Januari… Vroeger was dat een schrale maand, Blue Monday, ook muzikaal. Er kwam weinig nieuwe muziek uit, want bands hielden hun kruit liever droog tot later in het jaar als het clubcircuit uit de winterslaap ontwaakte of de zomerfestivals voor de deur stonden. En bovendien, wie herinnert zich je plaat nog als in november en december de jaarlijsten worden opgesteld? Maar sinds de pandemie is niets meer hetzelfde. Veel bands gebruikten de coronajaren zonder noemenswaardige liveshows om nieuwe muziek op te nemen, dus staan ze in de rij om hun nieuwe platen uit te geven. In sommige gevallen bijna letterlijk, als je kijkt naar wat de wachttijden tegenwoordig zijn bij de schaarse vinylperserijen. Er valt dus weer meer dan genoeg te reviewen aan nieuw plaatwerk en deze keer bespreken redacteuren Martijn Welzen en Joost Schreurs vier kersverse platen. We maken een melancholische start met Katatonia, waarna we flink de beuk erin gooien met de old school death metal van Obituary. Vervolgens nemen we een duik in het diepe met de ‘nautik funeral doom’ van Ahab en we sluiten dan juist weer heel dansbaar af met de gothic industrial metal van Lord Of The Lost. De eerste oogst van 2023 mag er dus zijn. Hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de nieuwe Lord Of The Lost verscheen op 30 december…

Tekst: Martijn Welzen en Joost Schreurs

Naast de Spotify en Bandcamp-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

 

Katatonia – Sky Void Of Stars
Licht is een gids. We zijn altijd op zoek naar die vuurtoren die ons door het donkere doolhof van het leven loost. Is het een partner, inzicht, filosofie of wellicht (bij)geloof dat sturing moet geven aan onze altijd dwalende ziel. Katatonia zoekt het antwoord boven ons, maar de hemel lijkt sterrenloos. Een beklemmende melancholie, maar al te bekend van vorige albums, glijdt nu nog dieper de eenzame nacht in. Met gedurfde filmische openbaringen krijgen we weer een wat stevigere Katatonia voor de kiezen dan op City Burials (2020) of Fall of Hearts (2016). Zo opent Austerity het album met een  grootsheid en heavyness alsof het zware gordijn van een depressieve schemering gebroken moet worden. ‘I hear things aren’t well’ proclameert Jonas Renkse over dwingende riffs met ingetogen stem. Het zet een ferme toon, dat is zeker. Verloren liefdes, de hiervoor al aangestipte eenzaamheid, donkere regenachtige nachten en nooit weten wanneer dat verdraaide licht zich nu eindelijk laat zien. De band is geen onbekende op dat vlak, en na een kleine aarzeling, omdat deze nieuweling toch weer anders is, grijpt Sky Void of Stars hard in op je gevoel. Die lichte tinteling in je vingertoppen is de schoonheid van deze prachtsongs die, gemengt met je eigen beleving, je lichaam wil verlaten. Laat het toe. Je wordt er een verlicht mens van. We zijn de sterren van ons eigen universum. (MW)

Obituary – Dying Of Everything
Obituary dus… Onder de naam Executioner/Xecutionor bestaan ze al bijna veertig jaar, maar het was in 1989 dat er een soort oerknal plaatsvond in de vorm van Slowly We Rot. Vanaf dat moment was Obituary één van de grondleggers van de ‘Florida death metal’ en inmiddels de ‘old school death metal’ en vormde hun brute sound de inspiratie voor duizenden andere death metalbands. Na vijf platen in acht jaar gooide Obituary het bijltje er in 1997 bij neer. Death metal was na de eerste golf van eind jaren tachtig niet hip meer. Maar in 2005 begon een glorieuze comeback met Frozen In Time. Inmiddels zijn de Florida rednecks alweer toe aan de zesde plaat sinds de comeback, de elfde in totaal, genaamd Dying Of Everything. Deze plaat liet bijna zes jaar op zich wachten en dat is te horen, want Obituary klinkt fris en geïnspireerd. OK, criticasters en puristen zullen wel zeggen dat het weinig verrassend is en klinkt als Obituary, maar in dit geval is daar helemaal niks mis mee… En wie er goed voor gaat zitten, hoort wel degelijk interessante dingen. Natuurlijk, het album begin traditioneel met een snel nummer, gevolgd door een groovy midtempo stamper, maar de gitaren klinken frisser en scherper dan op de vorige album en de stem van John Tardy is zelfs na al die jaren nog één van de meest gruwelijke. Zeker als hij zich ook weer in de lagere registers laat gelden, want dat was ook alweer even geleden… Ook Without A Conscience en War zijn weer heerlijk groovende beuknummers, met een hoofdrol voor drummer Donald Tardy en zijn ‘luie’ stijl van drummen. Naar het einde toe lijkt Obituary opvallend vaak terug te keren naar de beginjaren, want in nummers als Torn Apart en Be Warned klinken de invloeden van een plaat als The End Complete overduidelijk door. En zoals al eerder gezegd: daar is helemaal niets mis mee… Misschien is Dying Of Everything wel de beste Obituary plaat van de laatste vijftien jaar. (JS)

Ahab – The Coral Tombs
Het Duitse Ahab zette zichzelf in 2006 met een flinke oerknal op de metalkaart met het debuut The Call Of The Wretched Sea. Met deze thematische plaat, net als de bandnaam ‘Ahab’ geïnspireerd door het wereldberoemde verhaal Moby Dick, vonden ze het genre ‘nautik funeral doom’ uit: extreem trage en logge doom metal met grunts die dieper zijn dan de grootste troggen in de oceanen. Er volgden nog drie albums, allemaal met verhalen over de zeeën en oceanen als inspiratiebron. De laatste plaat dateert alweer van 2015, dus de fans moesten lang wachten op The Coral Tombs, wederom een conceptalbum waarin de oceaan een hoofdrol speelt, want het is geïnspireerd op een andere klassieker uit de wereldliteratuur, 20.000 Mijlen Onder Zee van Jules Verne.
The Coral Tombs begint verrassend, want Prof. Arronax’ Descent Into The Vast Oceans schiet uit de startblokken met blastbeats en black metal screams. De ‘schuldige’ hier is Chris Dark van de Duitse black metalband Ultha. Na deze eruptie van een minuut vertraagt Ahab naar het vertrouwde funeral doom tempo, maar het contrast met het begin is groot. Daniel Droste zingt het gehele nummer clean en het duurt lang voordat de ronkende gitaren zich laten gelden. Het tweede nummer, Colossus Of The Liquid Graves, is een wat meer ‘traditioneel’ Ahab-liedje waarin grunts en cleane zang worden afgewisseld, begeleid door donderende riffs. Mobilis In Mobili gaat op dezelfde voet door en Ahab laat hier zelfs een dubbele bassdrum ratelen. Tot zover prima, maar hierna kabbelt de plaat een beetje voort, als een stuurloos vlot op een kalme zee. De cleane zang van Droste heeft in drie nummers van meer dan tien minuten de overhand en een wat meer casual luisteraar zal moeite hebben de aandacht erbij te houden. In het laatste nummer, na ruim een uur, worden we gelukkig weer bij de les getrokken door Greg Chandler van Esoteric, die met zijn kenmerkende screams in het steeds dreigender wordende The Mælstrom komt opleuken. Hiermee voorkomt Ahab dat The Coral Tombs als een nachtkaars uitgaat. (JS)

Lord Of The Lost – Blood & Glitter
Dat was verrassend! Daags voor Kerstmis dropte de Duitse gothic metalband Lord Of The Lost een nieuwe videoclip Blood & Glitter. Dit was gelijk de aankondiging voor een gloednieuw album met dezelfde naam, dat een week later op 31 december is verschenen. Opvallend, want het komt anderhalf jaar na het ambitieuze dubbelalbum Judas. Maar waarom zou je wachten als er voldoende inspiratie is voor een goede plaat? Want dat is Blood & Glitter, de zware melancholiek van Judas ontbreekt grotendeels, hier horen we weer stevige gothic industrial met hier en daar new wave invloeden en af en toe zelf poppy, radiovriendelijke refreinen en hooks. Wat dat betreft schuwt Lord Of The Lost het grote gebaar niet. Ook de flinke dosis metal op Blood & Glitter zorgt ervoor dat je met je plateauzolen hard over de dansvloer wilt stampen en de refreinen meebrullen. Zoals bijvoorbeeld Leave Your Hate In The Comments, waarmee we direct zijn aangekomen bij de thematiek van dit album. Lord Of The Lost heeft wat te vertellen en maakt een flink statement met dit album. Dat begint al met het artwork en de bandfoto’s, waarop we Lord Of The Lost uitgedost zien in strakke glimmende pakjes, laarzen met hoge hakken, uitbundige make-up en glitter, veel glitter… Alsof ze klaar zijn voor een ‘queer party’. Niets mis mee natuurlijk, maar voor een deel van met metalpubliek helaas nog altijd provocerend. Maar dat lijkt exact het doel van Lord Of The Lost te zijn. En als je er niet tegen kunt: “Leave your hate in the comments!” zoals Chris Harms schreeuwt in het gelijknamige nummer. In hetzelfde thema kunnen we No Respect For Disrespect plaatsen: de vertaling van Lord Of The Lost van de paradox van Popper, die zich afvroeg of je tolerant moet zijn voor intolerante mensen (antwoord: nee). Al met al levert Lord Of The Lost weer een plaat af die niet alleen muzikaal dik in orde is, maar die je als luisteraar ook aan het nadenken zet. (JS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel