Anvil op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Terwijl een deel van het team bij een ander soort feestje was (zie review Soulcrusher), trok ondergetekende de stoute schoenen en lederhosen aan voor iets heel anders: Das Oktober Metalfest in Eindhoven. Geen sonische verdoemenis op de eerste zaterdag van oktober maar juist veel bier, braadworsten en zelfs een fraai vormgegeven skull pul. Maar bovenal: een hoop metal van het feestelijke soort met onder andere Finntroll, Death Angel, Anvil, Heidevolk en Thorsten von Lippe Biesterfeld. Tijd dus om die pullen te vullen en een verslagje in elkaar te lullen over de nieuwste ludieke creatie van Loudnoise.

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Eus Driessen

Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Een nieuw festival, helemaal van het formaat van een Klokgebouw (capaciteit: 9000) is altijd een spannende onderneming. Toch lijkt het concept een hoop metalheads aan te spreken, gezien enkele duizenden aanwezigen, samendrommend voor de ingang. Ondanks de grootte van de opzet, heerst er een soort intimiteit, dankzij het handig indelen van de ruimtes. Zo zijn er twee podia gescheiden van elkaar en heeft dj De Rooie Jager zelfs een heus Bratwursthalle tot zijn beschikking. Inclusief een podium waar metalfanfare Heavy Hoempa, schlagerartiest Thorsten von Lippe Biesterfeld, Dikke Dennis en Henk Wijngaard hun olijkheid verrassend goed overbrengen op de headbangende puldrinkers. Leuke tussendoortjes, en een gezellige plek om te eten. Maar de centrale hal is waar het allemaal gebeurt.

Heavy Hoempa op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Patatje Metal op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Patatje Metal
Hoewel door ov-perikelen net Ost+Front is gemist, valt er genoeg te aanschouwen van de amusante clownerie van Patatje Metal. Zoals frontman Marco Borsatan proclameert: ‘’Fouter dan dit gaat het niet worden vandaag!’’ Of hij daarin gelijk krijgt blijft nog even afwachten, maar wat het na 13 jaar herrezen Patatje Metal presteert is uiterst vermakelijk. Nederlandse pophits vermengd met metalklassiekers van weleer, je moet het maar durven. Wat dacht je bijvoorbeeld van VOF de Kunst’s Suzanne vermengd met Metal Gods van Judas Priest? Of flarden Black Sabbath samengesmolten met Annabel? Het feestje zit er in ieder geval prima in, geconcludeerd door onder andere het tamelijk hilarische Dromen Zijn Bedrog met The Final Countdown en een zinderende versie van Even Aan Mijn Moeder Vragen. Met drie kwartier is het meer dan welletjes, maar saai is het niet. 

Ghost Ship Octavius
Verreweg de vreemdste eend in de bijt is toch wel het Amerikaanse Ghost Ship Octavius, die met hun progressieve metal zo op ProgPower Europe had kunnen staan, dat eveneens dit weekend plaatsvindt. Toch kan de band, die hier hun Europese livedebuut maakt, op een verrassende handvol fans rekenen. Het geluid staat niet aan hun kant, wat wel vaker het geval is bij de Main Stage, maar desondanks staat het muzikantschap op hoog niveau. Denk aan een Queensrÿche met peper in de reet. Soms lijkt frontman Adon Fanion wat moeite te hebben met de complexe zanglijnen, maar hij laat evengoed horen dat hij een krachtige stem bezit. Dankzij interessante composities, een sympathieke podiumpresentatie en de kakelverse gitaarlijnen van Matthew Wicklund een verdienstelijk optreden van een band die vaker naar Europa mag komen.  

Ghostship Ocatavius op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Dallas 1PM op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Dallas 1pm
Slecht nieuws bereikte enkele weken terug het metallandschap: 68-jarige frontman Biff Byford van het legendarische Saxon moest onder het mes vanwege een hartaandoening. Begrijpelijk dus dat de heavy metaliconen niet kunnen aantreden. Gelukkig is dat op korte termijn goed opgevangen met het aantrekken van Britse collega’s Satan en Dallas 1pm, laatstgenoemde de Nederlandse Saxon coverband, vernoemd naar de gelijknamige klassieker. En waarbij de meeste coverbands het soms voor een kratje bier lijken te doen, is Dallas 1pm de verrassende uitzondering op die regel. Met naadloze uitvoeringen van klassiekers als Power and the Glory, 20.000ft of Crusader staat Dallas 1pm zijn mannetje, en wordt het al gauw een feestje der herkenning. Het opgefokte, iconische Heavy Metal Thunder doet de energie en alcoholpromillage stijgen, culminerend in de deinende meezinger Wheels of Steel.

Dallas 1PM op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Skyclad op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Skyclad
Met namen als Heidevolk of Finntroll op de affiche is de toevoeging van Skyclad uitermate toepasselijk. Want de band uit Newcastle is al 30 jaar een van de pioniers van de folk metal, spot on voor een festival als dit wanneer de pullen meermaals gevuld zijn. Skyclad kenmerkt zich niet door afgezaagdheid of goedkope trucage, maar herbergt juist een zekere authenticiteit in hun muziek. Dit dankzij traditionele elementen, bijgestaan door akoestische gitaren en de viool. Er wordt nog even uitgehaald naar de shitstorm die Brexit heet, vooraleer de Britten op toepasselijke wijze Parliament of Fools inzetten. Een behoorlijk optreden, gebracht door een sympathieke band. 

Heidevolk
Een Nederlandse naam als Heidevolk mag natuurlijk niet ontbreken op Das Oktober Metalfest. Epische folk metal met een hoog meezinggehalte en vertaald naar Gelderse volksverhalen en liederen. Songtitels als Het Bier Zal Weer Vloeien spreken dan ook weinig tot de verbeelding. Een helder geluid is ze gegund vandaag, met strak spel en meerstemmige zang die prima tot zijn recht komt. Met een handvol krakers als Vulgaris Magistralis en Een Wolf In Mijn Hart is de toon dan ook gezet, door het publiek beantwoordt met een hoop gehos. Voor de leek is een uur misschien iets teveel van het goede, maar slecht is het zeker niet.

Heidevolk op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Satan op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Satan
Britse heavy metal van de oude school, dat is Satan en daarom ook een uitstekende vervanger voor Saxon. Een interessante geschiedenis, gekenmerkt door meerdere naamsveranderingen en bezettingswisselingen. Toch bleef de basis altijd hetzelfde: NWOBHM op volle snelheid, tegen speed metal aan. Ietwat antiek en minder verfijnd dan bijvoorbeeld Saxon of Raven, maar minstens zo intens gespeeld. Rauwe tracks, blazend en brommend als een op hol geslagen motor. Frontman Brian Ross wenst zijn collega Biff nog beterschap, en belooft het gebabbel gezien de korte setlist tot een minimum te houden. Met songs Doomsday Clock en Twenty Twenty Five dendert de set vernuftig door.

Anvil
Dat Anvil metal in het bloed heeft zitten, blijkt wel uit de inmiddels alweer 11 jaar oude documentaire This Is Anvil. Een bitterzoet doch uiteindelijk inspirerend verhaal over een vergeten band onder leiding van Steve ‘Lips’ Kudlow en bassist Robb Reiner. Het bracht de heren echter weer terug in de spotlights, met de wens om door te gaan tot het bittere eind. En waarom ook niet? Want de band lijkt ondanks het gedateerde geluid nog steeds met een hoop oprecht plezier en begenadigd showmanschap te spelen. En daarnaast zijn albums als Metal On Metal en Forged In Fire gewoon klassiekers, ongetwijfeld invloedrijk en doordrongen van een jeugdige energie. Vanaf opener 666 is het dan ook gaan met die banaan, en lijkt Anvil een perfecte metalshow in al zijn eenvoud te creëren. Maar dat hardlopers doodlopers zijn, wordt halverwege toch nog even pijnlijk duidelijk. Tijdens Mothra is de flitsende gitaarsolo flink uitgerekt, wat niet verkeerd is. Maar als het ook nog eens gevolgd wordt door een minstens zo lange drumsolo, gaat het concert toch even op standje onbeschaamd tijdrekken. Het zorgt voor een inkakmoment, maar het arsenaal aan gekke bekken van Lips maakt een hoop goed. Het momentum herpakken ze wonderwel weer met het stampende Bitch In The Box en natuurlijk Metal On Metal, waardoor Anvil op het nippertje toch nog een vette voldoende binnenhaalt.

Anvil op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Death Angel op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Death Angel
Toch wel de thrashband bij uitstek op elk noemenswaardig metalfestival. Graspop, Into the Grave, Headbanger’s Ball Tour, Tivoli aanstaande februari..noem het maar op. Het hele jaar door kom je Death Angel wel tegen in de Benelux. Weinig verrassend op den duur wellicht, maar eveneens een weinig verrassend feitje: Death Angel is altijd goed. Keer op keer weer. Zo ook vandaag laat Death Angel hun typische strakke geluid horen, met minutieuze riffkannonades, groovy ritmes en de charismatische vocalen van Mark Osegueda. En in Eindhoven speelt de band een thuiswedstrijd, gezien de lange historie met ons kikkerlandje. Een uitermate degelijke show, niet zo on point als Headbanger’s Ball of Into the Grave afgelopen jaar, maar met rampestampers als Father of Lies, Seemingly Endless Time en Voracious Souls kan er weinig fout gaan. Simpelweg: Death Angel klopt gewoon, hard op het hoofd, totdat je wel moet afreageren middels verrekte nekwervels of blauwe plekken in de pit. Bij voorkeur beiden.

Death Angel op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver

Door het vermijden van ov-risico’s en een lange reis voor de boeg, worden enkel de eerste nummers van Finntroll meegepikt. Met een volwaardige dag metal achter de kiezen, klinkt het vooralsnog als een perfecte afsluiter om de laatste restjes energie uit de zaal te trekken. Hoewel we naar het aantal verkochte kaarten alleen maar kunnen gissen, lijkt de eerste editie van Das Oktober Metalfest gezien een flinke opkomst een succes. Gepaard met een leuke aankleding, een tactisch aanbod van heavy, thrash en folk metal en natuurlijk de Duitse meezingers van Thorste Lippenfeld is het een heerlijk, hedonistisch metal uitje. Of er een vervolg komt is nog de vraag, maar deze eerste keer ‘niet lullen maar pullen vullen’ viel in goede aarde.

Heidevolk op Das Oktober Metalfest, foto Eus Straver


Deel dit artikel