Zelfs op de automatische piloot is het heerlijk aftellen met Europe

Europe in 013, foto Rob Sneltjes

Eerder deze week stond 80’s synth hardrocksensatie Europe in de Tilburgse 013. Helaas wisten de Zweden op Graspop vorig jaar nog een wisselvallige set neer te zetten. Woensdag was het muzikaal dik in orde, al speelde de band duidelijk op automatische piloot richting the Final Countdown. Joey Tempest en zij

makkers lijken na al die jaren de spontaniteit een beetje te zijn verloren. Of denken de heren dat ze elke avond in een volgepakt stadion spelen?

Tekst: Lodewijk Hoebens / Fotografie: Rob Sneltjes

King King in 013, foto Rob Sneltjes

KING KING
Support King King daarentegen scoort op alle vlakken een dikke voldoende. De blues-liefhebber zal dit alleen maar vanzelfsprekend vinden. De Schotse rockers hebben inmiddels een aardig oeuvre opgebouwd, veelvuldig beloond met allerlei prijzen. AC/DC klinkt plots door de speakers. De zaal is allesbehalve vol maar de aanwezigen bewegen zich naar voren. Overwegend 40-plussers maar ook kids die gezellig mee zijn met de ouders. “I’m on a highway to hell”, klinkt het door de zaal. Op het podium zien we een frontman in kilt. Een beer van een vent trouwens en goedlachs bovendien, die eveneens een geweldig potje gitaar kan spelen.

Zie hem gaan met die ieniemienie Angus Young-pasjes van hem. Hemelse highlands en dan die krachtige stem. Ja, dit is duidelijk pas mijn eerste kennismaking is met King King. Denk Black Stone Cherry, denk je soul die bij de strot gevat wordt. De toetsenist hamert ondertussen ijverig op zijn Hammond. Wat is me dit voor een retestrakke band en vooral wat is de reden om zo vurig te openen? “She Don’t Gimme Me No Lovin’!” Ow ok, de blues! Die vrouwen toch hé?

Bij You Stopped the Rain komen de vocalen in de buurt van Paul Carrack, voormalig zanger van Mike and the Mechanics. De combinatie van piano en gitaar werkt ook bij King King als een trein. Tel daarbij de puike samenzang op en je hebt het recept voor een perfecte openingsact. De handjes gaan regelmatig op elkaar. Na drie nummers staat het zweet al op de voorhoofden en zo heurt het. Zeker als er minutenlange gitaarsolo’s bijzitten. Zonder ook maar even die glimlach te verliezen. Met de ogen dicht klinkt het wel als of Gary Moore uit de doden is herrezen. Over the hills and far away. Niks leukers dan iemand die enthousiast word van zijn eigen spel. De zanger belichaamt het helemaal en neemt de rest van de band graag mee in de speelvreugde. Even een vuistje maken en door met een sing-a-long stukje. Rush Hour drukt de pedalen opnieuw in en stuurt dezelfde jammende richting op als Jimi Hendrix en John Mayer. Vergeten we bijna dat Europe hierna nog aan de beurt is. Eind november komt King King trouwens naar TivoliVredenburg. Aanradertje.

Europe in 013, foto Rob Sneltjes

EUROPE
De zaal is duidelijk opgewarmd door het Schotse viertal en klaar voor een avondje nostalgie. Alhoewel de bluesrock van King King goed past bij de tweede jeugd van Europe. Vooral de drie laatste platen Bag of Bones (2012), War of Kings (2015) en Walk the Earth (2017) staan vol met stevige hardrockers doordrenkt van de blues, met name dankzij John Norums gitaarspel. Zo lang de ventilator bij hem goed staat weet hij nog altijd onnavolgbare riffs te brengen. Helaas geen persoonlijke favorieten als Heart of Stone of allereerste single Seven Doors Hotel vanavond, maar het poppy geluid is over het algemeen verleden tijd.

Europe in 013, foto Rob Sneltjes

Vooral veel vrouwen vooraan voor Europe en, het moet gezegd, Joey Tempest heeft nog weinig van zijn looks verloren. Zonde dat hij dan zo vaak moet hervallen in cliché bewegingen. Ja die microfoonstand draait goed en goh wat knap dat je je microfoon keer op keer kan vangen. We vergeven het hem hoor, want zijn stem klinkt nog optimaal. Vermeldenswaardig is de aankleding van de show met stapels amps, een fraaie lichtshow en een stoere backdrop. Europe draait nog naar behoren kunnen we wel stellen. In hoeverre dat komt door de laatste albums is de vraag. Beginnen doen we met het openingsduo van meest recente plaat Walk the Earth. De titeltrack en the Siege zijn blijven hangen in Led Zeppelins Kashmir. Een stevige 70’s hardrockvibe die helemaal tot zijn recht zou komen in de Ziggo Dome of De Kuip. Joey herinnert zich vooral nog de grootse shows in Rotterdam. Even later, tijdens Pictures, doet de frontman op akoestische gitaar sterk denken aan David Bowie. Dé inspiratiebron voor the Final Countdown. Een mooi momentje overigens tussen het overwegend overweldigende geluid van het uit volle borst meegezongen Rock the Night en het knetterende Firebox, enigste wapenfeit van Bag of Bones.

in 013, foto Rob Sneltjes

Ready or Not gooit er nog een schepje bovenop. De single van het dertigjarige Out of this World, waarvan ook Sign of the Times en Superstitious langskomen, schuift vooral de gierende gitaar van Norum naar voren. De synths krijgen weinig kans om ertussen te komen. “Come on let’s burn the open road!”, schreeuwt de zanger. We scheuren in een GTO richting de nacht en daar horen natuurlijk de nodige riffs bij. Tekstueel klinkt het niet heel bijzonder, maar de drive is zeker te genieten. Onderweg pikken we nog even Carrie op voor een sentimentele powerballad. De vele koppeltjes in de zaal voelen het moment, terwijl Joey ons nog eens meeneemt naar the Final Countdown. Op de automatische piloot, dat wel. Nothin’ To Ya bezit weinig schwung maar misschien is Carrie wel te zoetsappig. Net als de drumsolo op de muziek van William Tell’s Ouverture. Dan kijk ik liever naar die fast forward scene van A Clockwork Orange met hetzelfde muziekje.

in 013, foto Rob Sneltjes

Gelukkig maakt Scream of Anger een hele hoop goed. Hiervoor duiken ze nog verder terug in de tijd en in tegenstelling tot Graspop komt het nummer in Tilburg helemaal tot leven. We zijn dan ook wel aanbeland bij het laatste half uur van de show. Joey rent nog maar eens rond, betrekt de voorste rijen erbij, krijgt te horen dat ie een mafkees is. Stop dan ook met die overdaad aan rockposes. Heb je niet nodig. Even later doet hij zelfs een Bruce Dickinsonnetje. “Scream for me!” Het publiek reageert uitzinnig en blijft zo tijdens Superstitious, Cherokee en fenomenaal slot the Final Countdown. ”Tilburg what a sound! My earpiece go 110 DB!” Lijkt me niet helemaal adequaat maar het zal gevoelsmatig misschien zo overkomen. Hoe dan ook een meer dan geslaagde avond met een extra shout out naar King King. En Europe, Europe kan nog jaren aftellen want voorlopig hoeven ze niet te denken aan pensioen.