Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff
DTRH dag 3 woohoo! Maar ook: DTRH dag 3 en dat doet zich voelen. Met name in de voetzolen (staan, lopen, springen ja, maar plek/tijd om te zitten nee), de benen (op en neer naar Nijmegen per ov-fiets…) en toch ook tussen de oren. Zaterdag is er zo veel en zo lang regen gevallen, dat de aankondiging van nieuwe buien, de matige vooruitzichten / onheilstijdingen van Buienradar en KNMI veel campinggasten van de laatste moed berooft. Het regent bovendien wederom flink, zeker tot 14.00 uur en als we aankomen zien we een lange sliert met pendelbussen wachten om een nog langere rij met mensen af te voeren.
Extra zuur dat de weergoden nog wat zout erin gooien, want de zon begint nu als een malle te schijnen. Zul je altijd zien. Zonde, en het programma heeft deze zondag nog genoeg te bieden. Geen heavy headliner wellicht, maar wel shows van Brit-veteranen Suede en het Eindhovense Kovacs en vooral: Een bijna compleet rock-vriendelijk dagprogramma in de Fuzzy Lop.
Lees ook:
– Het verslag van de vrijdag met PJ Harvey, Parquet Courts, Spidergawd en Mac DeMarco
– Het verslag van de zaterdagse impact van vurig Savages, ontketende Ty Segall, machtig The National en de regen
Tekst Ingmar Griffioen, foto’s Christel de Wolff
Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff
THE LONDON SOULS
We arriveren pas ’s avonds weer in de Fuzzy Lop, maar zitten er gelijk lekker in dankzij The London Souls. Tof rawk ’n soul-duo all the way from New York City en op hun eerste Eurotour. Helaas is dat na één song alweer klaar, want zanger-gitarist Tash Neal zit er zelf niet zo lekker in. Technische problemen leggen de show even stil, maar na het nodige lapwerk en een beste drumsolo van Chris St. Hilaire verschijnt de dikke smile weer onder zijn Afro. Neal heeft er een lekkere rauwe stem voor. Hij oogt als een jonge hippie versie van Lenny Kravitz, terwijl St. Hilaire meer de jeugdige Brian May look heeft. Lekker belangrijk, het duo gaat er goed rock ’n rollend in. Voor dat genre is The London Souls een redelijk typerend duo: niet al te moeilijk doen, wel fuzzy en bluesy uithalen. Vroege Black Keys anyone? For sure! Sterk wapen is dat St. Hilaire soms de tweede stem erbij heeft (voor de catchy bonus) en soms ook de leadzang overpakt. Twee goede stemmen, hoewel Neal zich soms wat overschreeuwt, en die samenzang maakt het lekker soulvol. Yeah! Gaandeweg komt The London Souls steeds beter op gang, zonde dat we een klein stukje moeten skippen voor Suede.
Frightened Rabbit op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff
SUEDE
Je ontkomt maar niet aan die Brexit-verwijzingen dit weekend. Ditmaal opent Suede met “Europe Is Our Playground”, een zeker twintig jaar oud nummer dat pas sinds zaterdag weer op de setlist staat. Zo is de impact van de Europese aftocht van de eilanders al drie DTRH-dagen op rij voelbaar. Heropgericht in 2010 is Suede helemaal terug met dit jaar alweer de tweede plaat sinds de comeback. Brett Anderson en co steken namelijk in beste vorm. Zo zagen we pas al in TivoliVredenburg, waar ze eerst nieuw album Night Thoughts integraal speelden achter een doek waarop de bijbehorende film geprojecteerd was. Resultaat was een zeer goed getroffen samenspel, waarna Suede nog een greatest hits deel 2 in petto had. Daar kan op een festival natuurlijk geen sprake van zijn en zo hebben we na vier minuten al Animal Nitrate voor de kiezen. In een heerlijk meeslepende (“oh it turns you oooooooooon, now he has gone”) versie mogen we wel zeggen. Zwijmelen met Suede in de Hotot, waar dertigers en veertigers elkaar in de armen vallen en gebroederlijk meezingen. Potverrrr jeugdsentimentjes, we worden op slag nog meer fan van de band dan in de 90ies.
De energie van Brett is nogal aanstekelijk. De man staat opgepompt te springen en zwiept z’n mircrofoonsnoer voor zich uit (in zijn jeugd wierp hij lasso’s achter fictieve paarden aan), terwijl hij van monitor naar monitor rent. Wat een showman, een onvermoeibaar type dat nu weer op z’n knieën vooraan zit en in de camera schreeuwt. She’s In Fashion met twee akoestische gitaren werkt ook als een malle. Wie had dat gedacht? De Hotot klapt ‘m gewoon mee. Maar ja, dat was wel erg tam he. Daar is Tarzan Brett weer, trekt z’n shirt open en schopt een waterflesje tot de eerste pilaar met een furie waar Wayne Rooney en co best wat van hadden kunnen gebruiken. En inderdaad wij ook Brett, wij voelen ons ook “Sooooooo Young”. Mooie ervaring en sfeer, maar vergis je niet: voorbij de PA staat er niemand meer in de tent. Dit had nog in de Teddy Widder gepast. Afsluiten kan maar met één track en wat een meezinger is dat Beautiful Ones nog.
Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff
DMA’S
We zijn terug in de Fuzzbox, die vandaag bijzonder lekker gaat inderdaad, voor weer een Aussie treat. DMA’s! Die nog wel even vergeleken zullen worden met Oasis en andere ‘Britpop’. Commonwealthpop dus, maar hé ze delen ook dezelfde koningin. Net als de landgenoten van King Gizzard komen ze met een opvallend grote setup: we zien een zestal met veel snaren. Nostalgische garagepop schijnen ze het zelf te noemen, wij worden vooral nostalgisch naar de tijden van Stone Roses en Oasis. Frontman Tommy O’Dell heeft ook wel zo’n wasted Liam Gallagher meets Trainspotting look, maar mist een stukje arrogantie. Ze rocken het liefst en die gitaristen schreeuwen ook graag een branievol stukje mee. Twee van de drie althans, die rechter krullenbol hangt nog in een andere trip. De lijzige zang is helemaal Liam spot on.
O’Dell lijkt niet zo prettig in z’n vel te steken en onderling druipt de harmonie er ook niet vanaf. Ach, het kan niet altijd goed gaan on the road. Toch komen ze steeds beter op dreef, en wat helemaal opvalt: de Fuzzy Lop gaat er steeds harder op. Je voelt aan alles dat het publiek op dit tijdstip maar een dropje rock ’n roll nodig heeft om los te gaan. En DMA’s begint dat olie alsmaar royaler op dat vuurtje te smijten. Ze kijken er nog steeds bij of ze gras zien groeien, maar nummers als Too Soon en het massaal meegezongen Lay Down pakken ook door qua catchy tempo en meeneuriebaarheidsgehalte (baf: 3x letterwaarde). Ze tonen wat meer gif, zeker die met z’n gitaarhals in de lucht noisende gozer. Krijgt ie best applaus voor. Even een akoestisch Wonderwall moment met Delete en Your Low en aanstekers in de lucht. Toch een verrassende wending van de set. Weer valt op dat die Aussies best prettige songs schrijven en dat de tent ook op akoestische songs wil crowdsurfen. Maar dan is het weer tijd voor meer bier in de lucht, meezingen en springen maar op ‘oudjes’ Feels Like 37 en Laced. De tent staat weer in vlam en de band gaat in de versnelling richting shoegaze noise. “You know you want it…” True. Ze komen in november terug voor shows in De Helling, Effenaar en Maassilo en wij weten het wel.
Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff
DIE KAASKOP EET KREEFT
Tijd om even over het terrein te banjeren, wat kennissen en de inwendige mens te begroeten en te kijken bij Anohni. Wat we zien fascineert en zuigt ons even mee, maar een beschrijving van een kwartier van die show zou daar geenszins recht aan doen. Het blijft ook bij een kwartier, want we belanden vanaf de bar ineens in de Kreeftkerk. De wat? Ja, dat witte kerkje dat op veel festivals staat, soms als eettent en waar hier Fresku, Amaro en talentvolle acts als The Great Communicators te bewonderen waren. We horen echter zoveel opruiend geschreeuw en beats naar buiten komen, dat we wel moeten kijken. En ja hoor, als dat Simon (ok, Jordy) niet is, de ongelikte en vooral ongeremde frontman van De Likt. De Rotterdammers hebben het godshuis aardig geramd staan en dan moet kneiter Ja Dat Bedoel Ik nog komen. De sfeer is nu helemaal standje van god los en een sitdown kan er ook nog wel bij.
