Oké, laad die vakantiezooi maar in de auto, VW bus of ander aanverwant vervoermiddel. Plaats je geliefde naast je, de kienders op de achterbank met leeftijd toepasselijk vertier en de navigatie op standje ‘vakantie’. De playlist voor onderweg – die overigens ook op de fiets, vliegtuig of trein prima tot zijn recht komt – staat al voor je klaar. Met 666 up to date hardhitters heb je gegarandeerd heavy vermaak voor on the road. In die lijst vind je eveneens de nieuwe aanwinsten van Ulveblod, Angelcrypt, Vile Creature en Bell Witch & Ariel Ruin, die door onze redactie onder een vergrootglas zijn gelegd voor deze zeventiende Hardhitters Albumreview.

Door: Gijs Kamphuis/Guido Segers/Wybren Nauta

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Ulveblod – Omnia Mors Aequat
Wie houdt van compromisloze black metalchaos moet zeker deze eersteling van het Tilburgse Ulveblod een luisterbeurt geven. Omnia Mors Aequat is namelijk één lange uitbarsting van dissonanten, chaos, nihilisme en misantropie. Dit alles verpakt in een dichtgesmeerde brei van geluid. Een plaat voor de echte doorzetter, of fijnproever. Wie net kennis maakt met metal moet deze schijf nog maar even laten liggen. Dit is hogeschool black metal. Meesterbrein en enig bandlid achter deze abstractie is Vitriol, die samen met M nog in Nihill speelde. Met Ulveblod laat de Brabander zich volledig gaan en heet hij de luisteraar welkom in zijn wereld. 

Vijf nummers lang word je meegenomen naar die plekken waar geen levend wezen wil of kan zijn. Opener Seven Heads And Ten Horns brengt je direct naar de diepste en meest duistere krochten van de hel. Daar moet je deze muur van geluid ondergaan. De andere songs zijn geen uitzondering. Rauw, vies en oorverdovend. Wie zich laat vangen door de chaos belandt in een parallel universum, een vacuüm zonder toekomst en zonder begin of eind. In Purified By Fyre heeft de bedenker ook nog een zeer gemeen gitaarriffje toegevoegd dat als een strontvlieg om je hoofd blijft zoemen. Het laat zich niet vangen, gekmakend is het. Tot het bloed uit je oren komt. In The Dying Wound Of God komt echt alles samen. Dit ruim twintig minuten durende werkstuk is de kers op de taart. Er is geen rustpunt te vinden, geen houvast te ontdekken. Niet super snel maar zeer constant en erg urgent. Ratelende drums slepen je mee in Vitirols waanzin. Hier is een geniale gek aan het werk die snapt dat het ongewone op den duur ook gewoon kan worden. Dat er schoonheid schuilt in het lelijke. Iets wat ze bij platenlabel Consouling Sounds al heel lang weten. Het is daarom dat ze deze plaat ook uitgeven. Dit is voer voor liefhebbers en doorzetters. (GK)

Angelcrypt – Dawn Of The Emperor
Malta staat nu niet direct bekend om zijn metalcultuur. Maar zoals zo’n beetje overal op de wereld zijn er ook op dit eiland metalliefhebbers te vinden. Vijf ervan hebben zich verenigt in Angelcrypt. Een melodieuze death metalband die muzikaal een beetje het midden houdt tussen Amon Amarth en Bolt Thrower. De band komt kwalitatief niet in de buurt van deze beide acts, maar dan heb je toch een idee in welke hoek je het zoeken moet. Deze Maltezers proberen op hun tweede cd de luisteraar te verleiden met behoorlijk pakkende riffs en songs over De Grote Oorlog. Met momenten lukt dat heel aardig. Maar op sommige punten laten deze vijf vrienden zich iets te ver gaan in hun enthousiasme. De plaat begint al met een misser: Of War And Will is wel zo’n cheesy intro, het doet meer denken aan The A-Team dan aan een serieus death metalalbum. Zoiets durft zelfs Sabaton niet aan. Dan het eerste echte nummer: Clockwork Blood Red. Het behoeft helemaal geen intro! Trap met dit nummer je album af en je hebt de luisteraar meteen te pakken. Snelle death metal met een thrash-randje ondersteund door volle maar verstaanbare grunts. Dat horen we graag. De band laat tien nummers lang horen best goede ideeën te hebben maar de uitvoering laat soms gewoon te wensen over. Een van de beste nummers van het album is het snelle Iron Creed en dan laat de groep echt horen dat ze heus wel iets kunnen. Mooi drumwerk, dikke riffs (twin solo’s!) en veel agressie. Ook het titelnummer heeft deze ingrediënten en behoort hiermee tot het beste van dit album. Martyred Soul is eveneens nog wel te pruimen. De overige tracks grossieren in middelmatigheid. Op afsluiter The Black Hand herpakt de vriendengroep zich weer iets zodat hun tweede album niet als een nachtkaars uitgaat. In het land der blinden is eenoog koning en het is daarom dat deze band in hun thuisland best groot is. Verder moeten deze mannen het vooral hebben van hard werken. In het pre-coronatijdperk deed de band behoorlijk wat tripjes buiten Malta om voorprogramma’s en festivals te spelen. Met hun oeverloos enthousiasme en eeuwige liefde voor metal kweken ze veel goodwill. Dat is ook iets waard, want met hun muziek alleen gaan ze het never nooit niet redden. (GK)

Vile Creature – Glory, Glory! Apathy Took Helm!
Vile Creature is een anti-onderdrukking, vegan, queer doom duo uit Canada. Hun laatste plaat draait om apathie in de wereld van vandaag. “Caring is rad. Making the world better is rad,” vertelde het duo in een interview onlangs. Dus weg met het morele nihilisme en daarmee is Vile Creature en band van zijn tijd, de band van nu. Vandaag. Midden in alles om ons heen. Dan zal het wel kut zijn, toch? Helemaal mis.

