Het gaat al goed met de toevoer aan nieuwe releases dit jaar! Amper vier weken in januari en het is lastig bij te houden wat er allemaal uitkomt op zowel internationaal als nationaal gebied. Zelf de laatste maanden van 2021 blijven nog nieuwe ontdekkingen opleveren. Dus is het alweer tijd voor een volgend kwartet aan hard hittende platen, gerecenseerd door redacteur Martijn Welzen en Guido Segers. Eerstgenoemde neemt de nieuwe EP van Rotten Casket onder handen, opnieuw een klasse death metalproduct met de legendarische Martin van Drunen op grunt. Laatstgenoemde zet zijn tanden in de afgelopen vrijdag uitgekomen plaat Perfect Light van 40 Watt Sun, tezamen met enkele overgebleven ontdekkingen uit 2021, te weten het Canadese Home Front en de US black metal van Morgul Blade. Kortom, ga er maar even voor zitten en maak hier kennis met enkele dikke platen…

Tekst: Martijn Welzen en Guido Segers

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

40 Watt Sun – Perfect Light
Het jaar begint grijs. Maar daar zit soms ook veel moois in verborgen. Zo ook in het nieuwe album van 40 Watt Sun. Dat is het bandje van Patrick Walker, en die ken je weer van cult doom band Warning. Je weet wel, die band met gevoelens in plaats van tovenaars, zwaarden of hyperoriginele bong referenties. Walker heeft een stem die is als de herfst en de stille dagen van de winter. Hij piept en kraakt een beetje, maar snijdt overal doorheen als een koude winterwind. Perfect Light is de nieuwe plaat en de opener Reveal heeft je na de eerste lijnen meteen te pakken.

Whatever you’ve lost; whatever you leave;
whatever your lonely stifled need;
whenever the night is tightening;
wherever you are, the light will reach.

Het is dan ook lastig om het te hebben over 40 Watt Sun als een muzikale entiteit buiten de stem van Walker om, het is namelijk alsof alles puur een omlijsting is daarvan. Minimale aankleding hoor je op een song als Behind My Eyes. Zacht, teder, gevoelig, denk aan Vic Chesnutt. Walker klinkt op veel nummers ook wat minder melancholisch, meer balmend. Soms is het al met al wat te kabbelend, zeker als je op zoek bent naar het geluid van Warning. Ook moet je wel echt fan van de zangstijl zijn, anders ga je dit een lange zit vinden. Goed, dat ligt wellicht een beetje voor de hand, maar als een liefhebber begint het bij mij ook een beetje te wringen met songs die toch vaak de 9 minuten overgaan, zoals The Spaces in Between. Daarin tokkelt Walker vrolijk door, mijmert met ingetogen vocalen en een milde melancholie die hoort bij een donkere avond rond het haardvuur blijft plakken. Ja, dit is geen plaat waarop pogingen gedaan worden om compact te zijn.

De treurzang van Warning blijft uit, maar dat wist je. Hier en daar hoor je wel die halen, wat de momenten zijn dat de bodem een beetje wegvalt en de diepte lonkt. Toch is tussen het duister door er hoop en licht te proeven op Perfect Light. Het is een plaat die misschien tekenend is voor een tijd van vervreemding en eenzaamheid, die uiting geeft aan een hunkering naar contact en warmte. Maar met een zachte rand. (GS)

Rotten Casket – First Nail In The Casket
Bij het doornemen van lijstje delinquenten die ons First Nail in the Casket serveren op een zilveren schaal met wat ontbindende organen als garnering, wilde ik wel eens weten hoeveel tropenjaren de muzikanten gezamenlijk in de flightcase hebben. Leden van Sodom, Disabuse en Asphyx, om er maar een paar te noemen, zijn alleen al goed voor een eeuw aan piep in de oren en versleten nekwervels. Zit er dan sleet op de botten, snaren en stembanden van de veteranen?

Geenzins, waarde vrinden. Als Covid-119 zijn aanvang neemt gooit Neerlands’ bruutste strot Martin van Drunen er één van zijn meest maniakale kreten ooit uit. Deze, net als de drie andere nummers grooven alsof het Stockholm 1989 is. Death metal uit de Zweedse school met typische zagende riffs vol van lage brommende tonen die ons een paar koppen kleiner gaan maken. Na twee ernstig gelimiteerde cassettes wordt door Casket On Wheels, Bonetomb Residents, Coffin Birth en de al genoemde opener Covid-119 de eerste officiële spijker in onze doodskist geramd. (MW)

Home Front – Think Of The Lie
Home Front is een band uit Alberta. Dat ligt in Canada, en er liggen ook vast ergens Alberta’s in de wei. Maar dat is verder niet zo belangrijk. Veel belangrijker is de ontzettend toffe plaat die de band maakte en in december uitbracht, die je doet denken aan The Cure en Joy Division, met een goede vleug grootsheid en catchy ritmes. Is het punk? Nee, maar het schurkt er wel tegenaan op een bijzonder prettige manier. Alles aan deze plaat klinkt ook als van ‘toen’. Analoge synths, 808 drums, en van die meebrul-en-vlaggezwaai-vocalen. Allez, post-punk heet dit, après la lettre en de schijf heet Think of the Lie.

Belangrijker nog, de tracks zijn ook gewoon heel vet. We trappen af met het grootse Flaw in the Design met lekkere melodie, maar ook schurende effecten. Net een tikje oncomfortabel. De riffs zijn ook een beetje The Cult-achtig, de drums venijnig. Nog net een tandje meer op A Bit of Dust, wat ook zo’n lekkere new wave lijn heeft lopen. Denk Temple of Love van Sisters of Mercy. In dat spectaculaire geluid zitten ook goede teksten verborgen, misschien een expressie van de afgelopen periodes. Onvrede, verveling, maar ook juist wat optimisme en hoop proef je tussen de regels door op Focus. Daarna even achteroverhangen op Security, wat vooral lekker loom dansbaar is en dan is het weer de andere kant op met Seagulls (met die titels had ik het andersom verwacht). Gejaagd, voortjakkerende beat en net wat duisterder. Kill The Time is net wat scherper qua geluid, iets helderder, maar niet minder to the point. Hoewel de synths zonnig klinken, is niet alles hoopvol in dit nummer. Dubbele zang geeft er nog meer punch aan. Echt, dit is een heel vette plaat, misschien wat kort, maar zeker eentje om te checken. (GS)

Morgul Blade – Fell Sorcery Abounds
Er is veel overbodige muziek op bandcamp, zeker met de recente groei van het aantal hentai-metal bands of whatever de hell die shit moge zijn. Oh, en Old Nick, ook dat is overbodig in mijn optiek, maar schijnbaar snap ik dat niet. Er is ook muziek die gewoon echt heel vet is en daarvan is Morgul Blade een lichtend voorbeeld. Ik zal eerlijk bekennen dat de Tolkien referentie en dungeon-synthy intro heel veel doen voor mij in deze. Verder klinkt het gewoon best vet, lekkere riffs enzo en ook wel een fijn behapbaar geluid. Normaal wil ik dan meteen iets over de eerste song zeggen, maar die titel is veelste lang. Let’s suffice to say dat de mix van ‘tovenaarsriffs’ en fantasy verwijzingen gewoon goed valt, dat is nou eenmaal hoe klassieke metal moet klinken.

En toch is Morgul Blade een stuk frisser dan dat. Deze metalnerds snappen hoe het zit (en dat het nerds zijn, zie je op hun bandfoto hier). Saillant feit is dat drummer Spectre ook in Heavy Temple speelt, een band geïnspireerd door de Dark Tower serie van Stephen King. Dat is ook vrij nerdy. Ik weet dat, want ik ben er zelf één. Afijn, de gitaren zitten net te vol van slimme nuance, doomy vertragingen en wel geplaatste breaks. Deze jongens weten wat werkt, en hoe je een heerlijk sfeertje in de muziek stopt. Dat betekent een grijpende set vocalen, inclusief clean gezang op In the Grip of the Dark Lord. Ja, die ouwe Tolkien wordt goed geëerd op deze plaat vol heavy metal bangers. Favoriet staaltje episch gitaarwerk is toch wel The Beacons Must Be Lit!, wat eigenlijk pas wat later hoort hoe cheesy Morgul Blade durft te zijn. En dat klinkt altijd als iets negatiefs, maar het is juist de kracht van deze band die daarmee geen enkel aspect van de classics overslaat. True metal heet dat tegenwoordig, ook weer wijzer. Van galopperende ritmes en lome passages, naar grootste hoogtepunten. Morgul Blade doet het.

De plaat is compact, de tracklijst bedriegt. Er zitten aardig wat dungeon synthy of folky intermezzo nummers tussen. Die zijn echter niet minder bevorderlijk voor de sfeer op dit magistraal stukje metaalwerk. Oak in the Mist is een hoogtepuntje. Deze Amerikanen weten hoe het hoort, dus tijd om de drinkhoorns te heffen. En als je denkt dat het klaar is, heb je nog het fantastische titelnummer Fell Sorcery Abounds als afsluiter, inclusief Tom G. Warrior, ‘Ungh!’. Smullen. (GS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel