Yob verplettert Desertfest-zaterdag en 1 + 1 = 3

 

Vol goede moed en voornemens stormen we zaterdag de Trix in voor Desertfest dag 2, om niet veel later toch weer met een bolleke in de hand te staan. Even de scherpe randjes eraf halen maar, van die kater en de lange festivaldag voor de boeg. Het lijkt vandaag nog drukker; zelfs bij de eerste band op de Main Desert Stage is het al dringen. Wat zeggen we? Eerste bands! Het festival opent vandaag om 3 uur al met een heuse drieklapper, een samenwerking van twee gereputeerde psychbands. Het is verdraaid goed (lees: zacht) landen bij Mars Red Sky en Monkey3, waarbij alle scherpe randjes sowieso als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Tekst: Ingmar Griffioen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters

Mars Red Sky
Goed idee om deze uitgebreide, bijna twee uur durende psychedelische concertervaring zo aan het begin te programmeren. Het is niet alleen een prettig begin van de dag; het dwingt vele bezoekers (en zekere verslaggevers) om op tijd binnen te zijn. Maar eerst krijgen we een set van Mars Red Sky voor de kiezen. Het trio Fransen trakteert tegen een backdrop van een melkwegstelsel vol planeten op de betere psychedelische rock en wordt al om 15.45 versterkt met de vier leden van Monkey3. Samen spelen ze één nummer, wat ons een beetje aan Stoned Jesus doet denken. Een fijne voorbode van wat we een uur later kunnen verwachten bij Monkeys on Mars. Een erg actueel thema inmiddels beseffen we nu, of zou de bandnaam geen verwijzing zijn naar de grootheidswaan van Elon Musk?

+ Monkey3
Monkey3 pakt over met een sound die zwaarder op synthesizers leunt en wat naar Pink Floyd hint. En vervolgens nog meer Floydiaans wordt. Heel chill. Vier man en volledig instrumentaal, maar de Zwitsers zetten een groots geluid neer met veel zeggingskracht. De spacey visuals schieten alle kanten op en we blijven gevoelsmatig in een kosmische regen hangen. Het zijn vooral de synthesizer en gitaar die het heel psychedelisch en wazig maken, waarbij de gitarist soms overstapt op een tweede synth.

= Monkeys on Mars
De laatste dikke 20 minuten is het bal weer aan met zeven man op het podium. De leden zijn allemaal zeer ervaren muzikanten; ze kennen elkaar goed en werkten vaker samen, maar we zijn toch verrast door het resultaat. Door hoe goed die twee heavy psych-zwaargewichten samensmelten. Het levert ook echt wat op. Het instrumentaal al indrukwekkende Monkey3 met de vocalen van Julien Pras bijvoorbeeld. Trix wordt meegevoerd door dikke, meeslepende psychrock met extra catchy gehalte door de zang van Pras, die in de hoge registers wat vrouwelijk aandoet. Zeer geslaagd en een zeldzaam duidelijk geval van 1 + 1 = 3. En Desertfest zit er vol bovenop, want de debuut-EP van Monkeys on Mars is precies een dag oud als de zeven mannen die hier integraal uitvoeren. Althans, de twee centrale tracks Seasonal Pyres en Hear The Call, verder bestaat de EP uit twee edits van Season Pyres. Niettemin een aanwinst voor de heavy scene deze collab, die we in april ook live in Nederland mogen bewonderen: Doornroosje en Patronaat sloegen al toe. (IG)

Ter Ziele
Minpuntje van die dikke psychtrip van twee uur is dat Ter Ziele tegelijk staat geboekt in het café. De Friezen zijn nota bene de enige Nederlandse band en dat is opvallend. Valt de doorgroei van heavy NL groepen tegen? Bereiken die zelfs België niet? Soulcrusher zal bands als Throwing Bricks en Terzij De Horde vast niet exclusief hebben geboekt. Niettemin wel goed om TDH-gitarist Jelle hier te zien als bezoeker. Anyways….Ter Ziele staat er toch maar mooi! De brute Friezen moeten het dus wel op de kleinste stage doen, zoals het NL introducés in België betaamt, en met forse concurrentie op de main. De Vulture Stage is dan ook niet afgekegd, maar gaat er wel goed op.

Et…quelle entrée! We zagen de post-doombazen onlangs al in dB’s imponeren, waarbij relatief nieuwe frontman Yorick Keijzer (ook o.a. Walg en Dictated) opviel. Dat is in Antwerpen niet anders. Hij zuigt de aandacht op. Uitdagend staat hij op de monitor met de armen gespreid. Keijzer en Ter Ziele ‘mean business’. Een voor een kijkt hij alle bezoekers in de ogen. Kost even tijd, maar is heel effectief. Hij heeft zich zo van de volledige aandacht verzekerd. Gemene blackened sludge en post-doom spelen helpt ook. Ter Ziele verzilvert de Antwerpse kans hier met een ferme set. In Keijzer hebben ze een goed boegbeeld te pakken, met de juiste strot en uitstraling. En de Friese doom komt ook zonder microfoon intens binnen. (IG)

Hedonist
Zwaar pompende, smerige rock ’n roll met gitarist in High On Fire-shirt. Groovende stoner en heavy rock ook van Hedonist, dat de Vlaamse eer weer verdraaid hoog houdt. En zij niet alleen, wij zijn ook vervuld van genot. En houden van dit ervaren powertrio uit Genk. Niet te verwarren met de gelijknamige death metalband, wint deze Hedonist zieltjes, hoewel ze de bovenzaal niet vol krijgen. Opvallend. Wellicht was het na 2 uren Monkeys On Mars psychtrippen tijd om op adem te komen. Niettemin heb je dan wel wat gemist. Het voelt wel echt als een thuismatch: Nederlandse aankondigingen zijn op een internationaal festival als Desertfest niet heel logisch. Echt wel tof, maar gaandeweg verzandt de aandacht door de generieke stoner en heavy psych. Of, zoals een fotograaf uitroept: “Dit is gewoon Sleep!” (IG)

Acid King
In de grote zaal zitten bezoekers massaal op trappen en sowieso proeven we een beetje een zondagssfeer… De zaterdag moet duidelijk nog echt op gang komen. Maar gelukkig is het tijd voor Acid King. Acid King deel 1, want op zaterdag speelt de Amerikaanse stoner doommetal-band een mixset uit het toch al rijke repertoire en 32-jarige bestaan. Zondag volgt een integrale versie van het jubilerende Middle of Nowhere, Center of Everywhere, het sleutelalbum uit 2015. Maar vandaag is onze kans om materiaal van de geweldige laatste plaat live te horen. Zeer tof dus dat de band uit San Francisco opent met prijsnummer Mind’s Eye. Vette uitvoering die uit lijkt te monden in een soort openingsjam.

Opvallend, we zien voor het eerst deze Desertfest een vrouw on stage (ok, eigen schuld, want opener The Miffs gemist). Maar met Lori S. is het ook goed raak. Zij rulet deze band, en hoe. Ze is als enige al sinds 1993 actief in Acid King, als vocalist-gitarist en componist. Ze heft het glas op dit samenzijn op Desertfest: “Cheers! Drinking starts early today.” Haar sterke stem heeft niet onder al die jaren geleden in ieder geval. De vocalen zijn spot on en veelzijdig. Heldere zanglijnen vooral, maar ze geeft er net zo makkelijk een dromerige draai aan. “We’re gonna play some deep cuts”, meldt ze. Die doen het echter ook prima. Acid King dropt een hard rockende en groovende stonerset, met een lekkere smeuïge southern feel. Dikke band en dan mogen we ze zondag weer zien voor de tweede main stage set op rij! (IG)

Fomies
Voor mij slechts een kort stuk Acid King, want op de Vulture Stage staat Fomies op punt van beginnen. Deze vijfkoppige band uit Vevey (aan het Meer van Genève, Zwitserland) viel al op bij het beluisteren van de playlists en geraakte daarmee op mijn tip-lijst. Met name de invloeden uit de kraut- en garagerock – met in de bio verwijzingen naar bands als Osees – hadden de interesse gewekt. Bij binnenkomst echter, staat een band toch aardig te doomen. Loom en dreigend, met de nodige erupties. Ik check nog even het programma en mijn eigen tip, maar het gaat hier toch echt om de Zwitsers. Niets ten nadele overigens, want het klinkt al lekker! En bij het tweede nummer wordt ook die surf-garagerock over ons heen gegooid. Vocalen in een galmbad, tempo flink omhoog en je hoort bijna de kenmerkende ‘whoe!’ kreetjes door de muziek heen.

Maar Fomies is geen kopie, hun benadering van die fuzzy garage is er één die wat meer heavy en laag klinkt. Daardoor voelt de afwisseling met de lompe, groovende beukers ook heel natuurlijk. Er is ruimte voor experiment en wordt er richting progressieve en psychrock geleund, terwijl de afsluiter gewoon een flinke bak noise is. Met die combinatie van verschillende stijlen, een losse maar retestrakke speelstijl en zichtbaar spelplezier, maakt Fomies indruk bij het gedurende de set steeds groter wordende publiek in de intieme cafézaal. Het applaus is dan ook gemeend enthousiast en er klinkt naast mij zelfs een voorzichtig ‘we want more’. Dat zit er helaas niet in, maar deze set was al een dikke traktatie. Mooi om op Desertfest verrast te worden door nieuwe of nog relatief onbekende bands, dat is de winst van een derde zaal en podium. (WV)

Colour Haze

Fock! Wat een dikke groove, wát een baslijnen. Weer zo’n super ervaren en keihard gelouterde Duitse stonerband op de main hier. De boomlange zanger-gitarist Stefan Koglek komt met een wat awkward verhaal over ‘weinig willen zeggen’ en ‘wel waardering hebben voor alle liefde die ze terugkrijgen’. Wij: “Speuluh!” Wat Colour Haze toevoegt aan de welbekende stoner en heavy psych, die we hier zo gaarne van het podium zien rollen, is de elektronica. Is dat een analoge synth? Een verrijking van het geluid is het sowieso. De nummers kennen een relaxede opbouw, waarna Koglek invalt met heavy riffwerk. Apestrakke drummer die wel met clicktrack meespeelt. Helaas staat de bas wel iets te hard in de mix, waardoor die geregeld overstuurt en er een dikke brom rondgaat. Zo smeert Colour Haze een beetje dicht. Verder is het een hele uitgebreide trip, heftig ook omdat gitaar en toetsen verschillende kanten opgaan. Bij een volgende compositie gaat bij het eerste loopje al golf van herkenning door de zaal. Heul vette, lange track, 7 minuten puur genot, waarbij het repetitieve effect sterk is. We’re hooked! (IG)

Telepathy
Op naar de Canyon voor een pot moderne post-metal met elektronische invloeden, ook qua uitstraling en logo, en ook symfonische lappen. Voor ons gevoel is het meer dan toen de Britten inm 2017 op ons Roadburn-podium in Cul de Sac speelden. Nog altijd speelt het viertal uit Suffolk instrumentale post-metal en spat dat met veel jeugdige passie van het podium. Door die synthlagen krijgt het ook een hele filmische feel, atmosferisch, instrumentaal en toch hamert het er hard in. Ze noemen zichzelf ook niet voor niks ‘masters of cinematic sludge-metal’. (IG)

YOB

Vandaag geen discussie over wie de headliner is. Ze spelen niet als laatste, maar primetime om 21.00 op de main stage. En Yob maakt ook ditmaal een verpletterende indruk. No small talk van frontman Mike Scheidt. “It’s good to be back. Respect to all bands that performed today.”Onverbiddelijk, sans scrupules en met gestrekt been erin. Bam! Steengoed. Yob maakt de grote status echt volledig waar, de status van headliner én als ‘godfathers of doom’ (ok, tweede generatie godfathers).

Vergeten is de tijd waarin Mike Scheidt ernstig ziek was. In 2017 ontsnapte hij op het nippertje aan de dood, maar de drive is onverwoestbaar en zo stonden ze hier in 2018 alweer op de Main Stage te spelen. Mike Scheidt ziet er 7 jaar later verder gelukkig gezond uit en staat als een baas vol passie te spelen en brullen. Tegen het eind lijkt zijn stem wel kapot, maar dat is schijn. Geweldig. Yob heeft gelukkig een breder palet dan primaire doom. Zo varieert de band uit Oregon in de opbouw van de songs en laat, op driekwart van de set, ook wat noodzakelijke lucht en melancholie toe. We koesteren de lange adem van dit powertrio. (IG)

Orange Goblin
Ja, ze bestaan nog Orange Goblin. Wat een baas die frontman Ben Ward en wat een beukers deze Britse band, veteranen van de stonermetalscene die nu op hun laatste tournee toch nog een keer Desertfest Belgium meepakken. En gelukkig maar. We hebben ze verdikkeme nog op Welcome To the Village mogen zien en vaker op de Helldorado’s en Desertfests van deze wereld, maar deze slotplek op de main verdienen ze. En die ownen ze ook. De stonerrock van Orange Goblin komt met een echt rauwe rock ’n roll feel. En een southern-sausje. En dat voor een Britse band. Southern, low down and dirty en dat gaat er na elven goed in.

We zien eindelijk ook eens een frontman zonder instrument (hoewel die strot…) en dat merk je… Dan kun je die positie ten volle uitbuiten en dat hele podium en het publiek bij de strotten pakken. Om die laatste keer in België alles te kunnen geven. Ward verontschuldigt zich voor de ‘deep dive into the Orange Goblin catalogue’, maar dat is geenszins nodig. Zo gooien ze ook Saruman’s Wish van hun eerste album (Frequencies From Planet 10) erin en die track uit 1997 is live nog prima op smaak. Van het rauwe, opruiend gespeelde Red Tide Rising worden we ook erg gelukkig. Jeeeeezus wat een party maken die Britten ervan man. Ward pakt ook de (al jaren naast het podium hangende) desert skulls nog even goed beet. “This song is dedicated to all of you who buy the tickets. You make all this possible!” Met die meer dan terechte s/o sluiten we Ward en Orange Goblin nog een laatste keer in de armen. (IG)

Desert Storm
De foodcourt op de binnenplaats van Trix is altijd een welkom rustpunt tussen de rake klappen die we bij de diverse optredens om de oren krijgen. Ook altijd de plek waar we aan de babbel geraken met mede-festers. Een vriendelijke Vlaming aan onze tafel geeft ons nog even mee dat de band Desert Storm het checken waard is. Stond bij geen van ons nog op de lijst, maar we nemen een goede tip graag ter harte en een woordeloos onderonsje tijdens de show van Orange Goblin bepaalt; laten we eens in de Vulture Stage gaan kijken. Een band met de naam Desert Storm hadden we graag ook op de Desert Stage gezien, maar dat is toch nog een maatje te groot voor deze sludgy doomband uit Oxford.

Het zit goed in elkaar en komt echt wel van en over de bühne, maar er steekt iets. Waarschijnlijk komt het door de frontman, wiens uitstraling en stage presence niet overeenkomt met waar we naar staan te luisteren. Een dikke bak groovende sludge en ook nog eens een puike strot met een behoorlijke variëteit en range. De bezitter van deze gouden strot echter, had ook maar zo vanuit het publiek het podium opgestapt kunnen zijn. Zeker iemand die sympathie wekt, maar niet bij de keel en ballen weet te grijpen. Al met al hoorden we een vette band, met dank aan de tipgever, en kijken we uit naar het volgende album, dat werd aangekondigd voor Pasen 2026. (WV)

Nightstalker
En aan wie is het om de afterparty aan te zwengelen? Nightstalker! De Griekse band mag meteen boven afsluiten op zaterdag. Wel tof. We zien nu een andere frontman, met meer actie en uitstraling maar…wel met minder stem dan net bij Desert Storm. Maakt niet uit, dat Sabbathiaanse riffwerk smaakt prima. En de zanger heeft sambaballen (maraca’s) mee! Ook hier in de Canyon overstuurt de bas helaas nogal fors. Zonde. Verder goed feestje en die grijze baardmans rockt m wel. Misschien zijn we verwend, maar het feestje voelt weer niet helemaal áán. Nightstalker is wel tof, maar ook bepaald géén Sasquatch of Dÿse. Gelukkig heeft iedereen echt reteveel zin om te klappen en….knallen. En heeft de frontman nu zijn bluesy howling stem gevonden en dat past! Weer afsluiten met een serieus goed feestje dus. (IG)

Lees ook: Desertfest25, dagverslag vrijdag

---