Desertfest: Ziedende zondag met Sasquatch, Bongripper en Tons

We luisteren voor de verandering naar onze voeten (kapot) en geest (mistig) en vliegen de Desertfest slotdag noodgedwongen wat rustiger aan. Een goede wandeling door de Borgerhout wijk brengt ons bij de Roma (klassieke bioscoop en concertzaal tot 2000 man waar Iggy Pop in 1977 al stond te knallen) en dan bij het karakteristieke buurtcafé Bar Leon aan het zonovergoten Krugerplein. Prima rustplaats. Helemaal opgeladen dankzij Westmalle Dubbel, Chimay Bleu en “het beste ijs en de beste frieten van Antwerpen” stiefelen we anderhalf uur later opgewekt naar de Trix voor de laatste fase van de Desertfest drietrapsraket.

Check ook:

• Desertfest zaterdag: Red Fang en Pigs x7 slopen de hele Trix
• Zachte landing op de Desertfest-vrijdag: van laid-back psych tot beukend hoogtepunt Cave In

Tekst: Ingmar Griffioen / Fotografie: Roy Wolters

STEAK
De heavy muziek klinkt steeds luider. We volgen de decibellen vanaf de Noordersingel, langs de security de Trix in en meteen links de trappen op naar de bovenzaal, waar Steak een goede binnenkomer blijkt. De London stonerpsychers pakken het op de nieuwe plaat ‘Acute Mania’ én op het Antwerpse podium wat psychedelischer en bedachtzamer aan. In 2019 kwam hun stoner nog een stuk vlammender van dezelfde stage, maar het moet gezegd: de songwriting is dik in orde en pakkend. De meest meeslepende nieuwe track heet ‘Ancestors’ en het refrein “It’s been a long time coming… is this the end?” zit twee dagen later nog in onze kop gebeiteld. Steak is anno 2022 wel meer alternatieve rock dan stoner. De Engelsen temporiseren wat meer, maar leveren niettemin een gloedvolle en groovende set af en de Canyon gaat lekker op hun heavy Britrock. Even wegdromen met die vette comic visuals is ook niet verkeerd.

LUCIFER
Lucifer, de Scandinavische doomrockband rond de Duitse zangeres Johanna Sadonis, staat op de main in de schijnwerpers. Van ‘not so heavy psych’ naar ‘not so heavy doom’, maar allez, het is zondag he. We zien de zoveelste incarnatie sinds Sadonis in 2014 (toen nog met gitarist Linnéa Olsson) startte als The Oath op Rise Above. Sadonis ging verder als Lucifer met aanvankelijk gitarist Gaz Jennings (ex-Cathedral). Het gemis van een vaste band én songwriting partner liet zich voelen tot ze de Zweed Nicke Andersson (frontman The Hellacopters) tegenkwam. Inmiddels is het duo getrouwd en opereert Lucifer vanuit Stockholm. De sound is in vier albums van doom metal afgedreven naar meer slicke occulte rock, ook om een groter publiek aan te spreken.

Het ziet er allemaal wel erg goed uit met die Lucifer visual backdrop en een ventilator onder Sadonis’ blonde lokken. Maar dat kan niet verhullen dat het meer smakelijk dan heavy is, en eigenlijk een beetje slappe hap. Dat geldt ook voor de opkomst in de main trouwens. De twee huidige gitaristen van Lucifer staan even met de rug naar het publiek de Orange-versterkers te bespelen en zetten dan ‘Crucifix (I Burn For You)’ in. Haar vocale uithalen gaan wel lekker tegen het plafond van de halfvolle grote zaal, maar we blijven met een occult-knuffelrockgevoel achter. Iets meer Sabbath en minder crowdpleasing was prettig geweest.

MR. BISON
De redding komt van Mr. Bison. Deze Italianen spelen alsof het ze menens is. Dan kun je wel op de kleinste stage staan, maar beter werk je je het zweet op je rug om die volle Vulture-bar te bewijzen dat jij hier hoort en dat zij meer moeten horen. Mr. Bison speelt wervelende math-noise-stoner-psych. Behoorlijk heftig. Hoewel het er meer geconcentreerd dan vlammend uitziet, slaat het aardig in de pan hier. Net als je denkt dat ze een goed voorprogramma zouden zijn voor Pigs x7, komen ze met een gevoelig intro en langer proggy stuk. Maar 1 minuut verder knallen ze die ziedende rock alweer door het café. Dus toch geen gekke combinatie met de Britten die zaterdagnacht de Trix-Club sloopten. Mr. Bison is zonder twijfel de meest opwindende band van de zondag tot nu toe. En dat basloos, met enkel twee gitaristen en drummer. Halverwege dienen ze een langer instrumentaal metal- en stonerstuk op dat dat er bijzonder goed ingaat. Laatste plaat ‘Seaward’ schreeuwt om een groter publiek, en deze set ook.

STYGIAN BOUGH
Boven zien we Stygian Bough, de bewierookte samenwerking tussen Bell Witch en Aerial Ruin. De twee Amerikaanse acts leveren drie man sterk een mengeling van funeral doom, drones en darkfolk. De muzikale zwaarte zit niet in de doom, maar in de algehele sfeer van misère en verlies. Met ook een zingende drummer die af en toe dreigt te verdrinken in de inktzwarte logge sound. Het is een kwestie van heel traag en een beetje mistroostig haarslaan. Daar worden we niet heel gelukkig van, eerder gepast somber. Stygian Bough drukt zwaar op het gemoed. Zon en het terras van Bar Leon zijn even ver weg en we nippen onze zondes overpeinzend aan een glas Duvel.

BONGRIPPER
We vreesden even voor de opkomst, zeker na de beduidend minder drukke vrijdag en ook rustiger start van de zondag. Maar het valt mee, bij Bongripper lijkt de grote Trix-zaal toch net zo ramvol als op zaterdag. De verkoop van dagkaarten heeft zo te zien veel opgevangen. ‘Vernietigend’. Anders kunnen we deze band niet omschrijven. Ok, nog een poging: ‘Satan worshipping miserable US doom’. Bongripper dus. De band levert altijd en overal en immer loodzwaar. Wtf dreunt dit hevig door de Trix en het lichaam heen zeg. Als je denkt dat Monolord zwaar is, think again! Bong- of Eardrumripper scheurt alles af binnen de oorschelp, en hamert die bulldozer doom erin. Denk aan Monolord x Conan, maar dan gemener en nietsontziender. Motto: Destroy all & take no prisoners.

Bongripper speelt live meestal drie ellenlange doomtracks, vandaag zijn dat ‘Hail’, ‘Satan’ en ‘Endless’, de eerste twee van klassieker ‘Satan Worshipping Doom’ (2010) en de nog langere slotcompositie van ‘Miserable’ dat ook al acht jaar oud is. Voor vernieuwing moet je niet bij de groep uit Chicago zijn, voor totale destructie daarentegen… Het ‘intro’ van ‘Hail’ duurt vandaag alleen al 7 minuten waarin we alleen maar noise/ruis horen. Waarna Bongripper dan heeeeel langzaam opbouwt naar gemeen harde en dodelijk trage doom metal. Heerlijk om even in te zwelgen op zondag.

HIPPIE DEATH CULT
Geen idee of de ‘Hippie Killer’ plaat van Bongripper enige inspiratie voor deze bandnaam vormde. Zeker is dat het in de nu wel volgepakte Vulture-zaal ook gemeen en bruut hard klinkt, maar toch een stuk opgewekter dan net. Dankzij Hippie Death Cult dus. Weinig hippiemuziek en death, wel veel metal en ballen. En jawel, wel cult toch. HDC is een sludgy rock ’n roll-trio met vocaliste, dat een beste Doom Sessions-split met High Reeper deed en ook de laatste plaat op Heavy Psych Sounds uitbracht. We vinden dit ook wel een typische HPS-band, hevig psychedelisch rockend sowieso en ze pakken aardig door in het café. De groep uit Portland, Oregon pakt de boel in met proggy en sludgy stukken. Sowieso een grof pakkende set en sterk samenspel met z’n drieën. Hippie Death Cult is ook een band met smaak: de drummer draagt een Ter Ziele-shirt, ongetwijfeld gescoord op Into the Void vorige week. De zangeres zullen we later nog terugzien.

WOLVES IN THE THRONE ROOM
Djeeez Wolves in the Throne Room, over gemene black metal gesproken! Wat een headliner op deze derde Desertfest-dag, en wat een indrukwekkend, intens ritualistisch decor. Na een Wardruna-achtig intro gaat WITTR er toch even rücksichtslos in. Goddamn. De Amerikanen hebben gewoon drie extreem brute vocalisten in die band van geweldenaren op het podium staan. Knap hoe ze die folky elementen in hun blackened mix inpassen. WITTR is ook een bijzondere boeking op Desertfest, aangezien 99% van de rest van het programma minder metal en meer stoner, psych en doom is. Chapeau daarvoor! We verontschuldigen ons meteen maar even. Want hoe indrukwekkend ook, we krijgen de knop en het brein niet meer omgeschakeld en verruilen andermaal de Desert voor de Vulture Stage.

TONS
Om daar nog even hard te beuken en sludgen met TONS uit Turijn, die we in 2018 leerden kennen dankzij de geweldige plaat ‘Filthy Flowers Of Doom’. En ook weer dankzij de eveneens Italiaanse genrespecialisten van Heavy Psych Sounds, waarvoor in samenwerking met Bongzilla ‘Doom Sessions Vol. 4’ vastgelegd werd. De week voor Desertfest brachten ze derde langspeler ‘Hashension’ uit en dat is me een knaller! Een stonerdoom tour de force die gruwelijk lekker landt in de Trix. De frontman gaat tekeer als een jonge Aaron Turner, met screams en grunts. Een heerlijke alles aan gruzelementen stem voor bovenop die nogal heftige stonersludge. Die linkshandige gitarist staat me daar ook een partij te slayen… en de tering wat zijn die vocalen smerig en gemeen. Duivels genot. Tons is wel echt dé shit. Nu met een nummer van het eerste album, dat er ook al zo grof op beukt. Italië en HPS laten zich weer van de beste en brute kant zien. Kolere zeg. Last band @Vulture Stage making it count.

SASQUATCH
Desertfest aftoppen met Sasquatch is geen vervelende opgave. Zeker na de memorabele show op deze stage in 2018 blijven we graag langer hangen. Kom maar door met die southern stonersludgers! De Canyon is weer totaal afgeladen, de Hippie Death Cult-vocaliste staat ook te beuken en heel Desertfest is samengekomen om deze te vieren. Oprichter en frontman Keith Gibbs betaalt de liefde terug met een Hippie Death Cult-petje en zet het uitgangspunt onverbloemd neer: “This is the last night of the shitfest you have been enjoying, so let’s go!” We beginnen nog wat psychedelisch en meer downtempo rockend met ‘Just Couldn’t Stand The Weather’, waarna we de geschiedenis van de LA stonermetal-groep in gaan met stevig verantwoord materiaal van de eerste albums (2004-2006).

Hoogtepunt is ‘Bringing Me Down’, dat op eennalaatste wereldplaat ‘Maneuvers’ al meeslepend is, maar met die versnellingen in deze beuker vandaag nog net wat harder binnen komt. Ook dankzij zingende drummer. De sfeer in de tent is echt al een aantal reuzenstappen voorbij uitgelaten, de crowdsurfers schieten over de deinende massa en Sasquatch kopt hem volledig in. De riffs in ‘Rational Woman’ zijn zo vadsig en volgen elkaar zo snel op, dat die toch catchy zanglijnen dreigen te verzuipen in de mix. En dat de Trix-club dreigt te ontploffen. Shit is going down and it’s nasty. De pit is zo hard aan dat zelfs de general manager, normaal een onstuitbaar vat vol buskruit en bravoure en mannetjesputter eerste klas, vol ontzag een stap terug doet.

De drummer mept ook echt iedereen hier naar huis. Verdraaid als het niet waar is, Sasquatch komt gewoon nog harder, maar dan verschijnt er toch zand in de raderen van de normaal zo geoliede stonermachine. “Thank you for being patient, it’s a mess up here”, verontschuldigt Gibbs zich na de zoveelste gitaarwissel. Ook ‘Destroyer’ gaat niet vlekkeloos van start helaas. “Everything is going wrong, I apologize…” Nu ja, als dit ‘wrong’ is… Dan moet ‘right’ wel heel awesome zijn. En daar gaan we weer. 5 minuten vertraging, maar de tering dit was de moeite, wat een absolute bazentrack is ‘Destroyer’ toch. In 2018 was Sasquatch al helemaal raak. Nu niet minder. Toen waren ze niet eens afsluiter en kwam Wo Fat daarna nog. Die programmatische upgrade hebben ze bij deze wel aardig verdiend zeg. Woohoooo! Volgende keer met eigen geluidstechnicus / guitar tech is wel een idee natuurlijk.

Op naar Desertfest 2023, of nee… naar Gent! Daar spelen over minder dan 2 weken onder meer Candlemass, Elder, Orange Goblin, Pallbearer, GGU:LL en Monolord in de Vooruit.

 

---