Desertfest zondag: Going out with a Norwegian bang

We worden met champagne en confetti onthaald in de Trix en niet eens vanwege de zege van FC Utrecht. Neen, het betreft de allereerste keer dat we arriveren voordat de eerste band aftikt. En dat in zeven edities… teamwork makes the dream… Een verslaggever en fotograaf van De Standaard zijn ter plekke om dit historische feit vast te leggen.

Tekst: Ingmar Griffioen / Fotografie: Roy Wolters

APEX TEN
We hebben niettemin goede goesting en alle reden om tijdig op de Noordersingel te arriveren. Het is namelijk onze eerste kans om Apex Ten te zien. Het vrijwel instrumentale debuut vormde in 2021 een erg smakelijke kennismaking met de fuzzy stoners. De spacerockende Belgen leverden dit jaar alweer een sterke plaat af, eentje waarop de zang wat meer ruimte krijgt. In het Trix-café opent het trio ook met vocalen en dat is toch even wennen. Wij denken dat de kracht van de groep meer ligt in de jams en improvisaties waar ook dit album uit is opgetrokken. Voor de psych- en spacerock op ‘Aashray’ putten ze onder meer uit ‘Hindu sounds’ (vandaar de naam en het artwork). Theremin en tamboerijn erbij en we gaan er zo vroeg op de dag heerlijk op.

De band doet het rustig aan: de langharige gitarist pakt mid-song een jonko aan van de eerste rij, neemt een diepe hijs en doorrrr. De temperatuur stijgt intussen gestaag. Waarschijnlijk is iemand vergeten de airco aan te zetten in Trix, of het is een bedoeld woestijneffect. Goed moment voor koffie in de binnentuin dus, waar zowaar voor het eerst dit weekend het zonnetje schijnt.

ACID ROOSTER
Bovenin het Antwerpse muziekcentrum roostert Acid Rooster Desertfest met een smeulend pak psychedelica. Net als de Belgen voor hen, maken de Duitsers zich niet te druk. De groep uit Leipzig serveert wel echt zondagse psychrock, heel relaxede, weinig-aan-de-handmuziek. Acid Rooster houdt het wel volledig instrumentaal. Het verschil tussen de fijne laatste plaat ‘Flowers & Dead Souls’ thuis op de oordoppen luisteren, of hier op Desertfest is niet enorm groot.

MONKEY3
Dag 3 komt zo nogal gemoedelijk op gang. Gelukkig geven de Zwitserse psych-post-rockers van Monkey3 wel gas als opener van de main stage. We zagen de ervaren groep de laatste jaren al zeker twee keer eerder hier. Het repertoire van Monkey3 is ook nogal doorrookt en de band zit er diep in. De bassist gaat erg lekker, getooid met zonnebril en brede grijns, en de toetsenist rookt er nog een pijpje bij.

De heavy psychrockers uit het schone Alpenland voegen live wel flink wat toe aan het ons bekende materiaal. Stevig post- en symforockend gitaarwerk bijvoorbeeld, en dat levert een boeiende set op de main stage op.

 

BUSHFIRE
Allejezus wat een strot. Dat is nog eens een frontman. Wat een enorme beer van een kerel die Bushfire dude en zo klinkt ie ook. “This song is about a friend who died from cancer and it’s called… ‘Die Trying’.” Daar zit emotie bij, dat voel en hoor je. De beste man vertelt sowieso veel verhalen. Hij gaat middenin het publiek staan en pakt ze bij de kladden. Zijn stem gaat van een krachtige Eddie Vedder naar bruter gebrul. Heavy rock met southern bluesy ballen en scheuten stoner en rawk van deze band uit Darmstadt, Duitsland, wiens leden dan weer uit diverse hoeken van de planeet stammen. ‘You Should Have Known’ leidt de frontman poëtisch in en groeit uit tot een heel dikke rocktrack. Zet die laatste liveplaat maar eens op en besef.

FIRE DOWN BELOW
Voor de vadsiger stoner en sludge zijn we bij Fire Down Below echt aan het goede adres. De Gentenaren hebben na vijf jaar weer een straffe plaat afgeleverd, met wel wat weinig surf, maar oh wee wat ging die er lekker in. Dat geldt ook voor de set. Wát een dadendrang en urgentie. Recente single ‘Cocaïne Hippo’ is ook in Trix een sensatie. Yeah, Fire Down Below steekt dan eindelijk de lont erin! “Wie heeft onze nieuwe plaat?” Paar vingers slechts. Tsss. De fuzzy stoner van de Belgen heeft wel de juiste swagger om deze zondag te kickstarten en een pak neutrale bezoekers de gang naar de merchandisestand te laten maken.

De groep is uiteraard maar wat blij dat er toch een “desert is in our country”. De leadgitarist in Yawning Man-shirt is niet te houden en haalt veel extra lekkernijen uit dat kingsize pedalboard. Zo slaat die set me een partij in de pan… Het volgende nummer wordt als een “easy singalong” gepresenteerd. Het zit iets complexer in de steel, maar iedereen kan het koor “Califoooorniaaaa” inderdaad wel meezingen. Wat een banger. De volgende vlamt zo mogelijk nog harder door de Canyon. Dikke set hoor. Ze sluiten gepast af met ‘Dashboard Jesus’ van de eerste plaat. Heerlijk dampende track. De frontman verdwijnt in het publiek, terwijl de tweede crowdsurfer net zijn ronde doet.

THE OBSESSED
Op het hoofdpodium staan vandaag veel acts die we al eerder zagen en niet zo nodig meer… en dat geldt zeker voor The Obsessed. Onder aanvoering van Wino (Scott Weinrich) gaan deze pioniers van de doom, stoner en heavy metal al sinds 1976 mee. En dat hoor je er ook wel een beetje aan af. “Anybody here like motorcycles?”, informeert Wino. Het uitblijven van een reactie lijkt hem niet te ontmoedigen. “Does someone maybe ride a chopper? The freedom!” Even later schreeuwt hij tegen de halfvolle zaal: “Does anybody want to get high, real high? The Obsessed dus. Legendarische band, maar of we die nu nog een keer willen zien? De band zet een stevige sound neer, maar bijzonder is het niet. Op zich is de strot van Wino nog in orde voor dit werk. “This is a song about Lust, called Satan.” Het publiek schouwt het aan en, jawel, gooit die horns in de lucht.

EYEHATEGOD
“Hey Desertfest! We’re glad to be here. Fuck you!” Aldus frontman Mike Williams in EyeHateGod-shirt. Hij trekt en hangt ogenschijnlijk ongecontroleerd aan de microfoonstandaard en je gaat je afvragen hoe lang hij zonder kan blijven staan. De grondleggers van de Nola sludge (sludge metal uit New Orleans) rammen die tracks er niets ontziend en luid feedbackend in. Staat geen gitaar lager gestemd dan die van oprichter Jimmy Bower vandaag. Lowdown, smerig en lekker traag gespeeld. De betere nekspiertraining.

Wat een figuur die gitarist, dikke fuck you’s naar iedereen inclusief de eigen bandleden, met zijn gescheurde spijkerbroek, ZZ Top-puntbaard en omgekeerde kruisen tot in de nek getatoeëerd. “Nothing! No more. Nothing!”, schreeuwt Williams uit. EyeHateGod opereert genadeloos gruizig en vernietigend heavy. We kunnen echter geen nummer van een ander onderscheiden, maar dat kan ook aan onze verregaande gaarheid liggen.

HOWLING GIANT
Dat de meer spannende dingen vandaag op de kleinere podia gebeuren, wordt eens te meer bewezen door Howling Giant from Nashville Tennessee. Drie gasten die mega opgetogen zijn om op Desertfest te staan. Zeggen ze, stralen ze in alles uit en aldus slaat het ook over op de Vulture Stage. Aparte stem wel, je kunt ook zeggen dat de zang wat achterblijft bij de verder heftige en fantasierijke muziek. Het trio speelt een soort proggy sludge, met interessante gitaarlijnen en uitstapjes, en dat over een toch loodzware ritmische basis. Beetje vroege Elder wel die dromerige zang versus harde sludge en Howling Giant heeft ook wel wat trekjes van Baroness en Torche.

“Holy war, angels fall!” Erg tof nummer met catchy zanglijnen dat ‘Glass Future’, een van de singles die ons de afgelopen maanden al grepen en het titelnummer van de nieuwe plaat die 27 oktober uitkomt. Op het podium verpakt Howling Giant veel materiaal hier toch wat steviger. Overtuigende set wel. “It’s our first time in Belgium and it’s fucking awesome!” “Zeggen ze allemaal”, voegt de technicus grinnikend toe. Na de proggy rocker ‘The River Guide’ sluiten ze gewoon af met een Fu Manchu-cover. “Oooooh noooo, there goes Tokyo… go go GodziIla!” Eindeloos veel liefde!

ENSLAVED
We hangen in een uitgebreid symfonisch intro richting Enslaved. Het is een opvallend lieflijke en laidback opmaat naar de Noorse metalbeulen. Maar dan zijn ze daar en de screams mogen er meteen zijn. Contrast is alles… Enslaved opent ook erg elektronisch in ‘Kingdom’ met zelfs twee man op toetsen/touchpads. Hoewel frontman Grutle Kjellson snel overschakelt op bas en brulwerk. ‘Homebound’ van de plaat ‘Utgard’ komt machinaal riffend hard de Trix in. Ja deze doet het ‘m wel. Damn zeg. “Good afternoon Belgium!” Neemt die Kjellson ons nu in de maling? De goede harmonische, tweede stem komt op het conto van de drummer. Hij heeft er ook nog enorme blast beats bij. Overweldigend spul wel. Met een beetje Fear Factory-vibes. Wat een power.

Ze vreten die andere bands zo op. Enslaved draagt dan ook al 32 jaar het vaandel van de Noorse extreme metal en ze zijn nog altijd stevig bij de les. De band die ooit begon als black metalgroep durft daarbinnen hun eigen pad te kiezen. Zo toont ook ‘Forest Dweller’ van het dit jaar verschenen album ‘Heimdal’ aan, de song opent stevig en krijgt dan een rustig, bijna klassiek en folky gezongen intermezzo van twee minuten. Daarna ramt Enslaved er krijsend, meppend en riffend weer vol op. Zo dan.

We hebben ondertussen meerdere Marathons van Antwerpen gelopen en redden het niet meer. Pijpen leeg, koppen vol en door de hoeven. Dat werk. Gelukkig heeft Enslaved ons weer wakker en in de maag gestampt. Going out with a bang indeed.

Lees ook:
– De Desertfest-zaterdag met o.a. Cult of Luna, King Buffalo, Mantar en drie dekselse dwergen
– Desertfest dag 1 met o.a. Truckfighters, This Will Destroy You en Carlton Melton

---