Aaron Turner @ Little Devil Tilburg, foto Paul Verhagen
William Fowler Collins @ Little Devil Tilburg, foto Paul Verhagen
Aaron Turner is best een baas. Muziek maken met heel veel vette bands, waaronder zijn eigenste Isis en SUMAC, een platenlabel of twee runnen… Hydra Head en SIGE en daarnaast doet hij dus ook solo nog wat. Iets wat wellicht minder bekend is, althans met het oog op de opkomst in de altijd fijne Little Devil in Tilburg. Maar hey, bij het laatste avondmaal was de opkomst ook beperkt en dat was wel een tamelijke ‘big deal’ naderhand.
Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen
Maar we krijgen natuurlijk iets totaal anders deze avond. We betreden de sferen van minimalisme, drones, noise en volgens één perceptieve bezoeker een soort fucked-up blues. Muziek om op een andere manier naar te luisteren en al snel zitten de eerste bezoekers op de grond in de zaal (iets wat je niet overal aan zou raden overigens). Er staat een stoel op het podium en de eerste artiest van de avond mag aantreden.
William Fowler Collins
Het zal niemand verbazen dat er meer connecties zijn tussen de openingsact en Aaron Turner dan dit podium. De beste man die plaatstneemt op de stoel heeft muziek uitgebracht op SIGE en in enkele projecten gespeeld met ’the man himself’ (Thalahassa, Summer of Seventeen) en dus logisch om samen in het busje te stappen. William Fowler Collins houdt van duister minimalisme, en vandaag zoekt hij vooral een statisch geluid van een doorlopende droneklank op zijn gitaar.
Dat betekent vooral dat je probeert een spanningsboog te pakken die ook zijn hele set de luisteraar blijft grijpen en dankzij de kleine, doch scherpe verschuivingen in de tonen lukt hem dat aardig. Je kan je ogen sluiten en wegzakken in het geluid, terwijl Collins furieus met een borsteltje de snaar te lijf gaat. Later in de set raak ik die flow kwijt, juist als Collins wat interessantere hoeken gaat opzoeken. Dat lijkt groots als je er middenin zit, maar anders wordt het een beetje pielen in de marges. Een luidruchtige bezoeker achter in de zaal kan dus de beleving al breken (wat ook ergens gebeurd). Na een goede 40 minuten bereiken we een soort crescendo en kijkt William Fowler Collins op, opgelucht bijna. Een succesvolle en meeslepende performance.
William Fowler Collins @ Little Devil Tilburg, foto Paul Verhagen
Aaron Turner @ Little Devil Tilburg, foto Paul Verhagen
Aaron Turner
Aaron Turner heeft het niet zo op de ceremonie en hij begint met een soort ‘running start’ waar het stemmen van zijn gitaar nog in meegenomen wordt. En plots, eigenlijk zonder het te merken, zuigt hij je mee het stuk in. De openingspassages voelen rommelig, zoekende, want hier worden al elementen voorbereid die dat ‘sustained sound’ vormgeven in de vorm van live samples. Het is bijna niet te merken hoe het geluid intensiever wordt, beklemmender, tot Turner steeds meer uit die gitaar weet te persen en de pedalen gerichte tikken gaat geven. Je merkt dat hij de flow te pakken heeft en dat maakt het makkelijker als luisteraar om mee te bewegen.
Uiteindelijk staat de post-metal frontman op en begint in een steeds dreigendere orkaan van geluid te zingen. Die noeste brul als een oceaan die op de kliffen klapt, daar zaten we natuurlijk een beetje op te wachten. Die kracht die de kern was van Isis en nu nog altijd drijvende kracht mag heten in diverse projecten. Ook het gitaarspel is wilder, ongecontroleerder; dit is die fucked-up blues. Er zit een expressieve lijn in, het rammelt en piept ook. En dan is het ook eigenlijk wel heel snel afgelopen. Of lijkt dat maar? Er zit een heel ander soort intensiteit in zo’n show; intens luisteren, maar ook intens qua werk voor de artiest. Je beleving is volledig afhankelijk van je stemming en of jij ook het commitment kan opbrengen om mee te gaan in de flow. Het effect is bijna meditatief, en zorgt voor een tijdsversnelling. Aaron Turner laat horen de rol van zen meester waardig te zijn.
Aaron Turner @ Little Devil Tilburg, foto Paul Verhagen
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.