Allemachtig. Houdt die corona-ellende dan nooit op? Met dit weekend weer een lijst aan nieuwe maatregelen, een nieuwe virusvariant op de loer en een overspannen samenleving kunnen wij als muziekplatform niet meer dan onze steun betuigen aan alle mensen, organisaties en bedrijven die wederom keihard getroffen worden. Voor het behoud van onze eigen gemoedstoestand blijven we ons vastbijten in vooral nieuwe releases, want aan nieuwe muziektoevoer ontbreekt het gelukkig niet. In deze editie Hardhitting Albumreviews klimt onze fotograaf Roy in de pen om zijn enthousiasme voor het nieuwe maaksel van Emma Ruth Rundle te bejubelen. King of the Hardhitters Guido buigt zich over het laatste album van Cradle of Filth en dwaalt hij door een donker woud met de langspeler van Schavot. Hij sluit deze luistersessie af onder het genot van een goed glas wijn tijdens een dik half uur Gaahls Wyrd.

Tekst: Roy Wolters, Guido Segers

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Emma Ruth Rundle – Engine of Hell
Als we de promo van de nieuwe plaat van Emma Ruth Rundle binnenkrijgen, lezen we in een quote: “I feel like I want to be left alone for a little bit… it doesn’t feel like it’s time to wave the ‘look at me’ flag.” De quote blijkt feilloos bij de nieuwe plaat Engine of Hell te passen waarbij het geheel een stap terug lijkt. Daar waar het begon met de eerste echte studioplaat Some Heavy Oceans uitgebracht bij Sargent House (het label waar ze nu nog steeds zit), leek de evolutie naar de opvolgers Marked For Death en On Dark Horses erg natuurlijk. Ze klonken voller omdat ze met band (met daarin voornamelijk leden van Jayle Jayle) waren opgenomen. Een fantastische registratie van die periode is te zien een audiotree registratie.

Toch raakt de allereerste plaat misschien nog wel het meest aan deze nieuwe langspeler. De eerste keer beluisterend was het een Nick Cave meets Tori Amos Erlebnis. Terug naar de kern waar het allemaal begon. Kwetsbaar, exposed, met nummers solo op piano en akoestische gitaar, akelig mooie donkere teksten en dus terug naar de kern of zoals ze zelf zegt: “In some small way, there is this tiny punk rock feel of ‘well, fuck this perfect, polished, produced, and rehearsed thing that we are so pressured to do. Here are some very personal songs; here are my memories; here is me teetering on the very edge of sanity dipping my toe into the outer reaches of space and I’m taking you with me and it’s very fucked up and imperfect.”

Het is een zeer indrukwekkende plaat! (RW)

Cradle of Filth – Existence Is Futile
Cradle of Filth is zo’n band waar je veel van kunt vinden. Een beetje over de top en een beetje te gelikt, maar altijd uniek. En dan is daar de dertiende plaat alweer van de Britten, getiteld Existence Is Futile. Wat nieuw is, is bandlid Anabelle Iratni op keyboards en backing vocals. De inspiratie komt dit keer uit de werkelijkheid, uit existentiële angsten en daar past een stukje Lovecraftiaanse horror natuurlijk prima bij. Dus evengoed gothische landschappen en bombastische orkestraties, maar met een voet in de realiteit en dat is eigenlijk het engste wat je kan zeggen over dit album.

En dat hele theater voel je meteen bij de instrumentale intro The Fate Of The World On Our Shoulders. Het is een beetje alsof de tijd stil staat bij Cradle of Filth, het geluid voelt vertrouwd, doch evengoed fris. Wellicht iets meer doom & gloom op deze plaat, maar de bite en halen van Dani Filth voelen als vanouds op Existential Terror, inclusief een Therion-achtig stemmenkoor op de achtergrond. Ik vraag me wel eens af of je al die toeters en bellen kan wegstrippen en niet een uitstekende set songs over zou houden. Een song als Crawling King Chaos of Necromantic Fantasies heeft op zich genoeg te bieden zou je denken, maar goed… Dan zou dit geen Cradle of Filth zijn, toch? Het blijft een hele lading spooky liedjes, met soms een vleugje sexy er doorheen, en natuurlijk de donkere romantiek van tracks als How Many Tears To Nurture a Rose?. En hoewel deze plaat gewoon er een is die je moet hebben als je Cradle of Filth vet vindt, zit er echt wel een nadrukkelijke Therion vibe in dankzij een focus op atmosfeer. De kracht zit ‘m vaak in wat meer ingetogen zijn, suggestiever. Of gewoon jezelf, zoals op Sisters Of The Mist, inclusief de booming voice over van de sprookjesverteller die je vaker hoort bij de Britten. Sowieso een extra punt voor de Star Trek referentie… (GS)

Schavot – Galgenbrok
Ik houd wel van het type black metal dat je meeslepende en verhalende muziek voorschotelt om je lekker in te nestelen, zoals in een goed sword & sorcery film of een boek. Dat is namelijk een atmosferische immersie waar je heerlijk in kunt verdwalen en Schavot doet dat meteen op de intro al met Tussen Muren. Zodra de gitaren erin komen heb je ze ook, die muren van ijs en melancholie, die vervolgens in ruim vijfendertig minuten niet meer zakken. Een heel andere kant van muzikant Floris Velthuis, die met Schavot volksverhalen vertelt, naast projecten als Meslamtaea, Asgrauw en Sagenland. Een druk baasje dus, maar zelden ontbreekt het aan kwaliteit in zijn werk. En wat deze plaat nou extra vet maakt, is dat ‘ie een vrij puur geluid heeft, maar net dat latere jaren negentig kwaliteitsniveau. Het is een strakke productie, maar niet met teveel bombast of te gelikt. Daarvoor blijft Schavot op de juiste lijn dansen, met een kil en rechtlijnig geluid met het nodige bombast en theater in het geluid. Echter niet dat symfonische, daarvoor blijft Schavot te kil en rechtlijnig. Toch zitten er momentjes in die de aandacht pakken, zoals de rustpuntjes in Witte Juffer, of de gelaagde gitaren met langzaam ontsporende tremolo op Moerasland. Interessant is zo’n raar woord, maar het komt vaak naar boven tijdens het luisteren naar Schavot op Galgenbrok. Een flinke scheut folklore, een goede compositie, maar nooit dwalend, weet Velthuis in vijfendertig minuten alles te zeggen wat nodig is, en dat maakt de plaat zo fijn. (GS)

Gaahls Wyrd – The Humming Mountain
Gaahl zal voor altijd bekend blijven als de man die in een halfduistere wijnkelder een complexe vraag over black metal beantwoorde met een lange stilte, waarna hij zegt: ‘Satan’. Het is een fragment waar ik geen genoeg van kan krijgen, maar waardoor ik ook altijd een beetje zin krijg in een glas wijn. De voormalig frontman van Gorgoroth creëerde met dat moment iets wat helaas altijd het primaire beeld zal blijven van één van de meest enigmatische en onbegrepen frontmensen in de metal. En Gaahls Wyrd is nog meer een moeilijk te vangen expressie. Laverende tussen de duisternis van black metal en de natuurlijke expressie van folkmuziek, is het muziek die tijd en aandacht vereist. De nieuwe EP The Humming Mountain, is hierop geen uitzondering. Nu ken je misschien ook de Vice docu over Gaahl, die afgezonderd woont in de natuur, en met de reporters een berg op loopt waar zijn familie een hutje heeft. Het is alsof deze plaat over die omgeving gaat, met artwork van de man zelf trouwens. Het sluimert, hypnotiseert en zit vol dreiging en gevaar, maar weet je als een warme deken in te pakken op The Seed. De toetsen worden bemand door Iver Sandøy van Enslaved, die in een gastenrol de nummers vorm en vlees geeft, rondom de zware tovenaarsstem van Gaahl. Op de titeltrack krijgen we vervolgens ook gitaren met een enorme bedwelmingskracht, als een tapijt van mist, waardoor de zang zich beweegt. Toch nog fijn atmosferisch, maar dit is zo’n plaat die lekker doorschakelt. De venijnige riffs op The Dwell en de hagelstorm op Awakening Remains – Before Leaving zijn van het soort, waar je eigenlijk op gehoopt had. Kil, groots, overweldigend, en dan die cleane vocalen op de tweede track die de wolken doen splijten, dit is waarom je blijft checken wat de man met wijnkelder voor moois uitbrengt. The Sleep stuurt ons weer naar buiten, de werkelijkheid in. Dit heet een EP, maar met een speeltijd van een goed half uur, voelt het niet alsof er meer nodig was op dit pareltje. (GS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel