DOOL, foto Roy Wolters
Ze is terug! ‘Ze’ is de Rotterdamse eigenzinnige artieste Ryanne van Dorst, die na onder meer Bad Candy, The Riplets en Bullerslug als Elle Bandita stilaan steeds interessantere muziek ging maken. Is er dan zoveel veranderd sinds die laatste, zelfgetitelde plaat uit 2014? De band is uitgebreid met gitarist Nick Polak (van stadgenoten GOLD) en de toetsenist is verdwenen. Verder is de ritmetandem van The Devil’s Blood (drummer Micha Haring en bassist Job van de Zande) nog steeds de sterke ruggengraat en ook Reinier Vermeulen (vroeger in black metal groep Liar Of Golgotha) is al even present. Het is vooral dat Van Dorst, die nog steeds het merendeel schrijft, vindt dat het gaat om De Band, in plaats van De Artieste Elle Bandita met band. DOOL dus. Vanavond in dB’s, Utrecht pas aan de vierde liveshow toe en de verwachtingen zijn hoog, vooral ten aanzien van het nieuwe materiaal.
Tekst Ingmar Griffioen, foto’s Roy Wolters
Holy, foto Roy Wolters
Eerst krijgen we Holy, een Rotterdamse band waar we tot vandaag niks van af wisten. Dat is ook niet zo gek, want de groep blijkt pas voor de tweede keer op te treden. De Soundcloud lokt ons tijdig naar dB’s. Daar zet het vijftal met een trage, doomy openingstrack van een minuut of 7 de sfeer meteen goed neer. Het tweede nummer gaat naar felle post-punk, ook in de klaaglijke zang, die verder wat a-typisch en schel is. Het langgerekte derde nummer (BaderAnn?) is het sterkste wapenfeit vandaag, bovenmodaal sludgy doom-werk. Navraag leert dat sommige muzikanten al sporen verdienden bij Dominator (gitarist), Adolf Butler (bassist) en als clipmaker: gitarist Maurice Trouwborst leverde prachtwerk met DOOL’s Oweynagat. Interessante band, die bewijst dat er in Rotterdam in deze duistere hoek (met GOLD en DOOL) wat broeit.
Elle Bandita heeft een forse live-reputatie opgebouwd, maar de verwachtingen zijn vanavond ook zo hooggespannen vanwege die eerste track Oweynagat. Dat is de enige muziek die er is. Alleen digitaal verkrijgbaar ook, dus doet de merchandise-tafel met louter tasjes en shirts wat leeg aan. De reden is dat DOOL eigenlijk het hele album nog moet opnemen. Omdat Van Dorst ‘geen fan van 7-inches’ is, is het wachten op het album en meer teasertracks in het voorjaar. De vijf liveshows die ze doen bieden dus een zeldzame blik op het repertoire.
DOOL, foto Roy Wolters
Het geluid in dB’s is meteen zwaar, erg zwaar en wellicht wat te luid bij het eerste nummer. Een nieuwe track ja. En een lange. Dat gevoel zullen we vanavond nog vaak hebben. Vantablack ligt redelijk in het verlengde van de openingsact, het nummer is wat doomy, en suddert en noiset bijna een kwartier door. Opvallend hoe gesmeerd de band lijkt te opereren en hoeveel ruimte er al is voor show. Dat duidt op zelfvertrouwen, zeker op een avond waar de band last heeft van technische sores met pedalen en monitors. De frontvrouw gooit de gitaar in de lucht, gaat hier en daar het duel aan met andere leden en de band zit choreografisch ook snor: synchroon haarslaan, check! Sterke track, die op de nominatie staat om de volgende single te worden. Die driedubbele radiolengte maakt daarvoor natuurlijk geen donder uit.
Door met het al bekende Oweynagat, dat net als de opener ook een filmische feel heeft. Maar nog iets meer Twin Peaks is. Het is een duistere, mooi opgebouwde track met een catchy refrein. Met nu ook ‘echte’, nu ja heldere zang van Ryanne. Klasse nummer dat vanavond in een extra lange uitvoering lijkt te komen. Dat voelt althans zo, maar het klokt toch echt op circa dezelfde lengte (7 minuten) af. Een goed teken. Oweynagat komt diep binnen, oogst applaus en een “Lekker hoorrrr!” “Dank je”, reageert de frontvrouw. “Wij zijn DOOL uit Rotterdam. Bedankt Holy.” Er wordt wat gestemd, terwijl de verwachting nog alom in dB’s hangt. “Superbeleefde stilte, een beetje ongemakkelijk dit”, doorbreekt Van Dorst dat op typerende directe en grappige wijze. En door. Ze zit helemaal in haar rol en opereert weer zo geconcentreerd en meedogenloos, zoals we haar kennen.
DOOL, foto Roy Wolters
Een van de volgende nummers doet, vooral door het gitaarloopje, even aan het Zweedse Ghost denken, ook een band die duistere muziek en geflirt met het occulte verpakt in sterke songs. DOOL weet ook goed te schakelen tussen hard en melodieus, met gitaar en ritme die eerst vooruitsnellen en dan temporiseren, waarna zang en gitaar dezelfde meeslepende lijn volgen. En dan die hamerende baspartijen, opeens een poppy zanglijn en weer gemeen rockend op ‘akoestische’ gitaar. Het slot is voor het enige oude nummer. The Alpha speelden ze nota bene al eens in de 3FM studio bij Giel en in een Cortonville-sessie. Als je denkt dat ze bij 3FM een tandje terugschakelde, dan ken je haar niet. De 3FM jock was echter met z’n record bezig en ging er doorheen praten, dus bevelen we de sessie en de albumtrack (Spotify) aan.
Belangrijker: Die spannende en redelijk epische slottrack van haar vorige plaat, past uitstekend als afsluiter in deze set. Heerlijke versnelling en opbouw ook en dB’s laat zich nog eens meevoeren. Na zeven nummers, waarvan zes nieuwe, en zo’n drie kwartier is het klaar en tijd om te brullen om een toegift. Dat wordt in de kiem gesmoord als Van Dorst terugkomt en de versterker uitschakelt.
Ryanne van DOOL, foto Roy Wolters
Opvallend hoe gretig en ingespeeld de band zich al toont. DOOL weet te boeien met deze sound, die ergens tussen Wovenhand, (occulte) rock en doom in hangt, en een donkere, beklemmende sfeer. Tijd voor nababbelen en de merchandise toch, zoals Van Dorst al verordonneerde: “We hebben T-shirtjes en nog geen cd. Moeten we nog opnemen. Kom even wat kopen dan kunnen we morgen boodschappen doen. En dan kunnen we die plaat ook opnemen.”
Van Dorst vertelde het plezier te hebben hervonden en dat geloven we direct, sterker; dat straalt het vijftal eensgezind uit. Als ze nog meer nummers gaan schrijven als het meeslepende Oweynagat, dan wordt DOOL echt een band om rekening mee te houden, ook op het release front. Na afloop komen bekenden, muzikanten van opener Holy, de drummer van Vanderbuyst en Farida van The Devil’s Blood, haar complimenteren. Maar Ryanne is niet tevreden. De perfectionist in haar heeft de lat alweer hoger gelegd, op de hoogte van ‘de magische show in Little Devil’. Typisch. En daarom vertrouwen we er ook in: juist omdat ze zich altijd wil verbeteren.
DOOL, foto Roy Wolters
Het zal nog jaren spelen kosten voordat de groep als DOOL en zonder Elle Bandita geafficheerd wordt. Maar live bewijzen ze al dat die band zoveel meer is. De lat ligt op een goede hoogte voor de ’thuiswedstrijd’ in Baroeg zondag. Verder kunnen we de honger naar meer vooral stillen met de vorige plaat en de clip.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.