Hardhitting albumreviews met Gang Green, Wreckage, One Step Closer en Kringa

Het is alweer februari, we werden de afgelopen week doodgegooid met valentijnsacties en aanbiedingen van alle bedrijven waar je ooit je mailadres aan hebt gegeven, dus we denken dat jullie veel behoefte hebben aan vier verse Hardhitting albumreviews. Nadat we vorige maand een paar grote jongens bespraken (Obituary, Katatonia), duiken we nu wat meer de underground in. De hardcore underground om precies te zijn, waaruit redacteur Guido Segers twee ruwe diamanten tevoorschijn toverde met Wreckage en One Step Closer. Onze Manus van Alles stapt vervolgens probleemloos over naar de black metal, om nog even een bijzondere plaat van het Oostenrijkse Kringa te bespreken. Maar we beginnen deze keer met een liefdesverklaring van redacteur en hardcore-specialist Martijn Welzen aan de legendarische Boston hardcore-band Gang Green, waarvan de beste albums opnieuw zijn uitgegeven in een prachtige box set. Lekker veel hardcore dus deze maand, wat maar weer bewijst dat het genre nog springlevend is. Niet voor niets staat de line-up van festivals als Revolution Calling en Scumbash vol met legendarische oudgedienden én jonge honden die staan te popelen om de fakkel over te nemen. Dus haal die driekwartbroek en Vans maar uit de kast en bal die vuisten, want hardcore leeft! En de black metal ook…

Tekst: Martijn Welzen en Guido Segers

Naast de Spotify en Bandcamp-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Gang Green – We’ll Give It To You
Mooi man. Je drinkt bier, rijdt wat door de straten van Boston op je skateboard en klooit wat aan in een garage met muziekinstrumenten. Daarna stop je alle versterkers en flightcases in een busje en reist zo de wereld over met een paar geweldige releases in je rugzak. Een dikke dertig jaar later ben je legendarisch en krijgen een aantal bepalende platen een geweldige make-over in de vorm van een mooie box. Het is moeilijk om mijn enthousiasme over deze uitgave te bedwingen. Maar liefst 56 (!) hardcore-tracks verdeeld over vier cd’s brengen een dubbel gevoel van plezier en nostalgie, aangezien de heren de laatste slokken gerstenat al jaren geleden hebben weggeslikt. Belangrijk om te vermelden, is dat het een verzameling is van releases uit de periode dat Gang Green bij het bekende Roadrunner Records op de loonlijst prijkte. Zo krijgen we dus tweede album You Got It uit 1987, meest succesvolle plaat Older…Budweiser uit 1989, live plaat Can’t LIVE Without It uit 1990, dat het aluminium deelt met I81B4U. En als laatste is er de verzamelaar King Of Bands. Er zijn zelfs nog wat bonustracks en voor de lol krijg je er wat bierviltjes bij. Natuurlijk zou het Dissonance niet zijn als het boekje niet overladen werd met interviews en liner notes. Droge stof zou je denken, maar dat is onmogelijk bij Gang Green. Ook daar spat het bier en plezier van af. Het wordt door onbetwiste bandleider Chris Doherty in Church of Fun in één simpele zin uitgelegd: “Having Fun Is What It’s All About.” De band heeft zichzelf nooit al te serieus genomen, maar was daar wel degelijk op een doordachte manier mee bezig. Krijg gewoon hoofdpijn van zo veel filosofie, of zou dat een kater zijn? (MW)

Wreckage – Our Time
Wreckage klinkt fris en fruitig, zoals hardcore hoort te zijn. De band uit Connecticut, VS noemt het zelf ook straight-up hardcore, met daarin wel hoorbare invloeden van klassieke bands als Youth of Today. Fijn is dat, want hardcore begint een beetje raar te ruiken de laatste jaren en op festivalletjes zie je toch vaak dezelfde, ouwe bands. En wie is er nog even boos als in z’n jonge jaren na 30 jaar touren? Wreckage vertelt in 7 liedjes over optimisme, zelfreflectie en de scene levend houden, want dat kost verdomme werk. Er zit zeker een vleugje youth crew in dat geluid, maar gemengd met de moderne melodische hardcore doe toch net wat makkelijker het gehoor binnenglijd. Op een song als Our Time, wat een soort hardcore pappenheimer is die je commitment aan de scene bevraagt, horen we nadrukkelijk dat de band weet hoe ze moeten spelen en ook in de studio geen steken laten vallen. Het is een heel erg strakke plaat geworden namelijk. Compact, recht-door-zee en zonder vreemde uitstapjes. Geen Turnstile-praktijken dus, gewoon kort en knallend met geen enkele track die de 2 minuten passeert. En dat is fijn, want de energie van Look Forward is non-stop, de stomp in Days on Hold evengoed. Er zit dus niet teveel diepte in de songs, het is telkens één punt met volle overtuiging. Nee, Wreckage is slecht nieuws voor de genre-mottenballen. (GS)

One Step Closer – Songs For The Willow
One Step Closer is zo’n bandje met een pontificale X. Dat betekent dus een straight edge hardcore band, in dit geval uit Wilkes-Barre. Waar hun eerdere werk vooral allemaal-bovenop-elkaar-duik-anthems waren, gaan we nu een andere kant op met de Songs for the Willow EP en ik moet bekennen als een ‘ooit-punk-emo-hardcore-kid-rond-’00’ dat ik dat een hele fijne kant vindt. We gaan namelijk met deze 3 tracks naar de melodische hardcore met de nodige emo invloeden. Denk aan Touché Amoré, een beetje Title Fight, een beetje Texas is the Reason. Het gedreven, harde geluid zit er nog steeds in op Dark Blue. Dat wordt echter gebracht met melancholie en emotionele ontlading. Het geeft een complexiteit aan de sound van deze band, met ook steeds meer cleane zang trouwens naast de screams. Dat horen we nog meer op Turn To Me, waar we een veel meer mellow geluid krijgen, waar je 20 jaar terug nog een hitje mee zou kunnen scoren. Misschien is dit het geluid van die transitie naar een soort volwassenheid. T.T.S.P., gaat nog een beetje verder op die trap, maar houdt evengoed de energie vast met lekkere riffs en een gepaste inzet van drums-op-spanning. De songs zijn krachtig, dynamisch, maar ook emotioneel ontladend. Het is dus een beetje nostalgie waarmee ik deze plaat aanprijs, maar ook omdat er wel wat meer emo in de wereld mag. (GS)

Kringa – All Stilborn Fires, Lick My Heart
Soms denk ik dat black metal eigenlijk wel uitgespeeld is. Mayhem heeft alle gekke shit al uitgehaald, Watain heeft elk lichaamsvocht al eens het publiek ingeslingerd, en ontzettend veel releases klinken hetzelfde.

Maar dan zijn er weer platen zoals All Stilborn Fires, Lick My Heart van Kringa: een band uit Oostenrijk, met leden die ook in Alruna, Death Racer, Hagzissa, Weathered Crest en Këkht Aräkh actief zijn (en tal van andere bands). En daarmee maken ze deel uit van een creatieve wereld die rond de Alpen de black metal tart. In de muziek hoor je namelijk genoeg black metal terug, maar Kringa zoekt alle randjes op en gaat daarbuiten. Van post-punk invloeden en doomy, gothy breaks tot theatrale zang. Kringa neemt je allerlei kanten mee op. Check bijvoorbeeld die punk-opening van Vortex of Stillborn Fires, die vervolgens opent in een afgrond van intense black metal, zeker. Maar je hoort later ook de opvallende zang, die gewoon doet denken aan beschonken punk frontmannen. Het beste hoor je die trouwens op de outro van Labyrinth Heirs. Het past wel, want er is iets losgeslagen aan Kringa, niet dat statische, nauwe geluid wat allemaal dezelfde kant op perst. Nee, Kringa jazzt en beukt door de stroming heen (er zit een trompet door dat laatste nummer heen te blazen, wat alleen maar bijdraagt aan dat chaotische gevoel). De furie van Ablution anders, wat gewoon een boze crustpunk track is met kerosine in de tank (ik heb altijd het idee dat dit heftiger moet zijn dan benzine). Improvisation N.A.4.7. is helemaal een punt waarop de band zich heerlijk laat gaan, zonder ooit echt home base kwijt te geraken.

Maar onderaan de streep draait het bij Kringa om atmosfeer. Het is muziek die een specifiek gevoel opwekt, zonder daar ooit te stijf in te zijn. Er zit van alles in deze plaat verstopt. Toch is Kringa donker, onheilspellend, en zo black metal als het maar kan. Niet voor niets is dit een plaat op Terratur Possessions, toch wel vrij ‘trve’ enzo. Het laat horen dat we nog lang niet uitgespeeld zijn in de speeltuin van de black metal en met inkomende invloeden uit noise, avantgarde en jazz wordt het alleen maar rijker van smaak.