We zitten al met beide benen in het nieuwe jaar, dus hoog tijd voor weer een stel hardhitten albumreviews! Met diverse releases die we bespraken in 2021, komt het nogal eens voor dat er een paar tussenuit glippen. Het gebeurde bij redacteur Guido Segers, netjes ingeleverd bij de eindredactie, maar ons over het hoofd gezien. We blikken dus met drie reviews terug op 2021, namelijk de post-black van Hope Drone, de fuzz van Morganthus en het heerlijk nerdy karakter van Stormkeep. Maar daarnaast lees je ook nog een recensie van wel een gloednieuwe plaat! Zo kwamen de Limburgse thrash rouwdouwers van Mass Deception weer met een vettige geproduceerde release aanzetten! Hun nieuwe EP Halls of Amenti is een heerlijke metalgranaat geworden, en wat redacteur Martijn Welzen ervan vindt lees je hieronder…

Tekst: Martijn Welzen en Guido Segers

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Mass Deception – Halls of Amenti
Het sluitstuk van een ongekende Limburgse metal-triptiek is aanstaande. Na albums Revelations (2016) en Redemptions (2019) zijn de paardenhoeven van de volgende apocalyptische boodschapper Resurrections in de verte al te horen. Om het verlangen naar deze wederopstanding wat te verkorten komt er een mooie vier strijdliederen sterke EP. Craft Of The Wize bepaalt het tempo op een Painkiller-achtige wijze. Het dwingende ritme en razende tempo kan zo de Judas Priest boeken in. Het nog niet zo lang geleden als video verschenen Red Dawn is meer thrash, tot plotseling in de solo het gevoel van Iron Maiden’s To Tame A Land komt bovendrijven. Dan klinkt Zin Uru daarentegen moderner, door het meer stuiterende karakter, maar ook hier gaat het gaspedaal soms vol open en laten Annihilator vs. Testament kronkels je brein werken. Het zeven minuten lange titelnummer is verhalend, zoals een meester als Ronnie James Dio dat kan, maar natuurlijk rauwer en door Stockbroeks schurend stemgeluid is het een heel stuk directer. Ook het geweldige gitaarduo Bänzinger / Waltmans komt hier echt tot zijn recht met mooi uitgevochten duels. Het bescheiden leger van vijf strijdmakkers van de klassieke heavy metal wordt onder controle gehouden door strateeg Erwin Hermsen van de Toneshed Studio, om zo een compleet metalproduct af te leveren. (MW)

Morganthus – Cells
Oh man, want kan herkenbaar toch lekker zijn. Morganthus is een bandje uit Warren, Pensylvania. Dat is een plaats waar je verder nooit meer aan hoeft te denken, behalve bij de triviantvraag: waar ging Rote Armee Fraktion oprichter Gudrun Ensslin ooit naar school in de Verenigde Staten? En het trio Morganthus, wat een soort Electric Wizard/Black Sabbath-worshipping fuzzrock/doom produceert, met maximaal kneiterende lijnen. Echt, het klinkt alsof er gewoon 1 bladblazer die riffs staat te pompen, en dat is goed. Klagende zang weet daar doorheen te prikken, samen met lome doch verpletterende drums. Wel allemaal na een bijzondere intro met een oosters tintje, getiteld Prel’oud. De songs zijn flinke sonische afstraffingen, met teksten die een traditionele ‘horror sleaze’ laten horen. Mijn favoriete titel is Witch Tits, wat denk ik een prima bandnaam had kunnen zijn voor dit olijke trio, met lekker jankende gitaren onder een forse laag fuzz. Natuurlijk worden er samples doorheen gegooid als een soort kwak ketchup op een hamburger, die precies zo smaakt als je veracht had. Of een vegaburger, laten we niet eenkennig zijn. Een EP om van te smullen. Nu we het toch over deze EP hebben, en geweldpleging, deze band heeft ook wel wat drama te melden. De drummer zit in het gevang zit voor enthousiast met zijn geweer zwaaien. Ondertussen is er ook het nodige banddrama met wapens, full drama here). Je wil zoiets toch even weten, of niet. (GS)

