Never Mind The Hype neemt singer-songwriter Case Mayfield mee in de wereld van ‘heavy, alternative & deviant’. Voor deze eerste editie ging Case hardcore. De Amsterdammer, die als Girl Beard wel ervaring heeft met minder fijnbesnaarde muziek, bezocht donderdag het uitverkochte concert van Ceremony in de Winston Kingdom. Lees hier deel 1 van zijn avonturen (en hier deel 2).
Door Case Mayfield
Men zegt dat er hondervijftig mensen in de Winston Kingdom passen. Ook zegt men dat het ‘Hardcore’ genre een niche is in Nederland en dat er vanavond alleen echte die-hard fans aanwezig zullen zijn. Vanavond heb ik dus geluk want het concert blijkt te zijn uitverkocht.
Mijn op maat gemaakte oordoppen liggen al een week op de hoek van het bureau. Zojuist heb ik ze ingesmeerd met een soort van vaseline, speciaal bedoeld voor oordoppen. De verpakking instrueert “Van tevoren en naderhand zodat ik makkelijk in je oren beland!” De geselecteerde outfit bestaat uit een blouse met korte mouwen en bedekt met een bloemetjes motief, een simpele zwarte broek en mijn kroegschoenen. Mijn haar heb ik bedolven onder drie lagen haarlak, die ik overigens beter vind ruiken dan mijn cologne dus gebruik ik de haarlak altijd ná de cologne. Voordat ik richting de Warmoesstraat in Amsterdam vertrek, zoek ik vluchtig de hoofdact van vanavond op via Facebook. De band bezit meer dan 30.000 likes en speelde gisteravond nog in een Oost-Duits stadion. Meer hoef ik niet te weten.
Onderweg naar het centrum probeer ik de wind vanuit een richting door mijn haren te laten strijken. Het vergt enige lenigheid maar het eindresultaat is het waard. De Zeedijk en de Warmoesstraat zijn zoals gebruikelijk gevuld met door lust geobsedeerde toeristen. Geen van allen weet precies wat hij of zij zoekt maar ergens tijdens deze klamme zomeravond zullen ze het vinden, ergens tussen deze steegjes ligt hun verlossing. Mijn doel is duidelijk, als een rechercheur die zijn verdachte schaduwt manoeuvreer ik mij door de dorstigen. Ik passeer de condomerie, waar ooit eens een vriend van mij opgebaard heeft gelegen tussen de glow-in-the-dark condooms. Door af en toe tijdens het lopen op mijn tenen te staan, kan ik een blik werpen op de groep die zich voor de Winston Kingdom heeft verzameld. Opzettelijk heb ik mij niet verdiept in de scene die zichzelf hardcore noemt, maar nu ik mijn plek van bestemming nader begint mijn nieuwsgierigheid te sudderen.
Lisa Gritter van website Never Mind The Hype verwelkomt mij. “Het is uitverkocht vanavond dus dat wordt proppen, tenzij je de pit in wilt duiken?” Ik beantwoord de waarschijnlijk retorische vraag door een van mijn wenkbrauwen op te trekken (wat bijzonder veel moeite kost, aangezien die ook onder de invloed van de haarlak lijkt te zijn). Terwijl ik Gritter dank voor de uitnodiging voor vanavond struin ik met een schuin oog mijn omstanders af. Ik zie shirts van voor mij onbekende bands, baarden en snorren die niet veel verschillen van de dagelijkse sleur aan baarden en snorren, vrouwen die gek genoeg eleganter zijn gekleed dan de huidige staat van mode, waarbij het blijkbaar hip is om je haren af te scheren en je broek kapot te scheuren.
Al met al stralen deze liefhebbers niet per se iets hardcore uit. Het gros van het publiek staat binnen bij de tweede band van de avond te luisteren. “Je hebt niets gemist, de eerste band was niet echt hardcore.” Ik vertrouw Lisa op haar woord, al heb ik nog geen flauw idee wat dan wel echte hardcore is. Qua uiterlijk is er vooralsnog geen duiding te bekennen. Inmiddels heeft Lisa mijn bedoelingen doorgesproken met de programmeur van de avond. “Case gaat voor de website schrijven, het leek ons leuk om een singer-songwriter bloot te stellen aan harde muziek en vervolgens een stukje te laten schrijven.” De programmeur slaat mij op de schouder terwijl hij tegelijkertijd drie verschillende mensen begroet. “Voor de echte hardcore ervaring moet je wel vooraan gaan staan he?” Dit keer probeer ik maar de andere wenkbrauw omhoog te hijsen.
Eenmaal binnen is de frontman van de tweede band (er spelen vanavond blijkbaar drie bands) een hartstochtelijke preek aan het houden. Wereldvrede, vergeving, de neerwaartse spiraal van de social media-generatie, alle belangrijke onderwerpen passeren de revue. Als een Amerikaanse tele-evangelist vliegt de frontman over het podium, kaalgeschoren en wederom met een bandshirt aan dat ik niet herken. “You can change, just go out there and live the life you want to live!” Het duurt even voordat ik durf rond te kijken. “Zéér jaren negentig dit.” Het koude pils dat Lisa in mijn handen heeft gedrukt helpt mij te concentreren. Terwijl de frontman zijn verhaal tot een einde brengt probeer ik met mijn lichaam een rondje te maken. Bij de bar staat de programmeur omringd door wat niet anders dan journalisten kunnen zijn. Ik herken de frequentie maar al te goed. Het is een bepaalde toonhoogte, die gek genoeg niet alleen mijn oordoppen maar tevens het komende hardcoreconcert weet te penetreren.
Voor mij staat een drietal reuzen die het totale 360 graden gezichtsveld blokkeert. Naast mij een pilaar, het enige object waarvan ik verwacht dat het vanavond enige houvast zou kunnen bieden. Her en der weet ik een opening tussen de giganten te benutten waardoor het podium voor een kort moment zichtbaar wordt. Alle zintuigen staan op scherp en alle prikkels komen ongefilterd binnen. Er zijn stelletjes, er zijn verdwaalde toeristen, er zijn liefhebbers en ergens tussen de zwetende menigte zullen zich vast stiekeme haters van het nieuwste album verschuilen. De tweede band begint aan het laatste lied van de set. TIjdens het aftikken van de drummer besef ik dat dit mijn eerste echte hardcore ervaring zal gaan worden. Wat als ik na vanavond nooit meer een akoestische gitaar durf aan te raken? Wat als ik vanaf nu alleen nog maar bandshirts zal dragen?
Nu ook op NMTH: deel 2 van Case gaat hardcore.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.