Het geluid is een rauwe vorm van doom, met flink veel agressie en getormenteerde screams. Het is een kracht die telkens opnieuw tegen je aan beukt en ramt. Het confronteert, het schuurt en dat past bij de act van rebellie die Vile Creature belichaamt. Ja, de monotone lijnen die je kent van het doom genre zijn er ook, maar alles daaromheen neigt naar agressie. Wanhoop zelfs. Emotionele, melodische passages verrijken songs als opener Harbinger Of Nothing. Er zit iets van Earth in dat geluid, wat lekker contrasteert met de vocalen. Het geeft een rauwe rand aan de lange tracks, die lekker simpel en primitief klinken, maar anderzijds verraden hoe goed erover nagedacht is.

De B kant (er zit een ‘omdraaien die hap’ aankondiging tussen) voelt anders. Minder doom, meer energie en drive. You Who Has Never Slept zit vol spanning en anticipatie dankzij die rollende drums en uitvloeiende reverb. Schurend, laag gestemd, lekker hoor. Daarna komt Glory! Glory!  juist nog meer als verrassing, met het bijna kerkelijk gezang en het milde gitaar tokkelen. Natuurlijk kan dat zo niet voortduren en na zes minuten kalm ademhalen werken we naar de climax toe op Apathy Took Helm!. Het stuk is doorspekt met melancholie, wanhoop en voelt als de strijd tegen alles wat mis is in de wereld. Een ware apotheose van deze opvallende plaat.

Als scepticus mag je natuurlijk nu vragen of deze plaat ook zo goed was geweest zonder de zeitgeist waar we in verkeren. Het antwoord is volmondig ja, want Vile Creature vertolkt een verhaal en gebruiken daar doom voor. Een stijl die past bij alle sferen en emoties die ze in hun sound verwerken. Maar zeker, het is ook een plaat van nu en dat maakt ‘m alleen maar rijker. (GS)

Bell Witch & Aerial Ruin – Stygian Bough Volume I

Een nieuwe plaat van Seattle’s prominente funeral doomduo Bell Witch belooft altijd een ijzingwekkende aangelegenheid te zijn. Voorganger Mirror Reaper geldt nog steeds als een van de sleutelplaten binnen het genre van de afgelopen jaren. Als een gitzwarte monoliet werpt dit monumentale requiem gedurende anderhalf uur een steeds verder kruipende schaduw tot elk laatste restje licht uitgedoofd is. Een lastige taak dus om zo’n plaat op te volgen. Gelukkig heeft dit tweetal hier een goede oplossing voor gevonden in de vorm van de samenwerking met zanger Erik Moggridge. Tijdens eerdere platen leverde hij ook al vaste bijdragen, maar op Stygian Bough bepaalt hij voor een groot gedeelte het karakter van het album met zijn sonore stemgeluid. Net als in hun eerdere werk heeft Bell Witch ook ditmaal weer een duidelijk concept in de verkenning van de ruimte tussen leven en dood. Gebaseerd op de mythe van de gouden tak spint het trio dit verhaal over wedergeboorte in een drieluik over de balans tussen het leven en het hiernamaals. Naast de teksten waarin ze deze thema’s op een abstracte en poëtische manier verwerken, weten ze deze balans ook muzikaal sterk te verwezenlijken.

Opener The Bastard Wind laveert probleemloos in zijn opbouw tussen minimalistische folk en de kenmerkende zware gitaarlagen. Dit levert een overtuigende compositie op die klinkt als een grimmige versie van Elder’s Reflections Of A Floating World. Het hoogtepunt van het album volgt in het melancholische Heaven Torn Low waarbij mijmerende zang en de galm van getokkelde gitaren uiteindelijk uitmondt in slepende doomriffs begeleid door een immense orgelgeluid. Eigenlijk is het enige zwaktebod de afsluiter The Unbodied Air. Hier neemt de band meer vrijheid door iets te experimenteren met drums en dissonantie en de heldere zang te contrasteren met diepe gutturale schreeuwen. Dit resulteert in een aantal ijzersterke momenten, maar uiteindelijk zitten er simpelweg teveel verschillende ideeën in deze afsluiter van twintig minuten. Hierdoor mist hij die uitgekiende opbouw en cohesie die juist de eerste twee delen zo sterk maken. Met Stygian Bough leveren Bell Witch & Aerial Ruin een waardige opvolger van het iconische Mirror Reaper. De twee stijlen complementeren elkaar hier uitstekend waarbij de vocalen van Moggridge dienst doen als de laatste flikkering van licht in een grauwe nevel van drones en doom. (WN)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 


Deel dit artikel