Reviewers Guido Segers en Martijn Welzen malen niet om hitteprotocollen, maar wel om heavy releases. Ze zetten ieder de tanden in twee verse releases. Martijn besprak de liveplaat van de Maastrichtse hardcore-titanen Backfire! (een opname uit 2003 in CBGB’s!) en nam ook de nieuwe Stick To Your Guns onder de loep. Spectre is de eerste plaat sinds 2017 van de Californische hardcore-beukers. Guido Segers is meer van de metal, niet zelden van de blackened varianten. Ditmaal gaan de jongste albums van de Oekraïense band White Ward en Belgische one-woman-band Hulder op zijn black metal-altaar.

Tekst: Guido Segers en Martijn Welzen

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Backfire! – Live At CBGB’s
Een jonge voetballer droomt van een basisplek in Oranje en een beginnend muzikant hunkert waarschijnlijk naar een plek op de grote festivals. Voor een hardcore band, zeker een Europese, zijn de dromen vaak net wat anders. Niet minder speciaal, haast ik daar dan even aan toe te voegen. Spelen in New York, de bakermat van een bijzondere tak binnen de hardcore, staat hoog op de verlanglijst. Het podium van CBGB’s is decennia het mekka geweest van hardcore, punk en metal in NYC, maakt het dan nog wat completer. In 2006 kwam er een definitief einde aan de rocktempel van weleer. Een paar jaar eerder, april 2003, om precies te zijn was het Maastrichtse Backfire! in de stad om hun, toen aankomende, album Change The Game op te nemen. Tja, als je er dan toch bent kun je net zo goed met je vrienden van Madball, Awkward Thought en On The Rise dat legendarische podium beklimmen. Op een haar na twintig jaar later kan ik beslag leggen op één van de bijzonder gelimiteerde tijdcapsules, op vinyl, met het complete optreden van Backfire! op de dertiende van de al genoemde maand. Redelijk eenvoudig vormgegeven in zwart/wit met informatie over het optreden knalt de hoes wel direct als favoriete Backfire! sleeve mijn top drie binnen. Een prachtig verhaal over de gebeurtenis, neergepend door gitarist Wyb, begeleidt mij door de elf songs. Greatest hits is een rare benaming voor een underground band, maar een geweldige set is het zeker. Opvallend is ook dat de energie van een echte Backfire!-show behoorlijk behouden is gebleven. Het is gewoon vol in je smoel en heerlijk rauw, maar vooral het verslag van een jongensdroom die uitkomt in Amerika, waar we gelukkig deel van mogen uitmaken. (MW)

Hulder – The Eternal Fanfare
De afficionado’s van black metal hebben vast al eens van Hulder gehoord. Een dame van Belgische komaf, die solo black metal produceert van een typisch, klassiek soort. Inmiddels een act met een ondergrondse faam die wereldwijd is, waaraan de soms wat ongemakkelijke interviews misschien wel bijgedragen hebben (zelfs het altijd-grondige Addergebroed lijkt in dit interview een tandentrekkerij te ondergaan). Goed, inmiddels dus op 20 Buck Spin een EP, getiteld The Eternal Fanfare, waarop we wat meer aankleding krijgen in de vorm van etherisch gezang in de intro. Ook de songs zelf zijn rijker, voller. De drums, al een tijdje uitbesteed aan drummer Necreon (o.a. Funebrarum, ex-Undergang), dragen daar zeker aan bij. Je proeft nu ook echt de fascinatie voor dat Middeleeuwse in de melodieën die door de nummers heen dwalen. Burden of Flesh and Bone heeft zelfs een mooi orgelstukje, wat de sfeer van de muziek versterkt en de luisteraar ademruimte geeft. Wat ik wel oprecht mis op deze plaat is dat black-‘n-roll gevoel en cheesefest van Godslastering: Hymns of a Forlorn Peasantry. Het zit er wel een beetje in verstopt op songs als The Eternal Fanfare, maar het voelt al met al wat lijziger op deze plaat. Desondanks een excellent stukje black metal met een klein beetje België erin, maar ook de Vlaamstalige titels zijn nu verdwenen bij Hulder. (GS)

White Ward – False Light
De Oekraïense band White Ward heeft een nieuwe plaat en ook hierop horen we een nieuwe lezing van wat black metal eigenlijk betekent. Zeker, de band die in oorlogstijd de plaat uitbracht, is het genre nog altijd trouw, maar laat zich inspireren door Oekraïense film en literatuur op een plaat die het over verval van de mens in z’n urban omgeving vertelt. Er gaat een kracht uit van het werk van deze band, iets vervreemdend, maar toch aanlokkelijk. We horen stevige ritmes, maar ook blaasinstrumenten, waaronder de trompet van gastmuzikant Jerome Burns en de saxofoon van eigen Dima Dudko. Opener Leviathan is meteen een dijk van een nummer met dertien plus minuten op de teller, laverend tussen stampende black en bedwelmende darkjazz. Over de referenties in de songs aan auteurs als Kotsubinsky, Kerouac en psycholoog Jung kan je een apart boek schrijven. Salt Paradise is er een van, waarop we donkere americana horen en de vocalen van Jay Gambit (Crowhurst). Een hypnotische tocht het donker in. Sowieso maakt de band duchtig gebruik van gastmuzikanten op deze release. Ook Adam Symonds (Latitudes) mag regelmatig aantreden, bijvoorbeeld op de titeltrack False Light. We horen trouwens ook wat van die donkere synth muziek die nu helemaal hip is dankzij Stranger Things (dat en Kate Bush natuurlijk) op Phoenix. Het is zo’n plaat waar je eigenlijk alleen maar verliefd op kan worden, zeker als je houdt van dat stukje intertextualiteit waar White Ward dus zo hard op gaat. De black metal passages zijn venijnig, clean en missen dat primitieve geluid, maar daardoor komt juist al het andere zo goed naar voren en versterkt het geheel elkaar. Misschien zijn de passages met saxofoon wel intenser dan de blast beats, juist door het desolate en melancholische gevoel wat blijft hangen. Dit is een plaat voor je jaarlijstje, verdomme. (GS)

Stick To Your Guns – Spectre
True View, het fenomenale album uit 2017, had een enorme introverte invalshoek. De band, onder leiding van Jesse Barnett was meer dan ooit op zoek naar zichzelf. De vijf jaar die volgen hebben kennelijk één en ander aan woede naar boven gehaald. Spectre is muzikaal scherper en Jesse bijt harder dan hij op vorige albums deed, en loopt zo zelfs de protestplaat Disobedient (2015) voorbij. Gevuld met lompe riffs, diepe breaks en grauwelende vocalen is een nummer als Hush heel kenmerkend. Natuurlijk blijft ook de melodie voor STYG belangrijk en laten favoriet A World To Win of het geweldige Weapon de ongekende kwaliteiten van de zanger horen, ondersteunt door de meer punkrock ‘woh-hoh’s’. Open Up My Head is dan weer vreemd, omdat het op een met kevlarvezels en salpeterzuur aangelengd emo-nummer lijkt, en erg als een cover aandoet. The Shine daarentegen is precies de middenweg van het hoekige Disobedient en het emotioneel meer beladen True View. Mooi hoe de Californiërs proberen de verschillende sterke punten uit het verleden te combineren. Father gaat dan weer helemaal nergens heen, en is een emotionele monoloog. Tekstueel bijzonder fraai, maar muzikaal een vreemde onderbreking in de flow van het album. Had het zelf wel mooi gevonden als Barnett hier en daar iets meer zijn pure zangstem had laten horen. Dat is nu helaas alleen bewaard voor afsluiter No Way To Live. Gave nieuweling weer, maar had het graag allemaal iets evenwichtiger gezien. (MW)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel