Hardhitting Albumreviews met Benighted, August Burns Red, Green Carnation en In This Moment

Benighted – Obsene Repressed
Waarschuwing: voor de muziek van het Franse Benighted zijn een paar dingen nodig, namelijk: de liefde voor extreme metal, een sterke maag en een gevoel voor zwarte humor. De vijf Fransozen komen met hun negende album Obscene Repressed wederom op de proppen met een wansmakelijk verhaal en opnieuw uit de koker van stemkunstenaar Julien Truchan, zoals wij al ruim twee decennia van hem gewend zijn. (Lees hier het interview met Truchan over het nieuwe album)

Dit keer vertelt hij in twaalf nummers het verhaal van de achtjarige Michael die aan schizofrenie lijdt en ook nog eens behept is met een open gehemelte. Deze loopt zo ver door dat hij hierdoor ook een hazenlip heeft, tot grote ergernis van zijn moeder, die het afplakt met pleisters om het maar niet te hoeven zien. Terwijl zijn moeder en vader van hem afwillen – de één wegens apotemnofilie (een psychriatisch sydroom) en de ander omdat hij jaloers is – wil Michael niets liever dan terug in moeders buik, omdat hij zo ziekelijk veel van haar houdt. Je raadt het al: geen doorsnee gezin en dito verhaal.

De band voorziet het narratief van retestrakke death/grind en het gaat alle kanten op, zonder de rode draad uit het te oog verliezen. Luister maar eens naar het nummer Muzzle dat een jazzy brug met fusion gitaar solo bevat. The Starving Beast opent daarentegen met een zware groove en vrouwelijk gekreun om daarna met blastbeats en hypersnelle dubbele basdrumsalvo’s van meester drummer Kévin Paradis uit te monden in een lompe breakdown met pig squeals (ook wel ‘bree’ genoemd) van Julien. In dat nummer wordt hij tevens bijgestaan door Sebastian “Grimo” Grihm van de Duitse brutal/tech death metal band Cytotoxin. Ook tilt Jamey Jasta met zijn herkenbare stem het hardcore-achtige Implore The Negative naar een hoger niveau. De laatste gast is Karsten “Jagger” Jäger van Disblief die samen met Julien verschillende keelklanken afwisselt in Mom, I Love You The Wrong Way.

Wederom is het de veelzijdigheid van Benighted die je ruim veertig minuten op je stoel doet balanceren. Andere hoogtepunten zijn Smoke Through The Skull, Casual Piece Of Meat en Nails, waar de band een videoclip voor opnam die echt het kijken waard is. Bij de special edition krijg je twee bonusnummers, waaronder de Slipknot-cover Get This en het eigen brouwsel The Rope. (WH)

August Burns Red – Guardians
August Burns Red is terug! De metalcore-titanen uit Lancaster, Pennsylvania namen nooit eerder zoveel tijd om een album te schrijven en op te nemen, mede doordat het tienjarig bestaan van Constellations werd gevierd met een uitgebreide tournee. De heren draaien dus al even mee en zijn daarbij misschien wel de meest consistente band in het metalcore-spectrum, dus waarom ook niet? Het resultaat is een bijna vijftig minuten durende langspeler die je heen en weer schudt tot je erbij neervalt.

Na het aanzetten van Guardians vliegen de heftige breakdowns, brute vocalen en de sterke riffs je direct om de oren. Hier en daar komt er een koortje langs, zoals je ook meer dan eens wel hoort bij collega’s Parkway Drive. Wat ook opvalt is het fantastische leadgitaarspel, dat net als de soms cleane vocalen verrassend goed blijft hangen. Een voorbeeld is Lighthouse, waarmee de band stappen lijkt te nemen richting muziek die ze in grotere zalen kan krijgen. Het is daarentegen zeker niet zo dat de band softer is geworden: de hardhitters zijn immer aanwezig in de vorm van bijvoorbeeld Bloodletter en The Narrative. Op eindtrack Three Fountains neemt de band enkele stappen in de richting van de post-metal à la Cult of Luna. Guardians klinkt dus als een bekend recept, maar er zijn ook nieuwe elementen te horen. Balen dat we ze deze zomer niet op Jera on Air kunnen zien! (PS)

Green Carnation – Leaves of Yesteryear
Dat het er ooit nog van mocht komen: veertien jaar na na het Acoustic Verses album is Green Carnation terug van weggeweest! Onder leiding van gitarist Tchort, maakte de Noorse progband begin deze eeuw furore met het doomdebuut Journey To The End Of The Night en progrock plaatwerk als A Blessing In Disguise en Quiet Offspring, maar nog het meest met het ambitieuze, een uur durende epos Light Of Day, Day Of Darkness. Laatstgenoemde een bloedmooie, doch schrijnende track die dealde met het overlijden van Tchort’s dochter, die op Roadburn 2017 nog in zijn geheel werd vertolkt. En nu is daar over een aantal dagen, met een deel van de originele line-up, de nieuwe langspeler Leaves Of Yesteryear (8 mei), waarmee de heren een sterke mengeling van nieuw en oud samenbrengen, fungerend als een zwaardere variant op hun sterke derde plaat A Blessing In Disguise.

Het titelnummer is dan ook een magistrale opener, die alle elementen van een Green Carnation track bevat. De zang van Kjetil Nordhus klinkt nog steeds emotioneel en meeslepend, gedrapeerd over een nummer dat bol staat van tempowisselingen, met zelfs een paar screams en double bass secties gaandeweg. Dat het gitaarwerk van goede kwaliteit is, hoor je eveneens in Sentinels terug, dankzij scherpe arrangementen en loopjes, dat doet denken aan hedendaagse Amorphis. Een herbewerking van My Dark Reflections Of Life And Death van het debuutalbum is met zijn vijftien minuten een avontuurlijke zit, maar wel met het voordeel van een kraakheldere productie. Qua songwriting focust Green Carnation zich voornamelijk op de elementen van de latere albums, met een focus op tracks met een kop en een staart. Echter wel nummers die stevig uit de hoek komen, zoals met de doomgroove van Lay Me Down. Toch, ondanks de tentoongestelde kwaliteit, komt Leaves Of Yesteryear toch meer over als een EP in plaats van een volwaardig album. Zonder de herbewerking van een oude track en minus de wat onavontuurlijke Black Sabbath cover Solitude, kom je op zo’n vijfentwintig minuten uit. Een hele goede vijfentwintig minuten, dat wel. Maar na veertien jaar, kijk ik vooral uit naar een volledig album met nieuwe krakers. Hopelijk biedt de hernieuwde inspiratie een snel vervolg op Leaves Of Yesteryear. (MS)

In This Moment – Mother
Zo snel kan het soms gaan. Mijn eerste kennismaking met In This Moment was op Fields of Rock 2007, in het programmaboekje aangeduid als de next big thing, terwijl ik een stukje van hun weggemoffelde livesound vanuit de tent opving. De doorbraak kwam inderdaad vervolgens snel dat jaar, met inmiddels dertien jaar later een reeks albums en een flinke fanbase verder. Mijn onverschillige indruk jegens de band werd echter pas recentelijk even weggevaagd, toen ze afgelopen november de support van Halestorm verzorgden in AFAS Live. Want verdomd, onder leiding van boegbeeld Maria Brink, wist de groove/altmetal band een duistere, artistieke show weg te geven, eentje afgetrapt met een beklemmende cover van Steve Miller Band’s Fly Like An Eagle. Een Google zoektocht later ontdek ik dat de historie van de frontvrouw een indrukwekkende is. Op haar veertiende wordt ze moeder en breekt best laat door (op haar dertigste) in het metalgenre. Maar hoewel deze show en de achtergrond van de band mijn interesse wekte om het nieuwe album Mother te checken, met die eerdergenoemde cover als openingstrack, bekruipt toch al gauw het besef hoeveel de muziek verbleekt met de live presentatie.

Tuurlijk, soms wil ik ook gewoon even lekker rocken met een mainstreamplaatje, wat Mother ook deels voor elkaar krijgt. Maar voor elke verdienstelijk groovende stamper als The In-Between of het rollende As Above, So Below, verzandt de plaat ook te vaak in de meer gezapige poppy ballades. Wanneer na Legacy en het titelnummer ook nog eens Born In Flames het gas terugneemt, is het dan ook een aanslag op de concentratie. En dat is jammer, want met een hoop industriële foefjes en degelijke gitaargrooves weten nummers als Hunting Grounds en Lay Me Down redelijk schot in de zaak te krijgen en zelfs een We Will Rock You-cover met Taylor Momsen (Pretty Reckless) en Lzzy Hale (Halestorm) komt er, dankzij sterke samenzang, beter uit dan verwacht. De haast minimalistische, atmosferische afsluiter Into Dust is ook een hoogtepunt, met prachtig pianowerk en subtiele zanglijnen van Brink. Kortom, een genietbare heavy rockplaat. Niets meer, niet minder. Helaas ook eentje die, net als op het podium, voornamelijk als soundtrack op de achtergrond fungeert. (MS)

Dit was de veertiende editie van Hardhitting Albumreviews. Check de Spotify-lijst voor meer Hardhitters: