisy maakt ons op de valreep van 2021 blij met Worship. Alweer hun dertiende album in 29 jaar, maar gek genoeg het eerste sinds 2013. Waarom het precies zo lang duurde, laten we in het midden. Maar feit is dat bandleider Peter Tägtgren niet alleen een veelgevraagd producer is, die albums van Legion of the Damned, Sabaton, Carach Angren en Immortal produceerde, maar ook nog druk was met zijprojecten als PAIN of Lindemann, met inderdaad, Til Lindemann van Rammstein.

Afijn, gelukkig was er in de drukke agenda van Tägtgren toch ruimte voor een nieuw Hypocrisy album. En daar mogen we blij mee zijn, want Tägtgren en zijn maatjes kiezen geenszins voor de automatische piloot. Greep het vorige album, End Of Disclosure, nog sterk terug op de sound uit de jaren ’90 met een wall of sound van galmende gitaren, op Worship kiest Hypocrisy voor een meer straight forward aanpak: wat minder bombast en meer hardheid. De eerste (titel-)track toont al gelijk wat een verschil productionele keuzes kunnen maken, na een akoestisch, Metallica-achtig intro vliegen ze er direct met gestrekt been op volle snelheid in. Wat een heerlijke knaller en ‘we are back’ visitekaartje is dat! Het volgende nummer, Chemical Whore, toont dan weer de melodieuze, meer groovy kant van Hypocrisy, maar nog altijd heerlijk ‘in your face’. Geweldig ook zoals Tägtgren lage en hoge grunts afwisselt in Greedy Bastards, of in Dead World een industrial beukgeluid neerzet, dat Fear Factory jaloers zou maken.

Is het vernieuwend? Is het revolutionair? Nee, misschien niet, maar het is net als in een pizzeria waar je al jaren komt en af en toe toch weer gewoon die pizza kiest die je al tig keer gegeten hebt. Het is gewoon heel lekker bovendien en een fijne gedachte dat een grootmacht als Hypocrisy zich na acht jaar met een prima album weer aan het front meldt. (JS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel