Desertfest zaterdag: Red Fang en Pigs x7 slopen de hele Trix

Volle festivaldag! Zaterdag hebben we ruim tien uur aan programma voor de boeg en Muziekcentrum Trix is ook nog wat voller gestroomd. Dit voelt vertrouwd. De lichte kater van de vrijdag is al even weggespoeld met sloten koffie, yoghurt en een eerste gerstenatje en we gaan ervoor. Extra stimulans is dat het menu aangeeft dat we meteen dik met de slaperige neus in de stoner mogen vallen met Gnome, dat in de Canyon aan een thuismatch begint. Vervolgens opent Unida, een van de oerstonerbands, op de Main Stage.

De programmering boven is sowieso dik in orde vandaag. Beneden op het hoofdpodium zien we straks bovendien met Pallbearer en Elder twee van de zwaargewichten in het doomgenre, groepen die zich beide flink ontwikkeld hebben. En als we de hele ramvolle dag overleven mogen we ons opmaken voor de bazen van Red Fang, bij uitstek een van de bands waarvoor we überhaupt met Never Mind The Hype begonnen zijn. Niet dat we in 2015 hadden gedacht dat ze nu een festival als Desertfest zouden headlinen, mooi man! Het belooft op voorhand al een waanzinnige Desertday te worden.

Check ook:

• Desertfest: Ziedende zondag met Sasquatch, Bongripper en Tons
• Zachte landing op de Desertfest-vrijdag: van laid-back psych tot beukend hoogtepunt Cave In

Tekst: Ingmar Griffioen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters

THUISMATCH VOOR GOEDGEMUTSTE GNOMES
De inkt van het vrijdagverslag is nog nat als wij richting Canyon Stage stiefelen. De bovenzaal van Trix staat ook aan het begin van de dag al goed gevuld. Een deel van het publiek heeft de rode puntmuts opgezet als eerbetoon aan het lokale Gnome, dat zelf ook (goed) gemutst het podium betreedt. De Antwerpse rockers mogen een wat kolderieke act hebben, muzikaal is het ze menens. ‘Bulls Of Bravik’ knalt door de P.A., een typische Gnome-track zo zal blijken. Een riff die de rest van de dag nagalmt, energie tot het plafond en een onbedwingbare groove. Het trio straalt plezier uit en we hebben er zelf ook direct weer zin in. Het is zo’n band die je misschien nog liever wat later op de dag in een dampend café wil zien, maar die aan het begin van de dag een wonderlijk positief effect op de lichte brakheid heeft.

Met catchy, Truckfighters-achtige riffs en de luchtigheid van een band als Jeff The Brotherhood, biedt Gnome een welkom contrast met de zwaardere doom en sludge op het festival. Met de track ‘Wenceslas’, die eerder dit jaar als single van het album ‘King’ werd gelanceerd, drukken ze het gaspedaal nog iets verder in. De band speelt een thuiswedstrijd en de volle Canyon Stage vreet uit hun hand. “Wij zijn Gnome en wij zijn kabouters”, klinkt de ietwat verlegen intro. Om vervolgens weer een monster-riff in te zetten met de song ‘Ambrosius’. Als de laatste klap is uitgedeeld, mag de band een welverdiend en langdurig applaus in ontvangst nemen. We zijn er weer! Zo moet ook de rest van het altijd goed geluimde en vriendelijke Desertfest-publiek gedacht hebben. Klaar voor dag twee!

VETERANEN UNIDA ANDERS GESTEMD
Over stoner gesproken… Door naar Unida! Klassieker in het doorrookte genre uiteraard, stonerkanjers van het eerste, ok tweede uur. Historisch kort te vatten via de loopbaan van zanger John Garcia, die in 1995 na de split-up van Kyuss doorstartte met Slo-Burn en drie jaar later nadat die band ermee stopte meteen doorpakte met Unida. Garcia wilde graag samenwerken met drummer Miguel Cancino en gitarist Arthur Seay en het goede nieuws is dat die er bij de tweede reünietour nog steeds bij zijn. Wel bijzonder spijtig dat we het in Vlaanderen moeten stellen zonder vocal boss Garcia. Unida heeft wel een andere oldschool knakker als zanger opgeduikeld, maar het stemgeluid van Mark Sunshine schurkt meer tegen een laffe Axl aan.

Het probleem is niet dat die expres verwijfd staat te gillen, maar de wankele vocalen en vooral zijn maniertjes. Zoals collega Waldo opmerkt: “iemand die meer de rockster speelt, dan dat hij het is.” En dat terwijl Sunshine in onder meer Elysium en Riotgod toch al de nodige ervaring heeft opgedaan. Maar geen idee waarom hij zo onzeker oogt, de hele tijd omkijkt naar drummer Cancino, in plaats van eens vol overtuiging de zaal in te blikken en brullen. Hoe graag we ook materiaal als ‘Wet Pussycat’ en ‘Hangman’s Daughter’ eindelijk eens live consumeren, haken we toch af. Niettemin noteren we alweer de tweede band die in Trix dikke smakelijke stoner staat op te dienen.

HEAVIER THAN THOU: SLOMATICS
Slomatics is niet alleen ‘heavier than thou’, maar ook zwaarder dan vrijwel de hele line-up. De gedroomde act voor de nog op te richten spin-off Desertfest Doom Days, zeg maar. De band uit Belfast doomt weer als een dolle. Bijna zo loodzwaar als Conan, waarmee ze al eens een fameuze split deden, maar dan met zingende drummer en lekker smerig. Die baas staat doodleuk aan een zessnarige bas te plukken. Elk nummer wordt zwaar aangezet, waarna het trio in lange slepende stukken opbouwt naar het ultra-lage middenriff werk en je toch weer in traag tempo staat te headbangen. Slomatics heeft niet veel woorden of tempo nodig om de Canyon platter dan plat te spelen. De groep hamert traag, slepend en vernietigend voort. Het enige is dat je soms een explosie, een onverwachte wending of versnelling zou wensen. Maar de Noord-Ieren doen niet aan surprises of subtiliteiten maar hoeken je gewoon mokerhard en genadeloos neer met die driedubbele doom-dosis.

WEGZWEVEN MET NAXATRAS
De Trix-hoofdzaal staat goed vol voor Griekse psychproggy rock van Naxatras. Instrumentaal, in toenemende mate (qua oeuvre) elektronisch en progressive en toch boeit het je, grijpt het je mee in een lange spiegedeeliese trip. Vergeleken met The Brian Jonestown Massacre opereert deze groep met ‘slechts’ vier man, ‘slechts’ één gitarist en voert ons niettemin mee op een grootse voyage into outer orbit, door de nevelen van het buitenaardse, into outer orbit. Mensen staan hier met de ogen dicht weg te zweven. Begrijpelijk. Heerlijk lome grooves weer, maar zoveel lichter en meer spacy dan Slomatics net.

SPANISH SLUDGERS ROSY FINCH
De Spaanse sludgers van Rosy Finch maken indruk in het Vulture-café met een gretige, rauwe set. Wanne brute strot heeft die Mireia Porto, een van de betere frontvrouwen, of nee: vocalisten in het genre, en ook vaardig op gitaar. Het klinkt alsof ze met prikkeldraad ontbeten heeft, en oogt verbeten alsof ze zo je kop eraf bijt. Halverwege brengt het trio wat lucht in met een rustiger stuk, even de spanning en instrumentatie opbouwen, en dan weer grof en voluit sludgen. Porto: “We’re gonna release a new album, with this next song which is gonna be released by Lay Bare. And you can find it at our merch.” Aanrader. Rosy Finch wint harten en zielen hier met ziedende sludge met een fijn noiserandje. Gaan we erg lekker op, deze groep. Eigenlijk al sinds ze begin 2020 een video opstuurden. Richting de volgende plaat weer eentje om in de gaten te houden dus, maar probeer ze zeker ook live mee te pakken.

RADAR MEN FROM THE MOON CONCRETER EN INTENSER
Zo Radar Men From The Moon zeg dat was alweer even geleden, Fuzz Club Eindhoven 2019 vermoedelijk. De Eindhovenaren zijn tamelijk ongrijpbaar gebleken. Gestart als psychedelische rockgroep, gingen ze steeds meer elektronisch (check zeker ook de ‘Subversive’ trilogie waarop ze verslavend lekker Krauten) en bewezen zich met zeer dansbare livesets. Vanaf (de plaat ‘The Bestial Light’ uit) 2020 ging het roer radicaler om met voor het eerst zang en een tweede drummer. Anno 2022 hebben ze brulboei Niels (onder andere Throwing Bricks, Doomstad) in de gelederen, en is het een stuk ruiger geworden. En dat smaakt best goed! De spacende psychrock van weleer is ver weg, RMFTM opereert hier veel grover, met extra punch dankzij die ritmische extra laag, en staat nu gewoon te sludgen.

Die dubbele drive werkt echt bijzonder opzwepend, een beetje zoals Oh Sees, King Gizzard en Dirtbombs dat ook hebben, maar dan een stuk opzwepender en dansbaarder. Het zal de elektronische achtergrond zijn van de ooit zelfbenoemde ‘acid metal’ act. Die noisy post-punkjas past ze nog beter. Onze fotograaf dacht al aan Idles, en die kant gaan de Radarmannen live zeker op. Ze voegen wel iets eigens aan toe, met die screams, drumbarrages en sludgy stukken. Ok, er staan maar weinig Nederlandse bands hier, maar RMFTM speelt wel een pak collegae naar huis. De zes mannen maken echt indruk hier in Antwerpen, de band smaakt vandaag heavy AF. Dit is misschien wel de beste Radar Men-incarnatie tot nu toe. Sowieso de meest concrete en intense.

RITMESECTIE PALLBEARER IS BAAS
Je hebt altijd baas boven baas, zeker op dit heavy festival. En Pallbearer tekent op de main overtuigend voor de meest gewelddadige ritmesectie. Bassdrum en bas masseren de maag, hevig ook, en we gaan in gedachten al bijna naar de pizzeria. De gereputeerde Amerikaanse doomband maakt het wel (z)waar. Hevig spul dit, en toch heeft het viertal een luchtige, bijna proggy inslag. Beetje à la Torche. En ook bij Pallbearer is het de kale zanger die de verlichting aanbrengt. Heel knap hoe die opvallend heldere zang opvallend kraakhelder tussen de verder toch loodzware sounds uit de mix naar voren komt. ‘Forgotten Days’, het titelnummer en een van de uitschieters van de laatste plaat, is exemplarisch voor hoe goed dat contrast werkt.

ELDER VAN STONER- NAAR PROGDOOM
Elder heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt van een van de beste stonerdoomformaties naar een van de beste proggy psychedelische doombands. Werkelijk verbluffend wat het viertal uit Massachusetts en tegenwoordig vooral Berlijn meteen op de mat legt. Opener ‘Compendium’ grijpt Trix direct 13 minuten bij de ballen. Geweldige oude track (van bazenalbum ‘Lore’ uit 2015), die ook in de nieuwe Elder-verpakking alleszins van het podium spat. De nieuwerwetse proggy inslag van de band komt op plaat nog sterker naar voren, check daarvoor vooral laatste release ‘Omens’. Het sluit wel aan bij de meer ingetogen zwevende richting die frontman Nick DiSalvo met soloproject Delving ook is ingeslagen. Opvallend is dat ze van ‘Omens’ uit 2020 maar een nummer spelen. Sowieso heeft Elder enkel tijd voor vijf lange lappen van songs in Antwerpen. Twee daarvan komen van ‘Reflections Of A Floating World’ uit 2017, een dus van ‘Lore’ en nog een van een juweel van elf jaar geleden: het titelnummer van ‘Dead Roots Stirring’.

Vooraan bij het kwartet staat altijd het vernuftige gitaarspel, hoe de twee snareninstrumenten verweven en je gezamenlijk richting de Zenith opdrijven. Maar de bas en drums komen hier dubbel zo hard binnen met doomy grondtonen dus dat compenseert mooi. Na een paar wervelende, haast symfonische passages hakt Elder er flink op in. De zaal gaat vermoedelijk net zo kapot als de bassist. All fanboy praise sowieso voor het spelen van ‘Dead Roots Stirring’, enorm opruiende klassesong, waarvan het intro me altijd terugvoert naar die eerste Elder-ervaring op Roadburn in een afgeladen en extatische Patronaat. Elder heeft het vermogen eindeloos af te dwalen, rond te cirkelen en terug bij het verslavende thema te komen. Nieuwe song ‘Halcyon’ mag dan minder snaren raken, maar kan ook wel spacen en bekoren. Enorm meeslepend gehalte heeft dit materiaal. “Been on tour really long now, but Deserfest feels like coming home”, deelt DiSalvo. “Thanks for having us back.” Afsluiten met ‘Sanctuary’, dat liefst 10 minuten duurt en in Trix ook zeer op smaak is. Geweldig hoe ze het centrale thema nog eens terug laten komen en exploderen, terwijl de halve zaal denkt dat het al afgelopen is.

WEEDPECKER SPACE
Boven in de Trix is het dan tijd voor Weedpecker, Poolse stoner, pysch en vooral spacerock pur sang. Benieuwd hoe dat uitpakt op Desertfest, want het is wel even terugschakelen. Laatste keer dat we de groep in actie zagen, in’april in dB’s, Utrecht, kwam voorprogramma Mantra Machine een pak harder binnen. Nu trappen ze na 5 minuten het gaspedaal al meer in. De samenzang van deze band is sowieso fenomenaal, hoe out of character het hier ook is. Meer iets voor fans van Fleetwood Mac. Of The Band uiteraard. Maar dan in combinatie met uiterst uitgesponnen, spacende muziek. De bril van de centrale bassist zegt veel over hoe hij in de space-match zit. Wel een goede, maar voor ons niet de juiste band op het juiste moment, au contraire.

AWESOME SAUCE: RED FANG HEADLINING
Hoog op ons aller ‘must see’ lijstjes, prijkt Red Fang. De mannen uit Oregon mogen inmiddels tot de veteranen worden gerekend. Met vijf albums onder de riem, waaronder het imposante debuut dat alweer uit 2009 stamt. Voldoende munitie dus om de ‘main’ Desert Stage in 75 minuten vakkundig te slopen. En zo geschiedde. Het staat ze goed, zo’n hoofdpodium. Zagen we eerder al uitstekende shows in iets kleinere zalen als het Utrechtse Pandora, hier op Desertfest stijgt de band naar nieuwe hoogtes. Steken zij in bloedvorm, of hebben wij gewoon ultieme knaldrang bij het zien van deze band? Het zal ergens in het midden liggen. En het dondert ook niet.

De anticipatie is bij het voltallige publiek al vanaf het begin voelbaar. En Red Fang kopt in. Met heerlijke visuals achter zich en de beide zangers-frontmannen goed bij stem, zetten de heavy (stoner)rockers de tanden in hun rijke repertoire. De ene na de andere knaller komt voorbij en als de ‘heilige drie-eenheid’ ‘Prehistoric Dog’, ‘Wires’ en ‘Hank Is Dead’ klinkt, stijgen we bijkans op. Wat werkt het louterend, die vette riffs, catchy hooks en combinatie van cleane en rauwe zang. Red Fang heeft de ingrediënten en weet er vanavond een heerlijke pot van te koken!

SLOOPKOGELS PIGS X7
We zien in weerwil van de naam toch echt maar vijf varkentjes. Ze gaan er deels blootvoets direct met gestrekt been in. En als afsluiter met de juiste instelling. Fucking lekker. Zieke en bizarre band, aangevoerd door een klein duveltje uit een doosje als manische frontman. Fascinerend figuur, in z’n Polynesische worstelbroekje. We krijgen mathcore, ziedende noisepunk, sludge en meer in een razende mix. Freaky to the max. Dit zou eigenlijk Belgisch moeten zijn zo leip en tegelijk tering heftig (we moesten onder meer aan The Germans denken), maar is toch echt Brits. Zo hebben we die afsluiters in de Canyon graag. “You must be ready to wind down a bit.” De frontman uit Newcastle heeft de vinger duidelijk aan de pols, en is genereus: “Ok, heres another acoustic lovesong for you.” Grappig dat het niet meer uitmaakt wat je zegt, uitgelaten publiek brult toch wel mee. “Fuck yeah man, let’s have some…”

De frontman valt even uit zijn rol en giet achter de monitor een flesje water over zijn kop. En pakt de Korg erbij voor nog wat elektronica in die al daverende mix. We moeten met al deze gekte ook aan Raketkanon denken. Overweldigend hard en intens. Dit kunnen zij echt geen uur volhouden. En wij? Toch wel. Er voltrekt zich een compleet pandemonium voor onze ogen, en we blijven gefascineerd aan de podiumrand genageld toekijken. Desertfest gaat helemaal naar de kloten, heerlijk. Er is boven geen security voor het podium en dat is een garantie voor totale mayhem. Crowdsurfers, mislukte stagedives en alles, ze beuken de monitor zo het podium op. De sleazy motherfuckers on stage gooien ook wat Sabbathiaans riffwerk in de math-mix, die zelden smeriger gespeeld zal worden. Op het laatst moet, met het furieus sludgende ‘A66’, echt alles kapot. Gingen die zotte Engelsen toch nog even bijna over Red Fang heen. Heel heftig slot van een van de sterkste Desertfest-dagen die we ons heugen.

---