Death Alley op Duna Jam
Groot nieuws van Death Alley en groter dan verwacht. We wisten dat de Amsterdamse band al even met producer Pieter ‘Pidah’ Kloos aan het tweede album werkt en de opvolger is inderdaad zo goed als af. Wat we nu ook weten is dat de groep zich in de kijker heeft weten te spelen van Century Media Records. Bij het grote ‘heavy metal label’ tekent Death Alley een wereldwijde deal. De nu nog titelloze opvolger van Black Magick Boogieland moet daar zo maart 2018 verschijnen. Er liggen tien nummers te wachten op verdere selectie en het proces van mixen en masteren. Ondertussen is het viertal gisteren aan een flinke Europese tournee begonnen als opener voor Kadavar, de Duitse heavy psychers waarmee ze net een split 7″ uitbrachten.
Door Ingmar Griffioen
Dat alles, die hele berg aan goed nieuws, stond allemaal lange tijd op losse schroeven. Een half jaar lang zat Death Alley in onzekerheid, in de put eigenlijk, en was het zeker voor de buitenwereld onduidelijk of het nog goed zou komen. Het was als een soort laatste hoofdstuk van Black Magick Boogieland, het heftige avontuur dat de groep met volle teugen leefde. Daar hoort volgens gitarist Oeds Beydals die mindere periode ook bij (waarin de vervanging van bassist Dennis Duijnhouwer voor veel onrust zorgde). De titel van het nieuwe nummer, dat teksten bevat als ‘Psychic sewage, trapped in the gutter of danger’, is dan ook niet toevallig gekozen. Het fraaie artwork van Marald van Haasteren is eveneens toepasselijk. “The Sewage gaat over die periode, over bijna verdrinken in het riool, en dat daar iets moois uit voort kan komen. Dat is het overkoepelende idee van de plaat.”
The Sewage, van de split-single met Kadavar, is nu ook digitaal uitgebracht door Century Media Records:
Death Alley 2017, foto Christel de Wolff
Inmiddels is er al even een nieuwe bassist. Met Hagenees Sander Bus van The Blues Junkies, aangedragen door ‘Barry van Vanderbuyst’, is een hecht team gesmeed. Bus is meteen aan een pittige inwijding onderworpen. Na trips naar Sardinië (Dunajammen) en ‘vier dagen op LSD jammen’ in de Duitse hoofdstad was voor de groep duidelijk hoe goed het zat. Een reeks van bijna twintig shows en een geslaagd opnameproces bevestigden dat gevoel. En dus kan Death Alley weer volle kracht vooruit. En wel per direct. De heren scheurden gisteren naar Duitsland, waar ze in Essen de eerste van 33 shows met Kadavar en Mantar speelden en vanaf nu is het zes weken met z’n allen in de nightlinerbus en onderweg die plaat afmaken. What a life.
Periode afsluiten en oogsten
Century Media toonde volgens Beydals na het horen van een aantal demo’s interesse. “Ze waren nogal onder de indruk van onze show op Freak Valley en kwamen heel enthousiast, geïnteresseerd en oprecht over.” Vandaag komt dus de eerste track uit, als voorbode van de plaat. “Ze hebben ons wereldwijd getekend. We hebben er ook voor gekozen omdat ze heel sterk in Europa zijn. Met de vorige plaat zijn we behalve in Nederland niet echt sterk aanwezig geweest. Ik denk dat dit de kans is om dat flink goed te maken in Europa. We zijn ook al plannen aan het maken om in Amerika terug te keren. Ik heb het gevoel dat we met dit album heel erg een periode moeten afsluiten en gaan oogsten. En vanuit daar gelijk weer aan een heel nieuw hoofdstuk beginnen. Dat is voor iedereen heel belangrijk.”
The Sewage is illustratief: het is een bijzonder lang nummer en daarvan heeft Death Alley er zoveel geschreven dat de selectie van tien ‘met geen mogelijkheid’ op een album past. The Sewage (Part 1) beslaat op de split al vijf minuten en Part 2 gaat nog eens zes minuten verder. “We moeten nog kijken wat er uiteindelijk op komt. Ik ben echt blij met alle nummers, dus het wordt in ieder geval één verhaal, dat als één cyclus naar buiten komt. Misschien wordt het een dubbelaar, of een plaat met een paar bonus-singles of nog een split.”
Met overwinningsgevoel pingpongen in de nightliner
De albumtitel staat nog niet vast, qua releasedatum mikt de band op begin maart/eind februari. “Het is een duidelijk verhaal, maar nog niet helemaal afgerond, ook qua artwork. We hebben maandag pas de laatste takes gedaan, dus we gaan het voltooien als we op tour zijn. Dat zal wel een pingpong worden, dat wij in de tourbus de mix terughoren en dat het dan weer naar ‘Pidah’ gaat.
Death Alley op LNOE #2, foto: Jan Rijk
De tweede wordt ook divers. “We hebben echt nummers gemaakt met zeer uitgesponnen jams tot heel compacte popsongs. Het is een uitdieping van de sound, van punk tot progrock.” Thematisch kun je het zien als vervolg op het debuutalbum. “Black Magick Boogieland is eigenlijk een kijkje in hoe dat Boogieland er dan uitziet. Nu zijn we er als het ware echt in verdronken en dat heeft denk ik wel wat duisterder en heavier songs opgeleverd. Maar wel met het idee dat als je lang genoeg in het riool zwemt, dat je uiteindelijk wel weer op een nieuwe plek terechtkomt. En misschien wel met een overwinningsgevoel.”
‘Struggle kan ook voor je plaat werken’
Dat is het overlappende thema van heel veel tracks, weet Oeds. “Net zoals Black Magick Boogieland eigenlijk gaat over een plek en een staat waarin je kan verkeren. Die staat oproepen heeft nogal wat teweeggebracht en daar zijn we heel diep in verwikkeld geraakt. Als je daar doorheen komt, kun je uit die inspirerende tijd heel veel nieuwe muziek laten komen en weer een nieuwe fase in gaan. Soms kan een ‘struggle’ ook wel heel hard voor je plaat werken. In dit geval heeft het de betekenis van de nummers heel erg versterkt. Daar is zeker iets moois uit gekomen.
“Ik vind het heel fijn dat we na zo’n korte tijd al een wapenfeit hebben vastgelegd met de vier mensen die nu deze band vormen. Dat we als eerste een gloednieuw nummer releasen met Kadavar. Ik wil nu door en vooral productief blijven. Uit alle narigheid en stress die erin heeft gezeten de positieve energie halen en verder gaan.”
Black Magick Boogieland oproepen en de vruchten plukken
“Black Magick Boogieland was een soort uitnodiging voor mensen die daar geïnteresseerd in zijn om in die staat te gaan verkeren. Eigenlijk gaat het allemaal om verandering, als collectief maar ook als persoon. Dat je steeds harder gaat voor wat je nastreeft, en dat je daarmee steeds grotere risico’s neemt en steeds serieuzer in investeert, tot er op een gegeven moment geen weg meer terug is. Ik denk dat dat nodig is om een serieuze plaat te maken en dat niveau te ontstijgen. Om echt te voelen: ‘Dit is het, we kunnen niet meer terug. We hebben dit zelf opgeroepen en nu gaan we hier ook blijven en daar de vruchten van plukken, maar misschien ook wel de ellende.’ Dat was het idee als je Black Magick Boogieland oproept en dat heeft zich dan het afgelopen half jaar gemanifesteerd. En dat was niet alleen maar positiviteit, maar daar is wel een heel verhaal uit gekomen en een nieuwe plaat waar we heel blij mee zijn.”
Uno van Death Alley, foto Matthias Oehme
Duidelijk lijkt dat Beydals, zanger Douwe Truijens en drummer Uno Bruniusson nog niet klaar waren met de band en eigenlijk wel toe aan een nieuw hoofdstuk. “Het verhaal was nog niet naar buiten gekomen en je investeert daar de hele tijd in. Je ziet ook de vruchtbaarheid ervan, ook in de samenwerking van de overgebleven mensen. Dat is iets wat je niet weg gaat gooien en dat je ook niet door iets kapot laat maken. Ik denk dat we daar heel erg voor hebben moeten strijden en daar nu de relevantie van kunnen aantonen, doordat we nu nieuwe muziek uitbrengen, die niks te maken heeft met de oude line-up. En dat daar nog steeds Death Alley staat, iets wat we ook aan ons zelf moesten bewijzen.
Inspiratie van drummer Uno van In Solitude
Inmiddels zit de Zweed Uno Bruniusson (ex-In Solitude en Grave Pleasures) al ruim een jaar achter de drumkit. “Ik wilde al heel lang met Uno iets doen, sinds we elkaar op tours met The Devil’s Blood en In Solitude leerden kennen. Daar zag ik hem elke dag aan het werk, echt een supervette drummer. En ik vond In Solitude een hele inspirerende band, omdat zij eigenlijk deden wat wij met Gewapend Beton hadden willen doen: Met je beste vrienden de hele wereld over, samen evolueren en tot een bepaalde climax komen. Dat heeft mij heel erg geïnspireerd. En als hij dan opeens voor de deur staat, dan moet je ook zorgen dat je daar iets mee gaat doen, dat je dat niet zomaar uit het raam flikkert.”
Net voor de zomer is Death Alley gecompleteerd met bassist Sander Bus. Die kun je kennen als frontman van The Blues Junkies en die kwaliteiten komen van pas. Hoewel Bus’ vocalen nog niet te horen zijn op het nieuwe materiaal, zo hoor je op The Sewage samenzang van Oeds en zanger Douwe Truijens. Maar Bus zal wel een aantal nummers zingen bij de nieuwe Lemmy Lives tour in december. “Zijn stem past perfect bij al die oude Hawkwind en Motörhead-classics.” En daarnaast moet een bassist in Death Alley meer kunnen dan alleen dienend dikke snaren plukken, legt Oeds uit.
Bassist Sander Bus van The Blues Junkies en Death Alley
Bassist in Death Alley moet meer kunnen, moet vechten met instrumenten
“De kracht van Death Alley is dat we eigenlijk vier frontmannen nodig hebben. Het is een gekte en een drukte, ook muzikaal, maar door hoe we dat brengen valt het wel op z’n plek. Daarom waren we ook heel erg op zoek naar iemand die ook die frontman-kwaliteiten heeft, maar dan op de basgitaar. En zeker ook met een gitaarverleden, want het is heel erg gitaargebaseerde muziek. Als iemand dat van die kant begrijpt en ook kan vertalen op de bas, dan heb je de formule compleet. Sander heb ik een paar keer met The Blues Junkies gezien. Hij is een supergoede zanger, charismatisch en een fucking goede gitarist, die ook al jaren voor zichzelf basgitaar bleek te spelen. Dat kwam de eerste keer dat we met hem speelden gelijk heel goed uit. Pidah was ook nog eens helemaal ondersteboven van zijn stijl en zijn sound, dus dat was een fijne boost voor hem. En een bevestiging dat we op de goede weg zijn. Hij past er supergoed in en we zijn heel blij met hem.”
De vraag blijft wat er nu precies op die basgitaar moet gebeuren. “Wat ons denk ik bijzonder maakt muzikaal is dat het ook een beetje een gevecht is tussen de instrumenten. Dat je dus niet altijd, zoals bijvoorbeeld bij VanHalen, een bedje maakt voor de gitarist om heel makkelijk op te musiceren. Het kan ook een strijd zijn, waar een bepaalde intensiteit uit voortkomt, die cool is om te horen. Dus waren we niet op zoek naar iemand die, als puur een bassist, heel simpel een basis neerlegt. Hij moet een beetje van beide kanten hebben.”
Initiatie in Berlijn: 48 uur jammen op LSD
Bij nieuwe bandleden gaat het niet alleen over in hoeverre dat technisch gaat klikken, maar je moet ook weer samen in zo’n gevoel terechtkomen, voelen dat je een band bent. Want straks zit je weer fucking lang in een bandbus met z’n allen. “We hebben een hele goede eerste tijd gehad, echt bijna een initiatieproces: Eerst naar Duna Jam op Sardinië, dan naar Berlijn gaan en 48 uur aan de LSD jammen. En dan maar kijken wat er nog van over blijft. Dat was zo inspirerend. Als je de jams terug luistert zitten daar alweer vijf nieuwe track-ideeën in. Maar ook op persoonlijk vlak is het een soort test als groep: Hoe trek je dat persoonlijk en wat gebeurt er in zo’n dynamiek? Dat hebben we wel op een extreme manier getest en daaruit bleek dat het heel goed werkt, dat iedereen heel snel z’n plek vindt in deze groep. Een wonderbaarlijk proces.”
Death Alley op Duna Jam
Meevaller: Met Pieter Kloos werken
Net als bij het debuutalbum werkte de band weer samen met producer Pieter Kloos en dat beviel goed. “Hij is zo ontzettend virtuoos met het instellen van bepaalde sounds op versterkers, dat is niet normaal. Je hoeft nooit lang te zoeken. Je plugt in in z’n Marshall of Hiwatt en na anderhalve minuut heb je het vetste geluid dat je ooit hebt gehoord. Dan ga je ook niet meer verder zoeken.”
Tijd om vooruit te blikken, te beginnen met die zesweekse tour. Death Alley deed zaterdag nog een try-out met de nieuwe set in Eindhoven. “Ik moest na alle tijd in de studio toch even kijken welke van die tien gitaarsolo’s ik live ga spelen, haha.” Het repertoire van Death Alley is behoorlijk verbreed en dat komt goed uit, want als een van de twee openers voor Kadavar (sludgeduo Mantar reist ook mee) zullen de Amsterdammers kortere sets spelen. En dan is 13 minuten Supernatural Predator niet altijd even handig. “We kunnen nu een hele psychedelische set van een uur met drie nummers spelen en een meer punkgerichte set van 45 minuten met tien nummers.”
Releaseshows in maart en op zoek naar een Amerikaanse partner
De band is al plannen voor na de tournee aan het smeden. “We gaan sowieso in maart een aantal releaseshows doen, waarschijnlijk in Berlijn, Amsterdam en misschien nog ergens in de buurt van Essen. Voor de rest zijn we veel tourplannen voor daarna aan het maken, we willen uiteraard volop op de nieuwe plaat gaan touren.”
Death Alley tourde in 2016 al in ‘The States’ en speelde op festivals als Psycho Las Vegas. Dat doet de band graag weer en Oeds denkt dat dat niet zozeer van een eventuele lokale boeker afhangt. “We zijn op zoek naar een gave band, waar we al vaker shows mee hebben gedaan. Met een nieuwe plaat op zak en wat support, moeten we daar weer voet aan de grond kunnen krijgen.” Een eerste mogelijkheid is aanstaande zondag op Desertfest, waar Death Alley niet speelt, maar als gast (Kadavar speelt wel) wel met een berg Amerikaanse bands kan praten.
De tour met Kadavar en Mantar doet vanavond (13-10) de Markthalle in Hamburg aan en voert ook door Nederland: op 7 november in Paradiso Noord/Tolhuistuin in Amsterdam en 13 november in Burgerweeshuis, Deventer. Alle data vind je hier.
Weer te koop deze tour:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.