Stormkeep – Tales of Othertime
Ik vind het een prettig idee dat er nog plek is in de metal voor belachelijk nerdy shit, zoals Stormkeep. De band uit Denver, Colorado, bracht net hun debuutalbum uit, met artwork wat mij doet denken aan de Ravenloft module van Dungeons & Dragons. Ja, die ken ik dan weer. Maar, denk ook aan de covers van een band als Emperor. Dat zijn dan ook de kaders waarbinnen Stormkeep valt. Epische black metal, met een toegankelijk karakter, veel folky/dungeon synth elementjes. Die zitten al verweven in het machtige The Seer dat de plaat opent, maar intermezzo The Citadel is een middeleeuws stuk waar je bij denkt aan drinkgelach en wapengekletter, godverdomme. Maar even terug naar songs als die opener en A Journey Through Storms. Het geluid is groots, met een klassieke heavy metal saus en power metal stoerdoenerij. De vocalen zijn lekker grimmig, maar vloeien mee met de melodie. Drumritmes waar je hart sneller van gaat kloppen, vooral bij de versnellingen. Het roept beelden op van veldslagen, besneeuwde bergtoppen en kasteel ruïnes in de mist. Er zit dat symfonische element doorheen, maar nooit op het cringy af. Althans, als je door het hele Dungeons & Dragons verhaal niet al afgeschrikt was is er geen cringe meer te vinden. The Serpent’s Stone heeft af en toe een beetje een verwarrend geluid door de vreemde synths die hoog in het geluid er een beetje doorheen klingelen en de vreemde drone die ontstaat in de brugstukken, wat klinkt als de wind tussen de bergtoppen (maar uit mindere kwaliteit speakers vooral irritant is).

Het is trouwens noemenswaardig dat deze plaat uit is op het Duitse Ván Records, toch één van de bastions van metal, een bewaker van de vlam. Dat is cool, want Stormkeep past daar prima in. En na An Ode to Dragons, wat weer een troubadoerstukje is, sluiten we af met Eternal Majesty Manifest en dat heeft alles. Hoorns, krijgsgeweld, wapengekletter (zo fijn dat ik dit woord voor de tweede keer mag gebruiken, en alles wat episch en groots is. Een grote finale dus, van een hele vette plaat. En nerdy dus. (GS)

Hope Drone – Husk
Hope Drone is een vette band. Ze komen uit Australië, maar niet uit dat mijnstadje waar al die lijpe Australische metal vandaan komt. Nee, Hope Drone komt uit Brisbane en speelt wat de een ‘post-black’ noemt, en wat ik denk dat het moderne geluid van black metal is. Eigenlijk voelt de EP Husk alsof Justin Broadrick met Der Weg Einer Freiheit gaat jammen (met een Jesu en Godflesh pet op). Interessant gegeven ook dat deze plaat self-released is door de band. Ze staan toch echt nog altijd op Relapsed, maar deze release is anders. Dikke lagen drones liggen over de blast beats heen als een deken, het geheel vormt crushende, industriële beats en de donkere, melancholie druipt van de nummers af. Intro Inexorable is wat dat betreft een hete binnenkomer, met een filmisch karakter. De titeltrack volgt met een zware muur van geluid, en trage, doch doordringende drums in een eindeloos repeterend patroon. Het geluidslandschap ontvouwd zich pas aan het slot met synths. Existere gaat vervolgens echt alle kanten op, waar Dwell een lange outro is. Het maakt van Husk een beetje een rare plaat, maar het is dan ook een EP. Hope Drone sleurt de luisteraar mee de misére in die het laatste anderhalf jaar zeker geweest zijn. Het is een stuk zwaarder luistermateriaal dan z’n pakweg 30 minuten doet vermoeden, maar zeker de moeite waard. (GS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 


Deel dit artikel