Opeens lijkt de lente daar: met een explosie van zonnestralen, warmte, overal oppoppende krokussen en luid tjilpende vogels. Lijkt, want meteorologisch bekeken begint de lente pas op zaterdag 20 maart. De inboxen, releaseschema’s en playlists zijn ondertussen ook geëxplodeerd. Maar dan met een stortvloed aan nieuwe releases, die even welkom zijn als de dooi en de warmte. En in tegenstelling tot de weersomstandigheden kunnen we met zekerheid en opgetogenheid voorspellen dat dat nog wel even gaat aanhouden: de releasekalender ziet er de komende maanden werkelijk zeer veelbelovend uit en het heeft er alle schijn van dat 2021 weer een rijk muzikaal jaar gaat worden.

Met die lawine aan nieuwe muziek is het maar goed om te zien dat verschillende redacteuren ook steeds meer op stoom komen. De eindredactie-inbox puilt namelijk ook uit van de dadendrang van Guido Segers, die voor deze Hardhitting Albumreviews in twee zeer interessante fenomenen/subgenres duikt en Maurice van Gnaw Their Tongues heeft ontmaskerd als de Schemer Heer van de Dungeon Synth Black Metal. Ook opmerkelijk is (Bandcamp-hit) Gimli, Son of Glóin: groovende death verpakt als ‘dwergenmetal’. Redacteur Joost Schreurs nam de debuutplaat van Noctambulist onder de loep. De Tilburgse post-black metalband debuteerde op 12 februari met I: Elegieën bij Northen Silence Production. Het repertoire van de Berlijnse Krautrockers van Camera telt nu vijf albums, en voor de nieuwste zijn twee van de drie leden vervangen. Redacteur Ingmar Griffioen ging op spacetrippend onderzoek uit.

Door Guido Segers, Joost Schreurs en Ingmar Griffioen

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Schemer Heer – The Dragon, his Angels and the Exaltation of Death
Het laat zich bijna raden welke duizendpoot in de duistere wateren der zwartgalligheid schuilt achter deze release van bombastische dungeon synth. Het is natuurlijk Mories, bekend van Aderlating, Gnaw Their Tongues en duizend andere namen. Naast zijn werk in de ambient, is hij ook de laatste tijd een naam aan het maken in de dungeon synth met de projecten Vetus Sepulchrum, Druk Yul en nu ook Schemer Heer. Binnen deze projecten, zit Schemer Heer in een geheel eigen stroming die bombastisch, urgent en cinematisch is. Veel meer de soundtrack van Super Ghost & Ghouls (wie kent ‘m nog?) dan het sluimerende van Mortiis.

Opener Our Tumultuous Journey Across the Frozen Mountain Pass laat er geen moment gras over groeien en met enorme drums en cymbalen knallen we die bergen op. Er hangt een soort gloed over de muziek, met een lo-fi vibe. Dat zijn onmiskenbaar effecten die juist bijdragen aan de mystiek die je hoort op The Glorious Rise of the Unnameable Ones en de verdere acht songs. Goede zaak ook dat deze plaat uit is bij Neuropa Records, een label wat zich graag bezig houdt met grensgangers als Dance With The Dead, Sangre de Muerdago en natuurlijk Ulver. Houd je dus van dungeon synth, Super Ghost & Ghouls of helemaal niet, het is sowieso een plaat die je een keer moet luisteren, wie weet gaat er wel een deur open (en anders mag je terug naar level 1 om die klote ring te zoeken). (GS)

Camera – Prosthuman 
We zijn al even fan van Camera, zeker sinds we ze op Eurosonic 2013 in het Grand Theatre instrumentaal zagen trippen. De Duitse groep haalt de mosterd bij seventies Krautrock-iconen Can en Neu! en heeft zelf inmiddels ook een aardige status opgebouwd. Dat begon als ‘Krautrock Guerilla’ met spontane gigs in de Berlijnse metro, Michael Rother (Neu!) nam ze op sleeptouw onder meer naar Roadburn en de afgelopen jaren waren ze niet van de festivalpodia te slaan en maakten indruk op Eindhoven Psych Lab, Incubate en Le Guess Who?. Tip: Duik in de opname van hun eigen show op Roadburn 2013 (via 3voor12).

Ondanks alle meters en ervaring duurde het tot 2012 vooraleer Camera een debuutalbum uitbracht: Radiate kwam uit via het Hamburgse Bureau B, dat nu ook tekent voor dit vijfde album. Camera is inmiddels weer een trio en kan bijna het tienjarig bestaan vieren, maar ze zijn nog zo eigenzinnig als de neten. De band heeft zich doodleuk weer opnieuw uitgevonden. Althans Michael Drummer (de drummer…) deed dat. Op het vorige album speelden de keyboards van Steffen Kahles en (oprichter) Tim Brockmann een voorname rol, maar zij zijn er niet meer bij. Nieuw zijn Tim Schroeder op toetsen en de experimentele gitarist-componist Alex Kozmidi. Drummer voegde zelf ook nog wat gitaarriffs toe.

Misschien dat Prosthuman daarom wat fragmentarischer klinkt, minder als een eenheid van tracks en sound. De plaat begint heel springerig met de vooruitgesnelde single Kartoffelstampf met een hyperdansbaar basritme en neurotische elektronica die alle kanten op spacet. Opvallend is de plotse versnelling naar een skaritme aan het eind van tweeluik Prosthuman / Apptime, wellicht een referentie aan het gejaagde ‘app-bestaan’. Camera strooit met neurotisch-dissonante momenten, maar weet de overall vibe aardig relaxed te houden, van dromerig tot Kraut-psychend tot meer elektronisch.

In door elektronica gedreven tracks als Ley en tweede single A2 lijken de Berlijners het best op dreef; gestaag opbouwend naar een steeds rijker palet bovenop die dwingende groove. Je voelt hoe ze zo’n track live achteloos kunnen uitbouwen naar een broeierig en bezwerend kwartier. Schmwarf heeft zelfs vocalen. Die komen redelijk wasted en Brits over en samen met de stuwende ritmische drive geven ze het nummer een zZz meets Primal Scream-feel. In Chords4 / Kurz Vor hangen we dan weer dankbaar in Ennio Morricone Western-sferen, terwijl schelle synths de trommelvliezen doen wapperen in afsluiter Harmonite. Zo is deze vijfde een kaleidoscopische achtbaan van formaat. Benieuwd of Drummer deze formatie bijeenhoudt. (IG)

Noctambulist – Noctambulist I: Elegieën
Liefhebbers van de nieuwe stroming Nederlandse black metalbands worden de laatste jaren enorm verwend met geweldige releases. Dat de vruchtbare bodem nog lang niet is uitgeput, bewijst Noctambulist met hun debuutalbum Noctambulist I: Elegieën. De Tilburgers blijven ver van black metalclichés met hun atmosferische post-black metal met invloeden uit shoegaze en melodieuze doom metal.

Na het korte intro begint Klatergoud nog wel op een traditionele manier met ziedende blastbeats, maar al snel schakelt Noctambulist naar lagere versnellingen. Het openingsnummer is eigenlijk het meest klassieke black metal nummer, want in De Leegte Wenkt krijgen de melodieën echt volop de ruimte. De black screams zijn, net als de songtitels in het Nederlands en voor de aandachtige luisteraar dus goed te volgen, ook wel eens leuk… De productie is sowieso prima, want zelfs met de nodige galm blijven alle instrumenten goed te onderscheiden.

Dit levert ook in Vagevuur en Vreugd een uitstekende balans op tussen hard en melodieus. Een enkele keer wordt het gaspedaal nog diep ingetrapt, maar de overheersend trage ritmes zorgen voor een toegankelijke sound, voor een heavy album dan. Als afsluiter wordt de luisteraar nog getrakteerd op de 13 minuten lange Kraaienmars. In dit kleine kwartiertje komen alle genoemde stijlelementen van Noctambulist nog één keer samen, hard en melodieus, blast beats en trage doomtempo’s en uiteraard nog een stukje marsmuziek. Hiermee is Kraaienmars eigenlijk een mini-album op zich. 

De vijf nummers, plus intro, leveren een volwaardig album op van ruim 48 minuten. Eentje waar Noctambulist trots op mag zijn, want met Noctambulist I: Elegieën wordt een sterk visitekaartje afgeleverd. Wij kijken alvast uit naar Noctambulist II. (JS)

Gimli, Son of Glóin – The Most Noble Adventures of Erebor’s Finest Son, In His Quest To Butcher Orcs And Save The World/At Last; Durin’s Mightiest Son Returns To The Field Of Battle With Axe In Hand And Glory In His Heart!

Zou jij je metal misschien liever net wat simpeler hebben? Of gewoon helemaal gebaseerd op één gimmick? Dan is Gimli, Son of Glóin wel wat voor jou. Het is voor mij een raadsel waarom zulke projecten het telkens weer zo goed doen op Bandcamp. In de best-selling lijstjes staat ook consistent Master Boot Record met ‘computer-gegenereerde metal’ ergens bovenaan. Nu, al enkele weken, lijkt die rol overgenomen te zijn door deze dwergenmetal. De groovende death metal komt van de hand van Deavhronun bandleden Tom O’Dell (Dwarrowdelf) en Tom Abbey (Anthropophagite). Beiden liefhebbers van Tolkien, maar ook van punchy pakkende songs die zelden de 2 minuten halen.

Het ergste is dat het ook nog eens supervet klinkt. Dit lijkt gewoon gemaakt te zijn voor de compacte formats die de aandacht vasthouden van luisteraars (het tijdperk van Tiktok en Instagram is upon us). Het biedt ook de perfecte energie voor een sessie hersens inslaan of vijanden aan flarden schieten in een online game. Ik snap het allemaal wel eigenlijk. Dus, mocht je even een boost willen in deze tijden, dan zijn deze twee EP’s wellicht de moeite waard om een keer te checken. (GS)


Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 
 


Deel dit artikel