White Denim op Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff
WHITE DENIM
Hoog tijd om over die modderberg richting de Fuzzy Lop te benen voor White Denim. De tent is weer aardig volgelopen. Er zit een hoop blues, rock en funk in die Texaanse band zeg. Het vijftal verliest de poppy hooks ook niet uit het oog, terwijl de zanger de microfoon rockt. Spacevisuals erbij, de ‘laatste kans om uit je plaat te gaan gevoel’ en de band gaat van soulful naar een Drive By Truckers feel, wat best prettig is. Dan helaas een stukje muzak met die toetsen en ze lijken de hele tent een beetje kwijt te raken. Iedereen is aan het lullen, mensen kijken om zich heen, alsof ze zich afvragen: ‘Wat zijn dat voor saaie conservatorium-gasten joh? Fun Loving Criminals dan maar?’
Na redelijk hevige onderhandelingen bemachtigen we de allerallerlaatste steenoven pizza prosciutto van DTRH16. Score! Dat was een goed idee, want als we terugkeren heeft White Denim die gekte te pakken en drijven er twee crowdsurfers op het publiek, waarvan een met een kreeft?!. Ze zijn nog steeds jazzy, maar zo freejazzy dat het overslaat op het publiek. beetje proggy nu ook. Hopla een gekke gitaarsolo erin à la King Gizzard & The Lizard Wizard en met z’n vijven doorknallen. Psychrock nu met howling zang. Ja, er zit een hoop muziek in deze gasten, in de set ook trouwens.
AFDANSEN EN AFTAAIEN
Alweer tijd om af te dansen op dat Vuige Veld, dat vandaag iets eerder dan bedoelt lijkt dood te bloeden. De vermoeidheid slaat her en der toe, maar een doorstart op het Idyllische Veld biedt nog even uitkomst.
Met een voldaan gevoel taaien we na drie mooie dagen Down The Rabbit Hole af. Voor de laatste keer glibberen richting de fiets. Op dag 2 begon het zich al te wreken dat de ingang van het festivalterrein over de camping voert, waardoor alle 22.000 mensen dagelijks op z’n minst twee keer over dat relatief smalle pad moeten. Daar is volgend jaar logistiek in ieder geval wat te winnen, maar laten we niet vergeten dat dit deel van Nederland een record aan regen in juni moet ondergaan. Dat is heftig. Zeker als je veel meer bezoekers ontvangt dan de eerste tweede edities. En de organisatie heeft bergen en bergen werk (en stro, hooibalen en platen) verzet om het terrein begaanbaar te houden. Best een knappe prestatie waarvoor de crew alle lof verdient.
Onder het publiek merk je deze dagen gelukkig vooral een hoop acceptatie. Ja, het is voetje voor voetje door de modder schuifelen, ja, je krijgt (zonder laarzen/deugdelijke kisten zeker) natte poten als je van het pad naar de kluizen, de muntenautomaten of de bar wilt. En ja, dan gaat het ’s avonds nog een keer hard regenen en nee, dan pas je net niet meer in La Salon of die andere tent. Maar dan kun je nog altijd lachend door die modder benen, dansen op dat verzonken veld, samen schuilen onder een zeil of picknicktafel of uit je pan gaan op een schommel. Want zo gaat dat; soms zit het mee en soms zit het tegen. Je tent had ook weg kunnen spoelen (Glastonbury) of je had door de bliksem… (Rock Am Ring).
2017
We kampeerden niet allemaal, maar we hebben het wel allemaal overleefd en ervan genoten. We denken sowieso vooral terug aan de vele toffe shows en de sfeer, die niet te verslaan bleek. Het perspectief voor Down The Rabbit Hole 2017 is alvast zonnig. Even 23 t/m 25 juni 2017 blokken in de agenda.
Lees ook:
– Het verslag van de vrijdag met PJ Harvey, Parquet Courts, Spidergawd en Mac DeMarco
– Het verslag van de zaterdagse impact van vurig Savages, ontketende Ty Segall, machtig The National en de regen
Down The Rabbit Hole, foto Christel de Wolff
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.