De 10 beste Nederlandse EP’s van 2024

De laatste dag van het jaar en we zitten volop in de lijstjesmodus. Onze favoriete shows, de beste albums, de tofste foto’s…we zouden bijna vergeten dat we ook dit keer weer onze favoriete Nederlandse EP’s en albums samen stellen. We hebben wat dat betreft iets vertraging opgelopen met de albums, maar op de valreep voordat de kurken open schieten komen we alvast met het eerste deel van dit magistrale drieluik aan zetten. Want sinds 2020 is het vaste prik: de vetste releases uit het Nederlandse gitaarlandschap, gekozen uit een behoorlijk immense poll van maar liefst 65 albums en 35 EP’s. 15 redactieleden brachten hun stem uit, en hoe! Want in drie delen presenteren we de komende dagen de 10 beste EP’s en de 20 beste albums van eigen bodem, want er kwam potverdorie weer kwaliteit uit dit jaar. We beginnen dit Hollandsche drieluik daarom op Oudjaarsdag met de 10 beste Nederlandse EP’s van 2024, in het nieuwe jaar op de voet gevolgd door deel 1 en 2 van de 20 beste Nederlandse albums. Tijd om de champagne alvast open te blazen en deze dikke releases een draai te geven…

Tekst: Merijn Siben

NMTH is weer het juiste adres voor de lijstjesfreak dus! Ook in 2024 viel er verbluffend veel moois te horen qua releases. Van hardcore tot noiserock, emo tot post-metal: er kwam meer dan genoeg uit waar we erg blij van werden, dusdanig dat veel krakers het net niet haalden. Zo kregen Tusky en Knife Massage zeker een aantal stemmen, maar vallen ze net buiten de Top 10. Ook John Coffey, BRACES en Lijkschouwer kwamen dichtbij. Flink wat puzzelwerk dus, maar de uiteindelijke Top 10 mag er zeker wezen! Daarom hoog tijd voor de kick-off met onze favoriete EP’s van het jaar, gegroeid uit onze vakkundig bemeste Nederlandse bodem…

10. CARDIGAN INN – …AS IN SWEATER HOTEL
Toen we voor het eerst Cardigan Inn zagen op Popronde Leiden, waren we al gauw verkocht. Er is een goede reden voor dat de band zowel tot NMTH Talent als OOR Talent werd benoemd dit jaar. De Amsterdamse new-wave/post-punk groep levert namelijk een afwisselende, veelzijdige sound af, die op zoveel vlakken een breed publiek aanspreekt. Ook bij ons raakt het een snaar: naast de synthy wavepartijen, weet Cardigan Inn net zo makkelijk ruw te schuren. Rafelrandjes genoeg, zo ook op zojuist uitgekomen debuut EP As In Sweater Hotel, die deze maand nog net genoeg oren binnen het team benaderde om de tiende plek te bemachtigen. Van de puntige hooks op Strokes, tot de begenadigde synthlagen van het recalcitrante Too Legal: …As In Sweater Hotel is het resultaat van vijf creatievelingen die de koppen bij elkaar steken om iets moois te maken. Hekkensluiter Autotomy is daar een passend voorbeeld van: een track die alsmaar aan intensiteit wint, om met behoorlijk wat furie te eindigen. Heerlijke EP:

9. HOOFS – EP II
Toen we op 11 oktober over EP II van noisepunkmachine HOOFS schreven, had het uiterst droevige nieuws ons nog niet bereikt. Op 8 oktober overleed HOOFS-zanger Ramón van Geytenbeek namelijk op tragisch jonge leeftijd. Zijn dood was een klap voor de Nederlandse post-punk community. Tijdens vele Popronde shows en daar voorbij, sprong HOOFS namelijk steevast in het oog door hun zinderende, intense shows, waarbij met name Ramón regelmatig in of boven het publiek belandde, maniakaal crowdsurfend en springend vanaf de meest willekeurige plekken. Bij het horen van EP II worden we direct getransporteerd naar de intense liveshows die we van HOOFS zagen. Een vurige EP die van post-punk kannonades als So Many Questions naar al even intense noise composities van Too Close schiet. Dit alles bijeen gehouden door de zielvolle, aangrijpende teksten van Ramón zelve, die nu tot verdriet van velen niet meer onder ons is, maar met hart en ziel zijn bijdrage aan EP II laat horen. Rust in vrede, Ramón, en veel sterkte aan de band.

8. BOWL – SIDE A: THE RUDE INTERRUPTION OF FEAR
Vorig jaar bereikte Bowl met Sweet Caffeine al onze Album Top 20, maar met de EP Side A: The Rude Interruption of Fear weten de Utrechtse post-punkers opnieuw te overtuigen. Onderdeel van een tweeluik, biedt Side A een EP met een uiterst persoonlijk thema. Op aangrijpende wijze zet zanger Vos namelijk zijn ervaring met depressie en een dwangstoornis uiteen, waarmee hij in het roerige jaar van 2020 geconfronteerd werd. Het resultaat is een experimentele, intense EP, zoals eerder te lezen in onze review:

‘Het wordt allemaal bikkelhard op tafel gelegd, en dat hoor je terug: opener The Rude Interruption of Fear is een hallucinante drone van drie minuten, gevolgd door de opgejaagde post-punker Parasites, die de kenmerkende tempowisselingen en chaotische breaks van het Bowl-recept bevat.’

7. 32ELEPHANTS – FOR FRIENDS AND FAMILY
Een verrassende underdog in de lijst: bij NMTH HQ vinden we dat er soms te weinig emo wordt gemaakt in Nederland. En het is waarschijnlijk daarom dat For Friends and Family van het Amsterdamse 32Elephants zo in de smaak viel bij ons. Dat pakte eveneens uit tijdens Popronde, waarbij we de band meer en meer zagen groeien als uitdagende liveact met een kundig, afwisselend arsenaal aan emo, punkrock en post-hardcore songs. For Friends And Family is simpelweg een handvol veelbelovende anthems van een band waar we hopelijk nog meer van zullen horen binnenkort. Aldus onze review eerder dit jaar:

‘Dit is namelijk emo met pit, die ruw en schurend zelfs naar de post-hardcore neigt op momenten. Op opener Basil alleen al: opzwepende gitaartoontjes die een jeugdige, recalcitrante energie meebrengen, met structuren die kundig wisselen tussen melancholisch en euforisch.’

6. TEXOPRINT – MUMBLE
Voormalig Kalaallit Nunaat bleek al gauw een van de sensaties op Popronde 2021. En sindsdien stellen ze evenmin teleur. Na hun heerlijk venijnige Texoprint EP veranderde het noisepunktrio de naam naar Texoprint, en leverden ze in 2024 een van de vetste Nederlandse punkreleases van het jaar af. Mumble is een opgejaagde plaat, die al op opener Panko vernuftig door het gehoorstelsel rolt, en met elke noot meer en meer aan intensiteit wint. Slepende composities als Push It Down gaan machtig mooi samen met de bezwerende punkpassages van 3 en Guess. Texoprint wist ons al in 2020 te overtuigen met hun Television EP, maar Mumble tilt deze bazen naar een volgend niveau, die ze dan ook terecht een plekje op ESNS oplevert in januari. We zijn ontzettend benieuwd naar wat 2025 verder zal brengen voor Texoprint:

5. SØWT – THINGS THAT RHYME WITH PAIN
SØWT flikt het weer hoor: vorig jaar bestormde de Eindhovense noiserockband nog onze lijst met Beste Nederlandse Albums, maar het viertal liet er beduidend geen gras overgroeien: niet veel later kwam Things That Rhyme With Pain uit, en minstens zo scherpe en spannende verzameling songs. Genadeloze songs als Fame of Acid Rain laten dan ook beduidend horen waarom een legendarische band als Mudhoney ze mee op tour nam dit jaar. Grungy, atmosferisch en uiterst meeslepend: Things That Rhyme With Pain is 20 minuten aan muziek die onder de huid kruipt, machtig mooi samengevat in het acht minuten durende epos Vain. Check die waanzinnige EP als de wiedeweerga hier:

4. RATS AND DAGGERS- HALF HANGED
Rats and Daggers is er weer hoor: het sludgepunk powertrio leverde na debuut EP RATS & DAGGERS uit 2022 dit jaar een vervolg af. En Half Hanged mag er wezen. De sludge baslijntjes en scherpe stonerriffs zijn er nog steeds, maar toch is het muzikale roer eveneens op subtiele wijze hier en daar omgegooid. Een erg fijne EP, zoals we in april schreven:

‘Het gruizige Dramamama weet te overtuigen, met name door de behoorlijk maniakale zanglijnen van gitariste Imara Speek. Maar het is ook de ritmesectie die opnieuw keihard bijdraagt, met een modderige bassound en pompende drums van Sander Koene, die al even uptempo punkrockers als Weary Willy en Back Sabbath met een vettige sludge laag bedekken.’

3. STATE POWER – THE YEAR OF THE HARVEST
State Power heeft er een behoorlijk productief jaar op zitten. De brute hardcoreband met leden van Two and a Half Girl, HALF CAB en Bony Macaroni bracht pas in april de eerste single uit, om vervolgens al gauw vele Poprondes, waaronder het Eindfeest in Melkweg, met de grond gelijk te maken. Het sloeg in als een bom: uitverkochte releaseshow, optredens met John Coffey en Tusky, noem het maar op. En dit lijkt pas het begin. Maar in afwachting van wat 2025 zal brengen, is er tevens debuut EP Year of the Harvest, die behoorlijk indruk maakte bij ons, waaronder bij eindredacteur Ingmar Griffioen, aldus zijn review:

‘That’s right, er is meer dan genoeg om boos over te zijn en State Power is boos, heel boos. Er is volop polarisatie en gestook online, maar er is hier zeker geen plaats voor haat. Deze tijden vragen om dergelijk bewustzijn, om deze zeer gepaste woede, deze tijden vragen verdomme om meer State Power.’

Look At You EP, uit op cassette via Schmetterling Records

2. FEMME FUGAZI – LOOK AT YOU
Ondergetekende benoemde het in november uitgebrachte Look At You van Femme Fugazi tot een van de dikste Nederlandse EP’s van het jaar, maar dat de rest van NMTH HQ er ook zou over zou denken, was niet helemaal verwacht. Maar lo and behold: het vlammende Look At You staat hier zowaar op nummer twee! En dat is niet zo gek ook, want het is een uiterst afwisselende veelbelovende plaat geworden, die van noisy gitaargeweld zo naar subtiele opgebouwde stampers als Hide Your Secrets, Pt. 1 dendert. Ja, zoals de strijdkreet in dat nummer klinkt: let the revolution begin!  Met 28 minuten is het bijna een langspeler, maar geen minuut is verspild dus laten we voor het gemak maar even onze review van vorige maand citeren:

‘Will I Get It Out Of My Mind is er ook zo heen: giftige gitaardeuntjes, heerlijk geflipte basgitaar en die giftige vocalen van Chris de Meza. Alsof je na de rest van de EP nog niet afgepeigerd bent, komt met I Want You To Fucking Die de genadeklap: wat een track om menig persoon overuren in de moshpit te laten draaien! Kortom, Look At You is een van de dikste post-punk EP’s van Nederlandse bodem dit jaar.’

1. THROWING BRICKS & ONTAARD – OUD ZEER
Opnieuw een collab-EP op nummer 1? Oh jazeker ja! Het was even spannend of het State Power, Femme Fugazi of Throwing Bricks/Ontaard het zou worden, maar deze verbluffend vette collab ging er met de meeste stemmen vandoor, net als de FAMILY WEEKEND EP van Wasted Youth Club een jaar geleden. Oud Zeer is simpelweg het resultaat van muzikale vriendschappen en onderlinge chemie, die niet alleen door de twee bands maar ook door diverse andere bevriende artiesten is ingevuld. Afwisselende, aangrijpende en uiterst spannende post-metal. We kunnen niets anders dan onze review uit april citeren:

‘Oud Zeer is rauw, eerlijk en beklemmend. Maar toch ook een release met een positieve kant. Zoals beide bands aangeven: het verleden kan je vormen, maar dat hoeft je niet te breken. Op Oud Zeer hoor je dat terug met twee bands die relaas vinden in hun vriendschap en samenzijn, die eensgezind de strijd aangaan met al het nare dat het leven naar je kan gooien. Om daarin hun collectieve kracht als muzikanten te ontketenen.’