Je zou het bijna vergeten met een concertagenda die uit zijn voegen barst, bomvol met nieuwe en verplaatste shows en niet te vergeten, het machtige Roadburnfestival net achter de rug, maar er komen gewoon ook nog steeds onwijs veel toffe nieuwe platen uit. Gelukkig hebben wij van Never Mind The Hype eindbaas Guido Segers in de gelederen, die albumreviews schrijft alsof het kerstkaarten zijn.
Deze keer selecteerde hij speciaal voor jullie melodieuze, maar groovy New York hardcore, het nieuwe project van Matt Pike (Sleep en High On Fire), psychedelische doom en rap hardcore punk crossover.

Tekst: Guido Segers

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Age Of Apocalypse – Grim Wisdom
 Ik wil niet zeggen dat Age of Apocalypse lijkt op Life Of Agony. Maar als ik dat zou doen, dan zou ik verwijzen naar River Runs Red van de stadsgenoten uit New York. Deze band is wel een stuk nieuwer natuurlijk en eerder kwamen er een split en een EP uit van Age Of Apocalypse. Grim Wisdom is het debuut en het staat propvol vette hooks, dikke grooves en melodieuze vocalen die de gevoelige snaar weten te raken. Check bijvoorbeeld Valley of the Mystic met z’n bijna clean, diepe zang over de kolkende, beukende gitaarpartijen heen. De band kan dat ook op een emotionelere toon. Zo voelt Begging the Reaper als een hardcoreballad. Als zoiets zou bestaan, dan is dit vermoedelijk hoe het zou klinken. Maar ik vind Age of Apocalypse op z’n allerbest als ze volop Life Of Agony gaan, zoals op Ghost (Hart Island). Je moet wel van die melodieuze vocalen houden, maar er zit nog steeds volop punch in. Ondertussen piepen en kraken de gitaarlijnen intentioneel, wat het nog meer cachet geeft van een technisch sterke band. Beetje retro misschien, beetje Pantera? Het is niet vaak dat in dit genre een band eigenlijk de strakke lijntjes al zo voorbij gaat, maar Age Of Apocalypse doet het. Crunchy, pakkend en meeslepend, zonder in clichés te vervallen. Laat je gewoon lekker meegaan op Pain of Creation, je weet wat ik bedoel. Ja, je krijgt je blaffende vocalen, frustratie en agressie, maar wel gedoseerd, als een pak slaag die kwalitatief helemaal raakt waar ‘ie moet. Is dat een gekke uitleg? Het maakt niet zoveel uit. Dit is een ontzettend vette band. (GS)

Pike vs The Automaton – S/T
 Laat ik even vooropstellen dat ik van nature geen enorme Matt Pike fan ben. I like the meme of the shirtless man, don’t care excessively much about the music. Althans, Sleep wel, High On Fire minder. In eerste instantie leek de release van Pike vs The Automaton (project- en plaatnaam) daarom niet weggelegd voor mij, maar na een paar luisterrondes moet ik zeggen dat deze plaat me wel kan bekoren en hij toch enige aandacht verdiend. Op deze plaat kan Pike namelijk zijn primitieve lusten botvieren zonder filter van anderen of een pre-established format. Hij zal zich ook verveeld hebben tijdens de pandemie, ergens in de bossen. Wie weet.

In geen enkel project heeft Matt Pike ooit het minimalisme gehanteerd van beknopte en compacte platen, nee… We gaan all out in 60+ minuten primitieve heavy metal. Lekker rammen, lekker riffen. Dus eigenlijk precies wat je mag verwachten wat mij betreft, ergens tussen de twee eerder genoemde projecten in. Iets meer groove, iets minder punkagressie. Maar, zoals het hoort op een solo plaat, ook een aantal opvallende uitstapjes zoals het doom-country-esque Land en het bijzondere Acid Test Zone, met vocalen van mevrouw Alyssa Maucere-Pike. Een lekkere hardcoretrack dus. Op Epoxia horen we weer wat meer Sleep, met die dikke grooves, helaas met een rare fade-out en slechts 49 seconden muziek. Favorietje op deze plaat is Throat Cobra, wat een drijvende, stomende track is die een beetje aanvoelt als Motörhead met zand in de motor.

Al met al is het een beetje een onsamenhangend geheel, maar wel een geheel van plezier. Van vrije vorm en experiment, zoals een soloplaat hoort te zijn. Dus moet je deze luisteren? Ik denk het wel. (GS)

Eight Bells – Legacy Of Ruin
 Wat krijg je als je Pink Floyd kookt in een doom metalsausje en er nog een scheut prog bij gooit? Ik denk zoiets als Eight Bells en hun laatste plaat Legacy of Ruin. Dit is een project rondom Melynda Jackson, dat sinds 2010 bestaat met daarin leden van Cormorant en Cave Dweller. Billy Anderson (Swans, Amenra) produceerde het ding. Het artwork is voor de nerdjes onder ons al heel aantrekkelijk, maar de muziek staat ook als een huis. Zeker, gepolijst geluid en misschien net iets te technisch perfect voor een oor dat rauwe emotie wil, maar met de melodieuze zang, versnellingen, melancholie en energie heeft deze plaat ontzettend veel te bieden. Een soundtrack voor het einde van de wereld, noemen de experimentele rockers uit Portland de plaat, en dat is voelbaar op het kolkende, brandende Destroyer. De band heeft ook bij vlagen dat occulte rockgevoel te pakken, zeker op The Well, waar we veel gezang horen over monumentale gitaarriffs. Ik weet dat het geen genre is en dat mensen er boos om worden, maar je denkt nu wel aan bands als The Devil’s Blood en dat zit er zeker in bij deze band. Het is muziek om bij weg te dromen, veel lange passages die lekker alle kanten op meanderen, heftige, crushende riffs en dramatische momenten, maar ook een een diepe tristesse die in elke noot te horen is op The Crone. Meeslepend maar ook muziek die je raakt waar het echt pijn doet, right in the feels. Zeker in een tijd waarin alles al redelijk naar de klote lijkt te gaan maakt Eight Bells de soundtrack. (GS)

Soul Glo – Diaspora Problems
 Nu zit die hiphop groove al heel lang en diep verankerd in het geluid van bands als Madball, H2O en Bad Brains (ga zo maar door), maar Soul Glo zet een tandje bij op Diaspora Problems. Een plaat die deze band uit Philadelphia wat mij betreft mag torpederen tot een van de up & coming namen in het genre. Die bijtende vocalen en blaffende commando’s van Pierce Jordan zijn van HR-waardige intensiteit op Coming Correct is Cheaper. Maar hey, gooi er ook lekker een blazerssectie doorheen op Thumbsucker, met wederom een sneltreinvaart van relaas op je donder. Soms weet je ook gewoon niet wat je hoort, zoals op Trap-fusion track Driponomics met vocalen erbij van Mother Maryrose. De teksten staan vol van poëtische hoogstandjes en intertekstualiteit, zoals verwijzingen naar rapartiesten, modemerken en andere songs. Wat het meeste blijft hangen is hoe veelzijdig Soul Glo (een verwijzing naar een haarproduct uit de film Coming To America met Eddie Murphy) is op deze plaat. Het is een groot album in die zin, maar ook een en al intensiteit. Dat is vet. Soul Glo durft te praten (lees: rappen, schreeuwen, brullen) over emoties, in plaats van de kille politiek van hardcore punk. Ook viert de band zwarte Amerikaanse cultuur op deze plaat. Dat voelt goed en passend. (GS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 


Deel dit artikel