‘De levenslessen die ik van John Coffey leerde’

Jonge Coffey met Gritter, foto Tom Roelofs

De laatste noot heeft geklonken in Paradiso, het laatste bier is gegooid, de crowdsurfers en de rust zijn weer neergedaald. De hele band staat op het podium met een crew die nog vele malen groter is en langzaam maar zeker begint bij iedereen het besef door te breken dat John Coffey klaar is na zoveel jaar. Dat besef maakt emoties los en Lisa Gritter deelt die met liefde en openhartigheid.

Door Lisa Gritter

Check ook:
– Het retrospectief ‘Hoe John Coffey van Barneveld tot Paradiso de weg bereidde voor meer Hollandse hardheid’
– 4 jaar John Coffey door de lens van vaste fotograaf Tom Roelofs, die een fotoboek maakte

Het was een koude januaridag in 2012 toen ik in de Crowbar in Groningen een bandje moest gaan zien dat we misschien gingen tekenen. Ik werkte bij een label en deze band was ons getipt. Ik herinner me hoe onder de indruk ik was van de energie, maar vooral ook de eigenheid van deze band. Nergens leek over nagedacht, maar alles bleek te kloppen. Na die avond zag ik de band nog zeker tientallen keren en elke keer was er diezelfde energie. In een halflege Winston eindigde David net zo goed op de bar – de twintig man publiek oproeiend om de dB’s teller aan de muur op tilt te laten slaan – als bij deze allerlaatste show in de ‘pukkel’, het uitstulpje in het het eerste balkon, van een tot de nok gevulde Paradiso. Ik stond ernaast toen Carsten zijn bassdrum op de barrier voor het podium sleepte tijdens de eerste Lowlands-show, waar ik ook David tijdens een crowdsurf op een opblaasbootje ‘head first’ het publiek in zag donderen. Zo eindigde ik ooit in de Bitterzoet met de gitaar van Christoffer om mijn nek en werd onmenselijk dronken van de fles DWDD-wijn na hun eerste befaamde minuut op tv, toen ik in de bandbus mee terug mocht rijden van Popronde Tilburg, waar ze na het spelen voor Matthijs nog even keihard Café Extase afbraken.

Het waren stuk voor stuk toffe shows, de een nog epischer dan de ander, maar er was meer aan de hand. John Coffey was ironisch en/of logisch genoeg meer nog dan een band, een predikant. En de shows waren meer kerkdiensten dan concerten. Zonder regels, zonder oordeel en zonder angst in te boezemen, predikten de jongens liefde, kameraadschap en samenhorigheid en de boodschap sloeg aan.

John Coffey was niet slechts de bandleden, het was de crew; van de gitaartech tot de fotograaf tot het meisje dat de merch verkoopt. Maar ook of vooral het publiek was een belangrijk lid van die familie. Er is geen band waarbij het publiek zo’n grote rol speelde als bij John Coffey. Tijdens de eerste show op Lowlands in een uit zijn voegen barstende X-Ray zei Christoffer iets in de trant van; “Ik sta misschien op het podium en jullie in het publiek, maar wij staan hier samen.” Dat was John Coffey bij uitstek; dankbaar en bewust.

John Coffey in Paradiso, foto Ben Houdijk

Dit is geen afscheidsbrief of ode, noch verklaar ik de band of haar leden heilig. Dit is zelfs niet eens aan hen gericht. Dit is slechts een poging proberen te vangen wat ik direct, maar vooral ook indirect geleerd heb van bijna vijf jaar John Coffey in mijn leven. En dat is waar wij als mensen vaak aan voorbij gaan, te druk met ons imago, te bang voor het oordeel van anderen, teveel bezig ons eigen hachje te redden en te weinig met elkaar. Dat is dat liefde komt waar je liefde geeft. Dat puur jezelf zijn alles is wat je hoeft te zijn en dat delen meer waard is dan hebben.

John Coffey in Paradiso, foto Ben Houdijk

Ik voel me niet snel op m’n gemak bij mensen, vooral niet in groepen, heb moeite met vertrouwen, in anderen en mezelf, ben bovengemiddeld bang om gekwetst te worden en ga makkelijker met iemand naar bed dan dat ik huil in het bijzijn van vrienden. Maar terwijl vrijdag in de kelder van Paradiso de gitaartech mij stevig vastpakt en een knuffel geeft, zoals alleen die jongens dat lijken te kunnen, voel ik ineens niets dan hoop. In mezelf, in het leven, in de toekomst. En dat is naast alle te gekke shows en toffe muziek het allermooiste wat een band je geven kan.

Gelukkig hebben we de foto’s nog, meer platen van Ben Houdijk volgen en lees hier over het fotoboek van Tom Roelofs dat je wilt bestellen. Plus een retrospectief ‘Hoe John Coffey van Barneveld tot Paradiso de weg bereidde voor meer Hollandse hardheid’. En een John Coffey-show is niet compleet zonder aftermovie van Niels Bourgonje. De laatste: